กลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวมากมายที่มาในงานเลี้ยงคืนนี้ ล้วนแล้วแต่แต่งตัวกันอย่างปราณีต พวกเขาแต่ละคนนั้นดูดีกันเป็นอย่างมาก ต่างจับกลุ่มพูดคุยกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เสียงหัวเราะของพวกเขานั้นแสดงออกถึงความสนุกสนานกันอย่างเต็มที่
“เชี่ยยย! ที่นี่มันสุดยอดไปเลยว้อยยเฒ่าหวัง! สาวๆทุกคนล้วนแล้วแต่สวยงามในระดับดาวมหาลัยกันทั้งนั้นเลย!”
หวังต้าไห่จับไหล่ของหวังเสียนพร้อมกับโยกตัวเขาไปมาในขณะที่มองสาวงามรอบๆตัวด้วยความตื่นเต้น
“ถ้าหากฉันได้ควงสาวๆเหล่านี้สักกลุ่มหนึ่ง ฉันยอมลดอายุขัยลงเหลือสัก 20 ปีหรือ 30 ปีเลยทีเดียว!”
“นายมีซูเฉียนที่เป็นรักแท้ของนายอยู่แล้วไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงต้องหาที่ปักธงอีกหลายหลุมด้วยล่ะ!”
หวังเสียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะหันไปพูดกับหวังต้าไห่
“เฮอะ! เมื่อพูดถึงสถานที่ปักธง นายนั่นแหละที่มันเป็นเหมือนกับมารร้ายในมหาวิทยาลัยของเรา เทพธิดาทั้งสองคนของพวกเราเหล่าชายหนุ่มแห่งมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงถูกนายหิ้วเอาไปเขมือบเสียทั้งคู่แล้ว ในหอพักชายบางห้องฉันยังเคยเห็นพวกเขาเอารูปของนายไว้ใช้เป็นเป้าซ้อมสำหรับปาลูกดอกเลย ฉะนั้นนายไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีสั่งสอนฉันเลยเฒ่าหวัง ไอ้คนมือถือสากปากถือศีล!”
หวังต้าไห่มองไปที่หวังเสียนด้วยความอิจฉาในขณะที่เขาพูด
“แต่ฉันก็อยากจะรู้จริงๆว่านายสามารถพิชิตเทพธิดาทั้งสองคนพร้อมๆกันได้อย่างไรนายช่วยสอนเทคนิคระดับเทพเจ้าให้แก่ฉันสักหน่อยจะได้มั้ย?” หวังต้าไห่แสดงท่าทางคล้ายกับลูกศิษย์ตัวน้อยที่ต้องการร่ำเรียนวิชาจากอาจารย์
“ได้สิ! แต่ก่อนอื่นนายมองมาที่มือของฉันและพยายามตีความหมายจากลักษณะมือและนิ้วของฉันให้ออกให้ได้เสียก่อน!” หวังเสียนยกมือขวาของเขาขึ้นพร้อมกับค่อยๆชูนิ้วกลางให้กับหวังต้าไห่ พร้อมกับแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา
“เชี่ยยยย! เฒ่าหวังนายนี่มันเลวมากจริงๆ ถึงกับกล้ายกนิ้วกลางและหลอกให้ฉันจ้องมองมันอยู่ตั้งนาน ไอ้คนชั่วร้าย!”
หวังต้าไห่จ้องมองไปที่หวังเสียนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความขุ่นเคือง
“ถ้าอย่างนั้นนายก็รับของฉันไป 2 อันเลยก็แล้วกัน!” เมื่อหวังต้าไห่พูดจบเขาก็ยกมือทั้งสองข้างของเขาออกมาพร้อมกับชูนิ้วกลางไปทางหวังเสียนเพื่อเป็นการแก้แค้น
ทั้งสองคนต่างหยอกล้อและเล่นกันอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยและวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับเด็กสาวๆที่อยู่ในงานเลี้ยงทีละคน
เมื่อเด็กหนุ่มสองคนที่สนิทกันอยู่ด้วยกัน มันคงจะไม่มีอะไรพูดคุยสนุกไปมากกว่าเรื่องเกี่ยวกับสาวๆ
เมื่อเสี่ยวโหว่ยลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่ที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา เห็นท่าทางและการแสดงออกของชายหนุ่มทั้งสองคน ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก
“หือ? นั่นมันเสี่ยวเซี่ยงนี่นา!”
ในขณะที่หวังเสียนมองไปรอบ ๆ เขาก็เห็นร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในงานเลี้ยง
เด็กหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดนักเรียน ม.ปลาย เดินเข้ามาและมองดูฝูงชนในห้องโถงด้วยความเขินอาย เห็นได้ชัดเลยว่าเขารู้สึกไม่ค่อนสบายใจกับงานเลี้ยงที่มีคนมากมายแบบนี้มากนัก
“เสี่ยวเซี่ยงที่นี่!” หวังเสียนยิ้มลุกขึ้นยืนและกวักมือเรียกเด็กหนุ่ม
เมื่อจีเซี่ยงเห็นหวังเสียนเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรีบเดินตรงเข้าไปหาหวังเสียนด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“พี่ใหญ่หวังเสียน!”
การแสดงออกของจีเซี่ยงเต็มไปด้วยความดีใจและเขาก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ หวังเสียนด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมนายถึงมาคนเดียวล่ะ? พ่อของนายไปไหน?”
หวังเสียนทักทายและถามจีเซี่ยงอย่างเป็นกันเอง
“ผมบอกพ่อว่าอยากมางานเลี้ยงอย่างอิสระเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ ส่วนพ่อของผมท่านออกมาตั้งแต่เช้าแล้วและตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเขานั้นอยู่ที่ไหน!”
จีเซี่ยงตอบออกมาเสียงเบา ในขณะที่เขาใช้มือลูบที่ด้านหลังหัวของตัวเองไปมาอย่างอายๆ
“มานี่ มานั่งที่ตรงนี่!” หวังเสียนยิ้มและตบที่นั่งข้างๆเขา เมื่อเห็นแววตาที่งุนงงของหวังต้าไห่ เขาจึงอธิบายว่า “ลูกชายของเพื่อนฉัน!”
จีหยวนคุนหรือดาบคลั่งโลหิตจีที่จงรักภักดีต่อเขา เขาจึงถือว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเพื่อนที่ดีต่อเขาคนนึงเลยทีเดียว
ในก่อนหน้านี้เมื่อเหล่าผู้คุมกฎของสำนักเซิ่งเหมินถูบุกมาที่วิลล่าริมชายหาดของเขาในเมืองเจียงเฉิง หวังเสียนไม่ได้บอกเรื่องนี้กับดาบคลั่งโลหิตจี แต่ดาบคลั่งโลหิตจีผู้นี้กลับเร่งรีบมาช่วยเขาและเผชิญหน้ากับคนของสำนักเซิ่งเหมินถูที่เป็นสำนักระดับชั้นศักดิ์สิทธิ์โดยไม่มีความหวาดกลัวต่อความตายเลยแม้แต่น้อย
ในเวลานั้นดาบคลั่งโลหิตจีได้ตัดหัวสาวกผู้คุมกฎของสำนักเซิ่งเหมินถูไปหลายคน
ในตอนแรกหวังเสียนรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจที่เห็นดาบคลั่งโลหิตจีมาช่วยเขา เพราะคำสัญญาที่ดาบคลั่งโลหิตจีได้เคยให้กับเขาไว้ ทำให้อีกฝ่ายถึงกลับกล้าเผชิญหน้ากับสำนักระดับชั้นศักดิ์สิทธิ์ทั้งๆที่เขาไม่ได้เชิญมาด้วยซ้ำ
สิ่งนี้มันเกินกว่าคำสัญญาการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมไปมากแล้ว ฉะนั้นในใจของหวังเสียนจึงถือว่าดาบคลั่งโลหิตจีเป็นเพื่อนแท้ ไม่ใช่คนที่เป็นหนี้บุญคุณต่อกันอีกต่อไป
ในชีวิตถือได้ว่าเป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบสหายเช่นนี้
“ขอบคุณครับพี่ใหญ่!” จีเซี่ยงยิ้มและกล่าวคำขอบคุณขณะที่เขานั่งลงข้างๆหวังเสียน
“ฉันไม่ได้เจอนายเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น ดูนายโตและหล่อเหลาขึ้นเยอะเลยทีเดียว!”
หวังเสียนยิ้มและตบไหล่เขาเบาๆอย่างเอ็นดู
“ขอบคุณครับพี่ใหญ่หวังเสียน!” จีเซี่ยงตอบพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างอายๆ
“ฮึ! มีเด็กหนุ่มอีกคนที่ไร้มารยาททางสังคมเข้ามาร่วมวงด้วย! สมควรแล้วล่ะที่คนพวกนี้จะนั่งอยู่ด้วยกัน!”
