*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
———————————————————————————————–
“[email protected]$#[email protected]…..”
ขณะที่หยิบไก่อบตัวที่สองขึ้นมา ยักษ์สาวก็ลังเลอยู่แป๊บนึงแล้วยื่นมันให้เย่เทียนอย่างไม่เต็มใจ.
“เจ้ากินเลย!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วผลักมันกลับไปหาเธอ, ซึ่งมันทำให้เธอประหลาดใจ แล้วเธอก็กินต่อไป. เธอกินน่องไก่ทั้งน่องลงไปในคำเดียว.
“ข้าขอเดาค่ะ,เจ้านาย, ที่นางจงใจแบ่งอาหารให้ท่านนั่นหมายความว่านางคงยอมรับท่านแล้วค่ะ….:
ไดอาน่ายิ้มแล้วพูดกับเย่เทียน.
“อื้ม ข้าก็คิดอย่างนั้น!”
เย่เทียนยิ้ม. ยักษ์สาวตนนี้ช่างง่ายดายถึงขนาดว่าถูกซื้อใจได้ด้วยอาหารเลย. ในตอนนี้ค่าความภักดีของนางเกิน60ไปเรียบร้อยแล้ว.
ความจริงคือเย่เทียนเองก็ไม่รู้ว่าพวกยักษ์หาอาหารมาได้ยากเย็นแค่ไหน. แม้ว่าสภาพร่างกายกับพละกำลังจะสุดยอดแต่ความเร็วพวกยักษ์ก็ช้ามาก. พวกยักษ์ต้องเอาตัวรอดด้วยการล่าสัตว์อย่างเดียวเลย.
ด้วยขนาดตัวและความเร็วแบบนั้น คงจะจับสัตว์มาได้ยากแหละ.
นอกจากนั้นแล้ว ถึงจะจับเหยื่อมาได้ อาหารส่วนใหญ่ก็ไปตกอยู่ในท้องของยักษ์ชายซะหมดเลย ดังนั้นพวกยักษ์สาวจึงได้กินอาหารเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.
แต่ในบ้านของเย่เทียน, พอเธอเห็นอาหารเยอะแบบนี้ อร่อยแบบนี้. มันคงจะยากที่เธอจะฝืนได้.
ขอแค่เย่เทียนไม่ทำร้ายเธอ เธอก็จะไม่หนีไปแม้ว่าเขาจะไล่เธอก็ตาม.
นั่นคือเหตุผลที่ ตอนแม็กซ์ขังเธอไว้, เธอเลยได้แต่นั่งเงียบและทำตัวนิ่งๆ. แม้ว่าอาหารที่แม็กซ์ให้จะไม่ดีหรือไม่อิ่มพอ แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรจะกิน.
“น่าเสียดายจริงๆ, ยักษ์พวกนี้ตาขาวเกินไปและเราก็เอาพวกนี้ไว้ทำให้คนอื่นกลัวได้แค่นั้นเอง!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วก็ถอนหายใจด้วยความเสียดาย. ความอยากจะจับพวกยักษ์ของเขาไม่เยอะเท่าเดิมอีกต่อไป. พวกยักษ์เป็นพวกขี้ขลาดไม่พอ แถมยังกินเก่งอีก. เย่เทียนรู้สึกหดหู่ที่ต้องมาเลี้ยงยักษ์ตัวนี้.
แต่ถ้าเขาสะสมเงินทองได้มากพอ เขาก็คงจะเลี้ยงไหว. เพราะถึงยังไงพวกนี้ก็เป็นพวกกุลีที่ดีที่สุด ใช่ไหมล่ะ?
“เอิ้กก….”
ในที่สุดยักษ์สาวก็อิ่มแล้วเรอ ออกมา. สายตาของเธอเต็มไปด้วยความพอใจมากๆ.
เพราะนี่เป็นอาหารอิ่มท้องมื้อแรกของเธอ.
จากนั้นเธอก็นั่งลงแล้วจ้องมาทางเย่เทียนเงียบๆโดยไม่เกรงกลัวเลย. สายตาของเธอมีความยกย่องและนับถืออยู่บ้าง.
เพราะเธอสามารถรู้สึกได้ว่าเย่เทียนแข็งแกร่งขนาดไหน.
ในเวลาเดียวกันเย่เทียนเองก็รู้สึกว่าเธอต้องพึ่งพาไดอาน่ามากๆ เพราะอย่างน้อยไดอาน่าก็สามารถสื่อสารกับเธอได้.
“ไดอาน่า, พานางไปอาบน้ำซะ. พระเจ้าจะรู้หรือป่าวว่านางไม่ได้อาบน้ำนานแค่ไหนแล้วเนี่ย. แล้วก็, เปลี่ยนชุดให้นางด้วยล่ะ….”
เย่เทียนโบกมือแล้วพูดอย่างเหนื่อยหน่าย. ยักษ์สาวที่นั่งเงียบตรงนั้นก็ดันดูน่ารักซะได้, มันเลยทำให้เย่เทียนรู้สึกผิดหวังกับเธอกว่าเดิมซะอีก.
“ค่ะนายท่าน!”
ไดอาน่าขานตอบอย่างเคารพและเริ่มสื่อสารกับยักษ์สาว.
“อีกเรื่องนึง, ให้นางติดตามเจ้าไปด้วยนะทีหลัง. นางน่าจะช่วยเจ้าทำงานและขู่คนอื่นได้. เราไม่เลี้ยงเธอไว้เสียเปล่าแน่ๆ. ถ้านางทำตัวแย่กว่าเดิม ข้าจะส่งไปที่ฟาร์มซะ…”
เย่เทียนพูดอย่างไม่พอใจเพราะยักษ์สาวนั้นกินเยอะไป.
ตอนแรกเขาคิดว่าพบสมบัติเข้าแล้วแต่ดันเป็นพวกกินจุซะได้.
“จะให้ดีกว่านี้ก็สอนภาษาเราให้นางด้วยแล้วกัน, ไม่งั้นแล้วพระเจ้าจะได้เห็นว่าข้าจะทำให้นางเป็นเดรัจฉานเลยคอยดู..”
เย่เทียนอธิบายให้ไดอาน่าฟัง.
ค่าความภักดีของยักษ์สาวนั้นสูงมากและนางเองก็ต้องพึ่งพาไดอาน่าด้วย เขาจึงโล่งใจที่ยักษ์สาวนั้นยอมตามเธอไป.
“คิ่ก….”
พอได้ยินเย่เทียนบ่น ไดอาน่าก็อดหัวเราะน่ารักๆออกมาไม่ได้.
……..
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ เจ้านายของข้า”
เช้าตรู่วันต่อมา ไดอาน่าทักทายเย่เทียน.
“จะ….เจ้านาย…”
ยักษ์สาวติดตามไดอาน่าอย่างกับลูกน้อย. หลังจากที่ไดอาน่าแต่งตัวให้ เธอก็ดูเหมือนผู้หญิงธรรมดาแค่สูงกว่าเล็กน้อย, ผมสีดำยาวๆถูกมัดไว้และใบหน้าก็ดูอ่อนช้อย, รูปหน้าก็ให้ความรู้สึกมีเสน่ห์. เธอใส่ชุดธรรมดาๆ แต่ก็โชวทรวดทรงที่เพอร์เฟ็ค, หุ่นของเธอดูอวบใหญ่แต่ก็ฟิตมากและที่สำคัญที่สุด, ไฟหน้าเธอใหญ่มาก!
มันใหญ่มากถึงขนาดว่า เย่เทียนสามารถกดตัวเองให้ตายได้เลย.
สิ่งที่ทำให้เย่เทียนประหลาดใจที่สุดก็คือยักษ์สาวสามารถพูดได้และคำนับให้เขาแบบที่ไดอาน่าทำได้ด้วย.
แม้ว่าคำพูดของเธอจะไม่ชัดมาก แต่คำว่า “เจ้านาย” ก็ได้ยินชัดเจน.
“ไดอาน่า เจ้าทำได้ดีมาก. มาทำอาหารเช้าเพิ่มกันเถอะ. เรียกเดย์ซี่และคนอื่นมาด้วย.”
เย่เทียนยิ้ม.
“ปิ๊บ! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์! ค่าความภักดีของยักษ์สาวเพิ่มขึ้นมาถึง85และท่านได้รับแสตทฟรี1แต้ม!”
อย่างที่คิดไว้เลย เย่เทียนได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นในหัว.
รู้สึกว่าไดอาน่าจะใช้ความพยายามกับยักษ์สาวได้ดี.
เย่เทียนรู้สึกอุ่นในหัวใจ.
พอเห็นสาวหมาป่า, แองเจล่า, เดย์ซี่, ดินน่า,และซูซานเข้ามาเห็นยักษ์สาว พวกเขาก็รู้สึกช้อคแต่ก็ยังคุมสติได้และด้วยคำพูดของไดอาน่าพวกเขาก็เข้ากันกับยักษ์สาวได้ในที่สุด.
สำหรับนางแล้ว, นี่เปรียบเสมือนกลุ่มชนพื้นเมืองไม่ก็เผ่า เผ่านึงเลย. เย่เทียนคือหัวหน้าเผ่าไม่ก็ผู้นำ, คอยหาอาหารและคุ้มกันให้. และสิ่งที่พวกเธอต้องทำก็แค่ออกลูกให้หัวหน้าเผ่า.
ถ้าเย่เทียนรู้ว่าเธอคิดแบบนี้อยู่ล่ะก็ เขาคงจะไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะออกมาดี.
