โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ – ตอนที่ 40

มันเป็นห้องที่ลึกลับ, จากนั้นฟิลิปก็เปิดประตูบานใหญ่ออก ด้านหน้านั้นมืดมนมากๆ.

“ฟุ้บ!”

ฟิลิปจุดน้ำมันในตะเกียงเพื่อทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้นมา.

นั่นกรงเหล็กหนิ!

ไม่คิดเลยว่าจะมีกรงเหล็กยักษ์อยู่ในห้องมืดๆนี่.

“โฮ่ง!!”

ขณะที่ฟิลิปเดินไปทางกรง, ก็มีเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความโกรธดังออกมา, มันทำให้ฟิลิปกลัวเล็กน้อย.

ของขวัญที่บอกคือสัตว์งั้นเหรอ?

เย่เทียนขมวดคิ้วและเสียงคำรามนั้นก็ไม่ใช่ทั้งเสือ สิงโตหรือชีตาร์, เสียงมันเหมือนกับหมาป่า.

“โฮ่งงง!”

จากนั้นเสียงคำรามก็ดังออกมาอีก.

“เกร๊ง!”

ร่างในเงามืดตะปบเข้าที่กรงหรือไม่ก็กระแทกกรงอย่างรุนแรง. ไม่อยากจะคิดเลยว่าเจ้าตัวนี้มันแข็งแกร่งขนาดไหน.

“อะไรน่ะ?”

พอแสงไฟสาดไปถึง ในที่สุดเย่เทียนก็มองเห็นสัตว์นั่นซักที.

มันมีขนสีทองปกทั้งร่างไปหมด. ผมของมันยาวเกือบถึงพื้น.

สิ่งที่เย่เทียนไม่สามารถเข้าใจได้ก็คือ เจ้าตัวนั้นมันดูเหมือนคนมากๆ, เรียกว่าเป็นคนเลยก็ได้เหอะ!

ผู้หญิง! ผมหนาๆคลุมร่างของเธออยู่ ยกเว้นที่ใบหน้า. นางดูไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงจริงๆเลยด้วยซ้ำ แถมยังมีหน้าตาที่สะสวยอีกด้วย. แต่เวลาที่เธออ้าปากออก ก็จะเห็นฟันแหลมๆเต็มไปหมด.

นอกจากนั้นแล้ว เล็บของเธอยังดูคมมากด้วย เหมือนกับกรงเล็บเลย.

พอมองลักษณะภายนอกของเธอแล้ว เธอยังดูเด็กอยู่มาก, น่าจะ12ไม่ก็13ปี. พอนางยืนตรงไปกับกรง ผมตรงอกของนางก็นูนๆออกมาเล็กน้อย ทำให้รู้ว่านี่คือผู้หญิง. ตอนเธอยืนขึ้น รูปร่างดูสูงและเพรียวบาง น่าจะพูดได้ว่าดูดีเลยแหละ.

ถ้าไม่ติดเรื่องขนกับสัญชาติญาณของสัตว์แล้วล่ะก็ เธอก็ผู้หญิงดีๆนี่แหละ.

ตาของนางดูเหมือนกับสัตว์ ทั้งดุร้ายและกระหายเลือด.

“ซู้ม!”

เย่เทียนเริ่มเช็คค่าแสตทของเธอ.

สถานะ: วูฟเกิร์ล (มนุษย์สาวหมาป่า)

ความแข็งแกร่ง: 98

ความคล่องแคล่ว: 98

ความเร็ว: 100

เสน่ห์: ไม่ทราบ

ความภักดี: 0

โน๊ต: นี่คือเด็กมนุษย์ผู้หญิงที่ถูกหมาป่าตัวเมียที่พิเศษและลึกลับเลี้ยงดูมา.

วูฟเกิร์ล! นางเป็นวูฟเกิร์ลนี่หว่า!

เย่เทียนตกใจมาก. ก่อนจะข้ามมาที่โลกนี้เขาก็เคยได้ยินข่าวมาบ้างเหมือนกันว่า เคยมีหมาป่าตัวเมียไม่ก็สัตว์ตัวเมียอื่นๆเลี้ยงลูกมนุษย์. แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะได้เห็นเต็มๆตาก็วันนี้.

ยิ่งไปกว่านั้น, ในตำนานเคยกล่าวไว้ว่า เมืองโรมนั้นถูกสร้างขึ้นมาด้วยพี่น้องสองคนที่ถูกหมาป่าตัวเมียเลี้ยงดูมา.

มันเคยมีตำนานที่งดงามเกี่ยวกับต้นกำเนิดของโรม ที่เรียกว่า “ แม่หมาชุบเลี้ยง “

ตำนานกล่าวไว้ว่าในช่วง 700-800 ก่อนคริสต์กาล, ราชาของโรมถูกโค่นอำนาจและถูกเนรเทศโดยน้องชายของเขา, เอมิวเลียส. บุตรชายของราชาถูกปลงพระชนม์ และ ซิลเวีย ธิดาของพระราชาได้แต่งงานกับมาส์ จากนั้นก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายแฝด2พระองค์. เมื่อเอมิวเลียสรู้เรื่องนี้เข้า เขาโกรธมาก จึงได้สั่งฆ่าซิลเวีย แล้วจับทารกแฝดไปใส่ในตะกร้าแล้วโยนลงไปในแม่น้ำทิเบอร์เพื่อจะให้พวกเขาจมน้ำตาย. แต่ทว่าแทนที่จะจมลงน้ำไป ตะกร้าก็ได้พัดไปติดกับชายตะลิ่งแทน. หมาป่าตัวเมียพาพวกเขาไปและเลี้ยงดูพวกเขาด้วยน้ำนมของตัวมันเอง. ภายหลังพวกเขาก็ถูกพรานป่าพบเข้าและรับไปเลี้ยง. เมื่อแฝดทั้งสองเติบโตขึ้น พวกเขาเป็นคนที่เฉลียวฉลาด กล้าหาญและแข็งแกร่ง. ในที่สุดพวกเขาก็สามารถสังหารเอมิวเลียสลงเพื่อแก้แค้นให้แก่บิดาและมารดาของพวกเขาได้.

หลังจากนั้นด้วยความช่วยเหลือของประชาชนของพวกเขา แฝดทั้งสองก็ได้ก่อตั้งเมืองขึ้นมาที่แม่น้ำทิเบอร์แล้วตั้งชื่อว่า “ โรมูลัส” และด้วยการเปลี่ยนแปลงของประวัติศาสตร์ มันจึงกลายมเป็น “โรม” ในปัจจุบัน.

บัดนี้ ต้นกำเนิดของโรมนั้นถือกำเนิดมาจากหมาป่าตัวเมียและเด็กชายสองคน. ในพิพิธภัณฑ์ของโรมัน ก็มี”รูปปั้นแม่หมาชุบเลี้ยง”อยู่.

การชุบเลี้ยงของแม่หมา, ของแบบนั้นได้มีอยู่จริงๆต่อหน้าเขาแล้ว.

เย่เทียนรู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก.

วูฟเกิร์ลตัวนี้แท้จริงแล้วคือทารกของมนุษย์ที่ถูกทิ้ง.

หมาป่าตัวเมียที่พิเศษและลึกลับงั้นหรอ?

เย่เทียนสังเกตุเห็นคีย์เวิร์ดขณะที่มองดูข้อมูลที่ระบบให้เขาอยู่.

หมาป่าตัวเมียที่พิเศษและลึกลับตัวนี้, เป็นหมาป่าตัวเมียแบบไหนกันแน่นะ?

เย่เทียนสงสัยมาก.

แต่ค่าแสตทของวูฟเกิร์ลนั้นสุดยอดมาก. ทั้งความแข็งแกร่งและความคล่องแคล่วมีถึง98เลย แถมค่าความเร็วก็ถึง100อีกด้วย. ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงเขย่ากรงได้. ยิ่งไปกว่านั้นวูฟเกิร์ลตัวนี้ยังเป็นแค่เด็กอยู่เลย!

“ฟิลิป นางเป็นสัตว์หรือคนกันแน่?”

แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นอะไร เย่เทียนก็ถามเขาไป.

“ฮ่า ฮ่า… ลอร์ดซาตาน, ท่านชอบของขวัญชิ้นนี้หรือไม่ครับ?”

ฟิลิปหัวเราะและพูดด้วยความภาคภูมิใจ “มันถูกพบโดยพวกพราน, ตอนจับมัน ข้าเสียคนดีๆไปตั้ง20คน”

“มันช่างวิเศษจริงๆ. ข้าชอบมันมาก. ข้าจะรับของขวัญสุดพิเศษนี้ไว้. หากมีสิ่งใดดีๆเกิดขึ้นในอนาคต ข้าจะนึกถึงเจ้าเป็นคนแรกเลย. ว่าแต่มีใครรู้บ้างว่านางมีตัวตนอยู่?”

เย่เทียนจะไม่ชอบนางได้ไงล่ะ? นอกจาก IQ ของเธอจะสูงกว่าสัตว์ตัวอื่นๆแล้วค่าแสตทของนางก็แข็งแกร่งมากอีกด้วย. ถ้าหากเย่เทียนสามารถฝึกนางได้ นางก็จะกลายเป็นนักฆ่ามือดีเลย.

แทนที่จะขายให้นายทาสคนอื่นหรือชนชั้นสูงอื่นๆแล้ว ฟิลิปกลับให้เขาแทน. เขาเป็นหนี้บุญคุณมากจริงๆ.

“ลอร์ดซาตาน, โปรดวางใจเถอะครับ. ข้าได้ฆ่าคนที่รู้ว่านางมีตัวตนอยู่ไปหมดแล้ว!”

ฟิลิปยิ้ม ความเลือดเย็นโผล่ขึ้นมาในตาของเขา.

“เยี่ยมมาก! เจ้าจะได้ผลประโยชน์แน่ๆในอนาคต และข้าจะช่วยให้เจ้าเป็นชนชั้นสูงแน่ๆถ้ามีโอกาส!”

เย่เทียนสัญญากับเขาไว้ พร้อมตบบ่าของฟิลิปด้วยความพึงพอใจ.

“เจ้ารู้อย่างอื่นเกี่ยวกับตัวนางอีกหรือไม่?”

เย่เทียนถามด้วยความสงสัย. ข้อมูลที่ระบบให้เขามานั้นมันน้อยมาก เขาอยากจะรู้เพิ่ม.

“ข้าไม่มั่นใจ แต่ว่า12 ปีก่อนนั้น มีหญิงท้องแก่ในหมู่บ้านคนหนึ่งให้กำเนิดบุตรสาวออกมา, นางมีขนสีทองทั่วตัว. เมื่อชาวบ้านคนอื่นรู้เข้า, พวกเขาก็คิดว่านางเป็นสัตว์ประหลาด. แต่ก็ไม่มีใครกล้าฆ่านาง พวกเขาเลยบังคับให้นางทิ้งลูกไปในคืนฤดูหนาวสุดเยือกเย็น. ในคืนนั้นมีหมาป่าตัวเมียขนาดใหญ่ผ่านมาแล้วส่งเสียงหอนขึ้นไปบนพระจันทร์. แล้วในที่สุดมันก็คาบเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้ในปากแล้วหายไปในป่าด้วยกัน. มีหลายคนคิดว่าเด็กคงถูกหมาตัวเมียนั้นกินไปแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะถูกหมาป่าตัวเมียนั่นเลี้ยงดูมา….”