TXV –
ลีซึงอิลเป็นตัวแทนที่ยอดเยี่ยมมาๆพิสูจน์ได้จากการที่เซี่ยเหล่ยไม่รู้ตัวเลยว่าเขาโดนสะกดรอยตามแถมเขายังเป็นคนที่อันกวนส่งมาประเทศจีนโดยตรงอีกต่างหาก
ลีซึงอิลรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับใช้อันกวน เขายอมทำทุกอย่างตามที่อันกวนสั่งนั่นก็เพราะนอกเหนือไปจากเงินเดือนที่สูงแล้ว อนาคตอันกวนอาจจะเป็นประธานาธิบดีคนต่อไปของเกาหลีใต้ไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะได้รับใช้คนระดับไหนจากเรื่องนี้ไม่มีทางที่ลีซึงอิลจะปฏิเสธการทำงานให้เขาอย่างเด็ดขาด
อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้จบลงด้วยเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก่อนเรื่องราวจะเปลี่ยนทิศทาง
เพราะเมื่อหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ลีซึงอิลลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องที่มีแสงไฟสลัว มือและเท้าของเขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ตัวนั้นทำให้ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
ภายในห้องนี้ไม่มีใครอยู่เลยเป็นห้องสี่เหลี่ยมทึบที่บนฝาผนังมีรูปวาดอยู่สองรูป ประตูทางเข้าของห้องปิดสนิทยากต่อการหลบหนี
”บ้าเอ๊ยย!” ลีซึงอิลพูดพร้อมพยายามจะดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากการถูกมัดแต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ เชือกมัดเขาไว้แน่นมาก
จู่ๆในเวลานี้ประตูก็เปิดออกอย่างกะทันหัน มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู เธอสวมเสื้อและกางเกงหนังรัดรูป ทำให้เห็นสัดส่วนของเธอได้อย่างชัดเจน มันเต็มไปด้วยเส้นโค้งเว้าที่งดงามตามสไตล์ผู้หญิงหุ่นดีแต่ใบหน้าของเธอกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆเลย ในมือของเธอก็ถือกระเป๋าเดินทางสีดำอยู่หนึ่งใบ ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ภายในกันแน่และด้านข้างเธอก็มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้วยซึ่งเขากำลังสวมหมวก Duckbill
ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับถอดหมวก Duckbill ออกจากนั้นก็เดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับลีซึงอิล
ลีซึงอิลเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมากเพราะใบหน้าของเขาเหมือนกับเซี่ยเหล่ยไม่มีผิด ต่างกันตรงที่เขาดูมีอายุมากกว่าเท่านั้น
”คุณ …… ” ลีซึงอิลพูดขึ้นและตะกุกตะกักและถามต่ออีกว่า “คุณเป็นใครเซี่ยเหล่ยงั้นเหรอ?”
”ผมชื่อ เซี่ยฉางห่าย ” น้ำเสียงโทนต่ำออกมาจากผู้ชายคนนั้นและเขายังพูดต่ออีกว่า “ผมเป็นพ่อของเซี่ยเหล่ย”
”คุณต้องการจะทำอะไร?” ลีซึงอิลพูดพร้อมพยายามซ่อนความหวาดกลัวที่กำลังเกิดขึ้นภายในจิตใจแต่ปากของเขาก็ต้องพยายามแสร้างพูดอย่างกล้าหาญว่า “ผมเป็นคนของรัฐบาลเกาหลี หากคุณปล่อยผมไปตอนนี้ผมจะถือว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ”
เซี่ยฉางห่ายตอบกลับอย่างเรียบง่ายว่า “ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเกาหลีและผมก็รู้ด้วยว่าคุณเป็นเจ้าหน้าที่ของเกาหลีที่ชื่อว่า ลีซึงอิล อีกด้วย ปีนี้คุณอายุครบ 30 ปีและเมื่อปีที่แล้วคุณได้ทำภารกิจหนึ่งซึ่งคุณได้ฆ่าวัยรุ่นชายไปหนึ่งคนในตอนที่เขากำลังหลบหนีไปทางเหนือรวมถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งด้วยที่คุณข่มเหงเธอก่อนจะฆ่าเธอ ผมพูดถูกใช่ไหม? ”
บนหน้าผากลีซึงอิลมีเหงื่อไหลออกมามากมาย เขาพยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้ มันจึงเป็นน้ำเสียงที่สั่นออกไปว่า “จริงๆแล้ว คุณเป็นใครกันแน่?”
