Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 225

ตอนที่ 225 ถึงเวลากลับเข้ามหาวิทยาลัย
“ถ้าอาหารไม่อร่อยบอกฉันได้นะคะ! แล้วฉันจะทำให้คุณใหม่!”
ซุนหลิงซิ่วนั่งตรงข้ามกับหวังเสียนในขณะที่เธอมองเขาด้วยใบหน้า
ที่ยิ้มแย้มและดูมีความสุขมาก
รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่งดงามอย่างไร้ที่ติของเธอนั้น เมื่อ
มองดูแล้วยิ่งทำให้รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
หวังเสียน รู้สึกเขินอายกับการจ้องมองของเธอเล็กน้อย เขาจึงพูด
เปลี่ยนเรื่องออกมาว่า “หลิงซิ่ว คุณเรียกผมว่าหวังเสียน ธรรมดาก็
ได้! แล้วในตอนนี้ระดับขั้นการฝึกฝนของคุณนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”
“จริง ๆ แล้วฉันคิดว่าฉันควรที่จะเรียกคุณว่า เสี่ยวเสียน มากกว่านะ
คะ มันฟังดู!…สนิทกันมากกว่า!” ซุนหลิงซิ่ว มีประกายแสงเรือง ๆ
ออกมาจากร่างกายของเธอพร้อมกับหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยในขณะที่
เธอพูด “ในตอนนี้ฉันอยู่ในระดับขั้นที่ 5 ของร่างกายมังกรศักด์ิสิทธ์ิ
แต่ตัวฉันในตอนนี้ไม่มีความสามารถที่จะแปลงร่างกลายเป็นมังกร
ได้!”
เมื่อหวังเสียน เห็นท่าทีที่เขินอายและลักษณะการพูดที่น่ารักของเธอ
ซึ่งไม่สอดคล้องกับรูปลักษณ์ภายนอกอันดูศักด์ิสิทธ์ิเหมือนดั่ง
เทพธิดา มันทำให้ตัวเขานั้นได้รับผลกระทบโดยตรงในทันทีและ
รู้สึกตื่นเต้นแปลก ๆ จนตัวเขานั้นร้อนวูบวาบไปหมด จนต้องสูดลม
หายใจเข้าอย่างลึก ๆ อยู่หลายครั้งเพื่อระงับความหื่นกระหายของ
ตัวเองไว้ และพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติอย่างที่สุด
“มันอาจจะยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม หรือต้องรอเงื่อนไขบางอย่างใน
การกลายร่างเป็นมังกรก็ได้นะ!”
ร่างกายแต่เดิมของ ซุนหลิงซิ่วนั้นไม่ใช่เผ่าพันธุ์มังกรที่แท้จริงโดยตรง
ร่างกายของเธอนั้นเป็นร่างกายที่มีพรสวรรค์สูงสุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์
ไม่เหมือนกันกับของหวังเสียนที่เขานั้นผสานเข้ากันอย่างสมบูรณ์
โดยผ่านการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของระบบโดยตรง [ตอนที่1]
และหากว่าเธอต้องการที่จะกลายร่างเป็นมังกรเธออาจจะต้องมี
กระบวนการวิวัฒนาการบางอย่างเพิ่มเติมเข้ามา
“จากนี้ไปคุณสามารถอยู่กับผมได้ตลอด เพราะคุณนั้นถือได้ว่าเป็น
เผ่าพันธุ์เดียวกันกับผม ผมจะมอบหมายศูนย์การแพทย์มังกรศักด์ิสิทธ์ิ
เอาไว้ให้อยู่ในมือของคุณก็แล้วกันนะ!”
หวังเสียน ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกมา ในตอนแรกเขาตั้งใจจะ
ให้เธอนั้นเข้ามาช่วยงานเขาที่ศูนย์การแพทย์มังกรศักด์ิสิทธ์ิอยู่แล้ว
แต่ในตอนนี้ความคิดของเขานั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะดูเหมือน
ว่าหลังจากนี้ไปเธอนั้นคงจะต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา
อย่างแน่นอน เพราะว่าเธอนั้นก็ถือได้ว่าเป็นผู้สืบทอดสายเลือด
โดยตรงของมังกรศักด์ิสิทธ์ิแห่งแสง ซึ่งเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์มังกร
ศักด์ิสิทธ์ิทั้งเก้า!”
“จริง ๆ เหรอ เสี่ยวเสียน?”
มีความตื่นเต้นดีใจปรากฏขึ้นในดวงตาของ ซุนหลิงซิ่ว ในทันทีที่
เธอได้ยินว่าเขานั้นอนุญาตให้เธอนั้นอยู่และสามารถติดตามเขาได้
ตลอดไป แล้วเธอนั้นยังสามารถทำงานเกี่ยวกับการแพทย์และการ
รักษาที่เธอรักได้อีกด้วย
“สายเลือดมังกรศักด์ิสิทธ์ิแห่งแสงและเทคนิคการบ่มเพาะที่คุณส่ง
มอบไว้ให้ฉันนั้น มันมีความสามารถโดยตรงเกี่ยวกับการชำระล้าง
สิ่งสกปรกและซ่อมแซมร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่ได้รับบาดเจ็บหรือมี
สิ่งผิดปกติเกี่ยวกับร่างกายได้โดยตรง เมื่อรวมกับวิธีการรักษาทาง
การแพทย์โบราณและแพทย์แผนปัจจุบันที่ฉันนั้นได้ทำการศึกษาอยู่
ฉันนั้นมั่นใจว่าสามารถรักษาโรคร้ายได้เกือบทุกชนิดในโลกนี้!”
“โอเค! นั่นดีมากเลยทีเดียว ปกตินั้นผมก็ขี้เกียจที่จะเข้าไปที่ศูนย์
การแพทย์มังกรศักด์ิสิทธ์ิของผมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นนับตั้งแต่นี้ไป
ที่นั่นผมยกให้คุณเลยก็แล้วกัน!” หวังเสียน ยิ้มและพยักหน้าอย่างพึง
พอใจ
“แต่คุณต้องแจ้งให้หมอเทวะกวงฮัว ได้ทราบก่อนสักหน่อยน่าจะดี
กว่า ผมไม่อยากจะทำอะไรที่มันผิดหลักการและผิดมารยาทมากจน
เกินไป!”
“ฉันเคยได้แจ้งเรื่องนี้กับท่านอาจารย์เอาไว้แล้ว ว่าฉันนั้นจะติดตาม
คุณตั้งแต่ก่อนที่คุณจะอนุญาตฉันเสียอีก และอาจารย์ก็ใจดีมากทีเดียว
ท่านไม่ขัดขวางฉันเลยแม้แต่น้อยและยังส่งเสริมฉันอย่างดีเสียอีก!”
ซุนหลิงซิ่ว ยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อยในขณะที่เธอพูด และในความ
เป็นจริงมันก็เป็นอย่างที่เธอได้พูดเอาไว้ เพราะความสามารถของ
หมอเทวะกวงฮัว ในตอนนี้ไม่สามารถสั่งสอนและแนะนำเกี่ยวกับ
การแพทย์ให้กับซุนหลิงซิ่ว ได้อีกต่อไปแล้ว
“เอ่อ!..ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้วล่ะ!”
หวังเสียน ยิ้มและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อตรวจสอบเวลา และ
ในตอนนี้นั้นก็เป็นเวลาประมาณเที่ยงวันแล้ว
นอกจากนี้ในโทรศัพท์ของเขายังมีข้อความมากมายที่ส่งเข้ามา ซึ่ง
รวมถึงข้อความจากอาจารย์ที่ปรึกษาของมหาวิทยาลัย ที่ส่งมาให้เขา
หลายสิบข้อความด้วยกัน
จากข้อความที่เขาอ่านดูแล้วอาจารย์ที่ปรึกษาของเขานั้นค่อนข้างที่
จะโกรธเป็นอย่างมากทีเดียว อย่างเช่นข้อความสุดท้ายมีใจความว่า
[คุณจะถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยถ้ายังไม่กลับมาเรียนภายในเร็ว ๆ
นี้!]
