Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 27

ตอนที่ 27

บทที่ 27 ถือว่าพอใจ

เวินจิ้งเป็นห่วงจนหน้ามืดลง เพิ่งคิดได้ว่ามู่วี่สิงไม่ได้พักผ่อนมาสองวันหนึ่งคืนแล้ว

“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว!” เวินจิ้งเป็นฝ่ายจับเขา

ริมฝีปากของมู่วี่สิงกระตุกขึ้นจนถือว่าพอใจ

คฤหาสน์เก่าตระกูลมู่ วันนี้ตอนเช้าเวินจิ้งได้ย้ายสัมภาระของตัวเองเข้ามาแล้ว ตอนนี้คนรับใช้ก็ได้เอาไปเก็บเรียบร้อยแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร

ส่วนมู่วี่สิงที่พอกลับมาถึงก็ตรงขึ้นไปยังห้องนอนแล้วก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขาล้าขนาดไหน

เวินจิ้งกำชับไม่ให้คนรับใช้ส่งเสียงดังจนปลุกเขา จากนั้นตัวเองก็ลงมาที่ห้องครัว

ตระกูลเย่มีคนรับใช้รับผิดชอบอาหารสามมื้อในหนึ่งวัน แต่ว่าเวินจิ้งไม่ชินกับการที่ถูกดูแล มักจะรู้สึกว่าตัวเองควรจะได้ช่วยหยิบจับอะไรบ้าง

เห็นคนรับใช้กำลังทำอาหาร เวินจิ้งก็ขยับเข้าไปช่วยด้วยตัวเอง

อยู่ที่นี่มาหลายวัน เธอพอจะรู้รสปากของมู่วี่สิงกับมูเฉิงแล้ว พวกเขาค่อนข้างชอบรสจืด ส่วนเธอก็ทำพวกอาหารง่ายๆเป็น

“คุณนาย คุณไปพักเถอะค่ะ ตรงนี้พวกเราทำกันเองได้” คนใช้ที่ไหนกล้าปล่อยให้คุณนายลงครัวด้วยตัวเอง นี่เป็นเรื่องที่คนแบบพวกเขาทำต่างหาก

เวินจิ้งกลับแน่วแน่ นอกจากนี้พอเธอเลิกงานแล้วก็ไม่มีอะไรทำ จะให้ทำครัวก็ไม่ใช่เรื่องนักหนาอะไร

คนใช้ไม่กล้าขัดใจเวินจิ้ง ในห้องครัวจึงเหลือเพียงเธอยุ่งวุ่นอยู่คนเดียว ทว่าตั้งแต่ต้นจนท้ายเหล่าคนใช้ก็คอยซุ่มมองอย่างห่วงๆ

สองชั่วโมงต่อมา เวินจิ้งก็ยกอาหารออกมาอย่างพอใจ ทว่าเวลาก็เย็นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาคุณปู่

สอบถามคนดูแลบ้านถึงได้รู้ว่าปกติมูเฉิงอาศัยอยู่ที่ประเทศ C สัปดาห์ก่อนแค่กลับมาไม่กี่วันเท่านั้น เมือ่วานก็กลับไปแล้ว

พอคิดว่ามูเฉิงไม่อยู่ เวินจิ้งก็ไม่ได้ระมัดระวังตัวมากขนาดนั้นแล้ว

อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องแสดงบทบาทสามีภรรยาที่รักกันดื่มด่ำกับมู่วี่สิงที่นี่

กระทั่งสี่ทุ่มกว่ามู่วี่สิงถึงได้ตื่นขึ้นมา พออาบน้ำเสร็จก็ลงมาจากชั้นบน เวินจิ้งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น นอกจากนี้อีกด้านก็กำลังคุยโทรศัพท์อั้ยเถียน

“พระเอกนี่น่าเกลียดเกินไปแล้ว ฉันว่าพระรองยังหล่อกว่าตั้งหลายเท่าแน่ะ สวรรค์ เธอดูเขาสิ…กำลังปล่อยกระแสไฟ!” เวินจิ้งสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

“ไม่ใช่ย่ะ พระรองเป็นพวกอบอุ่นนุ่มนวลรึไง ฉันยังชอบพระเอกที่เป็นพวกเผด็จการนิดๆมากกว่า” อั้ยเถียนค้านเธอ

เวินจิ้งทำเสียงในลำคอหนึ่งเสียง “เข้มงวดเกินไป ฉันไม่ชอบ”

ทั้งสองคนกำลังถกประเด็นกันอย่างออกรส มู่วี่สิงย่นคิ้ว ช้อนสายตามองทีวีที่กำลังฉายละครไอดอลชาย สีหน้าก็หม่นลงอย่างช่วยไม่ได้

พระเอกพระรอง ยังมีใครหล่อกว่าเขาอีกงั้นเหรอ?

อยู่ ๆทีวีก็โดนปิดลง เวินจิ้งงงงวย พอเบี่ยงหน้าหันมามองเห็นมู่วี่สิงในชุดลำลองอยู่บ้านก็รีบวางโทรศัพท์ ท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ

เมื่อกี้เขาคงไม่ได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์กับอั้ยเถียนกระมัง?

“คุณ…คุณลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เวินจิ้งมองเขาอย่างประหม่า หลบเลี่ยงสายตา

“ห้านาทีก่อน” มู่วี่สิงหรี่ตาอย่างเย็นชา

เวินจิ้งเขินขึ้นมาในบัดดล นั่นไม่ได้แปลว่าเขาได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์หรอกเหรอ?

“คุณหิวหรือยังคะ พวกเรากินข้าวกันเถอะ” เวินจิ้งรีบสวมรองเท้าอยู่บ้าน เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของมู่วี่สิงไม่เปลี่ยนตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเดินไปนั่งอย่างเยือกเย็น

เห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ แค่เห็นปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนรับใช้ทำ

เวินจิ้ง?

เขาช้อนสายตามองสบตากับเธอ เวินจิ้งเปิดปากเอ่ยเบาๆ “มู่วี่สิง ฉันรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ก็ไม่ควรกินฟรีดื่มฟรี เพราะฉะนั้นตั้งแต่นี้ไปฉันจะเป็นคนทำอาหารเองนะ!”

มู่วี่สิงย่นคิ้ว ไม่ได้เอ่ยอะไร เวินจิ้งเองไม่รู้ว่าเขาตอบรับหรือว่าไม่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา

แต่มู่วี่สิงยังคงกินอาหารต่อไปเงียบๆ น่ากลัวชะมัด!

อย่าบอกนะว่าอาหารที่เธอทำไม่ถูกปากเขา?

ก็คงใช่ เพราะแม้ว่าอาหารที่ปกติคนรับใช้เป็นคนทำจะรสชาติจืด แต่ว่าก็ทำอย่างประณีต แต่อาหารที่เธอทำเป็นอาหารบ้านๆธรรมดา ดูภายนอกย่อมต้องต่างกันสักหน่อย

“มู่วี่สิง ถ้าคุณไม่ชอบล่ะก็คุณก็อย่ากินมันเลยนะ” คิดถึงตรง คำพูดของเวินจิ้งเพิ่งจบก็ยืนขึ้นเก็บถ้วยกับตะเกียบ

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท