Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 282

ตอนที่ 282 สิบทูตอเวจี
“ถังหยินซวง ช่วงนี้ผมจะจัดหาสถานที่ปลอดภัยไว้ให้กับคุณ ตอนนี้
พวกเรามีธุระด่วนบางเรื่องที่จะต้องรีบจัดการ!”
หวังเสียน เดินกลับไปที่ริมทะเลสาบ เขาพูดกับถังหยินซวง ที่กำลัง
ยืนกอดพิณ 7 สายที่แตกหักของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุข
“คุณไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอก! ฉันจะกลับไปที่สำนักเสียงสวรรค์
เพราะที่นั่นน่าจะปลอดภัยมากที่สุด!”
ถังหยินซวง มองไปที่หวังเสียน ก่อนที่จะพูดขึ้นมาอีกว่า “ส่วนเรื่อง
ภารกิจในครั้งนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกต่อไป ฉันจะบอกพ่อว่า
ภารกิจของพวกคุณนั้นเสร็จสิ้นลงแล้ว พวกคุณได้ขจัดปัญหาเกี่ยวกับ
มือสังหารทั้งหมดได้เป็นอย่างดี!”
“อืมมม…โอเค! ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามที่คุณพูดก็แล้วกัน!” หวังเสียน
พยักหน้ารับและกลุ่มของพวกเขาก็มุ่งหน้ากลับไปที่โรงแรมในใจ
กลางเมือง
ในเช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาทั้งสี่คนนั่งเครื่องบินไปยังเมืองหนิง ที่นี่คือ
อาณาเขตของสำนักเสียงสวรรค์ ถือได้ว่าเป็นพื้นที่ศักด์ิสิทธ์ิของ
สำนักพวกเขาเลยก็ว่าได้
หลังจากส่งถังหยินซวง กลับไปที่สำนักของเธออย่างปลอดภัยแล้ว
หวังเสียน มองไปที่โม่ชิงหลงและโม่หยวน พร้อมกับถามพวกเขา
ขึ้นมา “พวกเรามาถึงแล้วอย่างนั้นหรือ? ใช่ที่นี่หรือไม่!”
“ยังขอรับ! พวกเขากำลังรอเราอยู่ที่เทือกเขาตงหลิงขอรับ!” โม่ซิง
หลงตอบกลับด้วยความเคารพ
เขตเทือกเขาตงหลิง เป็นเทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดในประเทศและมีความ
ยาวมากกว่าหนึ่งพันกิโลเมตร มีระยะความกว้างมากกว่าสามร้อย
กิโลเมตร นอกจากนี้อาณาเขตของเทือกเขาตงหลิง ยังถือได้ว่าเป็น
เขตป่าโบราณอันเก่าแก่และดึกดำบรรพ์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศอีก
ด้วย
ภายในเทือกเขาและผืนป่ าดึกดำบรรพ์แห่งนี้มีสัตว์ป่ านานาชนิด
มากมายหลากหลายสายพันธุ์ ท่ามกลางเทือกเขามีแม่น้ำตงหลิงที่มี
ความยาวหลายร้อยกิโลเมตรตัดผ่านระหว่างกึ่งกลางของเทือกเขา
เขตเทือกเขาแห่งนี้มีชื่อเสียงในด้านความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก
มันเป็นเขตป่ าดึกดำบรรพ์และยังมีแม่น้ำขนาดใหญ่ไหลผ่าน จึงถือ
ได้ว่าเป็นแหล่งเพาะพันธุ์และสรวงสวรรค์ของสัตว์ร้ายและสัตว์
อสูรเลยทีเดียว
ณ ขอบเขตเทือกเขาตงหลิง คนสามคนปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ
หวังเสียน, โม่ชิงหลงและโม่หยวน พวกเขาหยุดยืนหันมองดูทิศทาง
อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่พวกเขาจะเดินหายไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
สถานที่แห่งนี้นั้นอยู่นอกเส้นทางหลักโดยทั่วไป บริเวณแถบนี้
ล้อมรอบไปด้วยต้นสนแดง ต้นเบิร์ชสีขาว ต้นป็อปลาร์และพืชชนิด
อื่น ๆ อีกมากมาย ต้นไม้ทุกต้นมีขนาดใหญ่และสูงมากกว่าสิบเมตร
ระหว่างต้นไม้มีเส้นทางเล็ก ๆ ที่นำไปสู่บนเทือกเขา
และในขณะนี้แทบจะไม่มีใครใช้เส้นทางเล็ก ๆ เส้นทางนี้
“องค์ราชาขอรับ! พวกเขาน่าจะอยู่บนยอดเขาลูกที่อยู่ตรงข้างหน้า
นั่นอย่างแน่นอนเลยขอรับ!”
โม่ชิงหลงชี้ไปที่ยอดเขาที่สูงที่สุดที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขามากนัก
หวังเสียน พยักหน้า ก่อนที่เขาจะทะยานออกไปใกล้หลายสิบเมตร
ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว โม่ชิงหลงและโม่หยวนก็ตามหลัง
เขามาอย่างใกล้ชิด
“คารวะองค์ราชามังกร!”
บนยอดภูเขาลูกหนึ่ง กลุ่มชายในชุดสีดำเจ็ดคนยืนอยู่บนต้นไม้ขนาด
ใหญ่ เมื่อพวกเขาเห็นหวังเสียน มาถึงแล้ว พวกเขาต่างรีบลงมาคุกเข่า
กับพื้นในทันที
“ไม่เลว! ระดับการบ่มเพาะของพวกเจ้าก้าวหน้ารวดเร็วดีมาก!”
หวังเสียน สังเกตดูระดับการบ่มเพาะของนักรบมังกรทั้งเจ็ดคน เขา
ยิ้มและพยักหน้าอย่างพึงพอใจ มีสามคนอยู่ในระดับครึ่งขั้นก่อกำเนิด
ลมปราณ และอีกสี่คนอยู่ในระดับนักรบขั้นที่ 9
ถือได้ว่าระดับการบ่มเพาะของพวกเขานั้นรวดเร็วจนน่าทึ่งเลยทีเดียว
“ไปยังที่ซ่อนขององค์กรมือสังหารมนต์ดำกันเถอะ!”
“ขอรับองค์ราชา!”
ทั้งเจ็ดคนเงยหน้าขึ้น พร้อมกับหยิบหน้ากากของพวกเขาออกมาใส่
มันเป็นหน้ากากโลหะสีดำทมิฬมองดูแล้วคล้ายกับปีศาจร้ายที่ออกมา
จากขุมนรก
ที่ตำแหน่งบนหน้าผากของหน้ากากทมิฬมีอักษรสีแดงสลากอยู่ว่า
‘ฆ่า’ เมื่อหน้ากากสวมใส่ลงบนใบหน้ารวมกับชุดสีดำสนิทของพวก
เขาแล้วทำให้ดูน่ากลัวและอันตรายเป็นอย่างยิ่ง!
“เท่มาก! มันดูยอดเยี่ยมมากเลยจริง ๆ !” หวังเสียน ยิ้มออกมาใน
ขณะที่เขามองไปยังหน้ากากสีดำทมิฬของนักรบมังกรทั้งเจ็ด
“พวกเรายังมีหน้ากากอีก 3 อัน เตรียมไว้ให้กับองค์ราชาและผู้อาวุโส
ทั้งสองด้วยเช่นเดียวกันขอรับ!”
นักรบมังกรคนหนึ่งหยิบหน้ากากออกมาและส่งไปยัง หวังเสียน,
โม่ชิงหลงและโม่หยวนตามลำดับ
“ฮ่า ๆ ๆ ! ยอดเยี่ยมไปเลย พวกเราคือทูตอเวจีทั้งสิบ แห่งองค์กรมือ
สังหารอเวจีทมิฬ !” หวังเสียน หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี เขารู้สึก
ตื่นเต้นและดีใจเหมือนกับเด็กชายตัวน้อยที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่
หน้ากากที่เขาสวมใส่ให้ความรู้สึกเย็นเล็กน้อย แต่ก็ค่อนข้างที่จะสบาย
และการหายใจก็ไม่รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด เขาค่อนข้างจะประทับใจ
กับหน้ากากทมิฬชิ้นนี้มาก เขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้นั้นทำมาจากวัสดุอะไร
เมื่อรวมกับชุดสีดำที่เขาสวมใส่อยู่ในตอนนี้มันเข้ากันได้ดีเป็นอย่าง
มาก
ในตอนนี้ทั้งโม่ชิงหลงและโม่หยวน ต่างก็ใส่หน้ากากทมิฬเป็นที่
เรียบร้อยแล้ว
เมื่อกลุ่มคนทั้งสิบยืนอยู่ด้วยกันความน่ากลัวและกลิ่นอายสังหาร
จากพวกเขาก็ทำให้อุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลง จนต้นหญ้าเล็ก ๆ ที่อยู่
บริเวณโดยรอบก็พลันเหี่ยวเฉาลงไปทันที
“ไปกันเถอะ!”
เมื่อหวังเสียน ขยับแขนของเขางูพิษสีดำก็โผล่หัวออกมา พร้อมกับชู
คอส่งเสียงบอกทิศทางให้กับเขา
พวกเขาทั้งสิบคนเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วบนยอดเขาที่สูงห้าถึงหกร้อย
เมตร
การเคลื่อนที่ของพวกเขานั้นเหมือนกับเทพเซียนในนิยายที่สามารถ
ไปไกลได้ถึงหลายร้อยเมตรโดยการก้าวกระโดดเพียงแค่ครั้งเดียว
“เป็นป่าโบราณที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามมากจริง ๆ !”
หวังเสียน โฉบร่อนลงบนยอดไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง เขามองดูทิวทัศน์
บนผืนป่ าอันอุดมสมบูรณ์พร้อมกับสูดอากาศที่บริสุทธ์ิเข้าเต็มปอด
ด้วยความรู้สึกที่สดชื่น
ภายในเขตเทือกเขาของป่ าโบราณแห่งนี้นั้น มีสัตว์ป่ าน้อยใหญ่อาศัย
อยู่อย่างมากมายไม่ว่าจะเป็น เก้งกวางบ่างชะนีหมูป่ากระต่ายและ
นก สัตว์พวกนี้สามารถมองเห็นได้โดยทั่วไปในป่ าแห่งนี้
เนื่องจากงูพิษที่หวังเสียนใช้ในการนำทางไม่ได้มีความเฉลียวฉลาด
มากนักพวกมันจึงไม่สามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนได้ ดังนั้นกลุ่ม
ของหวังเสียน จึงทำได้แค่กำหนดสถานที่ที่ใกล้เคียงมากที่สุดเพียง
เท่านั้น
แต่อย่างไรก็ตามเนื่องจากความเร็วของพวกเขานั้นรวดเร็วเป็นอย่าง
มาก ความเร็วในการเคลื่อนที่ของพวกเขานั้นประมาณ 100 กิโลเมตร
ต่อชั่วโมง
ซ่าาาาา! ซ่าาาา!
หลังจากที่พวกเขาเดินทางกันมากว่าสี่ชั่วโมง ก็ได้ยินเสียงของน้ำตก
ขนาดใหญ่ดังสะท้อนไปทั่วทั้งหุบเขา เมื่อมองไปยังภาพอันสวยงาม
ตระการตาตรงหน้าของพวกเขา ม่านหมอกไอน้ำที่สาดกระเซ็นจาก
น้ำตกกระทบกับก้อนหิน เป็นเหมือนกับสวนสวรรค์ที่อยู่ท่ามกลาง
เทือกเขาเลยทีเดียว
กระแสน้ำของน้ำตกตกไหลไปรวมกันกับแม่น้ำขนาดใหญ่ที่อยู่
ด้านล่าง
‘นี่คงจะต้องเป็นแม่น้ำตงหลิง อย่างแน่นอน!’ หวังเสียน คิดกับตัวเอง
ขณะที่เขามองไปยังแม่น้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
“หาจุดที่พักกันก่อน! แล้วก็แบ่งคนออกไปล่าสัตว์ป่ ามาทำอาหาร
กลางวัน!”
“ขอรับองค์ราชา!”
เหล่านักรบมังกรต่างรับคำสั่งและแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของ
ตนเอง
หวังเสียน เดินเลาะไปที่ริมแม่น้ำและไปหยุดยืนอยู่ที่ก้อนหินก้อน
หนึ่งที่ริมน้ำตก เขาเหม่อมองออกไปที่สายน้ำพร้อมกับปลดปล่อย
ความคิดของเขาให้ล่องลอยออกไปอย่างอิสระตามกระแสน้ำอย่าง
ผ่อนคลาย
หลังจากนั้นไม่นาน เหล่านักรบมังกรก็กลับมาพร้อมกับไก่ป่ ากระต่าย
และปลาบางชนิด
หวังเสียน เปิดปากของเขาพร้อมกับส่งผลึกแก้วมังกรออกไปลอยอยู่
ที่เหนือพื้นดินเล็กน้อย เขาใช้มันเป็นกองไฟสำหรับการประกอบ
อาหาร
เนื้อของสัตว์ป่ าที่นี่นั้นอร่อยและมีกลิ่นหอมมากกว่าเนื้อสัตว์ที่ถูก
เลี้ยงในฟาร์มปศุสัตว์มาก กลิ่นหอมของมันสามารถกระตุ้นความ
อยากอาหารได้เป็นอย่างดี
หวังเสียนนั่งอยู่บนก้อนหิน และสังเกตสภาพแวดล้อมขณะกำลังรอ
กินอาหารด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
ซอกแซ่ก ๆ !กร๊บแกรบ ๆ !
“โอ้ในที่สุดเราก็พบแหล่งน้ำกันเสียที! ตัวข้าสกปรกเลอะเทอะมาทั้ง
วันแล้ว ข้าจะได้อาบน้ำล้างตัวให้สดชื่นแล้วทำอาหารเที่ยงกินกัน
เสียที!”
“ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าครั้งนี้พวกเราจะสามารถหายาจิตวิญญาณดี ๆ ได้
บ้างหรือไม่? หืมม? ตรงนั้นมีคนอยู่ด้วย!”
ในขณะนั้นเองมีกลุ่มคนสิบกว่าคนเดินออกมาจากแนวป่ า คนกลุ่มนี้
นั้นประกอบด้วยผู้ชายที่มีอายุค่อนข้างที่จะแตกต่างกัน
ข้างเอวของพวกเขานั้นมีดาบยาวที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันทั้งหมด
และชุดของพวกเขานั้นก็เป็นชุดสีเหลืองแบบเดียวกัน
คนกลุ่มนี้นั้นเดินออกมาจากป่ าของเทือกเขาทางทิศตะวันตก พวก
เขาหันมามองและสังเกตกลุ่มของหวังเสียน อย่างระมัดระวังและมี
ความสงสัยปนอยู่ด้วยเล็กน้อย
เมื่อพวกเขาเห็นคนทั้งสิบคนในกลุ่มของหวังเสียน สวมหน้ากากสี
ดำทมิฬที่มีลวดลายแปลก ๆ พวกเขาก็รู้สึกมึนงงและสับสน
“คนกลุ่มนี้แปลกมากจริง ๆ !”
“พวกเขาน่าจะเป็นกลุ่มชาวยุทธอย่างแน่นอน!”
