ตึง~~
หนวดยักษ์ทั้ง 16 ได้หยุดการเคลื่อนไหวเเละกำลังตอบสนองต่อวัตถุทรงกลมขนาดยักษ์ที่กำลังปริเเตกออกมา ธรรมชาติภายในวัตถุทรงกลมขนาดยักษ์ไม่ใช่ร่างของสัตว์ประหลาดปลาหมึกยักษ์ เเม้จะมีหนวดที่คล้ายกันเเต่คุณลักษณะของมันกลับเเตกต่างจากปลาหมึกยักษ์มาก
กึก!
ทันทีที่บอลทรงกลมเริ่มปริเเตกออกสิ่งที่โผล่ออกมาจากภายในเริ่มที่จะขยายร่างอย่างรวดเร็วรูปลักษณ์ประหลาดได้เปิดเผยออกมาดวงตาขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางได้เปิดขึ้น
ฟุ่บ!
ทันทีที่ดวงตาขนาดใหญ่ตรงกลางเปิดขึ้นหนวดยักษ์ทั้ง 16 ก็เคลื่อนไหวลงกลับไปใต้ดินอีกครั้งเเละเริ่มส่งเสียงประหลาดดังออกมา
ปั้ง ~ ~ ~
คราวนี้หนวดยักษ์เหล่านั้นไม่ได้โผล่ออกมาเเค่ปลายอีกเเล้วมันโผล่ออกมาทั้งโคนเหมือนกับหางมีลักษณะความยาวคล้ายกับงูยักษ์เเน่นอนว่าเสียงเต้นของหัวใจที่ได้ยินก่อนหน้านี้ก็ดังรุนเเรงขึ้นมากกว่าเดิม
หลังจากหนวดอันเเรกโผล่ออกมาหนวดอันต่อ ๆ ไปที่หลุดจากผนึกโดยสมบูรณ์ก็ทยอยหลุดขึ้นมาเเละดูมีขนาดกล้าเเกร่งกว่าเดิม
ตรงกลางของหนวดยักษ์ท้ง 16 มีลูกกระตาสีดำจำนวนมากราวกับว่านี้คือส่วนเสริมที่ช่วยระวังการเฝ้ามองของร่างหลักที่มีลูกตายักษ์เพียงดวงเดียว
สัตว์ประหลาดก้อนกลมที่หลุดออกมาจากผนึก มันได้จ้องมองดวงตาขนาดยักษ์ไปยังทิศทางนึงคราวนี้ไม่มีอะไรมากีดกั้นขวางทางมันได้อีกเเล้ว ผนึกทั้งหมดที่กักขังมันไว้ได้พังทลายหายไปเเล้ว ตอนนี้มันต้องการอาละวาดให้ถึงที่สุด
~ ~ ~ ~
หนวดยักษ์ทั้ง 16 ที่มีความยาวมากกว่า 3,000 เมตร ได้เริ่มเคลื่อนไหวเข้าสู่ตำเเหน่งทิศทางป่าที่มีทุ่งหญ้า
…
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!
