Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 261

ตอนที่ 261 อยากเป็นศิษย์ของข้า?
“ซิ่นเอ๋อ น้องรีบวิ่งหนีไปก่อน พี่จะขวางพวกมันเอาไว้!”
เด็กชายจับมือของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เอาไว้แน่นในขณะที่พาเธอวิ่ง
หนี พวกเขาวิ่งไปบนถนนของเมืองเปลวไฟยามค่ำคืนอันเงียบสงัด
เมื่อได้ยินเสียงข่มขู่และเยาะเย้ยจากทางด้านหลังเด็กชายก็มีสีหน้าที่
สิ้นหวัง ก่อนที่เขาจะหยุดและตะโกนใส่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพื่อให้
เธอออกวิ่งหนีไป
“ไม่! พี่ชาย ฉันจะอยู่กับพี่!”
ดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แดงก่ำพร้อมกับมีหยดน้ำตาไหลออกมา
ดูแล้วช่างน่าสงสารยิ่งนัก เธอส่ายหัวไปมาด้วยความดื้อรั้นพร้อมกับ
กัดริมฝีปากจ้องมองไปยังพี่ชายของเธอ
“ซิ่นเอ๋อ! น้องไม่ฟังคำสั่งของพี่แล้วอย่างนั้นรึ? ถ้าน้องไม่รีบหนีไป
พวกเราทั้งคู่จะต้องตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน!”
เด็กชายหันไปพูดกับน้องสาวของเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ หลังจากที่
เขาเห็นแขนขาของน้องสาวของเขามีรอยแผลถลอกจากการวิ่งหกล้ม
เด็กชายชำเลืองมองไปยังกลุ่มชายวัยกลางคนที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามา
ก่อนที่เขาจะหันไปพูดจาอ้อนวอนน้องสาวของเขาให้รีบหนีไป
“จิ๊ ๆ ๆ ! พวกเจ้าหนีไม่พ้นหรอกน่า ฮิฮิฮิ!”
กลุ่มชายวัยกลางคนจ้องมองไปที่เด็กทั้งสองคนด้วยท่าทางล้อเลียน
และค่อย ๆ เดินเข้าไปหาพวกเขา เหมือนแมวกำลังจะเล่นกับหนู
“พวกเจ้า!..อย่าเข้ามานะ!”
เด็กชายจ้องเขม็งไปยังกลุ่มชายวัยกลางคนด้วยความโกรธ
เขายืนกางขาอย่างมั่นคงพร้อมกับยกแขนขึ้นมาตั้งท่าเตรียมต่อสู้ เขา
ดึงน้องสาวของเขาเอาไว้เบื้องหลังพร้อมกับกัดฟันแน่นเตรียมตัว
เสี่ยงตายเพื่อปกป้องน้องสาวตัวเล็ก ๆ ของเขา ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
“ฮ่า ๆ ๆ ! ไอ้หนูใจแกเด็ดมากเลยทีเดียว ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ พวก
ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะปกป้องน้องสาวของเจ้าไปได้นาน
สักแค่ไหน ในตอนแรกข้าตั้งใจจะฆ่าเจ้าก่อนแล้วส่งน้องสาวของ
เจ้าตามไปอย่างไม่ทรมาน แต่ในตอนนี้พวกข้านั้นเปลี่ยนใจแล้ว ข้า
จะฆ่าน้องสาวของเจ้าเสียก่อนแล้วค่อยฆ่าเจ้าในภายหลัง!”
ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำทีมจ้องมองพวกเขาอย่างขี้เล่น พร้อมกับ
ยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
“เจ้าวายร้าย! ข้าจะแลกชีวิตกับเจ้า!”
เด็กน้อยขบฟันแน่นจนเห็นรอยเลือด เขาจ้องมองชายคนนั้นด้วย
สายตาที่แข็งกร้าวและอาฆาตแค้น
“ฮิฮิ! ตาดุดีข้าชอบ ฮิฮิ!”