พวกเขาหันมากระซิบและพูดคุยกันเบา ๆ ก่อนที่พวกเขาจะมุ่งหน้า
ไปยังจุดหนึ่งของริมแม่น้ำ
“เสี่ยวหยวนเจ้าและอีกสามคนไปล่าสัตว์มาเพื่อทำเป็นอาหาร ส่วน
คนที่เหลือก่อกองไฟและเตรียมทำอาหารกัน พวกเราจะหยุดพักกัน
ที่นี่!” ชายวัยกลางคนจัดสรรหน้าที่ให้กับชายหนุ่มในกลุ่ม
“ครับหัวหน้า!”
ชายหนุ่มกลุ่มนั้นพยักหน้ารับก่อนที่จะแยกย้ายกันไป บางคนเข้าไป
ในป่ าในขณะที่คนอื่น ๆ ลงไปในแม่น้ำเพื่อจับปลา
“ข้าเดาว่าคนกลุ่มนั้นจะต้องมาจับสัตว์อสูรระดับจิตวิญญาณตัวนั้น
เช่นเดียวกันกับพวกเราแน่ ๆ ! ดูเหมือนว่าในครั้งนี้จะมีสำนักและ
ตระกูลที่มีอิทธิพลมาหลายกลุ่มเลยทีเดียว!”
ชายวัยกลางคนมองไปที่กลุ่มของหวังเสียน ก่อนที่จะกระซิบพูดเบา ๆ
กับชายชราสองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา
“ฮึฮึ! ในครั้งนี้พวกเราจะต้องได้รับสัตว์อสูรระดับจิตวิญญาณตัวนั้น
อย่างแน่นอน พวกเราวางแผนและศึกษาพฤติกรรมของมันมานาน
มากแล้ว และบางทีพวกเราอาจจะได้รับสมบัติจิตวิญญาณอย่างอื่น
ติดมือมาด้วยอีกก็ได้!” ชายชราแสดงความคิดเห็นออกมาอย่างมั่นใจ
ในขณะที่เขาสังเกตสภาพแวดล้อม รอบ ๆ ตัวไปด้วย
ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเขาก็ยิ้มออกมาและเผยให้เห็นท่าทางที่
มั่นใจไม่แพ้กัน
“หวางตง! เอาดาบของเจ้ามายืมใช้เพื่อจุดไฟหน่อยสิ!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดกับชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา
“ทำไมต้องใช้ดาบของข้าด้วยล่ะ? เจ้าก็ใช้ดาบของเจ้าเองสิ หรือไม่ก็
ไปขอจุดไฟต่อจากคนกลุ่มนั้นก็ได้!”
ชายหนุ่มคนที่ชื่อหวางตงมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหัน
ไปจ้องมองและบุ้ยปากไปทางกลุ่มของหวังเสียน
“แต่คนกลุ่มนั้นดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรมากสักเท่าไหร่!” ชายหนุ่มคนที่
กำลังจะก่อไฟมองไปทางกลุ่มของหวังเสียน ที่ใส่หน้ากากทมิฬ เขา
รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
“ฮ่า ๆ ๆ ! เจ้ามันขี้ขลาดตาขาวเสียจริง ๆ เราก็แค่ไปขอยืมไฟจาก
พวกเขาแค่นั้น แล้วอีกอย่างพวกเขาก็เป็นคนเช่นเดียวกันกับพวกเรา
เจ้าจะกลัวอะไรนักหนา อีกเดี๋ยวพวกเขาก็ต้องถอดหน้ากากออกเพื่อ
จะกินอาหารกันแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะต้องหั่นอาหารเป็นชิ้น
เล็ก ๆ เพื่อกินมันผ่านทางหน้ากาก ฮึฮึ!”
ชายหนุ่มคนที่ชื่อหวางตง ส่ายหัวเบา ๆ และหัวเราะออกมา ก่อนที่
เขาจะเดินตรงเข้าไปหากลุ่มของหวังเสียน