มือปืนอีกคนล้มลง..ความมั่นใจของพวกเขาที่จะไล่ล่าเซี่ยเหล่ยก็หมดลงเช่นกัน
เซี่ยเหล่ยเพียงตัวคนเดียวแต่สามารถต่อสู้ได้ราวกับปีศาจที่อยู่ท่ามกลางป่าหิมะ ทั้งยังสามารถมองเห็นได้ดีในที่มืดแม้ไม่มีอุปกรณ์ใด ๆ กับตัวรวมถึงล็อคเป้าหมายได้ ฝีมือการยิงของเขาก็ยอดเยี่ยม แล้วใครจะยังเหลือความมั่นใจเมื่อต้องเจอคู่ต่อสู้เช่นนี้?
ปัง! เสียงปืนดังขึ้น..มือปีนอีกคนล้มลง
ทันทีที่มือปืนคนหนึ่งล้มลงทิศทางการยิงก็เปลี่ยนทันที เขาหมุนตัว 90 องศาและหลบอยู่หลังต้นไม้
ปัง ปัง ปัง..
กระสุนพุ่งเข้ามาและฝั่งลงบนต้นไม้
หิมะร่วงลงมาจากต้นไม้ทันที..
บ้าเอ้ย! เสียงมือปืนด่าเป็นภาษาอังกฤษ พวกเขากำลังแพ้การต่อสู้ดำเนินไปอย่างยากลำบากเบื้องหลังต้นไม้ พวกเขายิงM16A2 ไปทางที่เซี่ยเหล่ยเคยอยู่
เสียงของ M16A2 ดังขึ้นกระสุนแล้วกระสุนเล่าออกมาจากลำปืน แรงกระสุนทำลายลำต้นหักออกจากกัน กระสุนบางนัดหันเหออกไปแต่ก็ไม่สามารถยิ่งถูกเป้าหมายของพวกเขาได้ ไหนละเป้าหมาย ? มือปืนคนนั้นแทบมองไม่เห็นเซี่ยเหล่ยเลยด้วยซ้ำ เขาได้แต่ใช้อุปกรณ์มองเห็นกลางคืนเพื่อมองหาเซี่ยเหล่ย แต่เมื่อใช้มองหาอีกครั้ง เขาก็หายไปจากระยะสายตาเสียแล้ว
แก๊ก….แก๊ก….. เสียงกระบอกปืนที่ว่างเปล่าดังออกมาจาก M16A2 มือปืนคนนั้นตระหนักได้ว่าเขาไม่เหลือกระสุนแล้ว เขารีบโหลดกระสุนเพิ่ม ปลดล็อค..โหลดกระสุนและรีบล็อค ทุกขั้นตอนใช้เวลาอย่างน้อย 2 วินาที
แต่ถึงอย่างนั้นเซี่ยเหล่ยใช้เวลาน้อยกว่านั้นยิงกระสุนออกมาทะลุหัวของมือปืน
มือปืนคนล่าสุดที่ล้มลงหปคือเหยื่อรายที่ 6 ของเซี่ยเหล่ย คนที่เหลือก็ยอมแพ้ พวกเขาหยุดยิงและพยามหนีลงจากเขา
มือปืนที่เหลืออยู่เริ่มคิดได้ว่าการพยายามฆ่าเซี่ยเหล่ยในป่านั้นก็เหมือนพยายามฆ่าวาฬด้วยหอกฆ่าปลา
‘จะหนีงั้นเหรอ? ทำไมไม่ถามก่อนละว่าผมอนุญาตรึเปล่า?’ เซี่ยเหล่ยยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาในขณะนี้ดูเยือกเย็นมาก
การปลดปล่อยความสามารถทุกอย่างของเขาต้องใช้พลังงานมาก ดังนั้นเขาอาจจะหมดแรงและหมดสติได้ทุกเมื่อที่การต่อสู้จบลงและตอนนี้คนพวกนั้นก็หนีลงเขากันไปแล้ว ดังนั้นเขาก็สามารถใช้วิธีที่เขาถนัดที่สุดเพื่อจบการต่อสู้ – ใช้ XL2500 สังหารพวกนั้น!
มือปืนที่เหลือจะต้องจบชีวิตเหมือนกับพวกพ้อง ไม่ว่าจะสู้ต่อหรือเลือกที่จะหนี พวกนั้นก็ต้องตาย!
เซี่ยเหล่ยหยิบ XL2500 หยิบออกจากไหล่และวางบนกิ่งไม้ เขายิงมือปืนผิวดำที่พยายามหนีโดยใช้เพียงตาซ้ายและยิงไปข้างหลังมือปืนที่กำลังลงจากเขา
ปัง!
หนึ่งนัด..
มือปืนผิวดำล้มลงกับพื้น ร่างกระแทกต้นไม้ก่อนจะใหลลงไปจากเขา…
การต่อสู้ในความมืดยังคงดำเนินต่อไปแต่สถานการณ์กลับพลิกผันไปหมดแล้ว ตอนนี้เหยื่อล่าได้กลายเป็นนักล่าเรียบร้อย!
ขณะเดียวกันการต่อสู้ที่ตีนเขาก็ใกล้จะจบลงเช่นกัน
อันธพาลญี่ปุ่นคนสุดท้ายถูกหลงบิงยิงและหมู่บ้านเข้าสู่ความเงียบสงบ ไม่มีเสียงปืนที่น่ากลัวอีกต่อไป
นักท่องเที่ยวและชาวบ้านบางคนเปิดหน้าออกมาตรวจสอบสถานการณ์ด้านนอก ทุกคนล้วนแต่กังวล หลายคนถือมือถือไว้ในมือและพยายามโทรหาตำรวจแต่ก็ไม่มีใครสามารถโทรออกได้ บางคนก็พยายามใช้โทรศัพท์บ้านแต่ก็ไม่ได้ผล ทุกช่องทางการสื่อสารของที่นี้ถูกตัดขาดทั้งหมด
ไม่มีทางที่จะเรียกตำรวจได้และข้างนอกก็กลายเป็นสนามรบ พวกเขาต้องรอจนกว่าจะได้ผู้ชนะสงครามเท่านั้น
เหล่ย เรียบร้อยดีไหม? หลงบิงพยายามติดต่อเซี่ยเหล่ยอีกครั้งหลังจากฆ่าอันธพาลคนสุดท้ายได้สำเร็จ
ไม่มีการตอบสนองจากอุปกรณ์สื่อสาร
ปัง! เสียงปืนดังมาจากทางป่าด้านบน
หลงบิงถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงปืน เสียงปืนนี้ช่างคุ้นเคยเพราะเป็นเสียงของ XL2500 ในตอนนั้นเธอรู้สึกว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่ดีที่สุดบนโลกเพราะนั่นหมายความว่าเซี่ยเหล่ย ยังมีชีวิตอยู่!
คุณจัดการคนพวกนั้นแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะจัดการคนที่คุณหมายหัวเอง หลงบิงพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปที่โรงแรมหัวใจแห่งโอะชิโนะ
ประตูโรงแรมเปิดกว้างและไม่มีใครอยู่ในห้องล็อบบี้เลย สถานการณ์เช่นนี้คนที่หนีได้ก็คงพยายามหนีไปหมดแล้ว ส่วนคนที่หนีไปไหนไม่พ้นก็คงจะหาที่ซ่อน ใครกันจะกล้ามาอยู่ในที่โล่งกว้างรอลูกกระสุนกันล่ะ ?
หลงบิงยินอยู่ทางโถงราว ๆ ห้าวินาที เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่เธอจึงเดินเข้าไป
ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ..
หลงบิงตามทางเดินไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเจอห้องที่เซี่ยเหล่ยเกือบทำลายจนราบเป็นหน้ากอง
ประตูปิดและไฟดับสนิท เธอไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นข้างในบ้าง
หลงบิงเอื้อมมือไปกำลังจะเปิด ก่อนเธอจะหยุดเพราะเปลี่ยนใจ เธอถอยหลังออกมาสองก้าวและยกไรเฟิลจู่โจมก่อนจะกระหน่ำยิง
ปัง ปัง ปัง ปัง..
ไม้หักออก ประตูปลิวกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กระสุนทะลุผ่านประตูเข้าไปกระทบกระจกและเฟอร์นิเจอร์จนเกิดเสียงดังวุ่นวาย
ซองกระสุนว่างเปล่า หลงบิงรีบใส่กระสุนเพิ่มก่อนจะถีบประตูให้เปิดออก
ปัง!เสียงปืนดังขึ้นจากนห้อง ก่อนกระสุนจะเฉี่ยวไหล่ของหลงบิง
หลงบิงมอบลงบนพื้นก่อนจะกลิ้งตัวไปตามพื้น เธอยกปืนขึ้นและยิงไปที่มุมห้อง
แกร๊ก แกร๊ก..
เสียงโต๊ะร่วงลงมาบนพื้น ดูเหมือนมันกำลังจะพังในไม่ช้า
อย่ายิงนะ! เสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลังโต๊ะ เธอยกมือขึ้นพร้อมปืนในมือขวา เธอยิงมาที่หลงบิงแต่ระดับของทั้งคู่ต่างกันเกินไป เธอจึงตัดใจและยอมแพ้
ผู้หญิงคนนั้นคือกู๋เค่อเหวิน.
ที่ ๆ อันตรายที่สุดคือที่ ๆ ปลอดภัยที่สุดกู๋เค่อเหวินเป็นคนฉลาด เธอไม่ยอมหนีไม่เช่นนั้นเธอคงพบกับชะตากรรมเช่นเดียวกับพวกอันธพาลเหล่านั้นแต่ถึงอย่างนั้น เธอคงไม่คาดคิดว่าหลงบิงจะมาที่นี้เพื่อจัดการเธอแทนเซี่ยเหล่ย
ทิ้งปืนไปไกล ๆ หลงบิงพูดเสียงเย็นชา เธอก้าวเข้าไปหากู๋เค่อเหวินอย่างช้าๆ
กู๋เค่อเหวินโยนปืนไปข้าง ๆ อย่าฆ่าฉันเลย ฉันจะให้ของสำคัญของเซี่ยเหล่ยกับเธอเอง
หลงบิงเดินไปที่โต๊ะและจ่อปืนไปที่หัวของกู๋เค่อเหวิน ของอยู่ไหนล่ะ? ฉันจะให้เวลาเธอแค่ 1 นาที รีบเอามันออกมาให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันฆ่าเธอแน่
อย่าใจร้อนนักสิ ฉันจะเอามันมาให้เธอ ’กู๋เค่อเหวินหยิบเอกสารออกมาจากใต้โต๊ะและยื่นไปให้หลงบิง
เปิดสิ! หลงบิงสั่ง
กู๋เค่อเหวินเปิดเอกสารออกด้วยอาการสั่นเทิ้มก่อนจะหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา นั่นคือสำเนาสัญญาและ USB
หลงบิงมองไปที่สัญญาฉบับบนสุดซึ่งมีลายเซ็นของเฉินตูเทียนหยินและตราบริษัทประทับอยู่
สำเนางั้นเหรอ? หลงบิงถามอย่างเย็นชา กู๋เค่อเหวิน เธอติดว่าฉันโง่เหรอ ฉบับจริงอยู่ไหน?
กู๋เค่อเหวินสั่นเทา ต้นฉบับ..ฉันไม่มีต้นฉบับแน่นอนว่าต้นฉบับอยู่กับเฉินตูเทียนหยิน สัญญาพวกนี้ถูกเซ็นอย่างลับ ๆ แน่นอนว่าเฉินตูเทียนหยินไม่ปล่อยให้เซี่ยเหล่ยเห็นมันแน่ ยังไงก็ตามฉันรู้จักคนที่มีความสามารถก็เลยทำคัดลอกมาได้
ฉันไม่เชื่อเธอ
ฉันไม่ได้โกหกเธอจริงๆ นะ นี่คือสิ่งที่เซี่ยเหล่ยต้องการ ฉันจะเอาให้เธอ ดังนั้นปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกและฉันจะไม่สร้างปัญหาให้เซี่ยเหล่ยอีกเลย กู๋เค่อเหวินพูดด้วยน้ำตานองหน้า
เก็บของให้เรียบร้อย หลงบิงบอก กู๋เค่อเหวินรีบใส่สัญญาและ USB ลงไปในซองเอกสารแล้วยื่นให้หลงบิง
หลงบิงรับซองมาก่อนจะยิ้มมุมปาก
กู๋เค่อเหวินดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง เธอรีบพูดด้วน้ำเสียงกังวล เธอสัญญากับฉันแล้วนี่!เธอต้องรักษาสัญญา!
หลงบิงตอบ ฉันเคยสัญญาอะไรกับเธอตอนไหน ? คนแบบเธอไม่ควรมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ด้วยซ้ำ ฉันจะให้เธอเลือกระหว่างปืนกับมีด เธอจะเลือกอะไร?
ทำไม..ทำไมเธอไม่พาฉันกลับจีนละ ฉันจะยอมรับการตัดสินทุกอย่าง เธอฆ่าฉันไม่ได้นะ เธอไม่มีสิทธิ์ ! กู๋เค่อเหวินตะโกนใส่หลงบิง.
ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากเลือก งั้นจะเลือกให้เอง หลงบิงยกปืนขึ้นก่อนจะหันไปทางประตูอย่างรวดเร็วและเหนี่ยวไกทันที
ปัง ปัง ปัง!
กระสุนสามนัดถูกยิงไปที่ประตูแต่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย
เงาดำเคลื่อนไหวไปจากประตูอย่างรวดเร็ว ก่อนระเบิดลูกเล็กจะถูกโยนเข้ามาในห้อง
ตูม!เสียงระเบิดดังอึกกะทึก ก่อนจะเกิดแสงจ้าไปทั่วห้อง
หลงบิงมองไม่เห็นอะไรและหูของเธอก็ไม่ทำงานอีกต่อไป นี้เป็นอันตรายขั้นวิกฤต เธอเดินไปยืนด้านหลังกู๋เค่อเหวินและล็อคคอกู๋เค่อเหวิน และยิงไปตามโถงทางเดินด้ววไรเฟิลจู่โจม
ทหารหรือเจ้าหน้าที่ทั่วไปมักจะหยุดกับที่เมื่อเจอการโจมตีด้วยระเบิดเช่นนี้ แต่หลงบิงไม่ใช่ทหารหรือเจ้าหน้าที่ทั่วไป แต่คือเจ้าหน้าที่สำงานลับ 101 ที่เก่งกาจ!
ปัง ปัง ปัง..
แม้จะมองไม่เห็นหรือไม่ได้ยินก็ตามแต่ หลงบิงยังคงยิงออกไปได้อย่างแม่นยำโดยอาศัยความทรงจำและยิงไรเฟิลจู่โจมให้ได้มากที่สุดเพื่อป้องกันศัตรูที่อาจจะบุกเข้ามา
เธอนี้หัวรั้นจริงๆ แต่มันก็ไร้ประโยชน์ เสียงผู้หญิงดังมาจากหลังประตู สำเนียงภาษาจีนของเธอไร้ที่ติ
ถ้าใครได้ยินเสียงของเธอ คงไม่มีทางคิดว่าเธอไม่ใช่คนจีนแน่นอน
แต่อย่างไรก็ตาม..เธอเป็นลูกครึ่ง..
แกร๊ก แกร๊ก..
ไรเฟิลจู่โจมหยุดยิง เพราะกระซุนหมดซองแล้ว
หลงบิงหยิบปืนสั้นออกมา
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นและกระสุนฝังลงที่มือของหลงบิง จนเธอไม่สามารถถือปืนได้และทำมันหล่นลงพื้น
ในสถานการณ์ปกติ หลงบิงคงใช้ปืนได้เร็วกว่าสิบเท่าแต่เพราะระเบิดทำให้เธอมองไม่ให้และทำให้การเคลื่อนไหวของเธอช้าลง สภาพของเธอตอนนี้จึงไม่ต่างจากคนเมาที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ หญิงลูกครึ่งปรากฏตัวที่ประตูและเดินเข้ามาอย่างสง่างาม
เธอถือปืนปรับแต่งที่มีขนาดใหญ่กว่าปืนธรรมดาสองเท่าด้วยมือขวาและเธอยังถือโล่ไว้ในมือซ้าย โล่ที่เธอถือมีสีเทาและน่าจะสร้างจากไทเทเนียมซึ่งมีความแข็งแกร่งมากทั้งยังมีการพ่นสีเป็นภาพวาดซึ่งดูเหมือนพญางูเห่าที่กำลังชูคอ
ปืนและโล่ เธอดูเหมือนนักสู้ที่หลุดมาจากยุคกลางจะต่างไปก็แค่เธอถือปืนแทนที่จะเป็นดาบ
การต่อสู้สไตล์นี้ถือว่าแข็งแกร่งไร้เทียมทานเลยทีเดียว……