แน่นอนว่าลีซึงอิลรู้เรื่องนี้ดีเพราะเขาเป็นคนทำแต่เขาก็ประหลาดใจอย่างมากเพราะมีคนแปลกหน้ารู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน!
เซี่ยฉางห่ายเองก็ตอบกลับอย่างเรียบง่ายด้วยน้ำเสียงโทนต่ำอีกครั้งว่า “ผมไม่ได้บอกไปก่อนหน้านี้งั้นเหรอ? ผมเป็นพ่อของเซี่ยเหล่ยไง”
ลีซึงอิลพูดขึ้นทันทีว่า “แต่พ่อของเซี่ยเหล่ยหายตัวไปกว่าหกปีแล้ว!”
เซี่ยฉางห่ายไม่ให้ความสำคัญกับคำพูดของลีซึงอิล เขากลับพูดในสิ่งที่อยากพูดขึ้นมาว่า “อันกวนนับว่าเป็นพ่อที่ดีมาก เขาพยายามสร้างธุรกิจขนาดใหญ่เพื่อให้ลูกชายของเขาได้สานต่อและอยู่อย่างสุขสบาย ผมเองแม้ว่าจะไม่มีความสามารถที่จะสร้างธุรกิจขนาดใหญ่ได้เหมือนกับเขาแต่ผมก็เป็นพ่อที่พร้อมจะทำทุกอย่างให้ทั้งลูกชายและลูกสาวของผมมีความสุขและปลอดภัยดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรผมก็ยอมทำแม้แต่ว่าจะต้องฆ่าใครก็ตาม ”
ใบหน้าของลีซึงอิลซืดเผือดทันที
เซี่ยฉางห่ายยังคงพูดต่ออีกว่า “อันที่จริงเรื่องระหว่างคุณและลูกชายของผมมันควรจะจบไปตั้งแต่ตอนที่อันซูฮยอนได้รับการปล่อยตัวแล้วแต่ดูเหมือนคุณจะยังไม่จบ ผมจึงต้องพาคุณมาที่นี่ เพื่อให้คุณได้รู้ว่าไม่มีพ่อคนไหนที่จะยอมให้ลูกตัวเองถูกคนอื่นทำร้าย”
”ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร!” ลีซึงอิลพูดและยังคงพูดต่ออีกว่า “ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! คุณก็รู้แล้วว่าผมเป็นเจ้าหน้าที่ของเกาหลี ถ้าคุณฆ่าผมคุณไม่รู้อย่างนั้นหรอว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง?”
ในเวลานี้เยเลน่าเปิดกระเป๋าเดินทางหนังสีดำและแสดงสิ่งของที่ของภายในให้ ลีซึงอิลได้เห็น
ภายในกระเป๋าเดินทางหนังสีดำมีอุปกรณ์สำหรับทรมานอยู่มากมายไม่ว่าจะเป็นมีดกรรไกรที่คมจนสามารถตัดนิ้วมือได้ คีมกรรไกร เลื่อย ค้อน มีดผ่าตัด เข็มฉีดยาและอื่นๆอีกมากมาย อุปกรณ์เหล่านี้ถูกเตรียมพร้อมสำหรับให้ใช้งานได้ตลอดเวลา
เยเลน่าพูดขึ้นว่า “ให้ฉันเริ่มเลยไหม?”
”ไม่…ผมเอง” เซี่ยฉางห่ายพูดพร้อมเดินไปหยิบคีมกรรไกรออกมา เขาตั้งใจที่จะตัดนิ้วของลีซึงอิลทีละนิ้วๆอย่างช้าๆ
แน่นอนว่าลีซึงอิลหวาดกลัวอย่างมากแต่เขาเองก็ได้รับการฝึกในเรื่องการทนต่อการทรมานจากผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านมาแล้ว เขาจึงไม่แสดงความกลัวที่มีอยู่ภายในใจออกมาจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “คุณไม่กล้าทำหรอก เพราะผมเป็นเจ้าหน้าที่ของเกาหลีใต้!”
เซี่ยฉางห่ายพูดขึ้นทันทีว่า “ผมไม่สนใจหรอกนะ ดังนั้นบอกผมมาว่าอันกวนมีแผนจะทำอะไรกันแน่ถ้าคุณไม่บอกผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ แต่อ๋อ…ดูจากท่าทางและสีหน้าของคุณในตอนนี้แล้ว คุณคงจะได้รับการฝึกการทนต่อการทรมานมาแล้วสินะแต่ถึงอย่างนั้นผมจะบอกไว้เลยว่าการฝึกแบบนั้นสำหรับผมมันเหมือนกับเด็กน้อยเล่นขายของ มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผมจะทำต่อจากนี้เลย และอีกอย่างคำตอบของคุณจะเป็นตัวตัดสินว่าคุณจะมีชีวิตอยู่ต่อเห็นวันพรุ่งนี้หรือไม่ด้วย”
ลีซึงอิลกัดฟันและพูดด้วยความโกรธออกมาว่า “ผมต้องเชื่อที่คุณพูดงั้นเหรอ? ถึงผมจะบอกคุณแต่สุดท้ายคุณก็จะฆ่าผมอยู่ดี คิดว่าผมโง่ใช่ไหม! ”
มุมปากของเซี่ยฉางห่ายยิ้มเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “ดูเหมือนคุณจะตัดสินใจได้แล้ว ก็ดี…ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะทนได้ซักแค่ไหน มา…เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”
”ไอชั่ว…ไปตายซะ!” ลีซึงอิลพูดพร้อมดิ้นอย่างสุดแรงเพื่อหวังให้เชือกที่มัดตัวเขาอยู่คลายออกแต่ยังไงซะมันก็แน่นเกินกว่าที่จะคลายออกได้เพียงแค่การดื้นสุดแรง
เซี่ยฉางห่ายจับนิ้วชี้มือซ้ายของลีซึงอิลขึ้นมาก่อนจะใช้คีมหนีบไปที่ด้ามนิ้วจากนั้นกดตัดอย่างสุดแรง นิ้วชี้ขาดทันทีพร้อมกับเลือดที่ทั้งไหลและกระเซ็นออกมามากมาย
”อ๊ากกก!!” ลีซึงอิลร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
แต่หลังจากนิ้วชี้ขาดไปเพียงแค่สองวินาที เซี่ยฉางห่ายก็คว้านิ้วกลางของ ลีซึงอิลขึ้นมาก่อนจะตัดอย่างรวดเร็ว
นิ้วกลางของลีซึงอิลขาดพร้อมหล่นลงไปที่พื้นทันทีและด้วยความเจ็บปวดที่รุนแรงที่ลีซึงอิลกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ มันทำให้สติของเขาค่อยๆเลือนลางไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่ถึงขึ้นหมดสติ
ลีซึงอิลเสียนิ้วไปสองนิ้วในเวลาแค่สี่วินาทีเท่านั้น
ในตอนนี้เซี่ยฉางห่ายพูดอย่างเรียบง่ายว่า “จนถึงตอนนี้? เทียบได้กับตอนที่คุณถูกฝึกทรมานจากผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านทรมานได้รึยัง ? ”
”ถุ้ย!” ลีซึงอิลถุ้ยน้ำลายใส่เซี่ยฉางห่าย
เซี่ยฉางห่ายพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “อืม…คุณเป็นมืออาชีพจริงๆ ” พูดเสร็จก็ตัดนิ้วโป้งและนิ้วก้อยของลีซึงอิลต่อทันที
ลีซึงอิลในตอนนี้ไม่สามารถยกมือหรือไหล่ขึ้นมาได้เลย แถมดวงตาของเขาก็ค่อยๆปิดลงทีละนิดๆ
จังหวะเดียวกันนี้ เยเลน่าก็ได้หยิบเข็มฉีดยาจากกระเป๋าเดินทางหนังสีดำขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า “นี่คือผลิตภัณฑ์ใหม่ที่สุดยอดของบริษัท มันสามารถช่วยให้เขากลับมามีสติครบถ้วนได้ในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น”
เซี่ยฉางห่ายรับเข็มฉีดยาจากมือของเยเลน่าจากนั้นก็ปักเข็มไปที่ต้นคอของลีซึงอิลทันที
สติของลีซึงอิลค่อยๆกลับมาจากนั้นเขาก็ถามอีกครั้งว่า “มึงเป็นใครกันแน่?”
เซี่ยฉางห่ายไม่ได้ตอบใดๆทั้งสิ้นทันทีที่ลีซึงอิลพูดจบ เขาก็ตัดนิ้วนางซึ่งเป็นนิ้วสุดท้ายในมือออกอย่างรวดเร็ว ไอรีนโนเวล
“ไอ้บ้าเอ๊ยยย! มึงจะต้องเสียใจ! “ลีซึงอิลได้แต่ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด ในความเป็นจริงหากเป็นคนธรรมดาคงจะหมดสติไปเรียบร้อยแล้วแต่ลีซึงอิลเคยได้รับการฝึกทนต่อการทรมานมาแถมตอนนี้ยังได้รับตัวยาชนิดพิเศษเข้าไปทำให้เขาคงยังมีสติอยู่
”ลีซึงอิล ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย” เซี่ยฉางห่ายพูดอย่างเยือกเย็นก่อนจะพูดต่ออีกว่า “ตอบผมมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะเริ่มทรมานคุณอย่างจริงจังและเมื่อถึงเวลานั้นคุณจะเจ็บปวดจนลืมตายไปเลยทีเดียว! ”
“ตัดนิ้วมือข้างซ้ายทุกนิ้วยังไม่ถือว่าเป็นการทรมานของเขาอีกงั้นเหรอ?” ลีซึงอิลได้แต่คิดในใจด้วยความหวาดกลัว
แม้ว่าจะหวาดกลัวยังไงแต่จิตใจของลีซึงอิลยังคงแน่วแน่ต่อการปิดปากเงียบ เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างรวดเร็วพร้อมกับนั่งตัวตรงทันที มันเป็นจิตวิทยาสำหรับการอดทนต่อความเจ็บปวดและแน่นอนว่าการกระทำนี้ของเขาถือเป็นคำตอบสำหรับเซี่ยฉางห่ายด้วย
เซี่ยฉางห่ายหันไปที่ที่ประเป๋าเดินทางหนังสีดำก่อนจะหยิบเอามีดผ่าตัดพร้อมกับเส้นด้ายไนลอนออกมาก่อนจะพูดขึ้นว่า “ในสมัยโบราณ เพชฌฆาตจะใช้สิ่งนี้สำหรับการประหารนักโทษ มันถือเป็นวิธีการประหารชีวิตที่ดีที่สุดในยุคสมัยนั้นและตอนนี้ผมจะใช้มันเพื่อให้คุณได้ลิ้มลองรสชาติของความเจ็บปวดที่แท้จริง! ”
”ผะ…ผมไม่รู้…” จู่ๆ ลีซึงอิลก็โผล่งออกมา
คิ้วของเซี่ยฉางห่ายย่นเล็กน้อยก่อนจะใช้เส้นด้านไนลอนพันตัวของลีซึงอิล เอาไว้แน่น
ผ่านไปไม่กี่นาทีหลังจากมัดลีซึงอิลเรียบร้อยแล้ว เซี่ยฉางห่ายก็ลงมืดใช้มีดผ่าตัดเฉือนไปที่เนื้อของ ลีซึงอิลตามลอยเส้นด้ายไนลอนที่มัดไว้ก่อนหน้านี้
”อ๊ากกกกกกก!!” ลีซึงอิลร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างทุรนทุราย
ใบมีดผ่าตัดของเซี่ยฉางห่ายเฉือนไปตามส่วนต่างๆของร่างกายตามเส้นด้ายไนลอนที่มัดไว้ก่อนหน้านี้ เขาจดจ่ออยู่กับการเฉือนเนื้ออย่างมาก เขาดูสงบและน่ากลัวท่าทางของเขาในตอนนี้ดูคล้ายกับศิลปินที่กำลังแกะสลักไม้ไม่มีผิด!
ลีซึงอิลที่ตอนนี้ไม่สามารถทนความเจ็บปวดต่อไปได้แล้ว เขาร้องไห้ออกมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำตาว่า “หยุดเถอะ! ผม… ผมจะบอกคุณ!”
เซี่ยฉางห่ายหยุดมือและมองเข้าไปในดวงตาของลีซึงอิล
ลีซึงอิลร้องไห้และตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับพูดออกมาว่า “อันกวนและ CIA ในตอนนี้พวกเขากำลังร่วมมือกันอยู่ โดยอันกวนได้จ้าง CIA บางคนให้สืบเรื่องของเซี่ยเหล่ยหลังจากนั้นก็วางแผนให้ CIA เริ่มใช้ปฏิบัติการ “ตกปลา” กับเซี่ยเหล่ย พูดง่ายๆก็คือแผนจับตัวเซี่ยเหล่ยที่ประเทศรัสเซีย ”
เซี่ยฉางห่ายพูดอย่างเรียบง่ายว่า “ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจคุณไม่ได้บอกผมหมดทุกอย่างหนิหรือว่าคุณกำลังทดสอบความอดทนของผมอยู่? เห้อ…เสียเวลาจริงๆ” พูดจบก็ทำท่าจะเฉือนเนื้อของลีซึงอิลต่อ
”ไม่…อย่า…พอแล้ว… ” ลีซึงอิลพูดพร้อมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดต่ออีกว่า “ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าอันซูฮยอนกำลังมองหากลุ่มนักฆ่าเพื่อให้ไปสังหารเซี่ยเหล่ยหรือเปล่า?”
”กลุ่มนักฆ่างั้นเหรอ? กลุ่มไหนหล่ะ?” เซี่ยฉางห่ายพูดอย่างประหลาดใจ
”ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ อย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผม…” ลีซึงอิลร้องไห้อย่างหนักเพื่อร้องขอชีวิต
”โอเค ผมจะปล่อยคุณไป” เซี่ยฉางห่ายพูด
”จริงเหรอ?” ลีซึงอิลถามออกมาด้วยน้ำเสียงแห่งความหวัง
”จริง” เซี่ยฉางห่ายพูดเสร็จก็ใช้มีดตัดไปที่ลำคอของลีซึงอิลอย่างรวดเร็วและรุนแรง
เลือดปะทุออกมาเหมือนกับท่อประปาแตกพร้อมกับร่างกายที่สั่นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเบาลงจนหยุดนิ่งในที่สุด นี่แสดงให้เห็นว่าการมีชีวิตของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว
เซี่ยฉางห่ายโยนมีดกลับไปในกระเป๋าเดินทางหนังสีดำพร้อมหันไปพูดกับเยเลน่าว่า “แผนตกปลางั้นเหรอ? ดูเหมือนพวกเขาอยากจะจับปลาฉลามนะ เอาเถอะเรารีบเตรียมตัวและไปประเทศรัสเซียกัน ”
เยเลน่าไม่ได้ตอบอะไรออกไป เธอเพียงแค่พยักหน้าพร้อมกับเริ่มจัดการกับศพของลีซึงอิล
จังหวะเดียวกันนี้เซี่ยฉางห่ายก็ดึงโทรศัพท์มือถือของลีซึงอิลออกมาจากนั้นก็ส่งข้อความสั้นๆเป็นภาษาเกาหลีไปว่า: ท่านประธาน ทุกอย่างราบรื่นดีแต่ตอนนี้เซี่ยเหล่ยระมัดระวังตัวอย่างมากหากได้เรื่องอะไรผมจะติดต่อกลับไปใหม่โดยเร็วที่สุด
เซี่ยฉางห่ายส่งข้อความสั้นๆจากโทรศัพท์มือถือของลีซึงอิลหลังจากส่งเสร็จก็โยนโทรศัพท์ทิ้งทันที
เยเลน่าในตอนนี้จัดการลาดน้ำมันก๊าซไปที่ศพของลีซึงอิลพร้อมกับจุดไฟ เผา ภายในหนึ่งนาทีศพของลีซึงอิลก็ถูกเผาอย่างรวดเร็ว……
ติดตามตอนต่อไป………
