Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 263

ตอนที่ 263 รับศิษย์
“อาจารย์ท่านจะรับข้าเป็นศิษย์แล้วหรือขอรับ!”
ใบหน้าของเด็กชายเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง เข้าคุกเข่าลงตรงหน้า
หวังเสียน ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
“ลุกขึ้น!”
หวังเสียน มองไปที่เด็กชายพร้อมกับตบไปที่ไหล่ของเขาเบา ๆ
“ท่านอาจารย์ถ้าท่านไม่รับข้าเป็นลูกศิษย์ของท่าน!…ข้าจะไม่ลุก
ขึ้น!!” เด็กชายพูดกับหวังเสียน ออกมาอย่างดื้อรั้น
“อืม!..นั่นก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของเจ้าหลังจากนี้!”
หวังเสียน มองไปที่เด็กชายพร้อมกับมีรอยยิ้มบาง ๆ แล้วพูดซ้ำขึ้นมา
อีกว่า “ยืนขึ้นเดี๋ยวนี้!”
เด็กชายมีความลังเลใจอยู่ครู่นึงแล้วจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ขา
ของเขานั้นชาไปหมดทั้งสองข้างแต่ด้วยความอดทนอดกลั้นของเขา
เขาก็ลุกยืนขึ้นได้อย่างมั่นคง หลังจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ประคองน้องสาว
ของเขาลุกขึ้นยืนด้วยเช่นเดียวกัน
หวังเสียน พยักหน้าช้า ๆ พร้อมกับหันไปหาชายวัยกลางคนและเด็ก
ชายเสื้อขาวจากนั้นเขาก็บอกเด็กชายตรงหน้าของเขาว่า “สู้กับเขาและ
ซ้อมเขาเหมือนกับที่เขาซ้อมเจ้าเมื่อครู่นี้!”
“ท่านอาจารย์!…แต่ว่า!”
เด็กชายมองไปที่ชายวัยกลางคนพร้อมกับมีท่าทางที่ลังเลใจ
“เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น!”
หวังเสียน พูดกับเด็กชายด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งพร้อมกับพูดต่ออีกว่า
“เด็กคนนั้นมีอาจารย์คอยสนับสนุน! แล้วเจ้าไม่มีอย่างนั้นหรือ?”
“ครับท่านอาจารย์!”
เด็กชายตาสว่างขึ้นมาพร้อมกับผงกหัวอย่างแรงด้วยความมั่นใจ เขา
หันไปมองที่เด็กชายเสื้อขาวคนนั้นและค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปหาเขา
ในทันที
“ข้ามีนามว่า เสี่ยวหรัน ข้าต้องการต่อสู้กับเจ้า!”
เด็กชายพูดกับเด็กชายเสื้อขาวด้วยท่าทางที่องอาจ
“ห๊ะ?” เด็กชายเสื้อขาวที่ยืนอยู่ด้านข้างกับชายวัยกลางคนนั้นตกใจ
เล็กน้อยพร้อมกับแสดงท่าทีที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พึ่งได้ยิน
เสี่ยวหรันแสดงสีหน้าที่จริงจังพร้อมพูดย้ำขึ้นมาอีกครั้งว่า “ข้าต้องการ
ต่อสู้กับเจ้า!”
“ฮ่า ๆ ๆ ! ไอ้ขอทานสกปรก ข้าคิดว่าเจ้ารีบไปให้พ้น ๆ หน้าของข้า
เสียดีกว่า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!”
ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะออกมาเสียงดังเมื่อเขาเห็นว่าเสี่ยวหรัน
พูดออกมาอย่างไร
“ข้าว่าเจ้าอย่าไปยุ่งกับเรื่องของเด็ก ๆ เลยจะดีกว่า!”
หวังเสียน มองไปที่ชายวัยกลางคนพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียง
ที่เย็นชา
“หือ?” ชายวัยกลางคนหันไปมองที่หวังเสียน ด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง
“ลูกศิษย์ของเจ้ากล้าตอบตกลงรับคำท้าสู้ของเขาหรือไม่?” หวังเสียน
มองชายวัยกลางคนและถามออกมาด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิด
“ฮ่า ๆ ๆ ! ก็แค่เด็กขอทานสกปรกคนหนึ่ง ข้ากลัวว่าลูกศิษย์ของข้า
นั้นจะพลั้งมือฆ่ามันจนทำให้มือเลอะเลือดสกปรกเสียเปล่า ๆ !”
ชายวัยกลางคนมองไปที่หวังเสียน ด้วยท่าทางที่ดูถูกจากนั้นเขาก็หัน
ไปพูดกับลูกศิษย์ของเขา “เสี่ยวชิว แสดงวิชายุทธ ที่ข้าได้สอนเจ้า
เพื่อเป็นบทเรียนให้ไอ้เด็กขอทานคนนั้นได้รู้สำนึกเสียหน่อย!”
“ครับท่านอาจารย์!”
เด็กชายเสื้อขาวพยักหน้าขณะที่เขายืดลำตัวขึ้นและตั้งท่าเตรียมพร้อม
ต่อสู้
ใบหน้าของเสี่ยวหรันก็ดูจริงจังขึ้นมาทันที แม้ว่าเขาจะยังเด็กแต่เขา
ก็รู้ว่านี่คือการทดสอบของหวังเสียน ก่อนที่จะรับเขาเข้าเป็นศิษย์
อย่างแท้จริง เขาจ้องมองไปที่เด็กชายเสื้อขาวพร้อมกับพูดขึ้นมา “ข้า
จะเริ่มแล้วนะ!”
“เสี่ยวชิว! ไปสั่งสอนมันให้รู้จักวิชายุทธที่แท้จริงว่าเป็นอย่างไร และ
ไม่ต้องสนใจว่ามันจะเป็นหรือว่าจะตาย!”
ชายวัยกลางพูดกับเด็กชายเสื้อขาว ก่อนที่จะหันไปมองเสี่ยวหรัน
พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน
หวังเสียน มองไปยังเด็กชายทั้งคู่ที่เตรียมต่อสู้กันด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
ฟ้าววว!
เสี่ยวหรันพุ่งตัวทะยานออกไปโจมตีเด็กชายเสื้อขาวในทันที
ย้ากกกก!
เด็กชายเสื้อขาวก็อ้าปากตะโกนร้องพร้อมกับชกหมัดออกไปยัง
เสี่ยวหรันที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา
แต่อย่างไรก็ตามเด็กชายเสื้อขาวคนนั้นไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับ
เสี่ยวหรัน ไม่ว่าจะเป็นในด้านความแข็งแกร่งหรือประสบการณ์การ
ต่อสู้
ตู้มมมมม!
เสี่ยวหรัน เบี่ยงหัวหลบหมัดของเด็กชายเสื้อขาวเล็กน้อย ก่อนที่เขา
จะปล่อยหมัดขวาของเขาชกเข้าไปที่ใบหน้าของเด็กชายเสื้อขาวจน
ทำให้ฟันสามถึงสี่ซี่กระเด็นหลุดออกจากปากพร้อมกับใบหน้าที่
เปื้อนเลือด
แรงส่งที่เหลือยังทำให้เด็กเสื้อขาวกระเด็นหงายท้องลงไปนอนสลบ
บนพื้นอย่างหมดสภาพ
“ไอ้เด็กขอทานบัดซบ! แกกล้าทำร้ายลูกศิษย์ของข้าอย่างนั้นหรือ?
ข้าจะหักแขนหักขาของแกทิ้งซะ!”
ชายวัยกลางคนเห็นลูกศิษย์ของเขาถูกทำร้ายจนลงไปนอนสลบอยู่
บนพื้นเขาก็รู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาในทันที
เขาเอื้อมแขนเข้าไปเพื่อคว้าตัวเสี่ยวหรัน
หวังเสียนที่ยืนอยู่ด้านข้างหรี่ตาและยื่นมือไปจับข้อมือของชายวัย
กลางคนเอาไว้!
อ๊ากก!
ชายวัยกลางคนส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เขาหันกลับไปจ้องที่หวัง
เสียนด้วยความตกใจ
“กะ…แกอยากตายมากนักเหรอ!”
“ข้าว่าเจ้าต่างหากล่ะ ที่อยากจะตาย!”
หวังเสียน มองไปที่ชายวัยกลางคนอย่างไม่แยแส
“ท่านอาจารย์!”
เสี่ยวหรันรีบวิ่งเข้าไปหาหวังเสียน ด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าหวัง
เสียน หยุดการโจมตีของชายวัยกลางคนเอาไว้
“ถ้ามีคนเข้ามารังแกเจ้ากับน้องสาวของเจ้า เจ้าก็สู้กับมันและตอบโต้
ให้เต็มที่ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น!”
“ครับท่านอาจารย์!” เสี่ยวหรันพยักหน้าอย่างแรง
“ปล่อยข้าสิวะ!” ชายวัยกลางคนตะโกนออกมาอย่างตื่นตระหนก
เขาพยายามดิ้นรนเพื่อจะสลัดแขนของเขาให้หลุดจากการจับของ
หวังเสียน แต่ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรเขาก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้
แคร๊กกกก!
หวังเสียน มองไปที่ชายวัยกลางคนด้วยสายตาที่เย็นชา พร้อมกับส่ง
กำลังไปที่ข้อมือของเขาและบีบมันจนได้ยินเสียงกระดูกแตกหักดัง
ออกมา
“อ๊ากกกกก!..ไอ้เชี่ยยย!”
ชายวัยกลางคนร้องลั่นพร้อมกับตะโกนด่าออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ฟางเหลียง!
“รุ่นพี่!”
ในเวลานี้ชายวัยกลางคนหกคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้อง รีบหันมามอง
ทันที ในตอนแรกพวกเขากำลังรอ กลุ่มคนของพวกเขาที่ยังอยู่ใน
โรงแรม แต่เมื่อพวกเขาได้ยินชายวัยกลางคนร้องออกมาด้วยความ
เจ็บปวดและเห็นเด็กชายเสื้อขาวนอนบาดเจ็บอยู่ที่พื้น พวกเขาก็รีบ
วิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ
“เสี่ยวชิว!”
“รุ่นพี่ฟางเหลียง เกิดอะไรขึ้น?”
พวกเขาทั้งหกคนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
“ไอ้สาระเลว! แกหักแขนของข้า!”
ชายวัยกลางคนโกรธจนตัวสั่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาแห่ง
การฆ่าฟันขณะที่จ้องมองไปที่หวังเสียน
“อะไรนะ?”
“แกเป็นใคร? ทำไมถึงได้มาทำร้ายคนของพวกเราอย่างนี้ แกอยาก
ตายมากนักใช่ไหม?”
กลุ่มของชายวัยกลางคนกลุ่มนั้นหันมาจ้องมองไปที่หวังเสียน ด้วย
สายตาที่ดุร้าย
“มาเป็นกลุ่มกันแบบนี้ ก็สะดวกดีเหมือนกัน!”
เสียงอันเย็นยะเยือกดังผ่านอากาศมาพร้อมกับแรงกดดันอันน่ากลัว
ปกคลุมกลุ่มของชายวัยกลางคนทั้งหมดในทันที
“นี่!!..”
ความหวาดกลัวพุ่งเข้าใส่กลุ่มของชายวัยกลางคน พวกเขาหันหน้า
กลับมามองพร้อมกันด้วยร่างกายที่สั่นเทา
คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากโรงแรม ชายวัยกลางคนสองคนเดิน
นำหน้า ในขณะที่หนึ่งในนั้นจ้องมองมาทางพวกเขาพร้อมกับแรง
กดดันอันน่ากลัว
“แรงกดดันและการกดขี่ในระดับนี้!…เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับ
ก่อกำเนิดลมปราณ!”
“ระดับก่อกำเนิดลมปราณ! เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิด
ลมปราณอย่างแน่นอน!”
ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกลุ่มชายวัยกลางคน
ในทันที เมื่อพวกเขาเห็นกลุ่มคนของหวังเสียนกำลังเดินตรงเข้ามา
ทางพวกเขา
หวังเสียน มองดูกลุ่มชายวัยกลางคนพวกนั้นด้วยความดูถูก จากนั้น
เขาก็หันไปหาเสี่ยวหรันและน้องสาวของเขา พร้อมกับพยักหน้าให้
พวกเขาเดินห่างออกมาจากกลุ่มชายวัยกลางคน
“คนพวกนี้!…”
ชายวัยกลางคนที่ถูกหักแขน จ้องมองไปทางหวังเสียน ด้วยความ
โกรธแค้น
“ท่านเจ้าสำนักออกมาแล้ว!”
“ท่านเจ้าสำนักและท่านรองเจ้าสำนักออกมากันแล้ว!”
กลุ่มชายวัยกลางคนทั้งหกคนมองไปที่โรงแรมพวกเขาตะโกน
ออกมาด้วยความดีใจกันในทันที
พวกเขามองไปที่หวังเสียน และกลุ่มของเขาและแสยะยิ้มออกมา
อย่างเหี้ยมเกรียม
“หยุด! พวกเจ้าทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!”
“พวกแกทุกคนต้องชดใช้สำหรับการที่ทำให้เสี่ยวชิว และน้องชาย
ของข้านั้นต้องบาดเจ็บ!”
“ผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณอย่างนั้นหรือ? พวกแกคิดว่าจะ
สามารถกลั่นแกล้งพวกเราได้ เพียงเพราะว่าในกลุ่มของพวกแกมี
ผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณอย่างนั้นหรือ? ข้าจะจัดการพวก
แกทั้งหมดลงที่นี่ต่อให้พวกแกนั้นมีผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิด
ลมปราณคอยช่วยเหลือก็ตามที!”
กลุ่มชายวัยกลางคนตะโกนกันออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“โอ้ว!..ฮึฮึ!”
หวังเสียน มีรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินพวกเขาพูด
ออกมา
โม่หยวนและโม่ชิงหลงจ้องมองพวกเขาอย่างไร้ความรู้สึก “สำนัก
ชิงมู่ ของพวกเจ้านั้นช่างเหิมเกริมกันเสียจริง ๆ บังอาจล่วงเกินนาย
ท่านของข้า ถ้าพวกเจ้าไม่ให้คำอธิบายที่ดีกับพวกข้าในวันนี้ พวกเจ้า
ทุกคนอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้!”
เสียงพูดคุยกันของโม่ชิงหลงและกลุ่มของชายวัยกลางคน ดึงดูด
ความสนใจของคนอีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินมาทางพวกเขา
ชุดเครื่องแบบของพวกเขานั้นเป็นชุดสีเขียว ชายสูงวัยที่เดินอยู่ตรง
กลางกลุ่มนั้นมีท่าทางที่สง่าผ่าเผยและองอาจมากทีเดียว
ดวงตาของพวกเขานั้นมีแรงกดดันอันน่ากลัวเมื่อพวกเขาหันมอง
มายังกลุ่มของชายวัยกลางคน