Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 1063

ตอนที่ 1063

บทที่ 1063 ไม่ขัดขืนเลยสักนิด

“แต่​ว่าหลินยี่มีความสามารถ​มากเลยไม่ใช่หรือ? ทำไมประสิทธิภาพ​ในการตามหาคนถึงได้ต่ำขนาดนี้? ฉินซีเปลี่ยน​เรื่อง​ด้วยตัวเอง​

ลู่เซิ่นหัวเราะ​เบาๆ:” ก็เป็นเพราะว่า​เราเจอกันที่เมืองหนานเฉิง หลินยี่ก็เลยคิดว่า​คุณ​เป็นคนหนานเฉิง เสียเวลาไปตั้งมากมาย​ก็หาข่าวคราว​อะไรไม่ได้สักอย่าง”

ฉินซีอดที่จะหัวเราะ​ไม่ได้​:”ทำไมฉันถึงเป็นคนหนานเฉิงหล่ะ?” ​

ลู่เซิ่นส่ายหน้า​:”ไม่ใช่​เพราะอะไร​หรอก หลินยี่รู้สึก​ว่า​คุณ​เป็นคนหนานเฉิง หาตั้งนานสองนานก็ไม่ได้​รับผลตอบแทน​ ช่วงนั้นเขาก็รู้สึ​กว่าไม่มีหน้ามาพบผม”

ฉินซีกลั้นหัวเราะ​ไว้:” แต่ว่าทำไมต่อมา​ถึงหาเจอหล่ะ?”

ลู่เซิ่นผายมือ:” ผมเป็นคนพูดเองต่างหาก​ ไม่แน่อาจไม่ใช่​คนหนานเฉิง เขาจึงขยายขอบเขต​ ในที่สุดก็ตรวจสอบ​พบแล้ว คุณ​เป็นคนเมืองAบ้านตระกูล​ฉิน โทษเขาฝ่ายเดีย​วเลยอ่ะ​ เสียเวลาผมไปตั้งครึ่งปี”

ฉินซีอึ้งกิมกี่​:” ตั้งครึ่งปี?

ถ้าอย่างนั้น​ก็คือตอนที่รีสอร์ท​ชิงหยวนถูกซื้อไปละสิ?

เธออดที่จะถามไม่ได้​:”ครึ่งปี……ถ้าอย่างนั้น​ก็คือว่า หลังจาก​คุณ​หาฉันพบ ก็รีบเคลื่อนไหว​กลับมาหาฉันทันทีเลยสินะ?”

ลู่เซิ่นก้มหน้ามองเธอ และพยักหน้า​

“ที่ผมกลับมา ก็ไม่ใช่เป็นเพราะคุณ​ทั้งหมด​ ตอนเด็กผมโตที่หนานเฉิง ที่ปักหลัก​บ้านตระกูล​ลู่ก็อยู่ที่หนานเฉิง เพราะฉะนั้น​ตอนที่ผมเพิ่งมารับช่องต่อเกี่ยวกับ​ธุรกิจ​ของ​บริษัท​ลู่ พ่อผมก็เลยให้ผมกลับไปคุ้นเคย​ที่หนานเฉิงก่อน ​ตอนที่ผมหาคุณ​เจอแล้ว ธุรกิจ​ที่​หนานเฉิงของผมเกือบคุ้นเคย​อย่างเต็มที่​แล้ว พ่อก็เลยให้ผมมารับช่วงธุรกิจของทางนี้ต่อ ผมกำลังคิดอยู่ว่าสามารถ​หาคุณ​เจอ ทำไมจะไม่เอาหล่ะ”

ฉินซีพยักหน้า​:” เพราะฉะนั้น​คุณ​ซื้อรีสอร์ท​ชิงหยวน ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ​หล่ะสิ?”

ลู่เซิ่นยิ้มแย้ม​:” ไม่ใช่แน่นอน​ ตอนที่ผมเตรียมตัว​กลับมา ก็ให้คนถามหา​เหตุการณ์​บ้านตระกูล​ฉินคุณ​ ถึงได้รู้ว่างบการเงิน​ของบริษั​ทฉินจะมีปัญหา​ และคาดเดาว่าฉินซึ่งเทียนอาจจะขายอสังหาริมทรัพย์​ เพราะฉะนั้นตอนที่​รีสอร์ท​ชิงหยวนจะลงมือ ผมก็ได้รับข่าวคราว​แล้ว​”

ฉินซีพยักหน้า​แบบไม่เห็น​ด้วย:” คุณ​ใจร้อนเกินไป​ ซื้อที่แห่งนี้ ราคาที่ให้กับฉินซึ่งเทียนสูงไปหน่อย”

ลู่เซิ่นยื่นมือไปหยิกแก้มของเธอ:” ทำไม ตอนนี้รู้จัก​เข้าข้างผม และช่วยผมประหยัด​เงินอีกด้วย? ”

ฉินซีมองบนให้กับเขา:” ฉันเคยใช้เงินของคุณแบบสุรุ่ยสุร่าย​ซะเมื่อไหร่น่ะ​”

ลู่เซิ่นยกมือขึ้น​มายอมแพ้​:” เอาหล่ะเอาหล่ะ”

เขาอยากยื่นมือจับฉินซีไว้ ถึงพบว่ามือของเธอเย็น​มาก

“อย่าเป็นหวัดหล่ะ” เขาเสียใจทั้งสองคนยืนอยู่ข้างนอกตั้งนาน” กลับไปที่ห้องก่อนค่อยคุยกันเถอะ​”

ฉินซีก็ไม่พบ ทั้งสองคนเดินอยู่ข้างหน้า​คนและเดินอยู่ข้างหลัง​คนจึงเดินกลับไปที่ห้องเรียบร้อย​

หลังจากฉินซีถูกเขาห่มไว้ในผ้าห่ม ถึงหาโอกาส​เอ่ยปาก:” แต่ว่าคุณ​น่าจะเตรียมตัว​มาอย่างดิบดีถึงได้กลับมา หลังจากนั้นมา…….เราสองคนกลายเป็น​ความสัมพันธ์​ที่​เก้อเขินขนาดนั้นได้ยังไง?”

เธอลังเล​สักพัก ก็ยังไม่พูดคำว่า”เลี้ยงดู” สองคำนี้ออกมา​

ลู่เซิ่นเหมือนจะทายถูก​ว่าเธออยากพูดอะไร ยื่นมือไปจับแก้มของเธอ:” ก็เป็นเพราะว่า​คุณ​จะทำเรื่อง​โง่ๆไง”

………….

ลู่เซิ่นจัดการ​กับรีสอร์ท​ชิงหยวนเรียบร้อย​ ก็วางแผนในใจเรียบร้อย​แล้ว​เช่นกัน

ในเมื่อ​ฉินซีเป็นลูกสาวคนโตที่บ้านตระกูล​ฉิน ถ้าอย่างนั้น​ตัวเองกับเธอก็ต้องพบปะ​กันในงานเลี้ยง​สังคม​อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้​

คนที่ผ่าน​การระเบิด​มาด้วยกัน จะไม่ลืมกันง่ายๆ

เขาก็เลยรับงานของบริษั​ทลู่อย่างสบายใจ รอสถานที่​ที่​เหมาะสม​ และทำเป็นไป”พบเจอโดยบังเอิญ​”กับฉินซีสักครั้ง​

คิดไม่ถึงโอกาส​ที่​พบโดยบังเอิญ​ยังมาไม่ถึง ข่าวร้ายของเหยาหมิ่นก็มาถึงก่อนเสียแล้ว

ลู่เซิ่นได้รับข่าวสาร​ไวมาก และเร็วมากยังสืบได้อีกว่า​ ข่าวที่ฉินซีย้ายออกไปจากบริษัท​ฉิน ซึ่งหลังจากที่​เหยาหมิ่นได้เสียชีวิต​ไปแล้ว​

ทีนี้ การพบเจอกันโดยบังเอิญ​ที่เขาเตรียม​ไว้​ล่วงหน้า​ก็ไม่มีโอกาส​ได้เป็น​จริงแล้วสินะ​

ขณะที่​เขากำลังกลุ้มใจ​อยู่​ว่าจะพบเจอกับฉินซีโดยบังเอิญได้ยังไง ฉินซีก็เข้ามาหาเขาด้วยตัวเองแล้ว

ลู่เซิ่นคิดไม่ถึง​ ฉินซีถึงกับเดินมาที่รีสอร์ท​ชิงหยวนเอง

เดิมทีเขาซื้อรีสอร์ท​ชิงหยวนก็เพื่อให้ฉินซีได้อยู่​อย่างคุ้นเคย​และเคยชิน​ ไม่ต้องถูกกีดขวาง​ แต่ว่ากลับคิดไม่ถึง​ ได้รับผลตอบแทน​อย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดีย​ว

เพราะฉะนั้น​ผู้รักษา​ความปลอดภัย​บอกกับเขาว่า มีคนบุกรุก​เข้ามาในรีสอร์ท​ชิงหยวน และอีกอย่างตอนที่ส่งรูป​ภาพ​ให้กับเขา ลู่เซิ่นก็ดูออก​ทันทีว่าเป็นฉินซี

เขาไม่ได้​ให้ผู้รักษา​ความปลอดภัย​กระทำการเคลื่อนไหว​ใดๆ แต่รออยู่ข้างทางเล็กๆ

เป็นจริงซะด้วย​ ฉินซีเดินตรงมาทางนี้แล้ว

แต่ว่าที่เขาคิดไม่ถึง​ ตอนที่ทั้งสองคนตาจ้องตากันอยู่หน้าตาฉินซีเต็ม​ไปด้วยความรู้สึก​ที่แปลกหน้าแปลก​ตา

เธอเหมือนจะจำตัวเองไม่ได้เลยสักนิด​

ลู่เซิ่นขมวดคิ้ว​ และอารมณ์​ไม่​ดี

แต่ว่าดูขาฉินซีพลิก และหน้าตายังโทรมๆอีกด้วย เขาเลือกที่จะพาคนกลับไปแน่นอน​อยู่แล้ว​ เพื่อชำระล้างให้เรียบร้อย​

ไม่แน่ฝนตกหนัก เธอก็เลยดูไม่ออก

ลู่เซิ่นปลอบใจตัวเองอยู่ในใจ

แต่ว่าการปลอบใจ​แบบนี้มีประโยชน์​จริงๆรึเปล่า​กันแน่ ส่งฉินซีกลับไป หลังจาก​ให้คนรับใช้ส่งเสื้อผ้าที่สะอาดมาเรียบร้อย​แล้ว​ ลู่เซิ่นก็กลับไปที่ห้องหนังสือ​เลย

——เป็นเพราะ​ว่าตัวเองมีอะไรเปลี่​ยนไปในช่วงหนึ่งปีนี้หรือ?

——เป็นเพราะว่า​ตัวเองไม่เหมือนตรงไหน​หรือ?

ลู่เซิ่นคิดยังไง​ก็คิดหาคำตอบไม่ออก

ผ่านไปไม่นาน คนรับใช้มาแจ้งให้ทราบ​ว่าฉินซีจะไปแล้ว เขาก็ได้แต่ผายมือให้คนไป

เจอกันครั้งแรก ทำให้ลู่เซิ่นมีความรู้สึก​พ่ายแพ้​ไม่น้อยเลยทีเดียว​

เขาคิดอยู่นานมาก ในที่สุดก็ได้ผลสรุป​——ประมาณ​ว่า​สำหรับฉินซีการที่​ผ่าน​เรื่อง​ราวระเบิด​แบบนี้มาถือว่าโอเค​ไม่มีอะไรมาก เพราะฉะนั้น​จึงไม่ใส่ใจ​​ และถึงได้จำตัวเองไม่ได้เลยสักนิด​

ผลสรุป​นี้ทำให้ลู่เซิ่นรู้สึกพ่ายแพ้​ เพราะฉะนั้น​เขาทำการสร้างเกราะป้องกันจิตใจอยู่ตั้งนาน ถึงได้รับผลสรุปแบบ​นี้อย่างฝืนใจ

ยังไงซะตัวเองคิดถึง​อย่างใจจดใจจ่อ​มาหนึ่งปีเต็มๆ ใช้ทุกวิถีทาง​ในที่สุดก็หาคนจนพบ กลับพบว่าสำหรับเธอแล้วตัวเองก็ไม่ใช่ใครและคนสำคัญอะไร ไม่มีความแตกต่าง​ซึ่งเป็นไปไม่ได้​

เพราะฉะนั้น​มีอยู่ช่วงนึง ลู่เซิ่นก็ไม่เคยไปหาฉินซีด้วยตัวเองอีกเลย

แต่ว่าฉินซีกลับปรากฏ​ออกมา​ที่ละแวกรีสอร์ท​ชิงหยวน

ผู้รักษา​ความปลอดภัย​ที่เคยเห็นลู่เซิ่นไปรับคนด้วยตัวเองในครั้งก่อน ครั้งนี้ไม่ได้เสียมารยาท​ เห็นฉินซีปรากฏ​ตัวอยู่ในรอบๆกล้องวงจรปิด​ ก็รีบแจ้งให้ลู่เซิ่น ทราบทันที

ลู่เซิ่นไม่ได้เข้าข้าง​ตัวเองแน่นอน​อยู่แล้ว​ว่า​ฉินซีมาหาเขา แต่ว่าเขากลับรู้ว่า​ฉินซีมาทำไม

เพราะฉะนั้น​เขาไม่ลังเลเลยสักนิด​ ทำตามคำพูดของผู้รักษา​ความปลอดภัย​

แต่ว่าภาพเหตุการณ์​ที่​เขาเห็น เกือบเป็นฝันร้ายของเขาทั้งชีวิต​

——ฉินซีเดินเข้าไปในน้ำอย่างไม่ลังเล​ ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในน้ำ อย่างไม่มีการขัดขืน​ใดๆ

ถ้าหาก​ยังดูไม่ออกว่าฉินซีกำลังคิดจะฆ่าตัวตาย ก็คือคนโง่แล้ว

ในใจลู่เซิ่นเหมือนมีไฟลุกไหม้​ เขารอผู้รักษา​ความที่กำลังตามมาอยู่​ข้างหลัง​ไม่ไหวแล้ว ตัวเขาเองถอดเสื้อนอกออกมา​ และวิ่งเข้าไปในน้ำ

ลู่เซิ่นเองว่ายน้ำเก่งมากทีเดียว​ แต่กลับไม่มีประสบการณ์ในการ​ช่วยชีวิต​คน

ช่วยคนในน้ำมันแตกต่างกัน คนที่ไม่มีประสบการณ์​ อาจถูก​คนที่ขัดขืน​ลากเข้าไปในน้ำได้ง่ายๆ

แต่ว่าลู่เซิ่นไม่ลังเล​แม้แต่นิดเดียว​

ดีนะฉินซีไม่คิดจะมีชีวิต​อยู่​ต่อไป​ ทีนี้ก็ได้จมอยู่ในน้ำแบบเบลอๆ ไม่ได้เป็นการขัดขวางใน​การช่วยเหลือ​จากลู่เซิ่น ให้เขาพาตัวเองขึ้นฝั่ง​อย่างราบรื่น​

เพียงแต่ว่าฉินซีสำลักน้ำเข้าไปไม่น้อยเลยทีเดียว​ ลู่เซิ่นจึงช่วยเหลือ​เธอขึ้นฝั่งเป็นการด่วน และอีกอย่างจัดหมอประจำบ้านรอช่วยเหลือ​อยู่​ที่​บ้าน

หลังจากน้ำในลำคอของฉินซีอาเจียน​ออกมา​ จึงพาคนกลับไปที่รีสอร์ท​ชิงหยวนอย่างเร่งด่วน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท