Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 228

ตอนที่ 228 บริจาคเงิน 50 ล้าน
“อย่าใช้ข้ออ้างแบบนี้กับผมนี่มันไม่ใช่เหตุผลที่ถูกต้อง! คุณนั้นขาด
ชั่วโมงเรียนมากเกินไป คุณนั้นต้องเข้าไปปรึกษาอาจารย์ประจำวิชา
แต่ละท่านโดยตรงดูว่าคุณนั้นขาดเรียนวิชาของอาจารย์แต่ละท่าน
นั้นไปมากน้อยขนาดไหน หากมันส่งผลกระทบต่อหน่วยกิตของ
คุณโดยตรงบางทีคุณอาจจะต้องลงทะเบียนเรียนวิชาในหมวดนั้น
ใหม่ หรือบางทีอาจจะต้องเรียนซ้ำชั้นเลยก็ได้!” อาจารย์ที่ปรึกษาลี
ตำหนิเขาด้วยความเป็นห่วง
เขาจ้องมองไปที่หวังเสียน พร้อมกับเดินไปโต๊ะเอกสารและหยิบ
สมุดบันทึกออกมา
“โอ้! หวังเสียนคุณพลาดบทเรียนของฉันไปห้าบทเรียน! ฉันจะหัก
คะแนนคุณและมันอาจจะมีผลต่อหน่วยกิตของวิชานี้ด้วย บางทีคุณ
อาจจะต้องเรียนวิชานี้ใหม่ทั้งหมด!”
ศาสตราจารย์ชราคนหนึ่งหันไปมองหวังเสียนและพูดอีกว่า “ชาย
หนุ่มคุณไม่ควรที่จะโดดเรียนบ่อยมากเกินไป คุณนั้นพึ่งจะอยู่ชั้ยปี
2 เพียงเท่านั้น สมควรจะตั้งใจเรียนและเก็บหน่วยกิตให้มาก ๆ เสีย
ตั้งแต่ตอนนี้!”
“หวังเสียน! คุณยังไม่เคยเข้าเรียนวิชาหลักการบริหารการเมืองของ
ฉันเลยสักคราสเรียน! ฉันยังไม่รู้ว่าจะตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงดี
เลย!”
อาจารย์สองสามคนที่มีวิชาสอนหวังเสียน ต่างพูดในเชิงตำหนิกับ
เขาโดยตรง
“เจ้าเด็กเกเร คุณนั้นขาดเรียนของอาจารย์ประจำแต่ละวิชารวมแล้ว
กว่า 50 บทเรียน ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้ผมนั้นหนักใจมากจริง ๆ
และคงต้องออกหนังสือลงโทษเพื่อทำทัณฑ์บนกับคุณ!” อาจารย์ที่
ปรึกษาถือสมุดบันทึกและพูดออกมาด้วยท่าทางที่หนักใจ
“สิ่งนี้นั้นถือว่าเป็นการตักเตือนคุณเบื้องต้น และหลังจากนี้ไปคง
ต้องลงนามและเซ็นสัญญาว่าคุณจะเข้าร่วมทุกบทเรียนของอาจารย์
ทุกวิชา และห้ามขาดคลาสเรียนใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นของอาจารย์ท่าน
ไหนก็ตาม!” ศาสตราจารย์ สูงอายุคนหนึ่งหันมาพูดกับหวังเสียน
“ในตอนนี้ศาสตราจารย์กั๋ว ก็อนุญาตให้คุณได้โรงเรียนตามปกติ
เพียงแต่ต้องมีการลงทัณฑ์บนไว้เป็นลายลักษณ์อักษร เพียงแต่คุณ
ต้องยึดถือข้อกำหนดที่ท่านศาสตราจารย์กั๋วได้พูดเอาไว้อย่าง
จริงจัง!” อาจารย์ที่ปรึกษาลีหันมาพูดกับหวังเสียน
เหล่าอาจารย์ที่อยู่ในห้องนี้ทุกคนนั้นต่างหวังดีกับนักศึกษาทุก ๆ คน
ฉะนั้นไม่ว่านักศึกษาคนนั้นจะเกเรมากขนาดไหนเหล่าอาจารย์ก็
ยังคงจะให้โอกาสพวกเขานั้นเสมอ เพราะว่าสิ่งเหล่านี้นั้นจะส่งผล
กระทบต่ออนาคตในการทำงานของเหล่านักศึกษาพวกนี้โดยตรง
ซึ่งเป็นสิ่งที่คนเป็นอาจารย์ไม่อยากจะเห็นมากที่สุด
สิ่งนี้จะเห็นได้ว่าบรรดาอาจารย์ทุกคนนั้นต่างให้โอกาสกับหวัง
เสียน ด้วยความหวังดีและจริงใจ
“นี่!…เอ่อ!..” หวังเสียน ลังเลและไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอย่างไร
เขาเข้าใจว่าอาจารย์ทุกคนนั้นหวังดีกับเขา มันจึงทำให้เขาอยู่ใน
สภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
มันยากสำหรับเขาที่จะสัญญาว่าเขาจะไม่โดดเรียนอีกในอนาคต
หลังจากเห็นท่าทางและการแสดงออกของวังเสียน ศาสตราจารย์กั๋ว
ก็ขมวดคิ้วพร้อมกับถามเขาขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม
“มีอะไรอย่างนั้นเหรอ ดูคุณไม่เต็มใจจะยอมรับการทำทัณฑ์บนใน
ครั้งนี้ ฉันคงจะต้องเตือนคุณอีกสักเล็กน้อยว่าการศึกษาร่ำเรียนและ
เกรดที่คุณผ่านในระดับมหาวิทยาลัยนี้จะส่งผลกระทบต่ออนาคต
ของคุณโดยตรง เพื่อที่คุณจะได้ทำงานที่ดีและสามารถหาเงินได้มาก
ขึ้นในอนาคต ฉันรู้ว่าพื้นฐานครอบครัวของคุณนั้นลำบากมากขนาด
ไหน เพราะฉะนั้นคุณต้องควรระลึกเอาไว้ให้มาก ๆ ว่าการศึกษานั้น
มันสำคัญมากจริง ๆ แล้วต่อไปในอนาคตคุณจะได้ไม่ต้องลำบาก และ
อย่าหยิ่งผยองกับการทำธุรกิจของคุณในตอนนี้มันเป็นเพียงแค่ความ
สำเร็จในเบื้องต้นเพียงเท่านั้น แต่ความรู้ที่คุณได้ศึกษาไว้ในตอนนี้
มันจะติดตัวคุณไปตลอดชีวิต!” ศาสตราจารย์กั๋ว พูดกับเขาอย่าง
จริงจัง
“อะแฮ่ม ๆ !..มันคงจะลำบากมากสำหรับผมจริง ๆ ที่จะต้องมาเรียน
ครบทุกวิชาโดยที่ไม่ขาดเรียนเลย!” หวังเสียน พูดออกมาอย่างเขิน
อายและน้ำเสียงของเขานั้นก็ค่อนข้างที่จะเบา
“ห๊าา?” ศาสตราจารย์กั๋วร้องออกมาเสียงสูงด้วยความตกตะลึง เขา
จ้องมองไปที่หวังเสียน อย่างไร้คำพูด ได้แต่ยืนตกตะลึงอยู่อย่างนั้น
“ศาสตราจารย์กั๋ว อาจารย์ที่ปรึกษาลีและอาจารย์ทุก ๆ ท่านครับ! ผม
นั้นรักมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงแห่งนี้มากที่สุด นอกจากนี้อาจารย์ทุกคน
ยังดีต่อผมมาก ๆ และที่นี่ยังมีเพื่อนฝูงและพี่น้องที่ผมรักอยู่อย่าง
มากมาย… อาจารย์ยังเคยสอนผมอีกว่าให้มีความรับผิดชอบต่อสังคม
ผมเองก็เพิ่งเห็นข่าวประกาศทางฟอรัมของมหาวิทยาลัยที่ประกาศ
ขอเงินบริจาคให้กับ หวู่เจี่ยเจี๋ยน เพื่อรักษาโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว
ของเธอ ตอนนี้ธุรกิจของผมนั้นค่อนข้างที่จะดีมากเลยทีเดียว เพราะ
ฉะนั้นผมจึงขอบริจาคเพื่อรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลของเธอทั้งหมด
เองครับ!” หวังเสียน หันไปพูดกับศาสตราจารย์กั๋วและอาจารย์ที่
ปรึกษาลี ด้วยสีหน้าและท่าทางของผู้มีมโนธรรม
“ค่ารักษาพยาบาล?” ศาสตราจารย์กั๋ว, อาจารย์ที่ปรึกษาลีและอาจารย์
คนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงกับพูดของหวังเสียน ค่ารักษาพยาบาลสำหรับ
การรักษามะเร็งเม็ดเลือดขาวไม่ได้ถูก ๆ เลย อาจจะมีราคาค่ารักษา
พยาบาลตั้งแต่ 500,000 ถึงหลักล้านหยวนเลยทีเดียว!
