“ช่างเถอะเฒ่าหวัง! ลืมมันไปเถอะ! พวกเราอย่าไปทะเลาะกับพวกเขาเลย ที่นี่ไม่ใช่เมืองเจียงเฉิงของพวกเรา!”
หวังต้าไห่มองลูกพี่ลูกน้องของเขาและคนหนุ่มสาวที่อยู่รอบๆ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับดึงแขนของหวังเสียนให้ลุกออกไป
หวังเสียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองหน้าของหวังต้าไห่ที่มีสีหน้าค่อนข้างเคร่งเครียด เขาส่ายหัวเบาๆและไม่ได้พูดอะไรออกมา เนื่องจากเขาก็ไม่อยากจะสร้างปัญหาให้กับหวังต้าไห่ด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้
“หือ?” ในขณะเดียวกันทั้งสามคุณชายแห่งเมืองหลี่เฉิง ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆกับโต๊ะของกลุ่มหวังเสียน ได้ยินเสียงการปะทะคารมของกลุ่มคน ทั้งสามคุณชายก็หันไปมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยรอยยิ้มราวกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องสนุกสำหรับพวกเขา
ตูมมม!
เชี่ยยย!
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสามคนหันไปมองยังกลุ่มของหวังเสียน เสียงในหัวของพวกเขาก็ดังลั่นขึ้นมาคล้ายกับเสียงของระเบิด พวกเขาต่างลุกขึ้นยืนพร้อมกันและอุทานกันออกมาอย่างลืมตัวด้วยความตื่นตระหนก
“นายน้อย!”
ทั้งสามคนชำเลืองมองหน้ากันและกัน แล้วมองไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆหวังเสียนอีกครั้งด้วยแววตาที่ตกตะลึง
“แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไงไอ้ตัวเล็ก! รีบออกไปจากที่นี่ซะเดี๋ยวนี้!”
ทันใดนั้นเสียงตะคอกอันหยาบคายของชายหนุ่มก็ดังขึ้น มันทำให้ทั้งสามคุณชายแห่งหลี่เฉิงตัวสั่นเทาด้วยความกลัวขึ้นมาในทันที
คุณชายทั้งสามแห่งเมืองหลี่เฉิงกวาดสายตามองไปยังกลุ่มคนหนุ่มสาวที่กำลังจ้องมองไปยังกลุ่มของหวังเสียน ด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะรีบเดินตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ป๊าบบบบ!
ทั้งสามคนรีบเดินตรงเข้าไปยังจีเซี่ยงพร้อมกับแสดงรอยยิ้มออกมา ก่อนที่หนึ่งในสามคุณชายจะเบิร์ดกะโหลก ชายหนุ่มที่เป็นแฟนของเสี่ยวโหย่วอย่างเบาะๆ เพื่อให้เขาหลบออกไปให้พ้นทาง
“ไอ้เหี้ยยย! ใครตบหัวก!! …”
ชายหนุ่มเซออกไปที่ด้านข้างและรู้สึกปวดหัวจนชาหนึบ เขาสบถออกมาในทันทีแต่ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคเขาก็รีบกลืนคำพูดของเขาลงท้องไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเป็นสามคุณชายแห่งหลี่เฉิง
“คุณชายเฟิง คุณชายหนาน คุณชายหลวน!?”
คนหนุ่มสาวหลายคนรีบตะโกนออกมาด้วยความเคารพ
อย่างไรก็ตามสามคุณชายแห่งเมืองหลี่เฉิง ไม่ได้ให้ความสนใจกลุ่มคนหนุ่มสาวพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย พวกเขายังคงแสดงรอยยิ้มออกมาพร้อมกับเดินตรงไปยังจีเซี่ยง
และด้วยความคิดของพวกเขา มันคงจะเป็นการดูไม่สุภาพมากนักหากพวกเขายังคงยืนกันอยู่ในขณะที่นายน้อยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ทั้งสามคุณชายแห่งเมืองหลี่เฉิงจึงพากันนั่งย่องๆอยู่ตรงหน้าของจีเซี่ยง
ภายใต้ใบหน้าอันตกตะลึงของกลุ่มคนหนุ่มสาวที่อยู่รอบๆ สามคุณชายแห่งเมืองหลี่เฉิงเรียกเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนว่า ‘นายน้อย’ มิหนำซ้ำยังนั่งยองๆลงตรงหน้าคล้ายกับข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์
จีเซี่ยงผงะตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มออกมา “พี่เฟิง พี่หลวน พี่หนาน!”
