TXV – 275 ผู้ควรเป็นวีรบุรุษ
“คุณจะให้ลูกเมียคุณตายงั้นเหรอ?” เซี่ยเหล่ยพูดอย่างเย็นชาซึ่งถ้าแดลนี่ตกลง นั่นแปลว่าเซี่ยเหล่ยประเมินเขาสูงเกินไปหรือบางทีเขาอาจจะไม่มีความเป็นมนุษย์อยู่เลยก็ได้เป็นเพียงแค่ปีศาจดีๆนี่เอง
“ไม่ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น พวกเขาเป็นคนกลุ่มเดียวในโลกที่ผมรัก” แดลนี่กล่าว “แต่ ผมแค่ไม่เชื่อว่าคุณจะทำจริงๆ เซี่ยเหล่ย คุณไม่ใช่คนไม่ดีนี่ คุณหลงก็ด้วยพวกคุณไม่ใช่คนเลวเลย พวกคุณทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้หรอก”
เซี่ยเหล่ยและหลงบิงมองหน้ากันจริงๆแล้วในมุมของทั้งสองคนก็ไม่มีใครกล้าฆ่าซ่างชิงซินและซ่างเหยี่ยเหยี่ยได้ลงกันทั้งคู่ดังนั้นแดลนี่จึงไม่รู้สึกกลัวคำขู่นี้เลย
“คุณคิดว่าคุณรู้จักเราดีงั้นเหรอ?” หลงบิงกล่าวพลางหยิบวิทยุขึ้นมาเพื่อขู่แดลนี่ให้กลัว
แต่เซี่ยเหล่ยกดมือหลงบิงลงก่อน “ขอผมคุยกับเขาก่อน”
แดลนี่มองการกระทำของทั้งสองคนในตอนนี้เขาเริ่มขี้เกียจจะพูดแล้ว
เซี่ยเหล่ยกล่าว “แดลนี่ ผมไม่รู้ว่าคุณเคยดูเรื่อง ‘คนหมาเดือด’ ที่เจ็ทลีเล่นมาก่อนมั้ยนะ?”
แดลนี่ยกยิ้มมุมปากนั่นแปลว่าเขาเคยดูหนังเรื่องนี้มาแล้วแน่นอน
เซี่ยเหล่ยพูดต่อ “ในหนังเรื่องนั้นน่ะ เจ็ทลีเองก็ถูกเลี้ยงดูมาเหมือนสุนัขเหมือนกันแค่ให้อาหารนิดๆหน่อยๆแล้วเจ้าของจะฆ่าแกงยังไงก็ได้ กู๋ดิงชานคงไม่เคยมองคุณเป็นลูกเลยมั้งแล้วทำไมคุณถึงมองเขาเป็นพ่อล่ะ? ผมว่าตลอดเวลาที่คุณอยู่กับกู๋ดิงชานมา 20 ปี เขาคงให้เงินคุณไม่มากใช่มั้ยล่ะ? ไม่งั้นลูกเมียคุณคงไม่อยู่ในที่แบบนั้นหรอกผมไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเองเจิลล์มาแล้ว สภาพแวดล้อมที่นั่นน่ะแย่มากถ้าคุณมีเงิน คุณก็คงช่วยเด็กกำพร้าพวกนั้นด้วยใช่มั้ยล่ะ?”