“อันธพาลน้อย คุณคิดจะใช้สิ่งนี้เพื่อโน้มน้าวพวกเรา เพื่อปล่อยให้
คุณผ่านเข้าออกทางประตูหลังได้ง่าย ๆ อย่างนั้นใช่ไหม?” ศาสตราจารย์
กั๋วจ้องมองไปที่หวังเสียนและพูดขึ้นมา
“ไม่ครับ! ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับศาสตราจารย์กั่ว ผมไม่ได้มีเจตนา
เช่นนั้นเลย ผมแค่รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ผมควรจะต้องทำ ในครั้งแรกที่
ผมเข้ามาที่มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงแห่งนี้ ตัวผมนั้นก็ยากจนเป็นอย่าง
มาก และมหาวิทยาลัยก็ให้โอกาสผมโดยการมอบทุนการศึกษาให้กับ
ผม เพราะฉะนั้นผมจึงรู้สึกขอบคุณมหาวิทยาลัยแห่งนี้และอาจารย์
ทุก ๆ ท่านโดยเฉพาะอาจารย์ที่ปรึกษาลี และเนื่องจากในตอนนี้ผม
นั้นประสบความสำเร็จค่อนข้างมากในการดำเนินงานธุรกิจ มันจึง
เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะต้องตอบแทนให้แก่มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง
แห่งนี้คืนบ้าง!” หวังเสียน พูดออกมาด้วยสายตาที่ซาบซึ้งและจริงจัง
“หวังเสียน คุณต้องคิดใคร่ครวญให้รอบคอบเสียก่อน ค่ารักษาพยาบาล
มะเร็งเม็ดเลือดขาวนั้นบางทีอาจจะสูงมากถึงหลักล้านหยวนเลยก็
ได้!” อาจารย์ที่ปรึกษาลี พูดเตือนเขาออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“ผมทราบครับ!” หวังเสียนตอบพร้อมกับพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูด
ต่อไปอีกว่า
“และนอกจากนี้เพื่อเป็นการขอบคุณอย่างจริงใจกับมหาวิทยาลัย
เจียงเฉิงแห่งนี้ ที่เคยได้มอบทุนการศึกษาและเงินค่าใช้จ่ายในระหว่าง
ปีการศึกษาแรกให้กับผม ผมจึงอยากขอร่วมบริจาคเงินสมทบทุน
มอบให้แก่นักเรียนนักศึกษาที่ยากจนเหล่านั้นด้วยเพื่อเป็นกำลังใจ
ให้แก่พวกเขาครับ!”
“หืมมม! อันธพาลน้อยคุณเป็นคนที่จิตใจดีคนหนึ่งเลยทีเดียว!”
ศาสตราจารย์กั๋วพูดขึ้นมาพร้อมกับมีสีหน้าที่ดีขึ้นมาเล็กน้อย
ในฐานะที่หวงเสียน นั้นค่อนข้างที่จะมีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในตอนนี้
เหล่าอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง จึงค่อนข้างที่จะรู้เรื่องเกี่ยวกับ
ตัวเขานั้นค่อนข้างมากเลยทีเดียว พวกเขานั้นรู้สึกดีใจมากที่หวังเสียน
คิดจะบริจาคสมทบทุนและตอบแทนมหาวิทยาลัยด้วยการบริจาค
เงินเพื่อช่วยเหลือนักศึกษาที่ยากจน
“นั่นเป็นสิ่งที่ดีมากเลยทีเดียว! ผมจะรายงานเรื่องนี้ให้ท่านผู้อำนวยการ
ได้ทราบเกี่ยวกับความตั้งใจดีของคุณ!” อาจารย์ที่ปรึกษาลีพูดพร้อม
กับมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ครับอาจารย์ที่ปรึกษาลี! ถ้าอย่างนั้นผมก็จะขอบริจาคให้กับ
มหาวิทยาลัยเป็นเงินจำนวน 50 ล้านหยวน เลยละกันนะครับ!” หวัง
เสียน พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
พร๊วดดด!
เฮื้อกกก!
“อะ…อะไรนะ?!!”
อาจารย์คนหนึ่งที่ดื่มน้ำอยู่พ่นน้ำกระจายออกมาจนเลอะพื้นเต็มไป
หมด
อาจารย์ที่ปรึกษาลีและศาสตราจารย์กั๋วมองไปที่หวังเสียนด้วยความ
ตกตะลึงพร้อมกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พวกเขาพึ่งได้ยิน
“คุณ! …คุณพูดผิดหรือเปล่าหวังเสียน?” อาจารย์ที่ปรึกษาลี ถาม
สวนกลับมาด้วยเสียงอันดัง
“ผมพูดไม่ผิดหรอกครับอาจารย์ที่ปรึกษาลี ผมตั้งใจบริจาค 50 ล้าน
เพื่อเป็นกองทุนสำหรับนักศึกษาที่ยากจน และรวมกับค่ารักษาพยาบาล
ของ หวู่เจี่ยเจี๋ยน ด้วยอีก 1 ล้านหยวน ดังนั้นผมจะบริจาคให้
มหาวิทยาลัยทั้งหมด 51 ล้านหยวน” หวังเสียน ตอบด้วยรอยยิ้ม
สดใส
“50 ล้านหยวน!..”
“นี่มัน!..เขา…เอาจริงรึ!”
บรรดาอาจารย์ที่อยู่ในห้องต่างตกใจกันถ้วนหน้า 50 ล้านหยวนนั้น
ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยเลย!
มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงนั้นเป็นมหาวิทยาลัยระดับหัวกะทิที่มีศิษย์เก่า
ประสบความสำเร็จในระดับประเทศอยู่อย่างมากมาย ในบางครั้ง
พวกเขาเหล่านั้นก็จะกลับมาบริจาคให้กับมหาวิทยาลัยเพื่อเป็นการ
ขอบคุณ แต่อย่างไรก็ตามการบริจาคเงินจำนวน 50 ล้าน สามารถติด
อันดับหนึ่งในห้าของผู้บริจาคทั้งหมดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันได้เลย
ทีเดียว!
“หวังเสียน คุณแน่ใจอย่างนั้นหรือ?” อาจารย์ที่ปรึกษาลีถาม หวัง
เสียน อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ครับอาจารย์!” หวังเสียน พยักหน้าและตอบ
“ฉันจะโทรหาผู้อำนวยการและให้เขาเข้ามาพูดคุยเรื่องนี้เกี่ยวกับคุณ
ด้วยตัวเอง!” ศาสตราจารย์กั๋วพูดออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนที่เขาจะ
เดินออกไปเพื่อโทรศัพท์
หวังเสียนหัวเราะและพูดเสริมว่า “อาจารย์ที่ปรึกษาลีครับ! ผมแค่
เชื่อมั่นและรู้สึกอยากตอบแทนมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงของเราบ้างก็เท่า
นั้นเอง !”
“ผมค่อนข้างที่จะภูมิใจในตัวคุณมากจริง ๆ !” อาจารย์ที่ปรึกษาลี
พูดออกมาอย่างซาบซึ้งใจ
“ผมก็ดีใจมากเลยครับที่ได้ช่วยเหลือมหาวิทยาลัยแบบนี้ อย่างน้อย
นักศึกษาที่ยากจนบางคนก็จะได้เรียนจนจบและมีอนาคตที่ดี แต่!..
