เซี่ยเหล่ยดึงร่างที่ไร้วิญญาณของกะลาสีที่ตายอยู่ตรงประตูทางเข้ามาไว้ข้างหน้าตัวเองเพื่อใช้เขาเป็นเกราะกำบัง มันเป็นจังหวะเดียวกับที่ทาเคชิ โนบุยิงมาที่เขาสองนัด
ปัง ปัง กระสุนทั้งสองนัดพุ่งเข้าใส่ร่างของกะลาสีที่เซี่ยเหล่ยใช้เป็นเกราะกำบัง
เซี่ยเหล่ยไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อยเนื่องจากความแรงของปืนพกไม่สามารถทะลุผ่านร่างของกะลาสีเรือมาได้
ขณะเดียวกันหลงบิงก็ใช้ปืนที่แย่งมาเล็งยิงไปที่ทาเคชิ โนบุ
ทาเคชิ โนบุที่พอจะมีฝีมืออยู่บ้างหลบไปได้อย่างหวุดหวิดแต่กะลาสีเรือที่อยู่ด้านหลังของเขาไม่สามารถทำได้และ….กะลาสีคนนั้นตายในทันที
เขานำลูกเรือมาด้วยทั้งหมดห้าคนแต่ตอนนี้พวกเขาตายไปแล้วสามคนแถมเวลายังผ่านไปไม่กี่วินาทีด้วยซ้ำ เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะนึกเสียใจถึงสิ่งที่ได้ทำลงไปเพราะตอนนี้การต่อสู้ยังไม่จบ!
เซี่ยเหล่ยและหลงบิงผ่านช่วงเวลาที่ยากที่สุดมาแล้ว พวกเขาต้องจัดการอีกสามคนที่เหลือเท่านั้น
แต่ถึงจำนวนจะลดน้อยลงแล้วแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาซะทีเดียว เพราะพื้นที่ในขณะนี้มีจำกัด มันเป็นเพียงห้องโดยสารขนาดเล็กและทางเดินแคบๆเท่านั้นถ้าพวกเขาทะเล่อทะล่าวิ่งออกไป พวกเขาจะโดนกระหน่ำยิงและตายในทันทีดังนั้นพวกเขาจะยังประมาทไม่ได้
พวกคุณเป็นใครกันแน่? ในที่สุดทาเคชิ โนบุก็พูดออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น
เซี่ยเหล่ยเองก็ตอบกลับไปเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า เราเป็นใครไม่สำคัญ แต่มันสำคัญที่ว่าทำไมคุณถึงต้องการฆ่าพวกเรา?
เงินยังไงหล่ะ! ทาเคชิ โนบุตะโกนก่อนจะตะโกนต่อว่า ถ้าพวกคุณให้เงินเราอีก10,000 ดอลลาร์สหรัฐ พวกเราจะหยุดยิง
เซี่ยเหล่ยพูดจาโผงผางออกไปทันทีว่า แล้วถ้าไม่หล่ะ?
ถ้าไม่ ผมก็จะย่างสดพวกคุณยังไงหล่ะ! ทาเคชิ โนบุตอบก่อนจะหันไปพูดกับกะลาสีเรือต่อว่า ไปเอาน้ำมันมา!
ขณะเดียวกับที่ทาเคชิ โนบุพูดภายในห้องโดยสาร เซี่ยเหล่ยก็ชี้ไปที่กำแพงไม้จุดๆหนึ่งซึ่งเป็นจุดที่ตรงกับตำแหน่งของหัวกะลาสีเรือที่อยู่ด้านนอกห้องโดยสารพอดี ที่เขาทำแบบนี้ได้เพราะกำลังใช้ความสามารถในการมองทะลุ
เซี่ยเหล่ยเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างดี กะลาสีเรือจะไม่ไปเอาน้ำมันมาจุดไฟเผาพวกเขาอย่างแน่นอนเพราะเรือประมงลำนี้เป็นเครื่องมือที่ใช้ในการลักลอบขนสินค้า มันไม่ใช่เรือประมงที่พวกเขาปล้นมาแต่เป็นเรือประมงของพวกเขาเองดังนั้นพวกเขาจะไม่จุดไฟเผาเรือของตัวเองเว้นเสียแต่ว่ากำลังเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายจริงๆ ซึ่งยังไม่ใช่ตอนนี้ ซึ่งทั้งหมดนี้สามารถคิดได้ว่าทาเคชิ โนบุแค่พูดขู่เท่านั้น
เซี่ยเหล่ยยังคงชี้นิ้วไปที่กำแพงไม้ที่จุดเดิมก่อนจะสั่งให้หลงบิงยิงออกไปสามนัด
ปัง ปัง ปัง! กระสุนสามนัดถูกยิงออกไปในทีเดียว โดยนัดแรกยิงออกไปเพื่อทำให้แผ่นไม้แตกออก นัดที่สองเพื่อให้แน่ใจว่าแผ่นไม้บางพอที่จะไม่ลดความแรงของกระสุน และนัดที่สามจะเป็นนัดที่ใช้ในการสังหาร
การยิงทั้งสามนัดนี้ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นดังนั้นมันจึงรวดเร็วและแม่นยำจนกะลาสีคนนั้นไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเขาถูกยิงและตายในทันที
ไอ้บ้าเอ๊ยย! ฆ่าพวกมันซะ! ทาเคชิ โนบุตะโกนสุดเสียงด้วยความโกรธ เขาสั่งกะลาสีเรือคนสุดท้ายให้ไปฆ่าเซี่ยเหล่ยและหลงบิง ส่วนตัวเขาก็วิ่งหนีทันทีที่สั่งเสร็จ
แต่กะลาสีเรือคนสุดท้ายไม่โง่เมื่อเขาเห็นทาเคชิ โนบุหนีไป เขาก็หนีตามทันที หลงบิงบิงอาศัยจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงกะลาสีเรือคนสุดท้ายออกตัววิ่ง เธอก็ใช้ความเร็วในการเอี้ยวตัวออกไปที่ประตูก่อนจะยิงกะลาสีคนสุดท้ายตายคาที่
ปัง กระสุนเจาะเข้าไปในกระโหลกของเขา เลือดและสมองพุ่งกระจัดกระจายออกมาจากรูขนาดเล็กทุกทิศทุกทาง
หลังจากจัดการไปหนึ่งคนแล้วหลงบิงก็เล็งต่อไปที่ทาเคชิ โนบุทันที
แต่จังหวะเดียวกันนี้เซี่ยเหล่ยก็คว้ามือของเธอเอาไว้ก่อนจะพูดออกไปว่า หยุด อย่าขยับ!
ทาเคชิ โนบุตัวแข็งทื่อทันที เขาไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย
หลงบิงขมวดคิ้วก่อนจะพูดว่า ทำไมคุณไม่ให้ฉันฆ่าเขาหล่ะ?
เรายังต้องการคนขับเรือ ถ้าฆ่าเขาแล้วใครจะไปส่งเราหล่ะ หรือว่าคุณขับเป็น? เซี่ยเหล่ยพูด หลงบิงส่ายหน้า
นั่นไง ผมเองก็ไม่เป็นเหมือนกันดังนั้นเราในตอนนี้ยังจำเป็นต้องใช้เขาอยู่ เซี่ยเหล่ยพูด
หลงบิงพยักหน้า เธอเข้าใจแล้วแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเล็งปืนไปที่ทาเคชิ โนบุ อยู่
วางปืนลงซะ! เซี่ยเหล่ยตะโกนพูดกับทาเคชิ โนบุ
โอเค เข้าใจแล้ว อย่ายิงผม อย่าฆ่าผมเลย ผมจะทำตามที่พวกคุณต้องการทุกอย่าง ทาเคชิ โนบุพูดด้วยความหวาดกลัวก่อนจะวางปืนลงแล้วค่อยๆหันหน้ากลับมาอย่างช้าๆ
เซี่ยเหล่ยเดินไปหยิบปืนของทาเคชิ โนบุที่วางอยู่บนพื้นก่อนจะเดินกลับไปเก็บปืนจากศพตรงทางเดินอีก เขาเก็บปืนไว้กับตัวเองสองกระบอกส่วนที่เหลือก็โยนทิ้งลงทะเล
หลังจากนั้นทาเคชิโนบุก็ถูกนำตัวไปที่ห้องคนขับเรือ เซี่ยเหล่ยกดปากกระบอกปืนที่หลงบิงกำลังเล็งเขาอยู่ไปที่หัวก่อนจะขู่ว่า คุณต้องขับเรือและพาเราไปส่งตามที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกถือเป็นอันจบหน้าที่ของคุณ พูดเสร็จก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า อ้อใช่…ผมอยากจะเตือนคุณเอาไว้หนึ่งอย่าง ถ้าคุณคิดจะตุกติกหละก็ เราจะฆ่าคุณทันที
ผมไม่กล้าตุกติกแน่นอนพวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะพาพวกคุณไปส่งเองและตราบเท่าที่พวกคุณไม่ฆ่าผม ผมจะทำทุกอย่างตามที่พวกคุณต้องการ ทาเคชิ โนบุพูดอย่างน่าสงสาร ความดุดันที่มีก่อนหน้านี้หายไปจนหมดสิ้น
คุณจะไปจอดให้พวกเราลงที่ไหน? เซี่ยเหล่ยถาม
ฮอกไกโด เราจะจอดที่หมู่บ้านชาวประมงในฮอกไกโด ทาเคชิ โนบุพูดก่อนจะพูดต่อว่า เราจะไปถึงที่นั่นก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ผมเคยไปส่งสินค้ามาหลายครั้งแล้วไม่ว่าจะเป็นชาวฟิลิปปินส์หรือเวียดนาม พวกเขาล้วนผ่านการขนส่งจากผมทั้งนั้น
เซี่ยเหล่ยแปลที่ทาเคชิ โนบุพูดให้กับหลงบิงฟัง เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า ถามเขาว่าเขามีพรรคพวกในหมู่บ้านชาวประมงนั้นไหม?
มีคนของคุณอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงนั้นหรือไม่? เซี่ยเหล่ยถามเป็นภาษาญี่ปุ่น
ท่าทางของทาเคชิ โนบุชะงักไปเล็กน้อย เขาดูลังเลแต่สุดท้ายก็พูดอย่างมั่นใจว่า ไม่ ที่นั่นเป็นเพียงหมู่บ้านชาวประมงธรรมดา ชาวประมงทั่วไปจะอาศัยอยู่ที่นั่น ผมเองก็ยังเป็นชาวประมงธรรมดาซึ่งทำธุรกิจนี้เพื่อหารายได้เสริม แต่ครั้งนี้ผมโลภมากเกินไป โปรดยกโทษให้ผมด้วย
เซี่ยเหล่ยสังเกตเห็นท่าทีที่แปลกไปของทาเคชิ โนบุได้อย่างชัดเจนแม้ว่าคนทั่วไปจะไม่ทันได้สังเกต แต่มันไม่รอดพ้นสายตาที่เฉียบคมของเซี่ยเหล่ยไปได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อสิ่งที่ทาเคชิ โนบุพูดเพราะโดยธรรมชาติแล้วคนที่อยู่ในวงการนี้มักจะไม่มีศีลธรรม พูดอย่างทำอย่างและพวกเขาก็มักจะฆ่าคนที่เข้าไปยุ่งและหลงหรือโดนหลอกให้เข้าไปในอาณาเขตของพวกเขา ดังนั้นปลายทางที่เขาพูดถึงนี้ไม่น่าไว้ใจแน่นอน
เขาบอกว่ามันเป็นเพียงหมู่บ้านชาวประมงธรรมดาและไม่มีคนของเขาอยู่ที่นั่น ผมไม่เชื่อเขา เราจะทำยังไงกันดี? เซี่ยเหล่ยพูดกับหลงบิง
ลองบิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า ฆ่าผู้ชายคนนี้ก่อนที่เราจะไปถึงหมู่บ้านชาวประมง จากนั้นก็จมเรือลำนี้แล้วเราค่อยว่ายน้ำไปขึ้นฝั่ง
เซี่ยเหล่ยพยักหน้าก่อนจะพูดว่า โอเค ผมก็เห็นด้วย
เธอ…เธอพูดว่าอะไร? ทาเคชิ โนบุถามเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยความตื่นตระหนกทันที
เซี่ยเหล่ยยิ้มก่อนจะพูดว่า เธอบอกว่าคุณเสียลูกเรือไปหลายคน ดังนั้นเธอจะให้เงินชดเชยเพิ่มอีก 10,000 ดอลลาร์สหรัฐเมื่อเราไปถึงหมู่บ้านชาวประมง
โอ้โห…คุณเป็นคนดีจริงๆ ผมชอบประเทศจีนและคนจีนมาก ใช่แล้ว…เกาะนั้นเคยเป็นของประเทศจีนมาก่อนแต่โดนญี่ปุ่นยึดครองไป จริงๆผมก็ไม่ค่อยชอบคนญี่ปุ่นซักเท่าไหร่หรอกนะ พวกเขาเห็นแก่ตัว ชอบแย่งของคนอื่น! ทาเคชิ โนบุพูด
เหอะเหอะ เซี่ยเหล่ยหัวเราะเบาะๆก่อนจะพูดต่อว่า คุณนี่น่าสนใจจริงๆ
อันที่จริงถ้าผมไม่วู่วามเกิดความโลภขึ้นเมื่อกี้นี้ ผมก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะ ทาเคชิ โนบุพูด
ทาเคชิ โนบุยินดีที่จะพูดอะไรก็ได้ในเวลานี้เพื่อเป็นการประจบ เขาทำไปก็เพราะอยากมีชีวิตรอดต่อไป
ตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสี่เป็นช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นรอบข้างพวกเขายังคงมืดอยู่ เซี่ยเหล่ยมองไกลออกไปก็ยังไม่เห็นเกาะหรือชายฝั่งเลย อีกนานแค่ไหน? เซี่ยเหล่ยถาม