“คุณพูดมาก็ถูกแต่แล้วไงล่ะ?” แดลนี่กล่าว
เซี่ยเหล่ยยิ้ม “บอกจำนวนเงินมาสิ ผมรู้ว่าคุณต่อสู้เพื่อเรื่องนี้อยู่เพราะคุณกำลังรู้สึกผิดกับลูกเมียตัวเอง คุณเลยอยากช่วยให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้นล่ะสิ ผมช่วยคุณได้นะ”
หลงบิงเหลือบมองเซี่ยเหล่ยครั้งหนึ่ง “ดูจุดยืนของตัวเองด้วยสิ คุณกำลังหาเรื่องเสียเงินนะ”
เซี่ยเหล่ยยักไหล่ด้วยท่าทีนิ่งๆเขารู้ว่าทำไมตอนนี้หลงบิงถึงพูดแบบนั้น เธออยากให้แดลนี่กำหนดจำนวนเงินให้น้อยที่สุดไม่อยากให้มีการปล้นกันกลางวันแสกๆหรืออะไรทำนองนั้น
แดลนี่เงียบไปครู่หนึ่ง “50 ล้าน”
“หา?” เซี่ยเหล่ยช็อค
หลงบิงโพล่งออกมาโดยอัตโนมัติ “คุณจะบ้าเหรอ? เงินเยอะขนาดนั้น ซ่างชิงซินกับซ่างเหยี่ยเหยี่ยใช้ทั้งชีวิตก็คงไม่หมด!”
แดลนี่พูดต่อ “ผมไม่ได้บ้าแต่ผมต้องการเงินอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ ผมอยากสร้างสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่กว้างขวางและสดใสมีห้องสมุด มีห้องคอมพิวเตอร์ และสนามที่เด็กๆมาวิ่งเล่นได้…… ผมอยากทำให้ความฝันของเธอเป็นจริง”
เซี่ยเหล่ยใจแทบหยุดเต้น “บ้าเอ๊ย อยากทำให้ความฝันของผู้หญิงตัวเองเป็นจริงแต่ผมต้องให้เงินเขาตั้ง 50 ล้านเลยนะ นี่ผมเป็นคนหน้าใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
“เซี่ยเหล่ย ใจเย็นก่อนเงินพวกนี้ควรค่าแก่การใช้นะ ผมติดตามกู๋ดิงชานมาตั้งแต่เด็กผมรู้ความลับเขาแถมยังมีอะไรหลายอย่างที่คุณคงคว้ามาเองไม่ได้ด้วย ของพวกนั้นน่ะเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญเลยนะ” แดลนี่มองเซี่ยเหล่ย “สัญญากับผมสิ ทำให้ผมเชื่อใจคุณ”
เซี่ยเหล่ยและหลงบิงหันมามองหน้ากันอย่างหมดหนทาง
เซี่ยเหล่ยแค่นยิ้ม “โอเค 50 ล้าน ผมจะเอาไปให้ภรรยาคุณนะ”
แดลนี่ยกยิ้มมุมปากแต่ที่ตาเขาเริ่มมาน้ำตาปริ่มขึ้นมาเงียบๆ “คุณไปหาพวกเขาก่อนเลยเพราะผมไม่มีหน้าจะไปเจอพวกเขาได้อีกแล้วล่ะ”
เซี่ยเหล่ยรีบพูด “ไม่ พวกเขาจะไม่รู้ว่าคุณกำลังช่วย ผมบอกพวกเขาว่าคุณเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษและทำงานให้กับรัฐบาลด้วยสถานะนี้ต้องทำให้พวกเขาภูมิใจได้แน่นอน”
“คุณ……” แดลนี่เริ่มมีน้ำตาหยดลงมา
เซี่ยเหล่ยส่ายหน้า “คนแบบคุณก็ยังมีน้ำตาแสดงว่าคุณก็ยังเป็นมนุษย์อยู่ คุณเตรียมตัวนะ เดี๋ยวผมจะพาพวกเขาเข้ามา”
หลงบิงและเซี่ยเหล่ยเดินออกจากห้องสอบสวนไปก่อนที่ซ่างชิงซินและซ่างเหยี่ยเหยี่ยจะเดินเข้าห้องมาตามการนำทางของหลงบิงแล้วภายในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและร้องไห้จากนั้นไม่นานก็มีเสียงเล็กนุ่มที่เรียก ‘พ่อ’…..
ส่วนหลงบิงและเซี่ยเหล่ยนั่งอยู่บนม้านั่งที่ทางเดิน หลงบิงเหลือบมองเซี่ยเหล่ย “50ล้าน คุณไหวเหรอ?”
เซี่ยเหล่ยยิ้มเล็กน้อย “ก็แค่หาเพิ่มอีกหน่อยแต่ตราบใดที่มันโค่นล้มกู๋ดิงชานและกู๋เค่อหวู่ อืม….กู๋เค่อเหวินด้วยได้อย่าว่าแต่ 50 ล้านเลย 200 ล้านผมก็ไหวแต่เงินที่ว่านี่ผมจะหามาจากการเล่นพนันนะแค่ชนะกู๋ดิงชานมาไม่กี่ครั้งก็ไม่ต้องเสียเงินเข้าเนื้อตัวเองแล้ว”
หลงบิงจ้องเขาแล้วพูดว่า “ถ้ากู๋ดิงชานรู้ว่าคุณซื้อแดลนี่ด้วยเงินของเขาเองเนี่ย เขาคงโกรธคุณสุดๆเลยล่ะ”
ในหัวเซี่ยเหล่ยจึงผุดภาพของกู๋ดิงชานและอาการไอเป็นเลือดของเขาขึ้นมาโดยอัตโนมัติเพียงคิดแค่นั้นเซี่ยเหล่ยก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว…..
“หลังจากนั้นคุณคงญาติดีกับเขาไม่ได้แล้วล่ะอีกอย่าง……” หลงบิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ฉันทำข้อตกลงกับท่านประธานสำนักงานลับ 101 แล้วว่าถ้าคุณเริ่มปะทะกับกู๋ดิงชานเมื่อไหร่คนอื่นๆจะไม่เกี่ยวข้องด้วย คุณเข้าใจฉันใช่มั้ย?”
เซี่ยเหล่ยพยักหน้า “ผมเข้าใจ เหมือนกับในภูเขามีเสือฝูงหนึ่งถ้าคุณอยากจะฆ่าเสือทั้งหมดในครั้งเดียว พวกมันจะรวมตัวกันเพื่อสู้กับคุณแต่ถ้าคุณอยากฆ่าแค่ตัวเดียวแล้วสถานการณ์แบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้้น”
“มีอีกเรื่องหนึ่ง ช่วงนี้เรายุ่งกันมากเลยไม่ได้คุยกันถึงเรื่องนี้”
“คุณจะคุยอะไรกับผมเหรอ?”
“เดี๋ยวถึงเวลาคุณก็รู้เอง”
เซี่ยเหล่ยขมวดคิ้วปกติหลงบิงจะทำให้เขารู้สึกว่าเธอมีความสุขในการพูดหรือทำอะไรต่างๆ แต่ครั้งนี้เธอดูไม่มีความสุขเลยซึ่งนั่นจุดประกายความสงสัยขึ้นในใจเขา เธออยากพูดอะไรกับเขากันนะ?
“ฉันจะออกไปรายงานหัวหน้าฉือนะ คุณอยู่นี่คอยดูแดลนี่ล่ะ” หลงบิงกล่าว
“ตกลง คุณไปเถอะ” เซี่ยเหล่ยตอบ
หลงบิงเดินออกไปจากทางเดินส่วนเซี่ยเหล่ยก็เปลี่ยนมามองทางห้องสอบสวน
ภายในห้องนั้นซ่างชิงซินกำลังจับมือแดลนี่เอาไว้ราวกับว่าไม่ได้เจอกันมานานส่วนซ่างเหยี่ยเหยี่ยก็นั่งอยู่บนตักเขา มือเล็กๆของเธอจับใบหน้าของคนเป็นพ่อเอาไว้แล้วเป่าลมเข้าตาเขา
“เหยี่ยเหยี่ย ทำอะไรน่ะ?” แดลนี่ถาม
“พ่อคะ แม่บอกว่าถ้าเราเป่าๆแล้วจะช่วยให้หายเจ็บค่ะ หนูจะเป่าให้พ่อเองนะ เป่าเยอะๆเลย พ่อจะได้หายเร็วๆ” ซ่างเหยี่ยเหยี่ยพูดอย่างใสซื่อ
แดลนี่ยิ้มออกมา ซ่างชิงซินก็เช่นกัน
เซี่ยเหล่ยละสายตาออกมาเพราะคงไม่สุภาพเท่าไหร่ถ้าไปรบกวนการกลับมาพบกันของครอบครัวคนอื่นแบบนี้