ช่วงหลัง ๆ มานี้ธุรกิจของผมนั้นมันค่อนข้างที่จะยุ่ง ๆ นิดหน่อย…
เพราะฉะนั้น…การเข้าเรียนของผมบางครั้งก็อาจจะกระทบต่อวิชา
ของอาจารย์หลาย ๆ คนได้!…ในอนาคตถ้าพวกอาจารย์ไม่ว่าอะไร
บางครั้งผมขอลาหยุดจะได้ไหมครับ?” หวังเสียน ยิ้มและถามออกไป
ตรง ๆ
“เอาล่ะ ๆ ! ในเมื่อคุณพูดมาตรง ๆ แบบนี้ฉันก็จะพูดกับคุณตรง ๆ
เช่นเดียวกัน ในฐานะที่พวกฉันนั้นเป็นอาจารย์เราก็อยากจะให้ลูก
ศิษย์นั้นมีความรู้ความสามารถเพื่อจะประกอบวิชาชีพของเขาได้เป็น
อย่างดีที่สุด ถึงแม้ว่าในช่วงนี้ธุรกิจของคุณนั้นจะสามารถสร้างเม็ด
เงินให้คุณได้อย่างมากมาย แต่คุณก็ต้องพยายามศึกษาหาความรู้
เพิ่มเติมอีกด้วย และห้ามหยุดพัฒนาตัวเองอย่างเด็ดขาด อย่างน้อย ๆ
ฉันก็ตั้งความหวังไว้ว่าอยากจะให้คุณนั้นเรียนจบปริญญาตรี
เสียก่อน ส่วนเรื่องการลาหยุดนั้นคุณก็รายงานโดยตรงที่อาจารย์ที่
ปรึกษาได้เลยในทันที!”
หลังจากที่ ศาสตราจารย์กั๋ววางสายโทรศัพท์จากผู้อำนวยการแล้ว
เขาเข้ามาพูดกับหวังเสียนอย่างห่วงใยด้วยน้ำเสียงที่อาจารย์พูดกับ
ลูกศิษย์
หวังเสียนยิ้มพยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้วครับ ศาสตราจารย์กั๋ว
ศาสตราจารย์นั้นพูดได้ถูกต้องมากที่สุดผมนั้นจะพยายามไม่ให้
กระทบกับผลการเรียนเลยล่ะครับ!”
“อืม! ถ้าอย่างนั้นคุณก็รออยู่ที่นี่สักครู่นึงนะ ท่านผู้อำนวยการกำลัง
จะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้แล้วล่ะ คุณหาที่นั่งได้ตามสบายเลยก็แล้วกันนะ!”
ศาสตราจารย์กั๋วกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หวังเสียนพยักหน้ารับและเริ่มสนทนากับอาจารย์ที่อยู่ในห้องสอง
สามคน
ไม่นานผู้อำนวยการก็มาถึง อย่างเร่งรีบ เขายิ้มจนหน้าบานมาแต่ไกล
และแสดงออกถึงความตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด “นักศึกษาหวังเสียน
อยู่ที่ไหนอย่างนั้นรึ?”
หวังเสียน ยิ้มและยืนขึ้น หลังจากคุยเรื่องการบริจาคเงินกับ
ผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยแล้วเขาก็เดินออกจากอาคารสำนักงานการ
เรียนการสอนในทันที
“เด็กคนนี้มีจิตใจที่เมตตามากจริง ๆ ในปัจจุบันมีนักศึกษาไม่มากนัก
ที่จบไปแล้วและยังกลับมาบริจาคให้กับทางมหาวิทยาลัย ลูกศิษย์เก่า
บางคนร่ำรวยมากกว่าหวังเสียน เสียอีกแม้แต่เงินหลักร้อยก็ไม่เคย
คิดจะบริจาคให้กับรุ่นน้องที่ลำบากในมหาวิทยาลัยบ้างเลย!”
“นักศึกษาคนนี้มีความสามารถพอที่จะบริจาคเงินได้ 50 ล้านหยวน
ได้ตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ และยังมีจิตใจที่ดีงามอีกด้วย เขาเป็นลูก
ศิษย์ที่น่าภูมิภาคภูมิใจของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงจริง ๆ ผมนั้นรู้สึกไม่
ผิดหวังกับเขาเลยแม้แต่น้อยที่เคยได้ช่วยเหลือเขาในการขอทุนตั้งแต่
ตอนเขาเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ ๆ !” อาจารย์ที่ปรึกษาลีพูดออกมาอย่าง
ภาคภูมิใจ
“เนื่องจากหวังเสียนบริจาคเงินจำนวน 50 ล้านหยวนให้กับมหาวิทยาลัย
เพื่อกองทุนนักศึกษาที่ยากจนของเรา ฉะนั้นเราควรจะต้องจัดการเงิน
ก้อนนี้อย่างโปร่งใส และไม่ควรทำให้ผู้บริจาคนั้นผิดหวัง!”
“ฉันหวังว่ามหาวิทยาลัยของเราจะสามารถมีนักศึกษาที่น่าภาคภูมิใจ
อย่างเขาเกิดขึ้นมาอีกเป็นจำนวนมากในอนาคต!”