ชายวัยกลางคนจ้องมองไปที่เด็กชายพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วย
น้ำเสียงที่เย็นยะเยือก “ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้านั้นจะดุร้ายได้อีกไหม
ในตอนที่ข้านั้นควักลูกตาของเจ้าออกมา!” ชายวัยกลางคนพูดขณะที่
เดินเข้าไปหาเด็กน้อยทั้งสองด้วยท่าทางที่เหี้ยมเกรียม
“ซิ่นเอ๋อ! รีบวิ่งหนีไปเร็ววว!”
เด็กชายหันหลังกลับมาพร้อมกับผลักน้องสาวเขาให้วิ่งออกไป ก่อนที่
เขาจะหยิบมีดสั้นออกมาจากเอวของเขาแล้วโถมตัวพุ่งเข้าไปแทง
ชายวัยกลางคนอย่างสุดกำลัง
“ฮึฮึ! เด็กน้อยข้ารู้ว่าเจ้านั้นมีความสามารถและพรสวรรค์ที่สูงส่ง เจ้า
เป็นนักรบระดับขั้นที่ 4 ตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้ ถือได้ว่าเป็นพรจากสวรรค์
เลยทีเดียว แต่การดำรงอยู่ของเจ้าจะสร้างปัญหาให้กับเจ้านายมาก
เกินไป เพราะฉะนั้นโลกนี้จึงไม่มีที่อยู่สำหรับพวกเจ้า!”
ชายวัยกลางคนยกดาบที่ยังไม่ได้ถอดฝักในมือของเขาขึ้นด้วย
ใบหน้าเย็นชาก่อนที่จะฟาดไปที่เด็กชาย อย่างแรง
ผลั๊วะ!
เมื่อฝักดาบฟาดเข้าที่ร่างของเด็กชาย ตัวเขาก็กระเด็นออกไปไกลห้า
ถึงหกเมตรราวกับตุ๊กตาถูกจับโยนทิ้ง เด็กชายกระอักเลือดออกมา
ในทันที
“พี่!!”
เด็กหญิงตัวเล็กเห็นพี่ชายของเธอกระเด็นออกไปและกระอักเลือด
ออกมา เธอก็ร้องไห้พร้อมกับตะโกนเรียกเขาเสียงดัง เด็กหญิงตัวเล็ก
รีบวิ่งไปหาพี่ชายของเธอด้วยความเป็นห่วง
“ข้าขอร้อง!..อย่าฆ่าพี่ชายข้าเลยท่านอา!”
“ฮิ ๆ ๆ ! ไม่ต้องห่วง เจ้าและพี่ชายของเจ้าก็จะไปพร้อม ๆ กันนั่น
แหละไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ!”
ชายวัยกลางคนยิ้มออกมาอย่างน่าขนลุก
“เฮ้ออออ!”
หวังเสียน และกลุ่มของเขาเดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมกับจ้องมองไปที่
เด็กชายและเด็กหญิง หวังเสียน ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเขามองไปที่
ทั้งคู่
การที่ได้เห็นพวกเขานั้นทำให้หวังเสียน นึกถึงตัวเขาเองและน้องสาว
ของเขา เสี่ยวหยู เด็กทั้งสองคนนี้คล้ายกันกับเขาและน้องสาวของเขา
มาก
ชายวัยกลางคนหยุดชะงักลงเล็กน้อยเมื่อเห็นหวังเสียน และกลุ่มของ
เขาเดินเข้ามาแทรกระหว่างพวกเขากับเด็กน้อยทั้งสอง “พวกแกไส
หัวไปให้พ้น! นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกแก!”
ซุนหลิงซิ่วมองไปที่เด็กน้อยทั้งคู่และขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรีบเดิน
ตรงไปหาเด็กทั้งคู่ทันที
“ข้าว่าพวกแกอย่าแส่เรื่องของคนอื่นจะดีกว่า ถ้ายังไม่อยากตาย!”
