โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ – ตอนที่ 64

งานแต่งงานในโรมโบราณนั้นมีขั้นตอนที่ซับซ้อนอยู่3ขั้น: ขั้นแรกคือจะมีพิธีที่บ้านของเจ้าสาว, งานขบวนที่บ้านของเจ้าบ่าวและสุดท้ายก็คือพิธีที่เจ้าสาวจะเข้ามาในบ้านของสามี.

โดยทั่วไปแล้วพวกแขกจะมาตอนงานขั้นที่3.

แต่รอบนี้มันก็เกือบจะค่ำแล้ว.

แน่นอนว่าเย่เทียนเองก็ขึ้นรถม้าออกไปในรอบนี้ด้วยเช่นกัน.

เย่เทียนพกถุงเหรียญทองเล็กๆและพาแองเจล่าไปด้วยกัน. เพราะยังไงไปงานแต่งก็ห้ามมือเปล่าเด็ดขาด.

ขณะเดินทางเย่เทียนก็เห็นพวกชนชั้นสูงรีบไปทางบ้านแครสซัสเช่นกัน.

แม้พวกชนชั้นสูงจะดูหมิ่นแครสซัสในใจแต่พวกเขาก็ยังต้องไว้หน้าพ่อของเขาอยู่.

บ้านของแครสซัสตอนนี้ประดับประดาด้วยแสงสว่าง. แม้ว่ามันจะไม่ดูหรูเหมือนรุ่นหลังๆ แต่ก็มีพรมแดงปูไว้และมีผ้าสีแดงประดับประดาอยู่ข้างประตูเต็มไปหมด. มันดูเหมือนงานปาร์ตี้เลย.

ดูเหมือนว่าขั้นสุดท้ายของพิธีที่เจ้าสาวจะต้องเข้ามาในบ้านแต่งงานยังไม่เริ่มขึ้น.

แขกหลายคนยืนอยู่ด้านหน้าบ้าน รอแครสซัสจูงมือเจ้าสาวอยู่.

“แองเจล่า, เจ้ารอข้าอยู่ในรถม้าก่อนนะ. เดี๋ยวข้าจะให้บางอย่างกับเจ้า. เจ้ามีหน้าที่ช่วยข้า เอามันไปให้วิคตอเรีย.”

หลังจากรถม้าจอดแล้ว เย่เทียนพูดกับแองเจล่าด้วยสายตาชั่วร้าย.

“ทราบแล้วค่ะ, ข้าจะรอท่านอยู่ที่นี่ค่ะเจ้านาย!”

แองเจล่าตอบด้วยความเคารพ.

เย่เทียนจุ๊บหน้าผากของแองเจล่าเบาๆแล้วเดินไปที่งาน.

จากนั้นไม่นานเย่เทียนก็เห็นคนหน้าคุ้นๆ, ปอมปีย์กับแม่ของเขา เวลิน่า, พวกเขากำลังคุยอยู่กับชนชั้นสูงผู้อื่นอยู่.

ปอมปีย์เองก็เห็นเย่เทียนแล้ว, ความรู้สึกหวาดกลัวประหลาดๆโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเขา เขารู้สึกกลัวหน่อยๆ.

เขากลัวว่าคนบ้าอย่างเย่เทียนจะมาเก็บหนี้ที่ติดไว้ตรงนี้จริงๆ แล้วเขากับครอบครัวก็จะถูกฉีกหน้าแน่ๆ.

เย่เทียนเย้ย, แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจพวกเขาแล้วก็ไม่อยากฉีกหน้าปอมปีย์ที่นี่ด้วย. ถึงมันจะดูน่าสนุกแต่มันก็จะทำให้เขาดูหยาบคายและทำให้ชนชั้นสูงหลายคนที่นี่ไม่ชอบแน่ๆ แม้แต่พ่อเขาด้วย.

ออเรเลียกับซีซาร์เองก็มาเช่นกัน. พวกเขาเห็นเย่เทียนแล้วโบกมือให้.

“โอ้พระเจ้า. ทำไมเจ้าถึงมาช้านัก?”

พอเห็นเย่เทียนอีกครั้ง ออเรเลียก็ดีใจและซีซาร์เองก็มีความสุขกว่าเดิมอีก.

“เรียนท่านหญิงออเรเลีย ท่านน่าจะทราบว่าข้ายุ่งมากๆเลยนะครับ”

เย่เทียนยิ้มแล้วบ่น “ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าบ้าแครสซัสนั้นเมินข้าและไม่ชวนข้าเลย”

“อย่าใส่ใจเลยซาตาน. เจ้าเป็นชั้นสูงหน้าใหม่, ก็เป็นปกติอยู่แล้วที่เขาจะจำเจ้าไม่ได้. แต่ทว่าเจ้าทำได้ดีมากครั้งนี้. เจ้าสามารถรู้จักกับชนชั้นสูงผู้อื่นจากงานฉลองแบบนี้ได้เลย”

ออเรเลียปลอบเย่เทียนแล้วชื่นชมการกระทำของเย่เทียนมากๆ.

“ครับ, ข้าก็คิดเช่นนั้น”

เย่เทียนยิ้มแต่ก็ยังรู้สึกแสยะหน่อยๆ. ถ้าเขาเปิดร้านอาหารแล้ว เขาจะกลัวว่าไม่รู้จักพวกชนชั้นสูงชอบกินเลือดกินเนื้อพวกนี้รึป่าว?

“คู่หมั้นข้า เคช่าอยู่ที่ไหนหรอครับ?”

เย่เทียนมองไปรอบๆออเรเลียและหาเด็กผู้หญิงอีกคนไม่เจอ เขาเลยอดใจถามไม่ได้.

จนถึงตอนนี้เขายังไม่เคยพบคู่หมั้นเขาเลย.

“เรื่องเจ้ามีคู่หมั้นแล้วเนี่ย มันจำยากขนาดนั้นเลยหรอ. ข้าคิดว่าเจ้าลืมเคช่าไปแล้วซะอรก….”

เสียงของออเรเลียเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง.

“ท่านหญิงออเรเลียครับ, ท่านต้องเชื่อข้านะ พระเป็นเจ้าเองก็เป็นพยานได้ว่าข้ากำลังยุ่งอยู่กับการสร้างอนาคตที่ดีกว่าให้กับคู่หมั้นข้าจริงๆ…..”

เย่เทียนยิ้มด้วยความจริงใจ.

“พระเจ้า, ข้ากังวลเรื่องอนาคตลูกสาวข้าจริงๆ. พระเจ้าจะรู้ไหมนะว่านางจะได้เจอกับศัตรูหัวใจมากแค่ไหนในอนาคต…..”

ออเรเลียรู้ตัวว่าชายผู้แข็งแกร่ง,กล้าหาญ,หล่อเหลา,อบอุ่น,รวยและปากหวานคนนี้มีเสน่ห์แรงกับผู้หญิงเหลือเกิน.

เย่เทียนเป็นคนแบบนั้นจริงๆ.

เย่เทียนแก้ต่างไม่ทันเพราะมีเสียงดังมาแต่ไกล, แครสซัสจูงมือเจ้าสาวของเขามาแล้ว.

เวลานี้เกือบจะพลบค่ำแล้วและขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการแต่งงานก็เริ่มแล้ว, เมื่อคบเพลิงส่องแสงนำทางให้เจ้าสาวไปสู่บ้านของสามีเธอ. ในขั้นตอนนี้, เพื่อเป็นการเลียนแบบการแต่งงานที่มีมาแต่โบราณของหัวหน้าเผ่าแล้ว, เจ้าบ่าวต้องแสร้งทำเป็นแย่งเจ้าสาวมาจากแม่ของนางเพื่อแสดงความแข็งแกร่งให้เห็น.

“ทาราซิโซ….”

“ทาราซิโซ….”

….

ขณะที่คบเพลิงเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พวกแขกก็เริ่มตะโกนคำว่า ’ทาราซิโซ’ ซึ่งเย่เทียนเองก็ไม่เข้าใจความหมายของมันนักแต่มันก็คงเป็นแค่สโลนแกนของพิธีเท่านั้นล่ะมั้ง บางทีอาจจะเป็นเครื่องบอกอำนาจของเจ้าบ่าวก็ได้.

“ไปอวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันเถอะ!”

ออเรเลียยิ้มแล้วพาเย่เทียนกับซีซาร์เข้าไปด้านใน.

“โอเค!”

เย่เทียนยิ้มด้วยความชั่วร้ายในดวงตา. เขากำลังกังวลว่าจะเข้าหาเจ้าสาวยังไง.

เจ้าสาวนั้นสวยมากๆ, โดยเฉพาะวันนี้ที่เป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิตเธอ ใบหน้าของเธอนั้นอ่อนช้อยมากๆ อาจจะสวยกว่าแองเจล่าหน่อยนึงเลยก็ว่าได้.

ขณะตามออเรเลียกับพวกแขกไป เย่เทียนก็มาถึงตัวเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ขณะคว้าโอกาสอวยพรทั้งคู่ เย่เทียนก็เนียนไปข้างๆเจ้าสาวแล้วมือของเขาก็ขยับไปอย่างรวดเร็วแล้วก็กลับมาที่เดิม.

“ขอให้พวกเจ้ามีความสุข, ขอให้พระเจ้าแห่งโชคสถิตกับพวกเจ้าตลอดไป!”

ท่ามกลางฝูงชน เย่เทียนก็อวยพรเช่นกัน, เสียงของเขาไม่ได้ดังมากนักแต่สำหรับแครสซัสแล้วมันเป็นเสียงที่เขาเกลียดชังมากที่สุด, ดังนั้นเวลาที่เขามองมาหาตัวเย่เทียน, เขาก็ช้อคและรอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูประหลาดๆ.

ไม่รู้เพราะอะไร, การที่เย่เทียนมางานนี้ทำให้เข้ารู้สึกว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น.

แต่ทว่าเขาก็ไม่มีเวลาพอจะพูดอะไรเลย แล้วก็ถูกฝูงชนดันไปข้างหน้า.

“เหะ เหะ…..”

เย่เทียนยิ้ม, ออกจากฝูงชนไปแล้วเดินไปทางที่ที่เขาจอดรถม้าไว้.

“แองเจล่า, เอาเส้นผมนี้กลับไปให้วิคตอเรียแล้วปล่อยนางออกมาคืนนี้, นางรู้ว่าต้องทำอะไร”

ขณะขึ้นรถม้าเย่เทียนส่งเส้นผมที่ห่อด้วยผ้าสีแดงให้แองเจล่าแล้วอธิบายให้เธอฟัง.

“เข้าใจแล้วค่ะเจ้านาย!”

แองเจล่าสงสัยมากๆแต่ก็ไม่ถามอะไรเยอะและด้วยคำสั่งของเย่เทียน เธอก็ขับรถม้ากลับไป.