ในเวลานี้ ลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่และคนหนุ่มสาวอีกหลายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆกับโต๊ะของหวังเสียนและหวังต้าไห่ เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเดินเข้ามานั่งโต๊ะเดียวกัน กลุ่มคนหนุ่มสาวก็ทำสีหน้าเยาะเย้ยและดูถูกออกมาในทันที
เด็กหนุ่มที่แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนธรรมดาๆ และมีท่าทางขี้อายซึ่งทำให้เขาดูตลกมากยิ่งขึ้น
เห็นได้ชัดเลยว่าเขาไม่ใช่ลูกหลานของคนในตระกูลใหญ่ๆอย่างแน่นอน
ลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่รู้สึกขัดเคืองลูกนัยน์ตามากยิ่งขึ้น เธอจ้องมองไปยังพวกเขาทั้งสามคนด้วยความรังเกียจ
“นั่น!… นั่นคือกลุ่มสามคุณชาย คุณชายหนาน,คุณชายหลวนและคุณชายเฟิง!”
“พวกเขาคือทายาทสายตรงของคนตระกูลใหญ่ในเมืองหลี่เฉิงของพวกเรา ฉายาของพวกเขาก็คือสามคุณชาย!”
ในขณะนั้นสาวงามหลายคนข้างๆ ลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่เห็นใบหน้าของกลุ่มคนที่เดินเข้ามา ดวงตาของเธอเบิกกว้างและพูดออกมาเสียงดังด้วยความตื่นตะลึง
“สามคุณชาย? พวกเขาเป็นใครยังงั้นเหรอ?”
เสี่ยวโหย่วลูกพี่ลูกน้องหวังต้าไห่รีบหันไปถามเพื่อนสาวสองสามคนที่อยู่ข้างๆ เธอ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“สามคุณชาย คือฉายาที่กลุ่มคนรุ่นใหม่ในเมืองหลี่เฉิงตั้งให้แก่พวกเขา พวกเขาทั้งสามคนเป็นทายาทสายตรงของคนตระกูลเฉา, ตระกูลลี่และตระกูหวู่ การดำรงอยู่ของทั้งสามตระกูลนี้ในเมืองหลี่เฉิง ไม่สามารถยั่วยุได้อย่างเด็ดขาด!”
เด็กสาวที่อยู่รอบๆไม่ทันได้ตอบ ชายหนุ่มซึ่งเป็นแฟนของเสี่ยวโหย่ว รีบหันไปอธิบายกับเธอด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมและจริงจัง
กลุ่มของสามคุณชายแห่งเมืองหลี่เฉิงกำลังเดินตรงมาทางพวกเขาพร้อมกับเด็กวัยรุ่นหนุ่มสาวอีกจำนวนหนึ่ง
เมื่อชายหนุ่มคนที่เป็นแฟนของเสี่ยวโหย่วเห็นเช่นนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นยืนและตะโกนทักทายออกไปด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณชายเฟิง คุณชายหลวน คุณชายหนาน !”
“อืมม!” คุณชายทั้งสามพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะหันมองไปรอบ “ยังมีที่นั่งเหลืออยู่อีกหรือไม่?”
“มีครับคุณชาย! กรุณารอสักครู่ผมจะจัดที่นั่งให้ครับ!” ชายหนุ่มและลูกพี่ลูกน้องรวมถึงวัยรุ่นหนุ่มสาวอีกหลายคนรีบยืนขึ้นและสละที่นั่งให้แก่สามคุณชายอย่างรวดเร็ว
“คุณชายทั้งสามครับ เชิญนั่งได้แล้วครับ!”
“อืม! ขอบใจ!”
ชายหนุ่มสาวสามคนเดินไปนั่งลงด้วยท่าทางที่ทะนงตน เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ากลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวที่อยู่ในที่นี้นั้นไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาเลย
หลังจากนั้นชายหนุ่มที่เป็นแฟนของเสี่ยวโหย่วลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่ ก็เดินมายังโต๊ะของกลุ่มหวังเสียนที่อยู่ข้างๆ
“พวกนายสามคนลุกออกไปจากที่นี่แล้วไปหาที่นั่งที่อื่นซะ!”
ชายหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากับกลุ่มของหวังเสียนเพื่อไล่ให้พวกเขานั้นลุกออกจากที่นั่ง
หวางต้าไห่ผงะไปครู่หนึ่งก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้วพูดออกมา “ทำไมพวกเราต้องไปด้วย! พวกเราจะนั่งอยู่ที่ตรงนี้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกนาย!”
“ต้าไห่! นายอย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากมากไปกว่านี้ นายและเพื่อนๆของนายลุกออกไปหาที่นั่งที่อื่นเถอะ หากว่าพวกนายสร้างความขุ่นเคืองให้กับคุณชายทั้งสามคน พวกนายจะเดือดร้อนเอาเสียเปล่าๆ!”