แล้วจู่ๆเขาก็นึกถึงหลางซือเหยาขึ้นมาถ้าเธอไม่ใช่คนของ CIA ป่านนี้เขากับเธอคงแต่งงานกันไปแล้วจากนั้นทั้งสองก็จะมีลูกด้วยกันสักคน? มีลูกที่น่ารักเหมือนกับซ่างเหยี่ยเหยี่ย
“ตอนนี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ? ไม่รู้ว่าอาจารย์ตอนอยู่ที่อเมริกาจะเป็นยังไง……” ความคิดพวกนี้อยู่กับเซี่ยเหล่ยมากกว่าหนึ่งครั้งแล้วและทุกๆครั้งที่เขาคิด เขาจะรู้สึกเจ็บปวดใจเสมอ
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังใกล้เข้ามา เซี่ยเหล่ยหยุดคิดแล้วหันมามองอเลน่าที่มาหาเขาจากทางเดินที่เท้ายังคงสวมสลิปเปอร์เลอะเทอะคู่เดิมอยู่รวมทั้งกางเกงยีนส์ผู้ชายตัวคับและเสื้อโค้ทของเซี่ยเหล่ยด้วย เธอเหมือนนักท่องเที่ยวชาวยุโรปที่หลงทางมา อเลน่ารู้สึกเขินอายอยู่บ้างแต่ในขณะเดียวกันเธอเซ็กซี่มากๆด้วยเช่นกัน แม้แต่เจ้าหน้าที่สำนักงานลับ 101 สองคนที่ทางเดินยังอดจ้องมองสะโพกเธอไม่ได้
อเลน่านั่งลงบนม้านั่งก่อนจะก้มตัวลงบนขาเซี่ยเหล่ย “ลูคัส……”
เซี่ยเหล่ยจับมือเธอเบาๆรู้สึกได้ถึงความเย็น เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม “รอสักพักนะ เดี๋ยวเราก็กลับแล้วอาบน้ำอุ่นๆแล้วก็ใส่เสื้อผ้าสะอาดๆ”
“ฉันไม่กลัวหนาวหรอก” อเลน่าลดเสียงลลง “ฉันมาบอกอะไรคุณบางอย่าง”
“เรื่องอะไรเหรอ?” เซี่ยเหล่ยถามด้วยความสงสัย
อเลน่าลดเสียงลงอีกและพูดภาษาเยอรมันกับเซี่ยเหล่ย “ฉันได้ยินหลงบิงคุยกับใครบางคนในห้องน้ำเมื่อกี้เธอยืนอยู่ที่ประตูส่วนฉันอยู่ข้างในแต่ฉันได้ยินเสียงเธอนะ”
เซี่ยเหล่ยยิ้มตอบกลับด้วยภาษาเยอรมัน “เรื่องปกติน่า เธอกำลังรายงานหัวหน้าฉือ อันนี้ผมรู้แล้ว”
“แต่เธอพูดถึงคุณด้วยนะ” อเลน่ากล่าว
เซี่ยเหล่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง “เธอพูดว่าไงบ้าง?”
“เธอบอกว่าคุณไม่ปกติ พิเศษมาก ควร…… ควร……”
“ควรอะไร?”
อเลน่าส่ายหัว “ขอโทษนะ ฉันไม่เก่งภาษาจีน ฉันเลยไม่เข้าใจแต่ฉันว่าเธอกำลังสงสัยอะไรคุณบางอย่างคุณควรระวังตัวไว้นะ “
เพียงได้ฟังในใจเซี่ยเหล่ยก็รู้สึกหลายอย่างปนกันวุ่นวายไปหมด
แม้อเลน่าจะไม่เข้าใจสาระหลักที่หลงบิงพูดแต่ก็เลือกมาบอกเขาซึ่งสิ่งที่เซี่ยเหล่ยกังวลที่สุดคือเรื่องความลับที่เขากินแคปซูล AE เข้าไปอาจจะถูกเปิดเผยและความสงสัยของหลงบิงก็มุ่งมาทางนี้ด้วย!
เซี่ยเหล่ยเชื่อว่าหลงบิงจะไม่ทำร้ายจิตใจเขาแต่เขาก็เข้าใจท่าทางของเธอชัดเจนหลงบิงเป็นเจ้าหน้าที่ที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดีไม่ว่าจะเป็นใครแต่ถ้าเป็นอันตรายล่ะก็เธอจะไม่มีวันปล่อยไว้เฉยๆแน่นอนถ้าเธอรู้เรื่องความลับของแคปซูล AE แล้วสืบตามไปจนถึงเบาะแสตัวตนของพ่อเขาเซี่ยฉางห่าย…… แค่นี้เซี่ยเหล่ยก็แทบไม่กล้าคิดต่อแล้ว เขาไม่รู้จะสู้หน้าหลงบิงและฉือโบเหยิยนยังไงด้วยซ้ำ
“แบบนี้ไม่ดีแน่แค่หน่วย CIA ของสหรัฐอเมริกาอยากจับเราก็พอแล้วนี่ถ้าสำนักงานลับ 101 รู้ความลับเราแล้วบนโลกนี้จะมีที่ให้เราใช้ชีวิตอีกมั้ยเนี่ย?” เซี่ยเหล่ยคิดในใจ
“ลูคัส ฟังที่ฉันพูดอยู่รึเปล่า?”
เสียงอเลน่าขัดความคิดเซี่ยเหล่ยที่เริ่มไปไกล เขาตอบด้วยภาษาเยอรมัน “อเลน่า ไม่ว่าคุณจะรู้อะไรมาก็ลืมๆมันไปนะอย่าแสดงออกให้หลงบิงรู้ล่ะเข้าใจสิ่งที่ผมจะบอกใช่มั้ย?”
“ฉันเข้าใจและฉันก็รู้สึกไม่ยุติธรรมกับคุณด้วย คุณทำประโยชน์ในประเทศนี้ตั้งเยอะทั้งเครื่องจักรอัจฉริยะ โรงงานทางกองทัพที่สร้างใกล้จะเสร็จแล้ว…… คุณควรจะได้เป็นวีรบุรุษด้วยซ้ำไม่ใช่คนน่าสงสัยสักหน่อย” อเลน่ากล่าวรู้สึกไม่แฟร์แทนเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยถอนหายใจ “ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน พวกวีรบุรุษน่ะอายุไม่ยืนกันหรอก ผมไม่อยากเป็นวีรบุรุษ ผมคิดถึงแค่ชีวิตที่อยากมีเท่านั้นแหละ”
อเลน่ายิ้มออกมา “ฉันก็เหมือนกับคุณคิดถึงแค่ชีวิตที่อยากมี ฉันไม่สนเรื่องอื่นหรอก” อเลน่านอนลงบนตักเซี่ยเหล่ยถอนหายใจรดต้นขาเขา “ต้องรออีกนานแค่ไหนเหรอลูคัส ฉันอยากกลับไปอาบน้ำแล้ว”
เมื่อนึกถึงน้ำอุ่นๆให้อาบความตึงเครียดของเซี่ยเหล่ยก็คลายลง
เป็นจังหวะเดียวกับที่หลงบิงเดินมาพอดีตามด้วยเอเจนต์กลุ่มหนึ่ง
“เหล่ย ฉันต้องพาแดลนี่กับสองแม่ลูกไปด้วย ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ” หลงบิงกล่าว
เซี่ยเหล่ยตอบรับ “อืม มีอะไรจะโทรไปนะ”
ทั้งสองคนสบตากันแต่เป็นแค่ช่วงสั้นๆก่อนจะต่างคนต่างละสายตาไป
ติดตามตอนต่อไป…………
