Heroes of Marvel หลุดเข้าไปในโลกมาร์เวล – ตอนที่ 667 การเยี่ยมเยือนของเเมกนีโต

ฟุ่บ!
เเมกนีโตได้เดินเข้ามาภายในโรงเรียนเเละกำลังเดินเล่นอยู่ในสนามหญ้าหน้าโรงเรียนเซเวียร์ด้านหน้าของเขาเป็นเหล่าเด็กหนุ่มสาวที่วิ่งเล่นกันอย่างเรียบง่ายโดยไม่มีใครให้ความสนใจกับตัวเขา เเม้ว่าชื่อเสียงของเเมกนีโต จะค่อนข้างยิ่งใหญ่ เเต่ก็มีน้อยคนที่เคยพบเจอเขา นอกจากนี้ เเมกนีโต ไม่ได้มีเจตนามุ่งร้ายต่อที่นี่ เขามาในฐานะของชายชราคนนึง
ฟุ่บ!
“เอ๋…คุณปู่ต้องการผมช่วยเหลืออะไรหรือไม่”เห็นเเมกนีโตเดินมาถึงสนามฟุตบอลเล็ก ๆ เด็กอายุสิบขวบกว่าคนนึงได้มุ่งตรงมาที่เขาเเละกล่าวถามอย่างสงสัย
เพราะในโรงเรียนเซเวียร์มีเหล่าผู้สูงอายุน้อยมากคนส่วนใหญ่จะอยู่ในช่วงหมู่วัยรุ่นหรือวัยกลางคนเพียงเท่านั้นเเละคนเหล่านี้ก็เป็นพวกครูในโรงเรียนนอกเหนือจากครูใหญ่ศาสตราจารย์ชาร์ลส์ที่เป็นผู้สูงอายุที่สุดในโรงเรียนเเล้วในโรงเรียนเซเวียร์ก็ไม่มีใครคนอื่นอีก ดังนั้น เด็กคนนี้ จึงสงสัยว่า ชายชราคนนี้เป็นใคร
“ฮ่าฮ่าไม่เป็นไร ฉันเเค่มาเดินเที่ยวชมเพียงเท่านั้น”จ้องมองไปที่เด็ก คนนี้ เเมกนีโต ยิ้มออกมา
“คุณต้องการเดินเที่ยวชมโรงเรียนของเรางั้นหรอให้ผมพาคุณไปเดินเล่นดีหรือไม่?เพราะสถานที่บางเเห่งในโรงเรียนของเราค่อนข้างซับซ้อนคุณอาจจะหลงทางได้”เด็กคนนึงได้พูดขึ้น
“ไม่เป็นไรฉันค่อนข้างคุ้นกับโรงเรียนนี้พอสมควร น่าจะนะ ไม่จำเป็นที่พวกเธอจะต้องมาสนใจคนเเก่อย่างฉันหรอก ไปเล่นเถอะ”เเมกนีโตตอบกล่าวตอบ
ได้ยินคำพูดของเเมกนีโต จู่ ๆ ดวงตาของเด็กคนที่ถามก็เบิกกว้างเล็กน้อย หรือว่า ชายชราคนนี้จะเคยอาศัยอยู่ในโรงเรียนนี้ เเต่ว่าเขาก็ไม่เคยพบอีกฝ่ายมาก่อน
“ปู่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนงั้นหรอ”เด็กคนนั้นกล่าวถามอีกครั้ง
“ฮะฮะ,ก็อาจจะใช่ มันก็เป็นเรื่องเมื่อนานมาเเล้ว ฉันได้กลับมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเพื่อนเก่าคนนึง”เเมกนีโตตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“เดี๋ยวนะทำไมผมรู้สึก คุ้น ๆ ใบหน้าของคุณจัง หรือว่าคุณคือ…”เด็กคนนี้จ้องมองไปที่ใบหน้าของเเมกนีโตอย่างชัด ๆ ก่อนที่จะตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ชู่ว…”เห็นการจ้องมองของเด็กคนนี้เเมกนีโต ได้ทำสัญญาณมือไม่ให้อีกฝ่ายเปิดเผยตัวตนของตนเอง
อุ๊บ
เห็นสัญญาณมือของเเมกนีโตเด็กคนนี้ไม่ได้เปิดปากขึ้นอีก เขาเคยได้ยินเรื่องราวของเเมกนีโตมาบ้างทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรง ๆ ดังนั้น เขาจึงทำตัวว่าง่ายเพราะกลัวอีกฝ่ายจะทำอันตรายเเก่ตนเอง
“เอริคนายคงไม่ได้กลับมาที่นี่เพื่อหยอกล้อเด็ก ๆ พวกนี้หรอกใช่มั้ย”เห็นเเมกนีโตพูดคุยกับเด็ก ๆ เสียงที่อบอุ่นได้ดังตรงมาจากทางด้านหลังของเขา
“ศาสตราจารย์ชาร์ลส์!”เด็กคนนั้นที่ได้ยินเสียงของศาสตราจารย์ชาร์ลส์เขารีบวิ่งไปหลบหลังของศาสตราจารย์ชาร์ลส์อย่างรวดเร็ว
ฟุ่บ!
