รถม้าขับไปอย่างช้าๆและในที่สุดมันก็มาถึงบ้านตระกูลจูเลียส.
เย่เทียน, เคช่าและจูเลียออกมาจากรถม้า.
ด้วยการนำทางของเคช่าเย่เทียนจึงเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ได้อย่างราบรื่น.
“อาจารย์มาแล้วหรอครับ!”
เมื่อซีซาร์เห็นเย่เทียนเขาก็ดีใจมากๆแล้วคำนับอย่างนอบน้อม.
“ซีซาร์, ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว! เรียกเขาพี่เขยสิ!”
เคช่าไม่ปลื้มนักเมื่อซีซาร์เรียกเย่เทียนแบบนั้น.
เย่เทียนเป็นเจ้าบ่าวของเธอ, อย่างแรกเขาคือพี่เขยของซีซาร์ อย่างสองคืออาจารย์!
เคช่ายึดติดกับมุมมองนี้มาก.
“ไม่ ข้าจะเรียกเขาอาจารย์!”
ซีซาร์เถียง.
เย่เทียนมองพี่น้องทั้งสองที่กำลังเถียงกันหนักมากจนพูดอะไรไม่ออก.
แต่ไม่นานเขาก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะยังไงพวกเขาก็แค่เด็กอายุ12ปี 14ปี แถมยังเด็กอยู่ด้วย!
“ซาตานเจ้ามาแล้วหรอ!”
เมื่อออเรเลียเดินออกมาจากห้อง เธอก็เห็นเย่เทียนพร้อมสายตาที่รู้สึกดีใจเล็กน้อย แล้วพูดจากนั้นเธอก็ดุเด็กทั้งสองคนที่กำลังเถียงกันอยู่.
“ครับท่านหญิงออเรเลียผู้ทรงเกียรติ!”
เย่เทียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม. วันนี้ออเรเลียเองก็แต่งตัวเป็นทางการมาก.
“งั้นก็เข้ามาเถอะ, พวกเขาไม่อยากรอแล้ว…..”
ออเรเลียยิ้ม.
“พวกเขามากันหมดแล้วรึครับ? พระเจ้า, นี่ข้าเป็นคนสุดท้ายที่มาหรอ?”
เย่เทียนตกใจมาก.
“ใช่ พวกเขามาถึงนานแล้วแถมยังเกินความคาดหมายของข้าไปมากด้วย. แต่ก็ปกติแหละ พวกเขาได้ปลาตัวใหญ่มาขนาดนี้คงจะอดตื่นเต้นกันไม่ได้ล่ะนะ! ดังนั้นพันธไมตรีเรื่องนี้คงสำเร็จแล้วแน่”
ออเรเลียดีใจมากและรู้สึกภูมิใจหน่อยๆด้วย.
เย่เทียนพยักหน้า, รอบนี้เย่เทียนกับตระกูลใหญ่ทั้ง4จะได้แน่นแฟ้นกันยิ่งขึ้นด้วยความสัมพันธ์ทางธุรกิจนี้.
เขาเองก็ตระหนักดีว่าเมื่อเหมืองเหล็กถูกขุดจนจะหมดแล้ว พันธไมตรีคงไม่แน่นแฟ้นเท่าเดิม.
ไม่มีคำว่าพันธมิตรตลอดไปหรอกนะ มีแต่คำว่า ผลประโยชน์ตลอดไป!
เรื่องนี้มีอยู่จริงระหว่างประเทศแม้แต่ระหว่างตระกูลเองก็ด้วยหรือแม้แต่บางกรณีก็เช่นกัน.
ความจริงใจน่ะมันอยู่ไม่นานหรอก!
ถ้ามันอยู่นานล่ะก็ แปลว่าความโลภคงจะไม่มากพอ.
เย่เทียนเก็บเรื่องพวกนี้ใส่หัวไว้ตลอดเวลา.
แน่นอน, เขาไม่ค่อยกังวลเรื่องค่าความภักดีจากระบบนี้เท่าไหร่หรอก เพราะยังไงเมื่อค่าความภักดีถึง80มันก็จะไม่ลดลง.
ยิ่งไปกว่านั้นพันธไมตรีปี-2ปีกับตระกูลพวกนี้ก็เพียงพอสำหรับเย่เทียนแล้ว. หลังจากนั้นพวกเขาคงเทเย่เทียนทิ้งแหงๆ.
“เจ้าบ้าเอ้ย, อย่าเล่นได้มั้ย งานนี้มีแต่เพื่อนสนิทข้ากับพ่อแม่ข้านะ…..”
ระหว่างทาง จู่ๆออเรเลียก็ตกใจแล้วตะโกนใส่เย่เทียนเบาๆพร้อมหน้าแดง. ขณะเดียวกันเธอก็แกะมือเย่เทียนออก.
“ก็ข้าคิดถึงท่าน”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูด.
“พระเจ้า, เจ้าคืออาจารย์ของซีซาร์และเจ้าบ่าวของเคช่านะ. เจ้าพูดแบบนั้นได้ยังไง….”
ออเรเลียสะดุ้งแล้วรีบปิดปากเย่เทียน.
“โอเค ข้าจะไม่พูดแล้ว. ข้าจะแสดงให้ท่านเห็นถ้ามีโอกาสแล้วกัน”
เย่เทียนยิ้ม.
