วู้วววววว!
เหนือวังมังกรปลาวาฬสีน้ำเงินส่งเสียงร้องคำรามราวกับว่าต้องการประกาศความยิ่งใหญ่ของมัน ให้สัตว์ทะเลตัวอื่นได้รับรู้
ความแข็งแกร่งของมันนั้นเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว ร่างกายของมันได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นครั้งใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณส่วนหัวและปากของมัน
หลังจากที่ปลาวาฬสีน้ำเงินได้รับเลือดมังกรเข้าสู่ร่างกายของมันแล้ว ส่วนหัวของมันก็เรียวยาวมากขึ้น ฟันขนาดใหญ่ของมันก็เปลี่ยนจากฟันกรามที่ไว้ใช้บดเคี้ยวกลายเป็นฟันแหลมคมของสัตว์กินเนื้อ
ส่วนหัวของปลาวาฬสีน้ำเงินมีขนาดใหญ่มากโดยมีน้ำหนักประมาณ 2 ใน 5 ส่วนของมวลร่างกายทั้งหมด นั่นหมายความว่าเฉพาะส่วนหัวของมันมีความยาวหลายสิบเมตรและมีน้ำหนักหลายตันเลยทีเดียว
ฟันแต่ละซี่ยาวประมาณสามถึงสี่เมตร ทั้งหมดเป็นสีเทาดูน่าขนลุกเป็นอย่างมาก
“นี่มันน่าทึ่งมากเลยจริงๆ ใช้เลือดมังกรเพียงแค่ 1,000 ปอนด์ ก็สามารถยกระดับขึ้นมาได้ 1 ระดับอย่างรวดเร็ว หากมีเลือดมังกรที่แข็งแกร่งมากกว่านี้มันก็คงจะสามารถเพิ่มระดับได้อย่างรวดเร็วอย่างงั้นสินะ!”
….
[วาฬคุนเผิง: ระดับ 11]
[ไม่สามารถสกัดพลังงานมังกรได้]
….
เมื่อหวังเสียนเห็นการพัฒนาที่รวดเร็วของวาฬสีน้ำเงิน เขาก็รู้สึกทึ่งเป็นอย่างมาก การยกระดับของปลาวาฬคุนเผิงตัวนี้นั้นรวดเร็วมากกว่าสาวกแห่งวังมังกรของเขามาก
“ถึงแม้ว่าเสี่ยวหลานจะยกระดับได้อย่างรวดเร็วโดยการหาอาหารที่เพียงพอให้กับมัน แต่ก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่อีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือมันจะไม่สามารถยกระดับความแข็งแกร่งของมันเกินกว่าระดับความแข็งแกร่งของฉันได้!”
“นอกจากนี้ด้วยระดับความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน ฉันสามารถเลี้ยงดูและบ่มเพาะคุนเผิงได้หนึ่งตัวเพียงเท่านั้น หากฉันต้องการเพิ่มจำนวนคุนเผิงฉันจะต้องยกระดับความแข็งแกร่งขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ!”