“ฮ่าฮ่า นายน้อยจำพวกเราได้แล้ว ฮ่าฮ่า!”
ทั้งสามตะโกนด้วยรอยยิ้ม การแสดงออกของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพ
คนอื่นไม่รู้ แต่พวกเขารู้ว่าเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนผู้นี้นั้นเป็นใคร
นี่คือลูกชายของผู้เชี่ยวชาญระดับก่อกำเนิดลมปราณที่ทรงพลังที่สุดในเมืองหลี่เฉิง ‘ดาบคลั่งโลหิตจี’ หรือราชาผู้อยู่เบื้องหลังของเมืองหลี่เฉิง!
นี่คือลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวของเขา!
ดาบคลั่งโลหิตจี เป็นมหาอำนาจระดับก่อกำเนิดลมปราณที่เป็นที่ยอมรับและเป็นที่เคารพนับถือของชนชั้นระดับสูงแห่งเมืองหลี่เฉิง กลุ่มคนทั้งหมดต่างยกย่องให้เขาเป็นราชาแห่งเมืองหลี่เฉิงด้วยความเต็มใจ
ต่อให้เป็นผู้นำตระกูลของพวกเขามาเองเมื่อต้องพบเจอกับบุตรชายของดาบคลั่งโลหิตจี ก็ยังคงต้องแสดงออกไม่ต่างจากพวกเขา
จีเซี่ยงเด็กหนุ่มผู้เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของดาบคลั่งโลหิตจีอาจจะเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าองค์ชายน้อยแห่งหลี่เฉิงก็ได้
เมื่อไม่นานมานี้นายน้อยจีเซี่ยงพึ่งจะปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทุกคนในเมืองหลี่เฉิง
นายน้อยถูกส่งไปเข้าเรียนในชั้น มัธยมปลายปีที่ 3 ของโรงเรียนอันดับหนึ่งในเมืองหลี่เฉิง หลังจากที่เขาไปเรียนได้เพียง 2-3 วัน เขาก็ถูกรังแกจากกลุ่มเด็กนักเรียนอันธพาลที่พ่อแม่มีอิทธิพล
เมื่อดาบคลั่งโลหิตจีรู้ว่าลูกชายของเขาถูกรังแกที่โรงเรียน เขาก็มาที่โรงเรียนเพื่อเชิญผู้ปกครองของเด็กเหล่านั้นมาพูดคุยเพื่อแก้ปัญหาตามระเบียบของโรงเรียน ท่ามกลางคณะกรรมการการศึกษา
แต่พ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นกลับตาต่ำ กล้าอวดดีและหยิ่งผยองต่อหน้าดาบคลั่งโลหิตจีและพูดว่า ‘ในเมื่อลูกชายของนายไม่มีความสามารถ มันก็สมควรเป็นอย่างยิ่งแล้วที่จะถูกรังแก นายซึ่งเป็นพ่อก็อย่าวุ่นวายไปหน่อยเลย ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นศพข้างถนนไปเสียเปล่าๆ ฮ่าฮ่า!’
ผลลัพธ์สามารถจินตนาการได้ในทันที!
พ่อแม่และกลุ่มผู้ปกครองของเด็กเหล่านั้นถูกฆ่าโดยตรง!
มีคนไม่มากนักที่รู้เรื่องนี้ แต่ในฐานะกองกำลังระดับชั้นสองทั้งสามแห่งของเมืองหลี่เฉิง พวกเขาย่อมรู้เรื่องนี้กันเป็นอย่างดี
ในอดีตดาบคลั่งโลหิตจีกล้าที่จะสังหารหมอเทวะที่ไม่สามารถรักษาลูกชายของเขาได้โดยตรง นับประสาอะไรกับการที่ลูกชายของเขาถูกรังแกมิหนำซ้ำยังโดนดูถูกและเยาะเย้ยอีกด้วย
และในตอนนี้ก็มีกลุ่มคนที่ไม่รู้จักชีวิตและความตาย กล้าที่จะตะคอกใส่นายน้อยแห่งเมืองหลี่เฉิง
“นายน้อย คนพวกนี้กล้าทำให้นายน้อยขุ่นเคืองใช่หรือไม่? หากเป็นเช่นนั้นพวกเราจะจัดการพวกมันให้แก่นายน้อยเอง!”