เสี่ยวโหย่วที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่ จ้องมองไปที่พวกเขาและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“เสี่ยวโหย่ว! อย่าให้มันมากเกินไปนัก พวกเรานั่งที่ตรงนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเธอเลย ทำไมพวกเราจะต้องสละที่นั่งให้พวกเธอด้วยล่ะ!”
การแสดงออกของหวังต้าไห่ดูเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย ขณะที่เขาจ้องมองไปยังลูกพี่ลูกน้องของเขา
“แต่สิ่งที่พวกนายทำอาจจะสร้างความขุ่นเคืองให้กับคุณชายทั้งสามคนและอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้แก่คุณปู่ก็ได้นายต้องการจะทำให้ตระกูลของเรานั้นมีปัญหาอย่างนั้นเหรอ? ต้าไห่!”
ใบหน้าของหวังต้าไห่กระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆพร้อมกับพยักหน้าชวนหวังเสียนให้ลุกออกไปที่อื่น
“ต้าไห่! พวกเราไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นและอย่าไปสนใจพวกเขาเลย! ปล่อยให้พวกเขาไปหาที่นั่งของพวกเขาเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา!”
หวังเสียนไม่ได้สนใจลูกพี่ลูกน้องของหวังต้าไห่และกลุ่มวัยรุ่นคนอื่นๆ เขาเพียงแค่หันไปพูดกับหวังต้าไห่ด้วยน้ำเสียงที่สงบ
“ฮึ่ม! ช่างอวดดีเสียจริงๆ แค่ติดตามผู้อื่นเข้ามาในงานเลี้ยงนี้ได้ แล้วคิดว่าตัวนายมีความสำคัญมากอย่างงั้นเหรอ ฉันจะบอกให้เอาบุญว่าตระกูลของพวกเราแต่ละคนที่อยู่ในที่นี่สามารถบดขยี้นายได้อย่างสบายเลยทีเดียว!”
ชายหนุ่มจ้องไปที่หวังเสียนอย่างเย็นชาเมื่อเห็นท่าทีที่หยิ่งผยองของหวังเสียน
“เร็วเข้า! รีบลุกออกไปเสียตอนนี้ หากยังสร้างปัญหามากไปกว่านี้ ฉันคิดว่าต่อให้คนที่พานายเข้ามาที่นี่ก็ไม่สามารถจ่ายราคาได้อย่างแน่นอน!”
กลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวคนอื่นๆก็จ้องมองไปยังกลุ่มของหวังเสียนทั้งสามคนด้วยสายตาที่ดูถูก
หวังเสียนกวาดสายตามองไปยังกลุ่มวัยรุ่นทั้งหมดและยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฮึๆ! พวกนายคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของพวกนายอย่างงั้นเหรอ? ถึงได้ทำตัวอวดเบ่งกันเช่นนี้!”
“พวกนายมันก็แค่คนบ้านนอกที่ไร้การศึกษา ที่นั่งบริเวณนี้ไม่ใช่ที่สำหรับพวกนาย รีบไปหาที่นั่งหลบมุมใกล้ๆเสียจะดีกว่าถ้าไม่อยากจะสร้างปัญหาให้กับคนในครอบครัวของพวกนาย!”
ชายหนุ่มคนที่เป็นแฟนของเสี่ยวโหย่วพูดขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่จ้องมองไปยังหวังเสียนและจีเซี่ยง
“นี่คือที่นั่งของพวกเรา มันไม่ถูกต้องที่พวกคุณจะไล่พวกเราออกไป!”
จีเซี่ยงเห็นคนหนุ่มสาวหลายคนจ้องมองมาที่เขาและหวังเสียนด้วยความรังเกียจ ดวงตาของเขามีสีแดงเล็กน้อยด้วยความตื่นตกใจและประหม่า แต่เขาก็ยังกัดฟันยืนหยัดพูดออกมา
“ฮึ่มม! ไอ้เด็กนักเรียนหัวโปก! อย่าปากดีให้มันมากนักรีบออกไปจากที่นี่พร้อมกับเพื่อนของแกซะ! ฉันไม่รู้ว่าขยะอย่างพวกแกทำไมถึงได้เข้ามาในงานเลี้ยงของชนชั้นสูงนี้ได้? พวกแกทั้งสองคนอาจจะแอบเข้ามาก็เป็นได้”
ชายหนุ่มที่เป็นแฟนของเสี่ยวโหย่วตะคอกเสียงใส่จีเซี่ยงอย่างดูถูก
………….