หลานชิงเยว่อธิบายกับหวังเสียน
หวังเสียนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เขาค่อนข้างที่จะเข้าใจข้อบกพร่องนี้ได้เป็นอย่างดี หากเผ่าพันธุ์เทพเจ้าโบราณสามารถบ่มเพาะเลี้ยงดูคุนเผิงได้อย่างไม่มีข้อจำกัด เผ่าพันธุ์เทพเจ้าโบราณก็คงจะครอบครองจักรวาลไปนานแล้ว และพวกเขาคงจะไม่สูญพันธุ์ไปจนเหลือเพียงแค่มรดกที่เป็นแก่นเลือดหยดสุดท้ายอย่างเช่นในตอนนี้
และด้วยความรอบรู้ที่ถ่ายทอดมาจากสายเลือดของมังกรศักดิ์สิทธิ์ หวังเสียนยังเข้าใจด้วยอีกว่า ทักษะการบ่มเพาะเลี้ยงดูสัตว์อสูรรับใช้คุนเผิงของเผ่าพันธุ์เทพเจ้าโบราณนั้นสูงค่าเป็นอย่างยิ่ง
ถึงแม้ว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ ในจักรวาลจะมีทักษะการเลี้ยงดูสัตว์อสูรรับใช้เช่นเดียวกัน แต่ความสามารถของสัตว์อสูรรับใช้ของเผ่าพันธุ์อื่นๆ ก็ไม่แข็งแกร่งเท่ากับทักษะการบ่มเพาะเลี้ยงดูคุนเผิงของเผ่าพันธุ์เทพเจ้าโบราณ
และในตอนนี้หลานชิงเยว่ เป็นเพียงผู้เดียวในจักรวาลที่มีสายเลือดของเทพเจ้าโบราณและสืบทอดมรดกอันสูงส่งของพวกเขา ฉะนั้นหนึ่งในหน้าที่ของเธอก็คือการให้กำเนิดลูกหลานเพื่อสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้แก่เผ่าพันธุ์เทพเจ้าโบราณต่อไป
และหวังเสียนในฐานะสามีของเธอก็เต็มใจจะช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้อย่างเต็มที่ ฮิฮิ…
“ในก่อนหน้านี้ผมเคยรับภารกิจกำจัดสัตว์และแมลงกลายพันธุ์ที่แม่น้ำฮวงโหมาก่อน สัตว์และแมลงกลายพันธุ์เหล่านั้นเหล่านั้นก็ได้รับพลังจากออร่าของเทพเจ้าโบราณเช่นเดียวกัน แต่การกลายพันธุ์ของพวกมันนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก ขนาดลำตัวของพวกมันนั้นใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว! แล้วทำไมปลาวาฬสีน้ำเงินตัวนี้ ขนาดตัวมันถึงไม่ขยายใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมด้วยล่ะ?” หวังเสียนถามออกมาด้วยความอยากรู้
ถ้าขนาดของปลาวาฬสีน้ำเงินเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมสิบเท่า ตัวของมันคงจะใหญ่โตมากกว่าภูเขาหิมาลัยในทิเบตเสียอีก และมันคงจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงตัวเดียวที่มีขนาดใหญ่มากที่สุดในโลกนี้
“ในตอนนี้ขนาดตัวของเสี่ยวหลานก็ถือได้ว่าพอเหมาะกับระดับความแข็งแกร่งของมันมากอยู่แล้ว หากคิดจะขยายตัวให้มันใหญ่มากกว่านี้ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ความสามารถในการป้องกันของมันจะลดลงเป็นอย่างมาก ฉันจึงไม่อยากให้มันเติบโตมากไปกว่านี้ เพราะเมื่อความแข็งแกร่งของมันยกระดับขึ้นสู่ระดับที่ 12 ขนาดของตัวมันก็จะเพิ่มขึ้นมาเป็น 2 เท่าและลำตัวของมันก็จะใหญ่มากกว่า 70 เมตรเลยทีเดียว!” หลานชิงเยว่อธิบาย
“ระดับ 12 สามารถเติบโตได้ถึง 70 เมตร เมื่อมันเข้าสู่ระดับที่ 13 มันสามารถเติบโตได้มากกว่าหนึ่งร้อยเมตรนั่นหมายความว่ามันสามารถเติบโตได้ถึงสองพันถึงสามพันเมตรเมื่ออยู่ในระดับที่ 17 หรือระดับที่ 18?”
หวังเสียนพูดพึมพำออกมาเบาๆ ขณะที่เขาทำการคิดคำนวณขนาดความใหญ่โตของปลาวาฬสีน้ำเงินเมื่อระดับของมันสูงมากขึ้น
“ต่อไปในอนาคตมันคงจะกลายเป็นสัตว์อสูรที่ทรงพลังมากที่สุดในจักรวาลเลยทีเดียว!”