ชายวัยกลางคนจ้องมองไปที่ซุนหลิงซิ่วและหวังเซียน ด้วยสายตาที่
เย็นชา
ซุนหลิงซิ่วไม่สนใจชายวัยกลางคนเลยแม้แต่น้อย เธอเดินไปยังเด็ก
ทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาราวกับเทพธิดา
เด็กทั้งสองคนจ้องมองไปยัง ซุนหลิงซิ่ว และหวังเสียน ด้วยดวงตาที่
มีความหวัง แต่พวกเขาก็ยังคงหวาดระแวงชายวัยกลางคนที่ถือดาบ
อยู่ในมือ
“พวกแกกล้ามากจริง ๆ ! ถ้าอยากตายกันมากนักข้าจะให้พวกแกได้
สมความปรารถนา!”
ชายวัยกลางคนจ้องมองไปที่ซุนหลิงซิ่ว ก่อนที่เขาจะชักดาบออกมา
พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมโหด
บรูมมมม!
ก่อนที่ซุนหลิงซิ่ว และคนอื่น ๆ จะโจมตีกลุ่มของชายวัยกลางคน
หวังเสียน สะบัดมือของเขาออกมาเบา ๆ เปลวไฟที่ร้อนแรงพุ่งตรง
ไปหาคนทั้งสิบกว่าคน อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยย!…”
กลุ่มของชายวัยกลางคนเบิกตากว้าง พร้อมกับตะโกนออกมาเสียง
ดังด้วยความตกใจ แต่นั่นเป็นคำเดียวที่พวกเขาสามารถร้องออกมา
ได้ ก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็นเถ้าถ่านและสลายหายไปในอากาศ
ราวกับว่าไม่เคยมีพวกเขามาก่อน
“พี่…พี่ชายเขา…เขาทำอะไร!”
“ข้า!….ข้าไม่รู้!”
เด็กน้อยทั้งสองคนนั่งลงบนพื้นตัวสั่นสะท้านพวกเขาหันไปมอง
หวังเสียน ด้วยอาการมึนงง
วูบบบบ!
ซุนหลิงซิ่วเดินเข้ามาหาพวกเขาและขยับมือเบา ๆ บาดแผลบน
ร่างกายของเด็กน้อยทั้งสองถูกรักษาหายภายในพริบตา
เด็กหญิงตัวน้อยอ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นไป
มองซุนหลิงซิ่ว ด้วยน้ำตาที่นองเต็มใบหน้า
“เอาล่ะ! ไปกันเถอะ!”
หวังเซียนมองไปที่สองพี่น้องและพูดกับซุนหลิงซิ่วเบา ๆ
ซุนหลิงซิ่วหยุดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้กับหวังเซียน
กลุ่มของหวังเสียนเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง
“ขอบคุณพี่ใหญ่! ขอบคุณพี่สาว!”
เด็กน้อยรีบลุกขึ้นขอบคุณหวังเสียนและซุนหลิงซิ่ว
“ไม่เป็นไร! พวกเจ้าดูแลตัวเองให้ดีนะ!”
หวังเสียนยิ้มให้พวกเขาและเดินต่อไปยังโรงแรมข้างหน้า
“เอ่อ!…พี่ชายข้าขอเป็นลูกศิษย์ของพี่ชายได้ไหมครับ!”
เด็กชายรีบเดินตามไปข้าง ๆ หวังเสียน พร้อมกลับพูดออกมาเสียงดัง
ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง
หวังเสียน มองไปที่เด็กชายแล้วส่ายหัวช้า ๆ
“พี่ชายได้โปรดเถอะครับ! ข้าเลื่อมใสศรัทธาพี่ชายมากจริง ๆ ข้าจะ
ตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักและเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณ
ให้ได้โดยเร็ว พี่ชายได้โปรดให้โอกาสข้าด้วยเถอะครับ!”
เด็กชายใบหน้าเสียทันทีเมื่อเห็นว่าหวังเสียนปฏิเสธเขา เขารีบอ้อน
วอนหวังเสียน ด้วยท่าทางที่น่าสงสารอีกครั้งหนึ่ง
หวังเสียน ยังคงนิ่งเงียบและเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ
“พี่ชายได้โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วยเถอะครับ!”