หวังเสียนมีรอยยิ้มอันขมขื่น เพราะตั้งแต่เปิดภาคการศึกษามาเขานั้น
ไปมหาวิทยาลัยได้ไม่ถึง 10 วันเสียด้วยซ้ำ
ถึงแม้ว่าในก่อนหน้านี้ตัวเขานั้นจะเคยแจ้งลาเอาไว้แล้วถึง 1 เดือน
แต่มันก็หมดลงไปแล้วตั้งแต่ก่อนที่เขาจะไปประเทศหินหยกเสียอีก
และถึงแม้ว่าตัวเขานั้นจะเรียกได้ว่าเป็นราชาแห่งเมืองเจียงเฉิง มี
อำนาจมากที่สุดในเมืองแห่งนี้ แต่ก็มีเพียงคนส่วนน้อยเท่านั้นที่รู้
เกี่ยวกับเรื่องนี้
ยิ่งไปกว่านั้นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาก็ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องเกี่ยวกับ
โลกภายนอกมากสักเท่าไหร่ และหน้าที่ของเขานั่นก็คือจะหักคะแนน
ในทันทีเมื่อนักศึกษาทำผิดกฎของมหาวิทยาลัย
นอกจากข้อความของอาจารย์ที่ปรึกษาในมหาวิทยาลัยแล้ว ยังมี
ข้อความของหวังต้าไห่ อีกหลายสิบข้อความด้วยกัน ข้อความของ
เขานั้นมีลักษณะคล้ายคลึงกันเกือบจะทั้งหมด นั่นก็คือ ถามว่าตอนนี้
ตัวหวังเสียน นั้นอยู่ที่ไหนทำไมไม่มาเรียนที่มหาวิทยาลัย แล้วทำไม
ติดต่อไม่ได้ นายเป็นอะไรหรือเปล่า ซึ่งถือได้ว่าเป็นข้อความที่เป็น
ห่วงเป็นใยเขาอย่างแท้จริงเลยทีเดียว
ถึงแม้ว่าหวังต้าไห่ จะรู้ข่าวเกี่ยวกับหวังเสียน ที่แต่งเรื่องโกหกขึ้นมา
ว่าเขานั้นออกไปทำธุระด่วนที่ต่างประเทศจากปากของเสี่ยวหยู แต่
ความรู้สึกของเขานั้นก็ต้องการที่จะได้พบและพูดคุยกับหวังเสียน
โดยตรงเสียมากกว่า
จากนั้นก็ยังมีข้อความจากผู้อาวุโสฉิน และผู้อาวุโสซู หวังเสียน จึง
ส่งข้อความตอบกลับพวกเขาทีละคน
‘คงจะได้เวลากลับไปที่มหาลัยแล้วล่ะ!’
หวังเสียนครุ่นคิด ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่สามารถถูกไล่ออกจาก
มหาวิทยาลัยได้
เขาคิดแผนเอาไว้คร่าว ๆ แล้วว่าเขาจะเข้าไปเยี่ยมผู้อำนวยการของ
มหาวิทยาลัยและควรมีของขวัญไปมอบให้กับเขาโดยตรง
“พรุ่งนี้ตอนที่ผมจะไปที่มหาวิทยาลัยผมจะพาคุณไปที่ศูนย์การแพทย์
ด้วยพร้อมกัน!” หวังเสียน บอกกับซุนหลิงซิ่ว
“ตกลงค่ะ!” ซุนหลิงซิ่ว ยิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี
หวังเสียน พยักหน้า หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเขาก็ออกไป
ข้างนอกโดยมีโม่ชิงหลงตามหลังเขามาด้วย
“ไปเรียกแท็กซี่มาเถอะเรากำลังจะไปที่มหาวิทยาลัยกัน!”