ภาพในจินตนาการของหวังเสียนถูกสร้างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเขานำกองทัพแห่งวังมังกรนับล้านตัวรวมถึงสัตว์อสูรคุนเผิงนับหมื่นตัวที่มีขนาดใหญ่หลายพันเมตรตะลุยพิชิตเผ่าพันธุ์อื่นๆทั่วทั้งจักรวาล!
มันคงจะเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่และสวยงามอย่างที่สุด!
“แค่คิดก็น่าตื่นเต้นมากแล้ว!”
ดวงตาของหวังเสียนเป็นประกายขึ้นมาในทันที ในขณะเดียวกันหลานชิงเยว่ก็ส่ายหัวเบาๆ เธอพอจะเดาความคิดของเขาออก
“เสี่ยวเสียนฉันต้องการให้เสี่ยวหลานเข้าไปในเขตของวังมังกรได้ด้วย ความเร็วในการบ่มเพาะของมันจะได้รวดเร็วมากขึ้นและที่สำคัญมันก็ยังสามารถช่วยคุณปกป้องวังมังกรได้อีกด้วย!”
“ได้แน่นอน! ผมก็กำลังจะพูดกับคุณเรื่องนี้อยู่พอดีเลย! ฮ่าๆๆ ตอนนี้คุณหิวหรือไม่? พวกเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ!”
หวังเสียนหัวเราะออกมา ในขณะที่เขากอดหลานชิงเยว่และอุ้มเธอบินกลับไปที่วังมังกรของเขา
“ถวายพระพรองค์ราชามังกร!”
ทันทีที่เขาเข้าไปในวังมังกร นาคาพิษ 9 ตัวก็คาบอะไรบางอย่างอยู่ในปากของพวกมันพร้อมกับเข้ามาหมอบอยู่ที่เบื้องหน้าของเขา
“หือ? นี่มัน!…” หวังเสียนมองไปที่นาคาพิษทั้ง 9 ตัวด้วยความประหลาดใจ เมื่อเขาเห็นซากของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่อยู่ในปากของพวกมัน
“นี่มันเป็นซากศพของแมงกะพรุนออโรร่ายักษ์ไม่ใช่รึ? พวกมันไม่ได้ถูกดูดกลืนโดยสระน้ำมังกรด้วยหรอกรึ?”
….
[ร่างแมงกะพรุนอมตะ: ระดับ 11 (ร่างกายที่ว่างเปล่า)]
[สถานะไร้วิญญาณ สามารถคืนชีพได้ด้วยการใส่วิญญาณดวงอื่นเข้าไป]
….
“นี่มันน่าประหลาดใจมากจริงๆ ในตอนนี้ชื่อของแมงกะพรุนออโรร่ายักษ์เหล่านี้ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นแมงกะพรุนอมตะ และที่สำคัญที่สุดฉันสามารถชุบชีวิตพวกมันโดยการใช้วิญญาณอื่นใส่ลงไปได้!”
หลังจากที่ข้อความปรากฏขึ้นมาในใจของหวังเสียน เขาก็นึกได้ถึงสิ่งหนึ่งที่เคยมีอยู่ในบันทึกของมังกรศักดิ์สิทธิ์
สสารนิรันดร์หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าชีวมวลสารอมตะ!
ตามในบันทึกของมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่หวังเสียนได้รับรู้มาผ่านสายเลือดมังกรศักดิ์สิทธิ์ในตัวของเขา สสารนิรันดร์เหล่านี้นั้นเกิดขึ้นจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในสภาวะอมตะมันจะถูกเรียกว่าชีวมวลสารอมตะ
สิ่งเหล่านี้นั้นจะไม่สามารถเน่าเสียหรือถูกย่อยสลายตามกาลเวลาลงไปได้ เว้นเสียแต่ว่าพวกมันจะถูกเผาทำลายจนกลายเป็นขี้เถ้าเพียงเท่านั้น นอกเหนือจากวิธีนี้แล้วชีวมวลสารอมตะเหล่านี้จะคงอยู่ในรูปแบบของสิ่งมีชีวิตที่ไร้วิญญาณตลอดไป
ซึ่งหากเปรียบเทียบแล้วมันก็จะไม่ต่างจากสิ่งที่เกิดขึ้นจากธรรมชาติเช่นดิน, เม็ดทราย, ก้อนหิน หรือแม้กระทั่งซากต้นไม้ที่มีอายุหลายพันปี
แต่หากนำวิญญาณเข้าไปใส่ลงในชีวมวลสารอมตะเหล่านี้ มันก็จะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกือบจะเป็นอมตะเลยทีเดียว หากไม่ถูกเผาทำลายจนกลายเป็นเถ้าถ่านหรือทำลายที่ดวงวิญญาณโดยตรง
หวังเสียนจ้องมองไปที่ร่างของแมงกะพรุนอมตะเหล่านั้น ในขณะที่คิดใคร่ครวญอยู่ในใจ
หากเขาใส่ดวงวิญญาณเข้าไปในร่างของแมงกะพรุนอมตะเหล่านี้ พวกมันก็น่าจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้
ที่สำคัญแมงกระพรุนเหล่านี้นั้นมีพลังการโจมตีที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก และเขาก็จะมีผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยอดเยี่ยมเพิ่มขึ้นมาอีกหลายสิบตัวเลยทีเดียว
แต่ชีวมวลสารอมตะนี้ก็มีข้อบกพร่องอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน สิ่งเหล่านี้นั้นยากที่จะเพิ่มระดับความแข็งแกร่งของพวกมันขึ้นมา การที่จะเพิ่มระดับความแข็งแกร่งของพวกมันได้นั้นมีเพียงทางเดียวนั่นก็คือต้องดูดกลืนชีวมวลสารอมตะตัวอื่นๆเพื่อยกระดับตัวเองได้เท่านั้น
ก่อนหน้านี้นักวิทยาศาสตร์เคยค้นพบว่าร่างกายของแมงกะพรุนประภาคารนั้นสามารถคงอยู่ได้ตลอดไปในสภาพแวดล้อมที่เป็นปกติ
หากกล่าวให้ถูกต้องแมงกะพรุนอมตะเหล่านี้ก็น่าจะมีวิวัฒนาการไปในทางเดียวกันกับแมงกะพรุนประภาคารเหล่านั้น
“นำร่างกายของพวกมันทั้งหมดไปเก็บรวมกันไว้ที่ถ้ำมังกรในภูเขาที่ยังว่างเปล่าก่อน หลังจากนั้นข้าจะคิดพิจารณาอีกทีว่าจะใช้ร่างกายของพวกมันอย่างไร!” หวังเสียนสั่งนาคาพิษทั้ง 9 ตัว
ชีวมวลสารอมตะเหล่านี้ถือได้ว่าเป็นร่างของสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก หากเขาใช้ร่วมกับกิ่งของต้นไม้คืนวิญญาณได้ เขาก็น่าจะสามารถสร้างเผ่าพันธุ์แมงกะพรุนที่ไม่มีวันตายออกมาได้
ด้วยเหตุนี้ร่างกายของแมงกะพรุนอมตะเหล่านี้จึงถือได้ว่าเป็นทรัพยากรอันล้ำค่าที่อาจจะมีประโยชน์เป็นอย่างยิ่งในอนาคตสำหรับวังมังกรของเขา
และก่อนที่หวังเสียนจะกลับไปยังห้องนอนของเขา เขาได้สั่งให้นาคาพิษทั้ง 9 ตัวให้ออกไปหาอาหารทะเลสดๆมา เขาจะนำพวกมันมาปรุงเป็นอาหารให้กับ กวนชูชิง, หลานชิงเยว่และซุนหลิงซิ่วได้ทานร่วมกัน
….