เสียงของเด็กชายสั่นเครือ ดวงตาของเขาแดงก่ำจนเกือบจะร้องไห้
เขาคุกเข่าลงพร้อมกับโขกศีรษะลงบนพื้น
“พี่ชายคะ! ได้โปรดรับพี่ชายของหนูเป็นลูกศิษย์ด้วยเถอะค่ะ!”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วิ่งไปที่ด้านข้างพี่ชายของเธอและคุกเข่าลงที่ตรง
ด้านหน้าหวังเสียน แบบเดียวกับพี่ชายของเธอ
หวังเสียน หยุดลงชั่วขณะหนึ่งเขาถอนหายใจเบา ๆ พร้อมกับส่าย
หัวแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ
ลูกศิษย์? เด็กน้อยสองคนนี้พูดออกมาอย่างไม่คิด เขาไม่ได้อยู่ใน
อารมณ์ที่จะรับลูกศิษย์เลยแม้แต่น้อย และนอกจากนี้เขายังไม่รู้จะ
สอนการฝึกฝนวิชายุทธของมนุษย์ได้อย่างไร? ต่อให้เขาอยากจะ
สอนก็ตาม
ซุนหลิงซิ่ว หันหน้ากลับไปมองเด็กน้อยทั้งสองด้วยความสงสาร
“พี่ชายได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถอะครับ!” เด็กชายยังคงตะโกน
ขึ้นอีกครั้ง
หวังเสียน ไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไปและเดินเข้าไปข้างในโรงแรม
พร้อมกับกลุ่มคนของเขา
สีหน้าของเด็กน้อยมืดมนลง เขาฝืนลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ จ้องมองไป
ที่หวังเสียน ที่เดินเข้าโรงแรมไป ดวงตาของเขามีประกายมุ่งมั่น
อย่างแรงกล้า
“ไปกันเถอะน้องพี่! ข้าต้องขอให้พี่ชายคนนั้นเป็นอาจารย์ของข้าให้
ได้ ต่อไปข้าจะตั้งใจฝึกฝนและเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณ
ขั้นสูงสุดของโลกนี้ให้ได้ ต่อไปข้าจะได้ปกป้องเจ้าได้และจะไม่มี
ใครกล้ามาตามล่าและทำอันตรายพวกเราได้อีก และท้ายที่สุดข้าจะ
ล้างแค้นให้กับท่านแม่ของพวกเราไห้ได้!” เด็กชายพูดออกมาอย่าง
มุ่งมั่นขณะที่เขาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของน้องสาวของเขา
“ค่ะพี่! พวกเราจะตามพี่ชายและพี่สาวพวกนั้นไป และขอเป็นศิษย์
ของพวกเขาให้ได้!”
เด็กหญิงพยักหน้าขณะที่เธอเอื้อมมือไปจับมือพี่ชายของเธอ
“ไปกันเถอะ!”
เด็กน้อยทั้งสองเดินตามหลังหวังเสียน มาถึงที่ด้านหน้าของโรงแรม
พวกเขายืนอยู่ที่หน้าทางเข้าของประตูโรงแรมอยู่ครู่นึง ก่อนที่จะ
คุกเข่าลงกับพื้นด้วยสายตาที่แน่วแน่
เด็กหญิงตัวน้อยก็เดินตามคุกเข่าลงอยู่ข้าง ๆ กับพี่ชายของเธอด้วย
“ซิ่นเอ๋อ! พี่จะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้อีกต่อไป!”
เด็กชายลูบหัวน้องสาวของเขาเมื่อเห็นว่าเธอคุกเข่าลงร่วมกับเขา
“ค่ะพี่! หนูจะเชื่อคำพูดของพี่ต่อให้อนาคตพวกเราจะเป็นยังไง
ต่อไป หนูก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นหากได้อยู่ด้วยกันกับท่านพี่!”
รอยยิ้มอันสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ
เด็กน้อยทั้งสองคนนั่งคุกเข่าลงอยู่ตรงหน้าโรงแรมโดยไม่ขยับตัว
กันเลยแม้แต่น้อย!