ภายในห้อง
ว่าไง? ทำไมคุณเงียบไปละ? กู๋เค่อเหวินถือโทรศัพท์ดาวเทียมสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
เซี่ยเหล่ยยิ้มมุมปาก เขาวางนิ้วลงบนไกลปืนและลั่นไกลออกไป
ด้วยเวลาเพียงเสียงวิ หญิงสาวลูกครึ่งข้างกายกู๋เค่อเหวินก็ดีงตัวกู๋เค่อเหวินหลบลงไปบนพื้นพร้อมเธอ
ปัง! กระสุนผ่านกระเบื้องหลังคาของห้องและฝังลงบริเวณที่กู๋เค่อเหวินเคยยืน พื้นไม้เดาะและยกขึ้นมาจากพื้น ถ้าผู้หญิงคนนั้นช้าเพียงเสี้ยวสิ หัวของกู๋เค่อเหวินคงขาดหวิ่นด้วยกระสุนเมื่อครู่!
เซี่ยเหล่ยตะลึงเช่นกัน ในตอนนั้น..ผู้หญิงคนนั้นทั้งประสบการณ์และความสามารถ เธอเก่งกว่าราชานักฆ่าที่ชื่อไฮยีน่าเสียอีก! ผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งกว่าราชานักฆ่า..เธอเป็นใครกัน?
เซี่ยเหล่ยยังคิดไม่ออกว่าเธอคือใคร แต่เขาก็ไม่รอช้า เขายิงกระสุนนัดที่สองไปที่หญิงสาวลูกครึ่งที่ดึงกู๋เค่อเหวินลงไปบนพื้น
ปัง! กระเบื้องอีกแผ่นหลังคาแตก
กระสุนนัดที่สองยิงถูกหลังของกู๋เค่อเหวิน!
ไม่มีใครหนีจากระยะยิงของเขาได้เมื่อตาซ้ายของเขาล็อคเป้าหมายไว้แล้ว!อีกทั้งพวกเขายังอยู่ห่างกันเพียง 70-80 เมตรเท่านั้น เขาสามรถใช้ปืนไรเฟิลจัดการเธอได้ด้วยระยะห่างเพียงเท่านี้!
เขาอยู่ด้านหลังโรงแรมที่สองนาฬิกาห่างออกไป 80 เมตร! หญิงลูกครึ่งตะโกนผ่านอุปกรณ์สื่อสารที่เธอทำตกลงบนพื้น
เซี่ยเหล่ยไม่ได้ยินเสียงของเธอ แต่เขารู้ว่าเธอตะโกนออกมาว่าอะไร
ตอนนั้นเองแสงไฟส่องมาจากอีกยอดเขาหนึ่งที่อยู่ทางสิบนาฬิกาของเขา โดยไม่ทันให้เขาได้ยิงปืนนัดที่สาม ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์หรือสัญชาตญาณ เซี่ยเหล่ยเด้งตัวไปอยู่หลังหินทันทีที่เขามองเห็นแสดงไฟจากหางตา
ฟิ้ว! เสียงคล้ายกระสุนไรเฟิลดังกระทบหินตรงหน้าเขา
หินสั่นสะเทือนก่อนจะแตกกระจาย เศษหินเล็ก ๆ กระเด็นกระทบหัวเขา เศษกระสุนผ่านคอของเขาจนเลือดอุน ๆ ไหลออกมาจากแผล โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมาก มีเพียงแค่แผลแต่ไม่ถึงกับตัดผ่านเส้นเลือดใหญ่ของเขา
ฟิ้ว! อีกเสียงดังขึ้น เศษหินมากมายปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
ฝ่ายตรงข้ามใช้อะไรบางอย่างที่แข็งแกร่ง..บางอย่างที่เหมือนกับกระสุนตัดเกราะ
ที่ลอบยิงของเขาถูกเปิดเผยแล้ว เซี่ยเหล่ยกอด XL2500แล้วกลิ้งตัวไปอีกด้าน หิมะตกลงมากองบนพื้นเรื่อย ๆ ..
กระสุนนัดที่สามถูกยิงออกมา มือปืนคนนี้มีฝีมือพอ ๆ กับไฮยีน่า!
เซี่ยเหล่ยเองก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสยิงนัดที่ 4 เขากลิ้งออกไปจากระยะยิงของศัตรู ในตอนที่อีกฝ่ายโจมตี เซี่ยเหล่ยคำนวณตำแหน่งของอีกฝ่าย แต่เพราะเป็นยอดเขาที่มีป่าทึบทำให้อีกฝ่ายยากที่จัดจัดการเขาได้และเขาเองก็ยิงไม่ได้เช่นกัน
เสียงหลงบิงดังมาจากเครื่องมือสื่อสาร คุณเป็นยังไงบ้าง? ตอบสิ!
ผมสบายดี เซี่ยเหล่ยตอบเบาๆ อยู่ที่ต่ำ ๆ ไว้ ศัตรูมีสไนเปอร์ เขาอยู่ทางฝั่งซ้ายจากตำแหน่งของผม ที่สิบนาฬิกาของโรงแรม
ออกมาจากยอดเขานั้นทันทีที่คุณทำได้ ฉันเห็นมือปืนหลายคนกำลังมุ่งหน้าไปทางคุณ หลงบิงเต็มไปด้วยความกังวล
เซี่ยเหล่ยก็เห็นแล้วเช่นกัน คนพวกนั้นไม่ใช่อันธพาลที่กู๋เค่อเหวินจ้างแต่เป็นมือปืนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน บางคนใส่ชุดขาว บางคนใส่ชุดดำ และพวกเขากำลังกรู่กันออกมาจากตึกที่กำลังก่อสร้าง พวกนั้นถือปืนมุ่งมาทางเขา ดูเหมือนจะเป็นคนที่มีความสามารถในการต่อสู้ และอาจจะแข็งแกร่งกว่าพวกทหารรบฝึกพิเศษอเมริกันอีกด้วย!
คนพวกนี้เป็นใครกัน..?
คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเซี่ยเหล่ยแต่เขารู้ว่าดีว่านี่ไม่ใช่เวลามานั่งคิด เขายก XL2500 และวิ่งไปทางสิบนาฬิกาที่อยู่ซ้ายมือ
เขาต้องกำจัดสไนเปอร์คนนั้น!
ป่าแห่งนี้ไม่มีถนนแถมหิมะก็ปกคลุมพื้นจนหนา นี่ถือคงเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับคนทั่วไป แต่เซี่ยเหล่ยเหนือชั้นกว่ามาก เขารวดเร็วและการเคลื่อนไหวว่องไว เหมือนกับเขาเป็นหมาป่าที่อาศัยอยู่ในป่านี้ และนี่คืออาณาเขตของเขา!
ความมืด หิมะและป่าทึบ ไม่มีอะไรที่จะขวางความตั้งใจของเซี่ยเหล่ย ฆ่าหรือถูกฆ่าเขาทำทุกอย่างเพื่อมีชีวิตอยู่และร่างกายของเขาก็เหมือนกับเครื่องจักรที่พร้อมต่อสู้ตลอดเวลา!
หลังจากนั้น 3 นาที เซี่ยเหล่ยผ่านป่าทึบและมาถึงเส้นเขตแดนของยอดเขา เขาซ่อนหลังพุ่มไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและมองผ่านตาซ้ายไปที่พุ่มไม้รอบ ๆ เพื่อสังเกตรอบกายของเขาตำแหน่งของเขาตอนนี้ทำให้เขามองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ยอดเขาฝั่งซ้ายมือของเขา
ยอดเขาฝั่งซ้ายมือนั้นเงียบสงบ ที่นั่นมีหิมะ ต้นไม้และหินสีน้ำตาล ท่ามกลางความมืดที่เต็มไปที่ด้วยหิมะจนมองไม่เห็นแม้แต่กระรอก อย่างไรก็ตาม เซี่ยเหล่ยมั่นใจว่ามีใครบางคนแอบอยู่ที่ไหนสักแห่ง เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่มีใครที่สามารถวิ่งผ่านหิมะที่สูงเกือบ 30 เซนติเมตรในป่าทึบได้
ปัง ปัง ปัง…
เสียงปืนดังมาจากหมู่บ้านโอะชิโนะฮัคไค
ใจเซี่ยเหล่ยเต้นระรัวเขามองไปรอบ ๆสายตาเขากวาดไปทั่วความมืดเพื่อมองหาต้นตอของเสียง สองวินาทีถัดมาเขาประหลาดใจเมื่อพบว่าหลงบิงกำลังหนีออกมาจากป่าและเริ่มยิงโต้ตืบกับพวกมือปืนทางยอดเขาเธอถูกลอบยิงจากด้านหลังแต่เพราะเธอมีความสามารถใช้ไรเฟิล ชายที่กำลังไล่ตามหลงบิงก็ถูกเธอยิงจนล้มหลงไป
เธอทำอะไร? อยากตายรึไง? เซี่ยเหล่ยดุผ่านอุปกรณ์สื่อสารไม่ใช่เพราะหลงบิงทำลายแผนการของเขาแต่เพราะเขาหวงความปลอดภัยของเธอ!
ไม่ต้องห่วงฉัน ไปเลย! หลงบิงตอบ
เซี่ยเหล่ยรู้สึกซาบซึ้งใจเพราะเขารู้ว่าเธอทำไปเพื่อหลอกล่อความสนใจของศัตรูและเพื่อทำลายแผนที่พวกนั้นตั้งใจจะล้อมเขาไว้ การกระทำของเธอก็เหมือนการพลีชีพเพื่อซื้อเวลาให้เขาได้หนี!
แล้วเขาจะไม่รู้สึกซาบซึ้งใจได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม..เธออาจจะลืมอะไรอย่างหนึ่ง นั่นคือเซี่ยเหล่ยไม่ใช่คนที่จะหลบหนีจากสนามต่อสู้!
ในตอนนั้นแสงไฟก็ส่องสว่างออกมาจากยอดเขาตรงข้าม เขามองเห็นแสงที่ส่องออกมาจากปืน!
แสงนั้นค่อนข้างเบาบางและสามารถเห็นได้เพียงแค่เสี้ยววิ แต่ตาซ้ายของเซี่ยเหล่ยสามารถจับแสงที่สว่างน้อยกว่าและเร็วกว่านี้ได้เช่นกัน!
ศัตรูยิงมาที่หลงบิง เท่ากับอีกฝ่ายก็ยอมเปิดเผยที่ซ่อนของตัวเองด้วย
เซี่ยเหล่ยไม่ได้ยกปืนยิงกลับไปที่สไนเปอร์ เขามองไปที่หลงบิงว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ไฟลุกโชนในดวงตาของเขาเพราะสิ่งที่เขาเห็น!
หลงบิงล้มลงไปบนพื้นมีเลือดเปื้อนหน้าเธอและไรเฟิลของเธอตกลงบนพื้นเช่นกัน เธอนอนราบไปโดยไม่ไหวติง…..
เธอตายแล้วงั้นหรือ ?
น้ำตาของเซี่ยเหล่ยริ่มออกมา เขาไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้..ไม่มีทาง!
เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนเธอยังอยู่ในอ่างน้ำร้อนกับเขาและเพิ่งนอนกับเขาบนเตียง..รอยยิ้มของเธอ ใบหน้าตอนโมโห ทุกอย่างของเธอนั้นช่างงดงาม เขาไม่สามารถลืมเธอได้.. แต่ตอนนี้ร่างของเธอล้มลงบนหิมะ..เธอจากไปแล้ว
น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด หัวใจของเขาสั่นสะท้าน
ในตอนนั้นเอง มีใครบางคนออกมาจากอีกฝั่งของยอดเขา สไนเปอร์ที่ซ่อนตัวอยู่ยอมเผยตัวออกมา เขาถืออุปกรณ์มองเห็นตอนกลางคืนไว้ แต่เขาไม่ได้ใช่มันส่องหลงบิงเพราะคิดว่าเธอตายไปแล้ว.. อีกอย่างเขาเองก็ค่อนข้างมั่นใจในฝีมือการยิงของตัวเอง
พวกแกทุกคนต้องตาย! เสียงของเซี่ยเหล่ยเย็นชามาก เขายื่น XL2500 ออกมาจากพุ่มไม้และตั้งใจเล็งไปที่สไนเปอร์
สไนเปอร์ใช้กล้องส่องไปที่ยอดเขาตรงข้ามตน ก่อนจะหยุดมองที่พุ่มไม้ซึ่งเซี่ยเหล่ยซ่อนตัวอยู่
ในตอนนั้นเอง แสงปืนสว่างขึ้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างและสมองของเขาขาวโพลน..
แคร็ก.. กล้องส่องทางไกลแตกกระจุยด้วยกระสุน ก่อนกระสุนจะทะลุผ่านลำกล้องมุ่งตรงไปที่ตาขวาของเขาและเจาะทะลุเขาสมอง
สมองของสไนเปอร์กระจัดกระจาย กระสุนเจาะกระโหลกจนเกิดรูขนาดเท่าข้อมือ
เซี่ยเหล่ยคว้าอุปกรณ์สื่อสารขึ้นมาในมือ เขาร้องไห้และตัวสั่นเทา หลงบิง ผมแก้แค้นให้คุณแล้ว ทำไมคุณถึงโง่อย่างนี้ละ? ทำไมไม่ฟังที่ผม ผมยังไม่ได้คุณเลยว่าผมรักคุณเวลาที่คุณอยู่กับผม ผมอยากจะบอกคุณตอนนี้ว่าผมรักคุณ ผมรักคุณ..ผมคงไม่สามารถตอบความรู้สึกนี้กับคุณได้อีกแล้วในชีวิตนี้ แต่เราจะเจอกันชาติหน้า..ผมจะรับรักคุณและเราจะอยู่ด้วยกัน
สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดในโลกคือการจากลาตลอดกาล เธอผมเขาที่มาเก๊าและรู้จักกับเขามามากกว่าสองปี เธอช่วยเหลือเขามากมาย เธอสอนเขาหลายอย่าง เธอร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาตั้งมากมาย กล้าหาญและพร้อมเผชิญหน้ากับเขา และคืนนี้เธอก็ได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับ เธอให้สิ่งที่ดีที่สุดของเธอกับเขา แต่เธอกลับไม่ได้รับความรักจากเขาก่อนที่เธอจะจากไป นี่มันเป็นเรื่องบ้าบอสิ้นดี!
เซี่ยเหล่ยรู้สึกราวกับใจแตกสลาย เขาจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไรเพื่อเยียวยาบาดแผลนี้..
ในตอนที่เซี่ยเหล่ยกำลังร้องไห้ เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร อะแฮ่ม..สามคำนั้นน่ะ..คุณช่วยบอกฉันอีกทีได้ไหม?
เซี่ยเหล่ยสติหลุด เมื่อได้ยินเสียงหลงบิง!
พูดสิ คุณเพิ่งพูดไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่พูดอีกล่ะ? เสียงของหลงบิงเต็มไปด้วยความสุขในขณะเดียวกันก็ฟังดูไม่พอใจ เซี่ยเหล่ยมองไปที่หลงบิงที่กำลังลุกขึ้นพร้อมมองมาทางเขาด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของเธอดูสดใสท่ามกลางหิมะ รอยยิ้มของเธอปัดเป่าความมืดมิดในหัวใจของเซี่ยเหล่ยและยังปัดเป่าความหนาวเหน็บนี้ออกไป
เซี่ยเหล่ยหัวเราะ ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ
จะไม่พูดเหรอ ? เจ้าไก่อ่อน ? ทำไมไม่พูดตอนฉันมีชีวิตละ ต้องบอกตอนฉันตายรึไง ? ห๊ะ?
ผม.. เซี่ยเหล่ยเปิดปาก ผมจะพูดพรุ่งนี้
ถ้างั้นพรุ่งนี้ฉันต้องการให้คุณเป็นร้อย ๆ ครั้งเลย หลงบิงบอก
ในขณะนี้เซี่ยเหล่ยตื้นตันใจถึงกับพูดอะไรไม่ออก….