หลังจากนั้นหวังเสียนก็อยู่ในวังมังกรของเขาต่อไปอีก 2 วัน เพื่อรอให้เหล่าสาวกแห่งวังมังกรของเขาฟื้นคืนชีพกลับมา
แต่อย่างไรก็ตามในวันที่ 3 หลานชิงเยว่ ได้รับข้อความที่สำคัญและเร่งด่วนผ่านทางโทรศัพท์ของเธอ ในขณะที่เธอกลับไปที่เรือยอร์ชเพื่อส่งคำสั่งเกี่ยวกับงานในบริษัทของเธอ
“นี่มัน!!?”
เมื่อเธออ่านข้อความเหล่านั้นเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก เธอจึงรีบกระโดดลงทะเลกลับไปที่วังมังกรอย่างรวดเร็ว
“แย่แล้วล่ะเสี่ยวเสียน! เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว! เสี่ยวหยูกำลังมีปัญหา!”
“อะไรน่ะ?” หวังเสียนที่กำลังนอนหยอกล้อกับกวนชูชิงอยากมีความสุขอยู่บนเตียง สะดุ้งตกใจขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหลานชิงเยว่
“เสี่ยวเสียนนี่คือข้อความที่เจ้าสำนักถังแห่งสำนักกระบี่พฤกษาขจีใช้โทรศัพท์ของผู้อาวุโสฟางส่งมาที่มือถือของฉัน!”
หลานชิงเยว่ส่งโทรศัพท์ของเธอให้กับหวังเสียน ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
ในโทรศัพท์มือถือของหลานชิงเยว่มีข้อความมากกว่าสิบข้อความ และหนึ่งในข้อความเหล่านั้นได้พูดถึงสถานการณ์ของเสี่ยวหยูและผู้อาวุโสฟาง พวกเธอทั้งคู่นั้นถูกวางยาพิษในขณะที่กำลังประลองฝีมือกับคนบางกลุ่ม อาการของทั้งคู่นั้นสาหัสเป็นอย่างมากพวกเธอจะต้องได้รับการรักษาตัวโดยเร็วที่สุด
และข้อความนี้ถูกส่งมาเมื่อ 2 วันที่แล้ว ใบหน้าของหวังเสียนนั้นมืดครึ้มลงอย่างรวดเร็ว
“กลับกันเดี๋ยวนี้เลย!” หวังเสียนกัดฟันพูดออกมาด้วยใบหน้าที่น่ากลัว
ในตอนนี้เขาไม่สามารถรอให้เหล่าสาวกแห่งวังมังกรฟื้นคืนชีพได้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงรีบออกจากวังมังกรและกลับขึ้นไปยังเรือยอร์ชของเขาในทันที
กวนชูชิง, หลานชิงเยว่, ซุนหลิงซิ่วและโม่ชิงหลง รีบติดตามหวังเสียนขึ้นเรือยอร์ชไปอย่างใกล้ชิด
เมื่อคนทั้งหมดกลับขึ้นไปที่เรือยอร์ชแล้ว หวังเสียนก็หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาในทันที
แต่เมื่อหวังเสียนจับโทรศัพท์ขึ้นมาดูเขาก็ตระหนักได้ว่าแบตเตอรี่ของโทรศัพท์นั้นได้หมดลงไปนานแล้ว เขาจึงรีบเชื่อมต่อกับอุปกรณ์ชาร์จและเปิดเครื่องขึ้นมาอย่างเร่งรีบ
มีสายที่ไม่ได้รับหลายสิบสาย ซึ่งส่วนใหญ่นั้นโทรโดยเจ้าสำนักถังแห่งสำนักกระบี่พฤกษาขจี และในตอนนี้ใบหน้าของหวังเสียนนั้นก็ยิ่งบึ้งตึงมากยิ่งขึ้น
เขารีบโทรกลับไปยังเบอร์ของเจ้าสำนักถังแห่งสำนักกระบี่พฤกษาขจีอย่างรวดเร็ว
“หมอเทวะหวัง! ในที่สุดก็สามารถติดต่อคุณได้เสียที!”
เสียงอันแหบแห้งและเหนื่อยล้าของเจ้าสำนักถังดังออกมาจากโทรศัพท์!
………
จบบท