หวังเสียนสั่งโม่ชิงหลงที่ตามหลังเขามา
“องค์ราชาขอรับ กระผมพึ่งซื้อรถมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ ท่านไม่ต้องนั่งแท็กซี่
อีกต่อไปแล้วขอรับ!”
โม่ชิงหลงยิ้มออกมาในขณะที่เขาบอกกับหวังเสียน
“โอ้ว! เจ้าซื้อรถอย่างนั้นหรือ? ซื้อรถอะไรมาล่ะ?” หวังเสียน ถาม
ออกมาด้วยความสนใจ
ในครั้งก่อนเขาเคยสั่งให้โม่ชิงหลง ซื้อรถเอาไว้ใช้งานสักคันนึงซึ่ง
จะเป็นรถอะไรก็ได้แล้วแต่เขาจะพิจารณา
“มันคือรถ RV ขนาดใหญ่ขอรับองค์ราชา!” โม่ชิงหลงตอบมาด้วย
รอยยิ้ม
“รถ RV ขนาดใหญ่?” หวังเสียน ตกตะลึงเล็กน้อยพร้อมกับหัวเราะ
ออกมาเบา ๆ และพูดว่า “นั่นสินะรถ RV น่าจะนั่งสบายกว่ามาก!”
โม่ชิงหลงสวมบทบาทคนขับรถที่ชำนาญในทันที ไม่มีรถใดที่
สะดวกสบายเท่ากับรถ RV ขนาดใหญ่อีกแล้ว
“รถจอดอยู่ตรงนั้นขอรับองค์ราชา!”
โม่ชิงหลงเดินไปที่ทางด้านโรงจอดรถของวิลล่า มันเป็นโรงจอด
แบบเปิดโล่ง
เมื่อหวังเสียน เดินมาถึงที่จอดรถ เขาก็มองเห็นรถ RV ขนาดใหญ่
จอดอยู่ในลานจอดรถ
ตัวรถเป็นสีดำทั้งคัน และหากมองดี ๆ รถคันนี้ขนาดเกือบจะเท่ากับ
รถบรรทุกเลยทีเดียว มันใหญ่กว่ารถ RV แบบปกติทั่วไปเป็นอย่าง
มาก
ลำตัวของรถนั้นมีความยาวมากกว่า 10 เมตร
“นี่คือรถ RV สั่งตรงจากนอกประเทศ MAN 8X8 ที่ผลิตในเยอรมัน
มีความยาว 11 เมตรกว้าง 2.5 เมตรและสูงเกือบ 4 เมตรน้ำหนัก 21
ตันหลังจากที่ปรับเปลี่ยนบางอย่างให้พิเศษมากขึ้นแล้วในตอนนี้รถ
คันนี้สามารถป้องกันการระเบิดจากจรวดบาซูก้าได้เลยทีเดียว ต่อให้
เป็นนักรบระดับขั้นที่ 8 ก็ไม่สามารถที่จะทำอันตรายบุคคลที่อยู่
ภายในรถคันนี้ได้อย่างแน่นอน เลยขอรับ!”
โมชิงหลงแนะนำสมรรถนะของรถยนต์ให้กับหวังเสียน ได้ทราบ
ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “องค์ราชาพึงพอใจไหมขอรับ!”
“เยี่ยมมาก! น่าประทับใจจริง ๆ !”
หวังเสียนเดินวนดูรอบ ๆ รถ และใช้สายตาพิเศษของเขาจ้องมอง
อย่างละเอียด เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ภายนอกรถนั้นดู
สวยงามและดุดัน พร้อมกับซ่อนความแข็งแกร่งที่มีความสามารถ
พอ ๆ กับรถถังเลยทีเดียว
“ถ้ารถคันนี้ไปชนกับรถคันอื่นบนถนน รถคันนั้นคงจะต้องและเป็น
เศษเหล็กอย่างแน่นอน!”
หวังเสียนพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับเปิดประตูเข้าไปดูภายในรถ
รถคันนี้ทั้งคันเป็นเหมือนกับบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งเลยทีเดียว มีทั้ง
ห้องนอนห้องน้ำห้องนั่งเล่นและพื้นที่รับประทานอาหาร
พร้อมกับยังมีบันไดวนขึ้นไปบนชั้นหลังคา
ส่วนหลังคาของรถเป็นแบบเปิดประทุน พอเปิดหลังคาก็จะคล้ายกับ
เป็นเรือยอทช์ฟลายบริดจ์ที่มีห้องนั่งเล่นแบบเปิด โต๊ะและเก้าอี้เป็น
แบบปรับไฟฟ้าอัตโนมัติสามารถพับเก็บได้เมื่อไม่ได้ใช้งาน
การตกแต่งภายในของรถทั้งหมดนั้นหรูหรามาก
“ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ !”
หวังเสียน รู้สึกถูกใจเป็นอย่างยิ่งรถคันนี้ดีกว่ารถโรลส์-รอยซ์ และ
มายบัคเสียอีก
“รถคันนี้ใช้เวลากว่าครึ่งเดือนและมีมูลค่าการตกแต่งมากกว่า 10
ล้าน ไม่รวมกับราคารถยนต์!” โมชิงหลงยิ้มและพูด “องค์ราชานั่ง
ให้สบายนะขอรับ กระผมจะขับพาท่านไปที่มหาวิทยาลัยเอง!”
“โอเค!”
หวังเสียนพยักหน้าและนั่งลงบนโซฟาด้านในพร้อมกับสังเกตการ
ตกแต่งภายในอย่างละเอียด
รถคันนี้เพียบพร้อมไปด้วยเครื่องใช้ไฟฟ้าระบบอัจฉริยะเช่นทีวีและ
คอมพิวเตอร์
เมื่อรถวิ่งออกถนนเขาไม่สามารถรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกหรือการ
เคลื่อนที่จากภายนอกได้เลย ข้างในนิ่งและเงียบมาก ระบบกันเสียง
และกันสั่นสะเทือนนั้นมีประสิทธิภาพที่สูงมากจริง ๆ
หวังเสียนหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี เขานอนอยู่บนโซฟา
พร้อมกับจิบน้ำชาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“องค์ราชาขอรับ เจ้าหน้าที่ของทางมหาวิทยาลัยห้ามไม่ให้รถของเรา
เข้าไปด้านใน เพราะว่าขนาดตัวรถของเรานั้นใหญ่มากเกินไปขอรับ!”
หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็ได้ยินเสียงของโม่เชียงหลง
พูดส่งผ่านทางอินเตอร์คอมในรถ
หวังเสียน เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตอบกลับไปว่า “ถ้าอย่าง
นั้นข้าจะลงเดินเข้าไปเอง เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน!”
“ขอรับองค์ราชา!”
หวังเสียน เปิดประตูและก้าวลงออกจากรถไป
“เฮ้อ!..นักเรียนของมหาวิทยาลัยนี้ช่างร่ำรวยกันเสียจริง ๆ มีแต่คนขับ
รถสปอร์ตเข้ามากันทั้งนั้น แถมยังเป็นรถหรูราคาแพงเสียด้วยสิ แค่
ราคารถของพวกเขา ฉันก็สามารถใช้ชีวิตและปลดเกษียณได้อย่าง
สบายไปได้ตลอดชีวิตแล้ว น่าอิจฉาพวกเด็กตระกูลร่ำรวยพวกนี้เสีย
จริง ๆ !”
ทันทีที่หวังเสียน เดินเข้ามาผ่านประตูรั้วของมหาวิทยาลัย เขาก็ได้
ยินกลุ่มของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่คอยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู
รั้ว จับกลุ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับราคาของรถสปอร์ตหรูของเด็กใน
มหาวิทยาลัยที่ขับเข้ามาเรียนกันด้วยความอิจฉา!