Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 202

ตอนที่ 202

บทที่202 ชีวิตของเธอก็คือชีวิต

เวินจิ้งเดินเข้าไป “คุณนายฉีเป็นอะไร”

ฉีเซินขมวดคิ้ว “เลือดคุณเป็น RH ลบใช่ไหม”

เวินจิ้งได้หยุดชะงัก และพยักหน้าอย่างช้าๆ เธอมีกรุ๊ปเลือดที่หายากมาตั้งแต่เด็ก แต่ฉีเซินรู้ได้ยังไง

“แม่ของฉันก็เป็นคนกรุ๊ปเลือดนี้เหมือนกัน พบชื่อของคุณอยู่ในคลังเลือด” น้ำเสียงของฉีเซินกลายเป็นหนักแน่นขึ้น

“คุณนายฉีต้องการให้ชั้นบริจาคเลือดให้เขาหรอ” เวินจิ้งเริ่มจะเข้าใจได้ในทันที

ฉีเซินพยักหน้า

เวินจิ้งมองไปยังสายตาของมู่วี่สิงโดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อจะขออนุญาตจากเขา

มู่วี่สิงได้ขมวดคิ้ว “ถ้าร่างกายเธอพร้อมก็โอเค ฉันไม่มีปัญหา”

“ฉันไปกับคุณ” เวินจิ้งมองไปยังฉีเซิน “คุณนายฉีได้รับบาดเจ็บเพราะอะไร”

“เขาได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ และต้องการความช่วยเหลือ” ความเยือกเย็นได้แสดงออกผ่านฉีเซิน

ขณะที่พูด ผู้ชายที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องอะไร ตัวของเขาเริ่มสั่นด้วยความกลัว

ในใจของเวินจิ้ง ก็ค่อยๆเจ็บปวด

“คุณนายฉีจะต้องไม่เป็นอะไร” เวินจิ้งกระซิบ

เมื่อได้มาถึงห้องเก็บเลือด หมอก็ทำการตรวจร่างกายเธอเป็นอันดับแรก เพียงแต่เวินจิ้งได้ถ่ายเลือดไปเมื่อสามเดือนก่อน ร่างกายของเธอตอนนี้ได้มีอาการของโรคโลหิตจาง

“คุณเวิน ร่างกายของคุณตอนนี้ไม่เหมาะที่จะบริจาคเลือด” หมอพูดอย่างเคร่งขรึม

มู่วี่สิงและฉีเซินอยู่นอกม่าน เสียงของหมอก็ไม่ได้เบา ทั้งสองก็สามารถได้ยินได้

เสียงที่ลอดออกมา มู่วี่สิงแทบจะเข้าไปในทันที “งั้นก็ไม่ต้องบริจาคเลือดแล้ว”

“คุณมู่ ให้เวินจิ้งได้ตัดสินใจด้วยตัวเองเถอะ” ฉีเซินก็ได้เข้ามาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในเวลานั้น แพทย์แผนกฉุกเฉินได้รีบมา “ผู้ป่วยยังมีเลือดออกมาก มีใครที่มีกรุ๊ปเลือดเข้ากันได้บ้าง! ไม่อย่างนั้นผู้ป่วยจะอยู่ในภาวะวิกฤต!”

พยาบาลเหล่านั้นยังคงติดต่อกับผู้ที่มีกรุ๊ปเลือดที่เหมาะสมในคลังเลือด เพียงแต่ตอนนี้ก็มีเพียงเวินจิ้งที่มาถึงแล้ว

“เอาเลือดฉันไปเถอะ ฉันโอเค” เวินจิ้งพูดอย่างใจเย็น

เดิมที่คิดว่ากลับไปโดยไม่บริจาค แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่ตกอยู่ในภาวะวิกฤต ความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจของเวินจิ้งก็ได้ซึมซาบออกมา

หากทำไม่ได้ก็กลับไป

“ผมไม่อนุญาต!” มู่วี่สิงจับมือเธอขึ้นมา ไม่ต้องสงสัยว่าเขาพาเวินจิ้งออกไป

หน้าตาที่บึ้งตึงของมู่วี่สิง ทำให้เวินจิ้งกัดริมฝีปาก และพยายามดึงมือออก แต่สู้แรงของมู่วี่สิงไม่ได้

เมื่อได้เห็นเธอถูกพาออกจากห้องถ่ายเลือด ฉีเซินก็ได้หยุดเขาทั้งสองไว้

“มู่วี่สิง ปล่อยเธอ!” ฉีเซินพูดอย่างเย็นชา และได้จับมืออีกข้างหนึ่งของเวินจิ้ง

“อย่าแม้แต่จะคิด!” มู่วี่สิงหรี่ตาแคบอย่างอันตราย และได้ดึงเวินจิ้งออกไป

เวินจิ้งยังคงยืนอยู่ข้างๆฉีเซิน และได้ก้าวเท้าออกอย่างช้าๆ

เธอได้มองไปยังมู่วี่สิง “ครั้งนี้ถ้าฉันทำได้ค่อยออกไป”

ความรู้สึกอย่างนี้ แม้แต่เธอเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ จริงๆกับคุณนายฉีก็ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ทุกครั้งที่ได้พบคุณนายฉี เธอก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนอบอุ่นและใกล้ชิดสนิทสนม

เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้

มู่วี่สิงหรี่ตาแคบ และเขาได้เอ่ยน้ำเสียงอันนุ่มนวลบริเวณข้างหูของเวินจิ้ง ท้ายที่สุดเขาก็ใจอ่อน

เขาได้เม้มริมฝีปากเรียวบาง และเงยหน้าขึ้นมองไปยังหมอ “บริจาคเลือดได้ หากร่างกายของเธอเกิดปัญหาอะไรขึ้น พวกคุณจะต้องรับผิดชอบ!”

หมอได้ขมวดคิ้ว มองไปที่รายงานสุขภาพของเวินจิ้ง “สูบ150ซีซี ต่ำสุดเพื่อลดความเสี่ยงต่อร่างกาย”

“เวินจิ้ง ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าที่ตึงเครียดของฉีเซิน ในที่สุดก็ค่อยๆคลายลง มองไปยังเวินจิ้ง อารมณ์ข้างในก็เกิดความซับซ้อนขึ้น

“ฉันแค่ช่วยคุณนายฉี” เวินจิ้งพูดอย่างเงียบๆ และนอนลงอย่างรวดเร็ว

มู่วี่สิงอยู่ข้างๆเธอ จับมือเธอไว้แน่นตลอด มือและเท้าของเธอก็ได้เย็นเยือก ตอนนี้ก็ยิ่งทำให้เขาขมวดคิ้วด้วยความกังวล

หลังจากที่ให้เลือดเสร็จ เวินจิ้งหลับตาลง ความอ่อนแอของร่างกายทำให้ใบหน้าของเธอได้ซีดเซียว

“คุณนายมู่ ฉันทุกข์ใจมาก” มู่วี่สิงพูดด้วยเสียงต่ำและหนักแน่น

เวินจิ้งยิ้มอย่างเกร็งๆ “ฉันไม่เป็นไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย ชีวิตคนเป็นเรื่องสำคัญเท่าฟ้า ไม่อาจเฉยเมยได้”

“ชีวิตของคุณก็คือชีวิตเหมือนกัน คุณเคยพูด แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ทีหลังผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเสี่ยงอีก” มู่วี่สิงพูดอย่างโกรธเคือง

เวินจิ้งพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง หลับตาไม่นานก็เผลอหลับไป มู่วี่สิงช่วยห่มผ้าให้เธอ และเดินออกไปข้างนอก

ไฟสีแดงของห้องฉุกเฉินยังไม่ดับ หลินเวยยังคงได้รับความช่วยเหลือ

ฉีเซินยืนอยู่ระหว่างทางเดิน นิ้วคีบบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุด ดวงตาของเขาไม่สดใส

เมื่อได้เห็นมู่วี่สิง เขาก็ขยับปากบางๆอย่างเหน็บแนม พร้อมดึงคอเสื้อมาอย่างแรง เมื่อมู่วี่สิงได้เห็นเขากำหมัด มู่วี่สิงก็ได้หยุดเขาอย่างรวดเร็ว

เขาเตะไปที่เท้าและเข่าของฉีเซิน จนเขาไม่สามารถจะยืนไหว แต่โชคดีที่ข้างหลังเป็นกำแพง

ระหว่างกระพริบตา มู่วี่สิงได้กดเขาไว้กับกำแพง

“เกรี้ยวกราดอะไรขนาดนี้” มู่วี่สิงพูดอย่างเยือกเย็น และเบามือลง

ฉีเซินบีบข้อมือของเขา ดวงตาที่ดุร้ายของเขาได้แสดงออกขึ้นมาและค่อยๆกำหมัดแน่น

“แกยั่วโมโหฉัน!” ฉีเซินพูดด้วยความโกรธ

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเวินจิ้ง ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่” มู่วี่สิงพูดอย่างเลือดเย็น

ฉีเซินได้หรี่ตาลงอย่างหดหู่ ชกหมัดเข้าไปที่กำแพง พยาบาลที่ผ่านมาต้องการที่จะเตือนเขา แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้

หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป เวินจิ้งก็ได้ตื่นขึ้นมา ร่างกายของเธอค่อนข้างอ่อนแอ ตอนนี้เธอก็ได้รับการฉีดยา

เธอถูกย้ายจากห้องถ่ายเลือดไปยังห้องผู้ป่วยทั่วไป และมู่วี่สิงก็อยู่ที่นั่น

เมื่อเห็นเธอตื่นขึ้นมา มู่วี่สิงยังคงขมวดคิ้ว “รู้สึกยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นเยอะแล้ว”

เมื่อคิดถึงคุณนายฉี เวินจิ้งก็ได้ถามอย่างเป็นห่วง “แล้วคุณนายฉีเป็นไงบ้าง”

“พ้นขีดอันตรายแล้ว” สีหน้าของมู่วี่สิงดูเซ็งๆ

“งั้นก็ดีแล้ว” เวินจิ้งรู้สึกโล่งใจ

หลังจากให้น้ำเกลือเสร็จก็ออกจากโรงพยาบาลได้ เวินจิ้งอยากไปพบหลินเวย มู่วี่สิงทำหน้านิ่งและดูอึดอัดใจ

เวินจิ้งได้มุ้ยปากและได้แกว่งแขนของชายคนนั้น “ฉันแค่จะไปดูหน่อย คุณคงไม่น้อยใจนะ”

น้อยใจอะไร

ในตอนนั้นมู่วี่สิงได้โกรธมาก ที่ภรรยาของเขาเจ็บปวดจากการให้เลือดให้กับคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน จนทำให้ตัวเองต้องมาเจ็บจากการถ่ายเลือด เขาจะใจเย็นได้อย่างไร

“อืม ก็น้อยใจสิ” มู่วี่สิยอมรับ

“ฉันอยากจะไปดูจริงๆ มู่วี่สิง คุณหมอมู่ พ่อเทพบุตรมู่…..” เวินจิ้งมองดูเขาอย่างคาดหวัง ดวงตาคู่นั้นอ่อนนุ่มราวกับน้ำ

มู่วี่สิงได้มองไปตรงหน้า ขณะนั้นประตูลิฟต์ที่อยู่ข้างหน้าก็ได้เปิดออก เขาจับเธอเข้าไปโดยไม่บอกกล่าว เวินจิ้งรู้สึกไม่พอใจและได้เหวี่ยงมือของมู่วี่สิงออก

มู่วี่สิงกอดเอวของเธอ ไม่ยอมให้เธอดิ้น

เวลานี้ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าของเจี่ยนอี

“แม่เหรอ”

“ฉันได้ข่าวว่าคุณนายฉีได้รับบาดเจ็บ เธอไปเยี่ยมเขารึยัง” เจี่ยนอีถามด้วยความกังวล

“ฉันไปโรงพยาบาลมาแล้ว ให้เลือดเขาแล้วด้วย แต่ยังไม่ได้ไปเยี่ยมเขาเลย” เวินจิ้งได้ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังมู่วี่สิง

“ถ้ามีเวลาเธอก็ไปดูหน่อย ฝากความห่วงใยของฉันไปด้วยก็ได้แล้ว” เจี่ยนอีกำชับ

“ฉันรู้แล้ว”

เวินจิ้งมองไปยังมู่วี่สิง “นี่เป็นคำสั่งของแม่ฉัน ไม่สามารถขัดคำสั่งได้”

พูดจบ เวินจิ้งก็ได้กลับไปยังห้องผู้ป่วย

ครั้งนี้มู่วี่สิงไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด นึกถึงกรุ๊ปเลือดพิเศษของเวินจิ้งและท่าทีของเจี่ยนอีแล้ว อาการในดวงตาของเขาก็หม่นหมอง

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท