บทที่ 1246 รู้มาตั้งนานแล้ว
ในความเป็นจริงความเหนื่อยล้าของฉินซีในวันก่อน ไม่ใช่แค่เพราะมันเกิดจากความหิวในการวางแผนมาทั้งวัน แต่เป็นเพราะโทรศัพท์มือถือด้วย
จ้านเซินอาจจะจงใจ และไม่เคยแตะข้อความในโทรศัพท์ของเธอเลย ดังนั้นเมื่อฉินซีเปิดโทรศัพท์ก็เต็มไปด้วยข่าวสาร
ลู่เซิ่น ลู่เซิ่น ลู่เซิ่น
ชื่อนี้เต็มไปด้วยสายที่ไม่ได้รับและข้อความที่ยังไม่ได้ในเครื่องอ่านของเธอ และทำให้โทรศัพท์มือถือของฉินซีค้างไปชั่วขณะ
ฉินซีหายใจเข้าลึกๆก่อนที่เขาจะกล้าเปิดข้อความที่ยังไม่ได้อ่านเหล้านี้
“คุณไปไหนมา ? ”
“คุณจะจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำได้อย่างไร ”
“คุณอยู่ที่ไหน ? ”
“คุณกลับมา”
… …
ในช่วงแรกมีข้อความหลายข้อความต่อวัน บางอันก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคำถาม บางอันก็ดูเหมือนจะเศร้ามากฉินซีแทบจะจินตนาการได้ถึงน้ำเสียงของเขาเมื่อเขาส่งข้อความเหล่านี้มา
ต่อมาอย่างช้าๆ ข้อความวันละหลายข้อความก็กลายเป็นหนึ่งข้อความ จากนั้นกลายเป็นสองสามวันต่อหนึ่งข้อความ
ฉินซีจ้องไปที่วันที่ของข้อความสุดท้าย และหลังจากนั้นก็ตระหนักว่า นี่เป็นวันที่เขาประกาศการแต่งงานของเขา
ฉินซีดึงไปที่มุมปาก และรอยยิ้มที่ขมขื่นปรากฏขึ้นบนทั่วใบหน้า
จะไปแต่งงานอยู่แล้ว ทำไมถึงยังส่งข้อความมามากมายขนาดนี้ ? แวบแรกดูเหมือน ราวกับว่าเหมือนจะรู้สึกเสียดายตนเอง
ฉินซีรู้สึกงงงวยและโกรธเล็กน้อย
เขาควรใช้อารมณ์ใดในการแก้ไขข้อความเหล่านี้ ? ควรที่จะซ่อนตัวจากคู่หมั้นของเขาใช่รึเปล่า อยู่ในที่ที่ไม่มีเห็นค่อยส่งออกไป?
นิ้วมือของฉินซีกำโทรศัพท์แน่โดยไม่รู้ตัว ข้อต่อบางส่วนกลับเปลี่ยนเป็นสีขาวเล็กน้อย
ข้อความเหล่านั้นเหมือนว่าหนักหน่วงและหนักอึ้งอยู่ในกระเพาะ ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ไปทั่วทั้งตัว
… …
ฉินซีกลับมามีสติ และพบว่าตนเองนั้นกำโทรศัพท์มือถือแน่อีกครั้ง
ในคืนนั้น เธอหลับตาลง และลบข้อความที่ลู่เซิ่นส่งมาทีละข้อความทิ้ง
เธอรู้ดีว่า ตนเองไม่สามารถเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ได้
ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับลู่เซิ่น ข้อความ สายที่ไม่ได้รับ วิธีการติดต่อ แม้แต่ความรู้สึกในใจที่มีต่อเขา ทุกอย่างจะต้องถูกลบออก
แม้กระทั่ง……ในระหว่างลบออก เธอยังต้องพยายามไม่ให้ท่าทางของเธอนั้นแปลกเกินไป เผื่อคนอื่นจับได้ว่ามีพิรุธ
ดังนั้นตอนนี้โทรศัพท์มือถือที่เธอกำไว้ ไม่มีข้อความข่าวสารที่เกี่ยวกับลู่เซิ่นเลยสักนิด
หน้าจอกล่องรับข้อความขาวสะอาดมาก โดยมีข้อความใหม่ที่ยังไม่ได้อ่านเพียงข้อความเดียว
ผู้ส่งคือจ้านเซินเนื้อหามีความกระชับ มาหาฉันที่สำนักงานสักครู่เมื่อคุณตื่นแล้ว
น้ำเสียงของเขาไม่รีบร้อน ท่าทางของฉินซีเลยไม่ค่อยเร่งด่วน เธอตอบกลับไปหนึ่งข้อความ อีกสิบนาทีฉันออกไป
จากนั้นก็ค่อยๆวางโทรศัพท์ลง และยืนขึ้น แล้วไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เช็คให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้ดูผิดปกติ ถึงเดินออกจากห้องไป
เมื่อเคาะประตูห้องทำงานของจ้านเซินเป็นเวลาสิบนาทีพอดี
“เข้ามา”
เสียงของจ้านเซินดังมาจากข้างใน
ฉินซีเปิดประตูและเดินเข้าไป
เธอไม่เคยไปที่หอพักของจ้านเซินและก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจ้านเซินอาศัยอยู่ที่นี่เหมือนพวกเขาหรือไม่ แต่เธอกลับไม่อยากรู้เลยสักนิด
ในสัญชาตญาณ เธอรู้ดี วันไหนที่ตนเองเดินเข้าไปในหอพักของจ้านเซินนั้นจริงๆ แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่ๆ
“ฉันดูแผนการของคุณแล้ว ” จ้านเซินไม่จำเป็นที่จะเกรงใจอะไร พูดตรงๆเกี่ยวกับเรื่องงาน ทำได้ดีมาก ไม่เหมือนคนที่ไม่ได้ทำงานมานานเลยสักนิด
ฉินซีเม้มปากและยิ้ม แต่มีความคิดแวบผ่านเข้ามาในใจเธอ ตลอดทั้งปีนี้ผ่านมา ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำอะไรเลย ถ้าจ้านเซินรู้ว่าตนเองช่วยอานหยันทำแรงงานมานาน ไม่รู้ว่าจะคิดยังไง อย่างไรก็ตาม เขาอาจจะรู้มานานแล้วก็ได้
“แผนการไม่มีอะไรผิดปกติ ” จ้านเซินเก็บรอยยิ้ม เงยหน้าขึ้นมองไปที่ฉินซีและน้ำเสียงก็เริ่มจริงจังขึ้นนิดหน่อย “แต่ฉันมีคำถามสองสามข้อที่จะถามคุณ”
หัวใจของฉินซีจมลึกลงไป แต่ก็มองอะไรไม่ออกในบนใบหน้า เพียงแค่เลิกคิ้วเบาๆ “ มีอะไรเหรอ?” ดวงตาของจ้านเซินเหมือนว่าต้องการมองฉินซีให้ออก โดยจ้องตรงไปที่เธอ “ทำไมคุณถึงเลือกที่จะทำมันเสร็จสิ้นในเวลาที่เขาออกจากในงานไป” เห็นได้ชัดว่าลงมือตอนที่เขาอยู่ในระหว่างทางกลับ ก็ไม่มีความแตกต่างอะไร
โชคดีที่คำถามนี้ ฉินซีเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว
ดังนั้นเธอจึงยิ้มอย่างแผ่วเบา “ตามข้อมูลของบริษัทจัดงานแต่งงานมาดู พิธีแต่งงานของลู่เซิ่นจะเริ่มตั้งแต่ตอนเที่ยง ดังนั้นผู้เตรียมงานคนนั้นจึงมีโอกาสที่จะไปตั้งแต่เช้า เช่นนี้ความยากในการลงมือ จะไม่เพิ่มขึ้นเหรอ? ”
จ้านเซินไม่ได้ตอบในทันที แต่กลับมองฉินซีไปมาสองสามวินาที ถึงถอนสายตากลับมา ใบหน้าก็ไม่ได้ดูเคร่งเครียดอีกต่อไป และพูดคุยแบบติดตลก “อย่างนี้นี่เอง……ฉันยังคิดว่า คุณไม่อยากทำลายพิธีแต่งงานของลู่เซิ่นซะอีก”
ฉินซีเม้มปาก ยังไงก็เป็นคนที่จะตายอยู่แล้ว จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่แตกต่าง หากว่าฉันเป็นคนในครอบครัวของเขา ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในระหว่างทางไปหรือทางกลับ แน่นอนว่าฉันจะคิดบัญชีไปบนหัวของลู่เซิ่น
รอบยิ้มบนใบหน้าของจ้านเซินมีความหมายเล็กน้อย “ไม่มีอะไรผิดในคำพูด”
“ยิ่งไปกว่านั้น” ฉินซีเงยหน้า มองไปดวงตาของจ้านเซิน“คือลู่เซิ่นทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยต่อฉัน ฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไร สำหรับงานแต่งงานของเขา แน่นอนว่าดีที่สุดถ้าสามารถทำลายมันได้ ถ้าไม่ใช่อยู่ในสถานที่แต่งงานไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะลงมือ ฉันจะไม่มีวันวางแผนแบบนี้”
ในที่สุดรอยยิ้มบนใบหน้าของจ้านเซินก็ทำให้โล่งใจขึ้นมาบ้าง เขาได้พยักหน้า “อาจจะจริง แม้ว่าพิธีแต่งงานจะจัดขึ้นในบ้านตระกูลลู่ แต่ว่าตามนิสัยของพวกตระกูลลู่แล้ว เกรงว่าจะมีการตรวจสอบความปลอดภัยที่เข้มงวด อาจจะจริงมันอันตรายกว่าลงมือบนท้องถนน”
“ใช่” ฉินซีหยักหน้าเห็นด้วย
“ได้ ถ้างอย่างนั้นแผนการก็จัดเตรียมตามนี้ “น้ำเสียงของจ้านเซินดูเรียบๆ กับก่อนหน้านี้เหมือนกันทุกครั้ง คุณจะไปสถานที่เกิดเหตุไหม? ”
ฉินซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เธอไม่คาดคิดว่าจ้านเซินจะตั้งคำถามนี้ขึ้นมา
เธอคิดมานามแล้ว และแทบรอไม่ไหวที่จะออกจากไปที่นี่ แม้ว่าจะไม่มีอิสระ เธอก็ต้องการตามหาลู่เซิ่นให้เจอ
ถามทุกอย่างต่อหน้าเธอ
แต่มันยากเกินไปที่จะออกไปจากที่นี่ ไม่กี่วันนี้เธอได้คิดวิธีการต่างๆ แต่ไม่มีวิธีใดที่สามารถดำเนินการได้
เธอไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่ว่าจะออกไปจากเกาะที่โดดเดี่ยวแห่งนี้โดยไม่มีใครรู้ตัว แทบจะเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย
แต่ใครจะไปคิดว่า ระหว่างที่เธอเกือบจะสิ้นหวังนั้น ทันใดนั้นโอกาสก็ปรากฏขึ้น?
ราวกับว่าเหมือนนักเดินทางที่เดินอยู่ในทะเลทรายที่จู่ๆก็มีถังน้ำบริสุทธิ์มาให้
เมื่อพิจารณาจากภารกิจในก่อนหน้านี้ จริงอยู่ว่าเธอสามารถติดตามไปในสถานที่เกิดเหตุได้ แน่นอนว่าติดตามไปอาจจะดีกว่า เกรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นจากนอกเหนือแผนการ นอกจากนี้ยังสะดวกกว่าในการปรับเปลี่ยนโดยตรง
แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าครั้งนี้จ้านเซินจะยอมให้ตนเองนั้นออกไป
พูดอย่างเคร่งครัด ในความเป็นจริงนั้นตนเองยังเป็นบุคคลที่ถูกกักบริเวณ ดังนั้นเธอคงไม่รู้สักพัก ไม่รู้ว่าตนเองควรตอบอย่างไร
บอกไม่ได้ มันจะจงใจเกินไปหรือเปล่า
พูดไปแล้ว…… จ้านเซินจะสงสัยหรือไม่ ?
