พวกทาสในตลาดมีแค่ชาวเมืองอิตาเลี่ยนที่โดนสงสัยว่าเป็นสปายของพวกพันธมิตรเท่านั้น. ทั้งครอบครัวพวกเขาถูกจับโดยพ่อค้าทาสและขายก็ออกไป.
เป้าหมายของเย่เทียนคือต้องถูกสเป็ค เขาเลยไม่หยุดหาจนกว่าจะเจอที่ถูกใจ. แม้จะมีผู้หญิงและเด็กเอ๊าะๆอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เข้าตาเขาเลย.
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทาสที่ถูกเย่เทียนซื้อไปนั้นโคตรโชคดี แต่เขาซื้อมากไปไม่ได้.
“โอ๊ะ….”
ทันใดนั้นตาของเย่เทียนลุกเป็นประกาย. แน่นอน สิ่งเดียวที่จะทำให้เขาตาลุกวาวได้ก็คือสาวสวย!
ก่อนจะถึงบ้านหลังนึง มีเด็กสาวนั่งอยู่2คน. พวกเธอมีฝุ่นสีขาวที่ขา บ่งบอกว่าเป็นทาสพร้อมขาย.
หญิง2คนนั้นใส่ผ้าแค่นิดเดียว, โชวหมดยกเว้นส่วนที่สำคัญ รวมถึงโชวแขนไปครึ่งนึงด้วย. ดูก็รู้ว่าพ่อค้าทาสใส่ใจเรื่องพวกเธออยู่.
เพราะพวกเธอมีค่ามากๆ.
สองคนนั้นน่าจะประมาณ13ไม่ก็14ปี ต่อให้เป็นชาวตะวันตกที่โตไว พวกเธอก็ดูเด็กอยู่ดี.
พวกเธอดูสวยมากด้วยอายุแค่นั้น. ทั้งคู่น่าจะสูงประมาณ1.7เมตร ขาพวกเธอลีบแห้งมาก มีผมยาวสีบลอนด์ คอเหมือนหงส์และขาวมาก กับใบหน้าที่แจ่มสุดๆ.
แต่หลักๆเลยคือพวกเธอเป็นแฝด!
เด็กสองคนดูเหมือนกันเป๊ะๆ และแทบจะไม่มีอะไรต่างกันด้วยซ้ำ.
“ลูกค้า ถ้าเจ้าซื้อไม่ไหวหรือไม่ได้จะซื้อพวกเขา ช่วยอย่ามายุ่งกับสินค้าของข้าด้วย.” พ่อค้าทาสลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มตอนที่เย่เทียนก้าวไปหา.
พ่อค้าทาสนั่นเป็นชายวัยกลางคนที่หน้าตาเหมือนนักธุรกิจขี้โกง.
“เจ้าจะเชื่อไหมถ้าข้าบอกว่าข้ามีเหรียญทองพอจะซื้อ?” เย่เทียนยักคิ้ว ดูท่าทางอวดดีคล้ายเศรษฐีหน้าใหม่.
“ฮ่าฮ่า…ข้าเชื่อ ข้าเชื่อ. ใครมีเงินคนนั้นก็คือพระเจ้า, เจ้าไม่ต้องพูดยาวหรอก” พ่อค้าทาสยิ้มกว้างพร้อมขยับไปข้างๆ.
เดย์ซี่, อายุ14ปี ลูกสาวของสปายศัตรู…
ดินน่า, อายุ14ปี ลูกสาวของสปายศัตรู…
ป้ายที่ห้อยจากคอของฝาแฝดมีชื่อ อายุ ตัวตนและข้อมูลอื่นๆเกี่ยวกับทาสหญิงสองคนนี้.
เย่เทียนค่อยๆสำรวจพวกเธอและสังเกตุเห็นว่าพวกเธอมีปานสวยๆใต้ตาพวกเธอ คนนึงอยู่ใต้ตาซ้ายอีกคนอยู่ใต้ตาขวา. สงสัยจะเป็นทางเดียวที่จะแยกพวกเธอออก.
“เจ้ายังไม่ได้แตะต้องพวกหล่อนใช่ไหม?” ตาเย่เทียนหรี่มองตอนที่ถามพ่อค้าทาส.
“ไม่, พวกทาสหญิงดูแลพวกหล่อน, ไม่มีชายปนเลย. ข้าอยากจะขายพวกหล่อนให้กับชายรวยๆซักคน.
หากเจ้าไม่ซื้อ ก็อย่ามาแตะสมบัติของข้า. ข้าจ่ายมาหนักมาเลยนะ”
พ่อค้าทาสไม่มีวันโกหกเรื่องแบบนี้แน่เพราะเย่เทียนรู้แน่ หลังจากพาพวกเธอไปที่บ้าน
“สองคนนี้เท่าไหร่?”
“แต่ละคนก็20เหรียญทอง. ถ้าเจ้าอยากจะซื้อทั้งสองคนพร้อมกัน, ข้าจำเป็นต้องเพิ่มราคา, ทั้งหมดก็50เหรียญทอง. ราคานี่เป็นราคาต้น. เดี๋ยวก่อนนะ ข้าจะถามคนอื่นดูว่าจะมีใครให้เพิ่มไหม, เพราะงั้นช่วยรอก่อนนะ…”
“เหี้ย, ปล้นกันชัดๆ!” เย่เทียนบ่นออกมาอย่างดัง.
แค่ทาสหญิงสองคน, พ่อค้าโก่งราคาสูงมาก.
“โอ้…นี่ราคาตามตลาดนะ!” พ่อค้าทาสพูดพร้อมกับหญิง, ไม่ได้โกรธเคืองกับคำพูดของเย่เทียนเลย.
“เจ้ารู้มั๊ยนี่คืออะไร?”
เย่เทียนยิ้มแล้วก็ควักเหรียญทองแดงเล็กๆที่มีตราของตระกูลออเรเลียสคอตต้าออกมา. มีดอกมะกอกฝังอยู่เป็นสัญลักษณ์ให้ชื่นชมผลไม้แห่งชัยชนะตลอดเวลา.
มันเป็นเหรียญทองแดงที่ออเรเลียให้เขาไว้ก่อนจากไป. ไม่เช่นนั้นเวลาเย่เทียนไปหาเธอที่บ้านอาจจะเป็นเรื่องเอาได้.
“นี่มัน….” เมื่อพ่อค้าทาสเห็นเหรียญทองแดง, รอยยิ้มเขาก็เริ่มหม่นๆและสีหน้าเริ่มดูไม่ดี.
เย่เทียนควักเหรียญตระกูลออเรเลียสค็อตต้าออกมาไว้กดราคาลงจริงจัง. นี่มันง่ายเกินไปไหมเนี่ย?
เขาอาจจะพูดว่าเหรียญทองแดงนี้ไม่ใช่ของดีที่จะมาอยู่ในมือของเย่เทียนก็ได้.เขาจะหลอกได้กี่คนด้วยวิธีนี้เนี่ย?
ตอนนี้, เขาว่าเย่เทียนดูหน้าไม่อายกว่าเขาอีก!
“เหรียญนี่มันมีอะไรเหรอ? หรือเจ้าไม่รู้จักมัน?” เย่เทียนถามพร้อมประกายในดวงตา.
เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าตระกูลออเรเลีสค็อตต้าจะมีประโยชน์เร็วขนาดนี้ ประหยัดเงินได้ตั้งเยอะ.
“ก็ได้,บางทีเจ้าอาจจะไม่รู้.ตะกี้นี้ท่านหญิงออเรเลียและลูกชายเกือบจะถูกลอบสังหารด้านนอกตลาด. ข้าช่วยพวกเขาไว้. ข้าคิดว่าพวกเขาอาจจะชอบนะถ้าข้าช่วยสืบหาตัวผู้อยู่เบื้องหลังความชั่วร้ายแบบลับๆ!”
เย่เทียนยิ้มแบบมีเลศนัย พยายามใช้เส้นสายขู่.
“ท่านนักรบ, อย่าทำให้ข้ากลัวเลย…”
หน้าของพ่อค้าทาสนั้นซีดเป็นไก่ต้มหลังจากได้ยินคำขู่. เขาเป็นเพียงแค่นักค้าทาส. อาชีพนี้เป็นอาชีพที่ขาดไม่ได้ในสาธารณรัฐโรมันแต่ก็โดนดูถูกเหยียดหยามจากชนชั้นสูงมากที่สุด.
หากเย่เทียน ที่ได้ความช่วยเหลือจากออเรเลียต้องการป้ายความผิดให้เขาแล้วล่ะก็ เขาคงไม่มีทางรับมือได้แน่ๆ.
“แต่ข้าเชื่อใจเจ้านะ. เจ้าคงไม่กล้าลอบสังหารออเรเลียแน่.” เย่เทียนพูดเบาๆ.
“ขอรับ ขอรับท่าน ข้าไม่มีวันกล้าทำงั้นแน่…” พ่อค้าทาสรีบพยักหน้าและถอนหายใจด้วยความโล่งอก.
“งั้นทาสสองคนนี้..” เย่เทียนเปิดปากอย่างช้าๆ
“นักรบผู้เก่งกาจ, ขอบพระคุณที่ช่วยชีวิตท่านหญิงออเรเลียและท่านซีซาร์, ไม่งั้นแล้วมันอาจจะกลายเป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่กับเรา. ข้าเป็นแค่พ่อค้าทาสตัวเล็กๆ แต่หัวใจข้าซื่อตรงกับสาธารณะรัฐโรมัน. เพื่อเป็นการแสดงความทราบซึ้งข้าตัดสินใจว่าจะยกพวกเขาให้ท่านฟรีๆ…”
ในใจของพ่อค้าทาสข่มขืนนัก แต่เขาดันมาเจอกับผู้ชายที่มีผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง เพราะงั้นเขาเลยยอมกัดฟันอวยเย่เทียน และยอมปล่อยสองคนนั้นไป.
ขาดทุนอย่างหนักเลยรอบนี้!