สามคุณชายแห่งหลี่เฉิงทุบหน้าอกตัวเองอย่างหนักแน่นในขณะที่พูดกับจีเซี่ยง
จีเซี่ยงยิ้มให้กับพวกเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนที่จะหันมองไปทางหวังเสียน เหมือนกับว่ารอให้เขานั้นเป็นคนตัดสินใจ
หลังจากนั้นทั้งสามคุณชายก็มองไปที่หวังเสียนด้วยความอยากรู้อยากเห็น การที่ชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้นั้นสามารถนั่งใกล้ชิดอยู่กับนายน้อยแห่งเมืองหลี่เฉิงได้ และยังดูเหมือนว่านายน้อยนั้นเขาเคารพชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้เป็นอย่างมาก นั้นแสดงว่าชายหนุ่มคนนี้ยอมจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“สวัสดีครับพี่ใหญ่!”
ชายหนุ่มทั้งสามตะโกนเรียกหวังเสียนว่าพี่ใหญ่ออกมาด้วยความเคารพโดยตรงและไม่ถามด้วยซ้ำว่าหวังเสียน นั้นอายุเท่าไหร่
“เอาล่ะ ปล่อยพวกเขาไปก่อนเถอะ! นี่ยังอยู่ในงานเลี้ยงฉันไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่! อีกอย่างพวกนายก็ลุกขึ้นได้แล้ว นั่งอยู่อย่างนั้นไม่เมื่อยหรืออย่างไร?”
หวังเสียนพยักหน้าเบา ๆ และพูดกับทั้งสามคุณชาย
“ครับพี่ใหญ่!”
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่แยแสของหวังเสียน ทั้งสามคุณชายแห่งหลี่เฉิง ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวตนของเขานั้นไม่ธรรมดายิ่งขึ้นไปอีก พวกเขาพยักหน้าและค่อยๆลุกยืนขึ้นอย่างช้าๆด้วยความเรียบร้อย
ในขณะเดียวกันเสี่ยวโหย่วและแฟนหนุ่มของเธอ รวมถึงบรรดาวัยรุ่นหนุ่มสาวที่อยู่โดยรอบ ต่างรู้สึกตกใจกันจนตัวแข็งทื่อ
ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนก
เด็กหนุ่มชนชั้นสูงสามคน ที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณชายแห่งเมืองหลี่เฉิง ต้องนั่งยองๆอยู่กับพื้นและแสดงความเคารพอย่างนอบน้อมต่อเด็กหนุ่มหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมในชุดนักเรียน มิหนำซ้ำยังเรียกเขาว่านายน้อยอย่างเต็มปากเต็มคำ
มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เมื่อเห็นทั้งสามคุณชายแห่งหลี่เฉิงยืนขึ้น หน้าผากของพวกเขาก็เต็มไปด้วยหยดเหงื่อ
เสี่ยวโหย่วลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่จ้องมองออกไปด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า คล้ายกับคนที่อยู่ในอาการช็อก
“นี่คืองานเลี้ยงของผู้นำตระกูลซุน พวกเราจะไม่ดำเนินการใดๆกับพวกแกในตอนนี้ ฉะนั้นรีบออกไปให้พ้นจากสายตาของพวกเราและรีบกลับไปเตรียมตัวเขียนพินัยกรรมลาตายอยู่ที่บ้านของพวกแกซะ!”
สามคุณชายแห่งหลี่เฉิง หันหน้าไปมองกลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวที่อยู่รอบๆ รอยยิ้มที่เขายิ้มให้กับกลุ่มของหวังเสียนในก่อนหน้านี้นั้นได้หายไปในทันทีเมื่อพวกหันมาพูดกับกลุ่มคนหนุ่มสาวทั้งหมด
“คะ….คุณชายเฟิง คุณชายหลวน คุณชายหนาน ได้โปรด… พวกเรา! … พวกเรา … ”
เมื่อกลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวที่อยู่รอบๆได้ยินคำพูดของทั้งสามคุณชาย เหงื่อของพวกเขาก็ไหลออกมาเหมือนกับน้ำ แต่พวกเขานั้นกลับรู้สึกหนาวเย็นเข้าไปถึงไขกระดูกจนร่างกายสั่นสะท้าน
ชายหนุ่มหลายคนมีอาการฟองสีขาวผุดออกมาจากปากและตาเหลือกขึ้นคล้ายกับว่ากำลังจะช็อคเนื่องจากหวาดกลัวอย่างสุดขีด
“หุบปากเสียให้หมด! อย่าให้ฉันได้พูดซ้ำอีกครั้ง!”
สามคุณชายกระแทกเสียงบอกมาอย่างดุดัน ด้วยดวงตาเย็นชาของทั้งสามคุณชาย ทำให้กลุ่มคนหนุ่มสาวทั้งหมดที่อยู่โดยรอบนั้นราวกับว่าตกไปอยู่ในถังน้ำแข็ง
หลังจากนั้นกลุ่มคนหนุ่มสาวหลายคนเริ่มคุกเข่าร้องไห้อ้อนวอนร้องขอความเมตตา
“ไปให้พ้น! มิฉะนั้นฉันจะทำให้คนในตระกูลของพวกแกหายไปจากเมืองหลี่เฉิงภายในคืนนี้!”
เมื่อเห็นว่ากลุ่มคนหนุ่มสาวเหล่านี้นั้นไม่ได้จากไป คุณชายทั้งสามคนแห่งเมืองหลี่เฉิงก็เริ่มจะมีอารมณ์หงุดหงิดกันขึ้นมา พวกเขาจึงตะโกนเตือนออกไปเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ออกไปแล้วคร้าบบบ! พวกเราจะรีบออกไปแล้ว!”
สีหน้าอันสิ้นหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้ากลุ่มคนหนุ่มสาวทั้งหมดที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันกับชายหนุ่มที่เป็นแฟนของเสี่ยวโหย่ว พวกเขาทั้งหมดรีบเดินออกไปทางด้านหลังราวกับคนตายที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง
หวังเสียนมองไปยังคนหนุ่มสาวกลุ่มนั้นด้วยความรังเกียจ ก่อนที่จะหันมายิ้มและสำรวจระดับความแข็งแกร่งของจีเซี่ยง
“นักรบระดับขั้นที่ 2 ถือได้ว่าอยู่ในระดับกลุ่มคนที่มีพรสวรรค์ชั้นสูงเลยทีเดียว!”
“เสี่ยวเซี่ยง! พี่ใหญ่จะมอบสิ่งของเล็กๆน้อยๆนี้ให้กับนายเป็นของขวัญสำหรับการเข้าเรียน!” หวังเสียนหยิบเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสองออกมา 3 เม็ดและเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสามอีก 3 เม็ด ส่งให้กับมือของจีเซี่ยง
เม็ดยาจิตวิญญาณของหวังเสียนทั้งสองประเภทนั้นเป็นเม็ดยาจิตวิญญาณที่สมบูรณ์แบบ มันเป็นประโยชน์สำหรับการฝึกฝนและบ่มเพาะเป็นอย่างมากเลยทีเดียว
“พ่อของนายจะแนะนำวิธีการดูดซับเม็ดยาจิตวิญญาณเหล่านี้ให้แก่นายเอง!”
หวังเสียนพูดด้วยรอยยิ้มขณะมองไปยังจีเซี่ยงที่ยังคงถือเม็ดยาจิตวิญญาณอยู่ในมือด้วยความมึนงง
เม็ดยาจิตวิญญาณเหล่านี้กลั่นโดยต้นสมุนไพรจิตวิญญาณที่กองกำลังซิงไป๋มอบมาเป็นของขวัญให้แก่เขา หวังเสียนสามารถกลั่นต้นสมุนไพรจิตวิญญาณเหล่านี้ออกมาเป็นเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสองได้ 13 เม็ด และกลั่นเป็นเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสามได้อีก 13 เม็ด เขานำเม็ดยาจิตวิญญาณทั้งหมดมาที่นี่เผื่อเอาไว้ว่าจะมีสมบัติที่เขานั้นเกิดความสนใจ เขาจะได้นำเม็ดยาจิตวิญญาณเหล่านี้นั้นมาแลกเปลี่ยน
“นะ… นี่มันเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสองและเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสาม!!”
ชายหนุ่มทั้งสามคนจ้องมองไปยังเม็ดยาจิตวิญญาณที่อยู่ในมือของจีเซี่ยงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ใบหน้าของพวกเขาทั้งสามคนนั้นอยู่ในความตกตะลึงอย่างควบคุมไม่ได้
เม็ดยาจิตวิญญาณ! นี่คือเม็ดยาจิตวิญญาณของจริง!
เม็ดยาจิตวิญญาณระดับสาม สามารถเทียบชั้นได้กับต้นสมุนไพรจิตวิญญาณระดับสี่เลยทีเดียว
และต้นสมุนไพรจิตวิญญาณระดับสี่ ถ้าตีเป็นมูลค่าเงินหยวน มันมีมูลค่ามากถึง 700-800 ล้านหยวนเลยทีเดียว
แต่ในโลกยุทธภพนั้นเม็ดยาจิตวิญญาณระดับสามไม่สามารถวัดค่าได้ด้วยจำนวนเงิน ต่อให้คุณมีเงินอย่างมากมายคุณก็คงจะไม่สามารถหาซื้อมาได้โดยง่ายอย่างแน่นอน
‘พี่ชายรูปหล่อคนนี้สามารถแจกเม็ดยาจิตวิญญาณที่มีมูลค่ารวมกันแล้วหลายพันล้านหยวน มิหนำซ้ำเขายังพูดออกมาอีกว่านี่เป็นเพียงของขวัญเล็กๆน้อยๆเพียงเท่านั้น!’
ความนึกคิดของทั้งสามคุณชายแห่งหลี่เฉิงพรั่งพรูออกมาคล้ายๆกัน ใบหน้าของพวกเขานั้นกระตุกจนบิดเบี้ยวออกมาอย่างเห็นได้ชัด
คนระดับนี้ไม่ใช่แค่ไม่ธรรมดาแล้ว! อย่างน้อยๆเขาน่าจะต้องอยู่ในระดับปรมาจารย์หรือไม่ก็เป็นนายน้อยของกองกำลังระดับชั้นศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน
ไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อยที่เขามีความสัมพันธ์อันดีกับนายน้อยแห่งเมืองหลี่เฉิง และดูเหมือนว่าตัวนายน้อยเองก็เคารพนับถือเขาเป็นอย่างมากเลยอีกด้วย
“พี่ใหญ่! ผมไม่สามารถรับของขวัญอันมีค่าเช่นนี้ได้จริงๆ หากพ่อรู้เข้าผมคงจะโดนพ่อบ่นจนนอนไม่หลับอย่างแน่นอน!”
จีเซี่ยงรีบยื่นส่งเม็ดยาจิตวิญญาณคืนให้กับหวังเสียนด้วยท่าทางที่น่าสงสาร
“จีหยวนคุน จะไม่กล้าบ่นอะไรนายทั้งนั้น! นายแค่เพียงบอกเขาว่าพี่ใหญ่หวังเสียน มอบให้เป็นของขวัญแก่นาย!”
หวังเสียนพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่จีเซี่ยงด้วยรอยยิ้มและตบที่ไหล่ของเขาเบาๆเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่เขา
ถึงแม้ว่าเม็ดยาจิตวิญญาณนั้นจะมีมูลค่ามหาศาล แต่หากเปรียบเทียบมิตรภาพระหว่างเขากับดาบคลั่งโลหิตจี เม็ดยาจิตวิญญาณเพียงแค่ไม่กี่เม็ดอย่านำมาพูดถึงให้เสียความรู้สึกกันเลยจะดีกว่า
การให้ของขวัญแก่บุตรชายของสหายที่สามารถตายแทนกันได้นั้นต่อให้มากกว่านี้เขาก็จะส่งมอบให้แบบไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำไป
……….