“สวัสดี,ชาร์ลส์”ได้ยินเสียงของชาร์ลส์เพื่อนเก่าของเขาเเมกนีโต ได้หันศีรษะกลับไปช้า ๆ เเละ จ้องมองชายชราหัวล้านที่นั่งอยู่บนรถเข็น
“สวัสดี,เอริค”ศาสตราจารย์ชาร์ลส์จ้องมองไปที่เเมกนีโตเพื่อนของเขา เห็นอีกฝ่ายทักทายตนเอง เขาก็ทักทายกลับเช่นเดียวกัน
…
ตึกตึก~~　　ผ่านไปหลายนาทีภายในทางเดินภายในฐานของโรงเรียนเซเวียร์ศาสตราจารย์ชาร์ลส์ได้เข็นรถเข็นวิ่งไปพร้อมกับเเมกนีโตที่อยู่ข้าง ๆ ,สายตาของเเมกนีโตได้กวาดผ่านจ้องมองไปยังพื้นที่ต่าง ๆ ที่คุ้นเคย ทำให้เขารู้สึกถึงภาพจาง ๆ ในอดีต ที่เเวบผ่านเข้ามาในสมองของเขา
“เหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิด”เอริคได้เปิดปากพูดขึ้น
“ใช่ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนเเปลงไปเเต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น”ได้ยินคำพูดของเอริค ศาสตราจารย์ชาร์ลส์กล่าวอย่างสงบ
โรงเรียนเซเวียร์เเห่งนี้ได้มีการเปลี่ยนเเปลงไปหลายอย่าง โดยเฉพาะภายในคฤหาสน์หลังนี้ มันคือสถานที่ที่เรียกว่าบ้านเเละครอบครัวของเขา หลายสิบปีก่อน ศาสตราจารย์ชาร์ลส์เเละเเมกนีโต ได้สร้างทีม X-MEN รุ่นเเรก เเละสถานที่เเห่งนี้ก็คือฐานลับของเขา มันเป็นความทรงจำที่ยิ่งใหญ่ที่ เขาไม่อาจหลงลืมมันได้ เเต่เเล้วหลังจากนั้นต่อมาศาสตราจารย์ชาร์ลส์เเละเเมกนีโตก็ได้เเยกทางกัน เหลือทิ้งไว้เเต่ความทรงจำอันวันวานเพียงเท่านั้น
นอกเหนือจากนี้คฤหาสน์หลังนี้เกือบที่จะถูกทำลายมาเเล้วหลายครั้งเเต่ในที่สุดมันก็ได้ถูกบำรุงรักษาเเละเเต่งเติมเมื่อเทียบกับอดีตเเล้วทุกสิ่งทุกอย่างภายในดูจะมีการเพิ่มเเละพัฒนามากขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
“เป็นเวลาหลายปีเเล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่อีก!”เอริคได้พูดขึ้น
“ใช่,เป็นเวลานานเเล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ที่นี่คล้ายจะเหมือนเดิมทุกอย่าง เเต่ภายในก็ได้เปลี่ยนเเปลงไปเเล้ว พวกเราเองก็เช่นเดียวกัน”ศาสตราจารย์ชาร์ลส์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางมาถึงหน้าทางเข้าห้องลับในเวลานี้ศาสตราจารย์ชาร์ลส์ได้จ้องมองไปด้านหน้าก่อนที่เครื่องฉายรังสีสองลำที่ซ้อนกันจากศูนย์ของประตูจะสเเกนไปที่เรือนร่างของศาสตราจารย์ชาร์ลส์　　ฟุ่บ!
“ยินดีต้อนรับศาสตราจารย์ชาร์ลส์!”หลังจากยืนยันสถานะได้สำเร็จ ระบบเสียงอัจฉริยะก็ได้พูดขึ้น
ฟืดดด~~
จากนั้นประตูด้านหน้าของพวกเขาก็เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติศาสตราจารย์ชาร์ลส์ได้เข็นรถเข็นของตนเองเข้าไปอย่างช้าๆ ส่วน เอริค ธรรมชาติเขาไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเขาได้เดินตามเข้าไปอย่างไม่ลังเล
ตุบ!
หลังจากที่พวกศาสตราจารย์ชาร์ลส์เข้ามาเสร็จประตูด้านหลังของเขาก็ปิดลง เเมกนีโต ได้จ้องมองไปยังพื้นที่ห้องลับที่กว้างขวางมีขนาดใหญ่ผนังห้องเป็นสีเงินเเละสีขาวทำให้รู้สึกถึงข้อมูลทางเทคนิคที่หลากหลาย นอกเหนือจากนั้นยังมีเทคโนโลยีที่ทันสมัยอยู่จำนวนมากวางเรียงเอาไว้ราวกับว่าห้องนี้เหมือนกับห้องพวกเเลปวิจัยไม่มีผิด　　ภายในห้องมีคนอื่นๆ อยู่อีก 7-8 คน หนึ่งในนั้นคือมนุษย์คนนึงที่มีร่างกายเหมือนสัตว์อสูรร่างกายของเขามีสีฟ้า ในเวลานี้คนเหล่านั้นกำลังลงมือทำอะไรบางอย่างกับพวกเครื่องจักรเหล่านั้น เเมกนีโต ได้จ้องมองไปที่การกระทำของพวกเขา เเต่ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่อาจทำความเข้าใจได้
“พวกเขา…ชาร์ลส์นายกำลังทำอะไรอยู่กันเเน่”เเมกนีโตกล่าวถามออกมาอย่างสงสัยหลังจากเห็นสิ่งที่อยู่ภายในเครื่องจักรพวกนั้น