ทางด้านเเจ็คสันเขาได้ใช้เทคนิครู้เเจ้งสัมผัสทิศทางรอบด้านเขาสัมผัสได้ว่าหนวดขนาดยักษ์ทั้ง 16 ได้เคลื่อนไหวเเละเป้าหมายของพวกมันก็คือทิศทางของพวกเขา
“เวรเอ้ย! มันตรวจพบสถานที่ของพวกเราเเล้ว”เเจ็คสันตะโกนออกมา
เขาคิดว่าถ้าอยู่ห่างไกลคงจะไม่ได้ผลกระทบจากสิ่งมีชีวิตระดับ S เเต่ เเจ็คสันประมาทเกินไป เพราะการใช้พลังจิตเมื่อครู่ส่องร่างหลักมันเมื่อกี้ทำให้ตำเเหน่งของพวกเขาถูกจับได้
“นั่นมัน?…หนวดยักษ์ที่พวกเราเห็นก่อนหน้านี้ พวกมันกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้!”เห็นมิราจไนท์บ่นพึมพัมออกมา เดดพูล ที่จ้องมองไปที่ด้านหลังตะโกนขึ้นอย่างตกใจ
“ว่าไงนะ?”ได้ยินเสียงเตือนของ เดดพูล เเละ มิราจไนท์ คนอื่น ๆ ตะโกนออกมาทันที
พวกเขาทั้งหมดจ้องมองไปที่ด้านหลังตอนนี้พวกเขาเห็นเงาร่างขนาดใหญ่ยักษ์ที่เคลื่อนไหวอย่างเเพรวพราวมุ่งหน้ามายังทิศทางของพวกเขา
“อะไรกัน?ทำไมมันถึงรวดเร็วขนาดนี้?”สตาร์ลอร์ดร้องตะโกนด้วยความตกใจ
“นี่คือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่ถูกฝังอยู่ในผนึกนั่น โอกาสที่พวกเราจะรอดไม่มีเเล้ว?”
ยอนดูจ้องมองไปที่หนวดยักษ์ทั้ง 16 ที่กำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเขาด้วยความรวดเร็ว
ก่อนหน้านี้เเม้ยอนดูจะส่งข้อความขอกำลังเสริมไปเเล้ว เเต่การช่วยเหลือที่เร็วที่สุดก็ยังคงต้องใช้เวลา ยิ่งไปกว่านั้นถึงเเม้กลุ่มสลัดอวกาศที่เป็นพันธมิตรจะมาที่นี่ได้สำเร็จ ก็ไม่มีใครกล้ารับประกันว่าจะสามารถจัดการสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้
“โอกาสที่พวกเราจะหนีรอด เเทบไม่มี เห็นที ฉันคงต้องใช้เเค้มคะแนนทั้งหมดเพื่อกอบกู้สถานการณ์ตรงนี้ให้ได้”เห็นสีหน้าเเละท่าทางไม่สู้ดีของคนอื่น เเจ็คสันพยายามจะดิ้นรนสุดชีวิต
“ยอนดู นายรู้เกี่ยวอะไรกับตราผนึกนั่นมากน้อยเเค่ไหน?ตอนนี้ชีวิตของพวกเราทุกคนอยู่ในมือของนายเเล้ว”สตาร์ลอร์ดจ้องมองไปที่ยอนดูพร้อมกับกล่าวถามเรื่องตราผนึกที่ผนึกสิ่งมีชีวิตที่เเข็งเเกร่งตัวนี้
“ข้าเองก็ไม่รู้มากนักหรอก รู้เเค่ว่าผนึกนั่นคือผนึกชั้นยอดที่เเข็งเเกร่ง ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ายังจะคาดหวังอะไรจากข้า ถึงข้าจะรู้ว่าสิ่งมีชีวิตนั่นคืออะไรเเล้วพบจุดอ่อนของมัน เจ้าคิดว่าพวกเราที่เเสนอ่อนเเอจะมีโอกาสได้ตอบโต้สถานการณ์ในตอนนี้?”
“สิ่งที่พวกเราทำได้ก็คือรอความตายอยู่ที่นี่ ดูเหมือนข้าคงต้องปล่อยวางเเผนการทั้งหมดที่วางเอาไว้ให้มันจบลงที่นี่ตรงนี้”ยอนดูกล่าวออกมาด้วยสีหน้าปลดทุกข์มันไม่สำคัญเเล้วว่าพวกเขาจะรอดไปได้ยังไง
“หึ่ม ฉันจะไม่ยอมให้พวกเรามาตายที่นี่หรอก!”ขณะนั้นเองเเจ็คสันที่นิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่นานก็เปิดปากพูดขึ้นท่ามกลางความหวาดกลัวของผู้คนทั้งหมด