อีกประมาณครึ่งชั่วโมง ทาเคชิ โนบุพูดก่อนจะพูดต่อว่า ผมรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ดังนั้นพวกคุณก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้ด้วยเช่นกัน
ปัง กระสุนปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
กระสุนพุ่งเข้าหัวของทาเคชิ โนบุอย่างแม่นยำเลือดสาดกระเซ็นออกมาจากรูกระสุนรูนั้นและเขาตายทันที
หลงบิงเก็บปืนพร้อมกับพูดขึ้นเงียบๆว่า ฉันทำให้เขาตายอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยก็เพื่อขอบคุณเขาที่ขับเรือมาส่งเราถึงที่นี่
มันเป็นความตายที่รวดเร็วและไม่คาดคิดมาก่อนเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาทาเคชิ โนบุ คิดว่าตัวเองรอดตายแล้ว
การทำให้เขาตายคาที่ในทันทีถือว่าเป็นความปราณีจากหลงบิง!
เซี่ยเหล่ยยักไหล่หนึ่งครั้งก่อนจะพูดว่า เราจะทำตามแผนของคุณ ว่าแต่ระยะทางจากความเร็วในการเดินเรือครึ่งชั่วโมง เราต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะว่ายน้ำไปถึงฝั่งได้?
คิดว่าน่าจะประมาณสองชั่วโมงงั้นก็เริ่มกันเลย เริ่มจากทำลายเรือลำนี้ หลงบิงพูด
หลังจากนั้นอีกสิบนาที เรือก็เกิดการระเบิดขึ้นที่ห้องโดยสาร ไฟค่อยๆเริ่มไหม้ไปทั่วทั้งลำเรือ หลังจากนั้นมันก็ค่อยๆจมลงสู่ใต้ท้องทะเล
ห่างออกไปประมาณ200เมตรจากจุดที่เรือระเบิดมีชูชีพรอยอยู่บนพื้นน้ำทั้งหมดสามตัว โดยทั้งหมดกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วต่ำเข้าสู่ชายฝั่งของฮอกไกโด
ที่นี่ที่ไหน? ฮะ? ที่นี่คือที่ไหน? กู๋เค่อหวู่ที่จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาหลังจากสลบไปเริ่มโวยวาย ก่อนจะหันซ้ายหันขวาและพูดอย่างตื่นตระหนกต่อทันทีว่า ทำไมผม… อัก..!
หลงบิงใช้ด้ามปืนทุบไปที่หัวของกู๋เค่อหวู่ เขาสลบไปอีกครั้ง ในตอนนี้ผมยังไม่เห็นหมู่บ้านชาวประมงเลยคิดว่ามันคงไม่ได้อยู่ในเส้นทางของเรา เซี่ยเหล่ยพูดขณะที่กำลังว่ายน้ำและกำลังลากกู๋เค่อหวู่ที่สลบอยู่
คุณแต่งงานกับเฉินตูเทียนหยินมาระยะหนึ่งแล้ว เธอท้องหรือยัง? หลงบิงถาม
ทันทีที่ได้ยิน เซี่ยเหล่ยถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย
พวกคุณทำกันกี่ครั้งต่อหนึ่งคืน? หลงบิงยังคงถามไม่หยุด
นี่! เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดหรือถามอะไรไร้สาระนะ เซี่ยเหล่ยพูด
ทำไมต้องโวยวายด้วย ฉันแค่ถามเท่านั้นเองเวลานี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากว่ายน้ำนี่ ดังนั้นฉันก็แค่ถามในสิ่งที่ฉันอยากรู้ นอกจากนี้ฉันก็ยังอยากรู้ว่าคุณเคยนอนกับผู้หญิงมาแล้วทั้งหมดกี่คนด้วย? หลงบิงยังคงถามไม่หยุด
เซี่ยเหล่ยพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง…
