ก๊อก ก๊อก ก๊อก …
ทั้งสองคนที่อยู่บนเตียงตัวแข็งทื่อในทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก …
ได้ยินผมไหม? เป็นเสียงของทหารรัสเซียดังมาจากนอกห้อง
หลงบิงและเซี่ยเหล่ยดึงสติกลับมาพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก …
หยุดเคาะได้แล้ว เซี่ยเหล่ยพูดเป็นภาษารัสเซียด้วยความรำคาญก่อนจะพูดต่อว่า เราได้ยินคุณ
เข้าใจแล้ว ผมจะรออยู่ตรงนี้ ทหารรัสเซียพูดอยู่ด้านนอกประตู
หลงบิงใส่เสื้อผ้าของเธอพร้อมกับมองดูไปที่นาฬิกาข้อมือ เธอขมวดคิ้วก่อนจะพูดอย่างไม่พอใจว่า ยังไม่ถึงเวลาเลย นี่มันยังไม่ถึงตีหนึ่งเลยด้วยซ้ำ เขามาปลุกเราทำไม?
หลงบิงอารมณ์เสียอย่างมากนั่นก็เพราะเป็นโอกาสที่หาได้ยากที่เธอจะยอมเปิดใจและทำตัวเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ แต่แล้วการกระทำของเธอทั้งหมดก็ต้องเสียเปล่าด้วยทหารรัสเซียคนหนึ่ง แน่นอนว่าเธอจะไม่พอใจ นอกจากนั้นแล้วเธอยังแอบสาปแช่งทหารคนนั้นอยู่ในใจอีกด้วย
ด้านเซี่ยเหล่ยก็รู้สึกผ่อนคลายลงเพราะเขาเองก็ยังคิดคำตอบที่เหมาะสมที่จะตอบเธอไม่ได้
เซี่ยเหล่ยรีบใส่เสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู
เป็นทหารรัสเซียคนเดียวกับที่นำอาหารเย็นมาให้พวกเขา เขายืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเพิ่งจะขัดจังหวะอะไรมา
นี่ยังไม่ถึงตีสี่เลย เซี่ยเหล่ยพูดก่อนจะพูดต่อว่า ตอนนี้มันแค่ตีหนึ่งเท่านั้น ทำไมคุณถึงมาปลุกพวกเราตั้งแต่ตอนนี้?
เพราะเรือประมงมาถึงก่อนเวลา ผู้บังคับบัญชาของเราบอกว่าเราไม่สามารถปล่อยให้มันอยู่ที่นี่ได้นานหลายชั่วโมงเพราะมันจะผิดสังเกตได้ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ผมมาปลุกพวกคุณไปขึ้นเรือทันที อย่างไรก็ตามพวกคุณไม่จำเป็นต้องกังวลที่มันมาถึงก่อนเวลาหรอกนะ ทุกอย่างปกติดี
หลงบิงเดินมาที่ประตูเช่นกัน เธอจ้องไปที่ทหารรัสเซียคนนั้นก่อนจะพูดเป็นภาษาจีนไปว่า ฉันเกลียดคุณ คุณไม่รู้จักเวล่ำเวลาเอาซะเลย
ทหารรัสเซียชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะถามด้วยความสงสัยเป็นภาษารัสเซียว่า คุณพูดว่าอะไร
ฉันบอกว่าคุณเป็นหมูโง่ หลงบิงพูดด้วยความหงุดหงิดเป็นภาษาจีน
ทหารรัสเซียยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้มว่า ขอโทษนะ แต่ผมไม่เข้าใจภาษาจีน ไม่มีอะไร เซี่ยเหล่ยตอบก่อนจะพูดต่อว่า เธอบอกว่าคุณเป็นคนดีและคุณจะมีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน
อ่า ขอบคุณ ทหารรัสเซียพูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง
จัดการพาผู้ชายคนนั้นไปขึ้นไปบนเรือประมงให้ผม ผมจะให้เงินคุณ 200 ดอลลาร์สหรัฐ เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมชี้ไปที่กู๋เค่อหวู่
ไม่มีปัญหา ทหารรัสเซียตอบรับอย่างรวดเร็ว เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว 200 ดอลลาร์สหรัฐมันไม่ใช่เงินที่น้อยเลย
ไม่กี่นาทีต่อมาทหารรัสเซียนำหลงบิงและเซี่ยเหล่ยไปยังเรือประมงที่จะใช้ในการเดินทาง บนไหล่ของเขากำลังแบกกู๋เค่อหวู่อยู่ ห้องพักของพวกเขาอยู่ห่างจากท่าเรือไม่มากนัก ดังนั้นพวกเขาจึงใช้เวลาไม่นานในการเดิน
ขณะที่กำลังเดิน เซี่ยเหล่ยก็สังเกตไปที่เรือประมง เขาเห็นธงชาติประเทศญี่ปุ่นอยู่บนเสากระโดงเรือ มันปลิวว่อนพลิ้วไหวไปตามแรงลม หลงบิงบ่นในขณะที่กำลังเดินว่า คุณไม่ควรให้เขา 200 ดอลลาร์สหรัฐนะ คุณควรจะตบเขาสองทีมากกว่า ทำไมผู้ชายที่น่ารำคาญแบบเขาถึงจะมีอนาคตที่สดใสได้หล่ะ? โลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
เมื่อได้ยินก็ทำให้เซี่ยเหล่ยพูดอะไรไม่ออกเลย
ถ้านี่เป็นสนามรบ เธอไม่ลังเลที่จะยิงทหารรัสเซียคนนี้แน่นอนแต่ไม่ใช่ว่าจะยิงที่หัวนะแต่เป็นยิงที่แขนและขาเพื่อให้เขาค่อยๆทรมาน
เซี่ยเหล่ยรู้สึกไม่สบายใจจากท่าทีของหลงบิง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขารู้สึกผิดต่อเฉินตูเทียนหยินอีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขารู้สึกผิดต่อหลงบิงด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดีในสถานการณ์ที่เขากำลังประสบอยู่นี้
กัปตันของเรือประมงเป็นลูกครึ่งชายญี่ปุ่น-รัสเซียอายุประมาณ 40 ปี เขาค่อนข้างอ้วนและมีดวงตาสีฟ้า รูปลักษณ์ของเขาเป็นลูกครึ่งที่ดูไม่หล่อเอาซะเลย เขามีชื่อว่า ทาเคชิ โนบุ
คุณรู้อะไรไหม? แม่ของเขาคลอดเขาที่ป่าไผ่ดังนั้นมันจึงถูกนำมาตั้งชื่อเป็นชื่อของเขา ฮ่าฮ่า! น่าสนใจใช่ไหม? ทหารรัสเซียกระซิบขณะที่กำลังเดินก่อนจะพูดต่อว่า เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการลักลอบขนสินค้า นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่าเขามียากูซ่าคอยหนุนหลังอยู่ เราสามารถควบคุมเขาได้แต่สำหรับพวกคุณต้องระวังตัวหน่อยคนแบบเขาไม่มีศีลธรรม ระวังให้ดีๆหน่อยก็แล้วกัน
ขอบคุณ เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม
ทำดีกับคนอื่นแล้วคนอื่นจะทำดีกับคุณ นี่เป็นเรื่องจริง!
แม้ว่าทหารรัสเซียคนนี้จะไม่ได้ให้ข้อมูลที่สำคัญอะไรมากนักแต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เซี่ยเหล่ยตื่นตัวมากขึ้น
ทหารรัสเซียแบกกู๋เค่อหวู่ไปไว้บนเรือก่อนจะพูดกับทาเคชิ โนบุ ว่า ดูแลพวกเขาให้ดี พวกเขาไม่ใช่สินค้า แต่พวกเขาเป็นลูกค้า
ทาเคชิ โนบุมองไปที่เซี่ยเหล่ยก่อนจะมองไปที่หลงบิง หลังจากนั้นก็มองไปที่กู๋เค่อหวู่ ก่อนจะหันกลับไปคุยกับทหารรัสเซียเป็นภาษารัสเซียว่า เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้?
คุณไม่จำเป็นต้องรู้ ทหารรัสเซียพูด
แต่นี่มันไม่ถูกต้อง เราตกลงกันแค่สองคนแต่นี่มีมาเพิ่มอีกคน พวกเขาต้องจ่ายเพิ่ม ทาเคชิ โนบุพูด
คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ทหารรัสเซียพูดด้วยความไม่พอใจ
นี่มันไม่ใช่ธุรกิจของคุณอีกแล้ว ไปให้พ้น ทาเคชิ โนบุ พูดอย่างไม่พอใจ
ทหารรัสเซียต้องการจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่เซี่ยเหล่ยก็หยุดเขาไว้พร้อมกับพูดว่า ไม่เป็นไรเพื่อน ไปเถอะ ผมจะคุยกับเขาเอง
โอเค จำสิ่งที่ผมบอกไว้ให้ดี ทหารรัสเซียพูดเตือนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงจากเรือ
ทาเคชิ โนบุ พูดอย่างจริงจังทันทีหลังจากที่ทหารรัสเซียเดินลงไปจากเรือแล้วว่า ใครเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้? คุณต้องจ่ายเพิ่มอีก 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ ไม่อย่างนั้นเรือรำนี้จะไม่ออกไปไหน
10,000 ดอลลาร์สหรัฐงั้นเหรอ? ไม่มีปัญหา เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมกับหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้ทาเคชิ โนบุพร้อมกับพูดว่า เอานี่ 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ ตอนนี้คุณออกเรือได้แล้ว
ทาเคชิ โนบุ รับเงินมาอย่างรวดเร็วขณะเดียวกันก็แอบมองไปที่กระเป๋าสะพายที่เซี่ยเหล่ยหยิบเงินออกมาก่อนจะหัวเราะพร้อมกับพูดว่า เอาหล่ะ เข้าไปในห้องโดยสารได้แล้ว เรือกำลังจะออก
กะลาสีนำเซี่ยเหล่ยและหลงบิงไปที่ห้องโดยสารทันที
เมื่อไปถึงห้องโดยสาร ภายในมีขยะกองอยู่บนพื้นมากมาย มีทั้งกล่องใส่อาหารและถุงยางอนามัย นอกจากขยะที่วางเกลื่อนกลาดแล้ว มันยังมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์อีกด้วย
อยู่ที่นี่แล้วอย่าออกไปเดินเผ้นผ้าน! กะลาสีคนนั้นตะโกนเสียงดัง
ไม่ต้องกังวลเราจะอยู่เฉยๆ เซี่ยเหล่ยพูด
กะลาสีคนนั้นหันไปมองหลงบิง เขาดูหน้าอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็มองต่ำลงมาที่หน้าอกของเธอ ความต้องการทางเพศของเขาพุ่งสูงขึ้นทันที สายตาของเขาดูมีเลศนัยและริมฝีปากของเขาก็มีรอยยิ้มมุมปากที่ไม่น่าไว้วางใจ
การจ้องมองของกะลาสีเรือคนนั้นนานพอที่จะทำให้หลงบิงรู้ตัว อย่างไรก็ตามเธอยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะไม่อยากมีปัญหา
ไม่นานกะลาสีก็ออกจากห้องโดยสารพร้อมกับมีเสียงคล้ายๆกับการล็อคห้องโดยสารจากภายนอกประตู
ตาซ้ายของเซี่ยเหล่ยกระตุกเล็กน้อยผนังของห้องโดยสารก็ค่อยๆเลือนหายไปเผยให้เห็นกะลาสีชาวญี่ปุ่นที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโดยสาร
ไอ้พวกคนจีน! ถุ้ย! กะลาสีคนนั้นกำลังด่าพวกเขาอยู่
เซี่ยเหล่ยอ่านปากของกะลาสีคนนั้น แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันที
พวกเขาล็อคประตูทำไม? หลงบิงถามด้วยความสังสัย
ผมไม่รู้ เซี่ยตอบก่อนจะพูดต่อว่า เรือลำนี้ผมคิดว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล เราควรที่จะระวังตัวไว้หน่อยก็ดี
ฉันได้ติดต่อกับบุคคลที่เกี่ยวข้องที่สามารถจะหาช่องทางในการส่งเราไปที่ประเทศญี่ปุ่นได้ พวกเขาจึงเตรียมเส้นทางนี้ไว้ให้เราแต่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดในการเดินทางมากนัก หากฉันรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันคงให้พวกเขาหาทางอื่นดีกว่า หลงบิงพูด
ขณะเดียวกันนี้กู๋เค่อเหวินก็ได้สติขึ้นมา ผมอยู่ที่…
ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบประโยคได้ หลงบิงก็ใช้สันมือตีเข้าไปที่ท้ายทอยของเขาอย่างแรง เขาส่งเสียงร้องออกมาพร้อมๆกับสติที่ค่อยๆเลือนหายไป
กู๋เค่อหวู่หมดสติอีกครั้ง
เรือประมงเริ่มออกเดินทาง แม้ว่าจะอยู่ในห้องโดยสารแต่พวกเขาก็สามารถรับรู้ได้ พวกเขากำลังเดินทางเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น