“บ้าเอ๊ย….”
ออเรเลียจ้องไปที่เย่เทียนแต่ตัวนางเองก็รู้สึกร้อนรุ่มไปหมด เธอจึงพยายามคุมอารมณ์ตัวเองแล้วพาเย่เทียนเข้าไปที่ห้องลับด้านในห้องรับแขก.
ใต้แสงจ้านั้น เย่เทียนเห็นว่ามีคนนั่งรออยู่แล้วด้านใน4คน, หญิง3คนกับชาย1คน.
เย่เทียนรู้จัก2คนจากในนั้น, ยูเลียและท่านหญิงฉินน่า, ผู้ชายกับผู้หญิงอีกคนเย่เทียนไม่รู้จักแต่เขาก็คงเดาออกว่าพวกเขาน่าจะเป็นพ่อแม่ของออเรเลีย.
ที่น่าแปลกคือเย่เทียนไม่คิดว่าพวกเขาจะอายุน้อยขนาดนี้. ผู้ชายอายุน่าจะราวๆ60ปี ผมเพ้าและหนวดเคราถูกมัดเป็นระเบียบอย่างดีและเขาดูสุภาพ, องอาจและยิ่งใหญ่มาก.
ผู้หญิงคนนั้นน่าจะราวๆเกิน40ปีมาหน่อย, ร่างกายที่ดูดีไม่เหมือนคงอายุมาก, เธอมีใบหน้าที่สง่างามและสวยสด ดูคล้ายคลึงกับออเรเลีย.
นางคือแม่ของออเรเลียแน่ แต่คงไม่ใช่เมียคนแรกของพ่อนางแน่นอน.
นางยังมีรอยตีนกาบางๆที่หน้าด้วย.
ยิ่งไปกว่านั้น, เนื่องจากยุคนี้ไม่มีชุดชั้นในคอยช่วย หน้าอกเธอจึงเริ่มยานเพราะอายุ.
แต่ถึงอย่างงั้นส่วนโค้งเว้าก็ยังดูมีเสน่ห์อยู่ดี.
ชุดชั้นใน!
เย่เทียนหัวเราะอย่างลับๆ, เมื่อเขาทำชุดชั้นในออกมาขาย พวกผู้หญิงคงแห่กันมาซื้อแน่ๆ.
พวกสตรีชั้นสูงที่นิยมชมชอบความหรูหราในชีวิตคงไม่พลาดที่จะทำให้ตัวเองดูสวยและหุ่นดีเป็นแน่ ไม่งั้นแล้วคงจะมัดใจใครไม่ได้.
มันคงไม่มีทางอื่นแล้วเพราะทาสหญิงมีมากเกินไป.
ยิ่งไปกว่านั้นคงไม่มีใครอยากจะหิ้วอะไรต่องแต่งไปๆมาๆแน่. ถึงจะมัดเอาไว้ได้แต่มันก็อึดอัดอยู่ดีแถมเสียความงามด้วย.
เย่เทียนที่มาจากอนาคตรู้วิธีทำเงินได้หลายทางมาก.
“สวัสดีครับท่านลอร์ดออเรเลียส ค็อตต้า, ชนชั้นสูงและสตรีงามทุกท่าน!”
เย่เทียนค่อยๆคำนับพ่อแม่ของออเรเลียที่เป็นตัวแทนของตระกูลออเรเลียส ค้อตต้า, แต่จริงๆแล้วพวกเขานั่นแหละคือเจ้าของตระกูลออเรเลียส ค้อตต้า.
“ท่านหญิงยูเลียและท่านหญิงฉินน่าผู้งดงามและสูงส่ง, ข้ายินดีนักที่ได้พบท่านอีกครั้ง!”
จากนั้นเย่เทียนก็หันไปทักทายกับภรรยาของฉินน่าและภรรยาของกาอิอุส มาเรียส. เขารู้จักมักดีกับพวกนางอยู่แล้ว เพราะเรื่องบนรถม้าคืนนั้น.
ยิ่งไปกว่านั้น คนนึงก็เร่าร้อนอีกคนนึงก็เป็นถ่านไฟเก่ารอวันคลุ้ง.
จะให้มันกลับมาติดไฟเหมือนเดิมก็ง่ายมาก.
“ตัวสูง, หน้าตาดี, กำยำและชายหนุ่มที่น่าค้นหางั้นรึ…..”
แม่ของออเรเลียมองเย่เทียนอย่างจริงจังแล้วรู้สึกพอใจมากๆ และหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม.
“ท่านลอร์ดซาตาน, เยี่ยมมาก! ออเรเลียเองก็มีรสนิยมดีด้วย, ข้าดีใจที่ได้หลานเขยแบบท่านนัก!”
พ่อของออเรเลียเองก็พอใจในตัวเย่เทียนมากๆ แล้วก็พยักหน้า.
นอกจากเรื่องอื่นแล้ว, แค่แผนของเย่เทียนกับผลประโยชน์มหาศาล ก็ทำให้เขาพอใจได้แล้ว.
เขาค่อนข้างมีหวังกับอนาคตของเย่เทียนมาก ซึ่งมันน่าจะน่ากลัวยิ่งกว่ากาอิอุส มาเรียส.
“ขอบพระคุณสำหรับคำชมครับ. สำหรับข้าแล้วการที่ท่านกล่าวชมก็เปรีบเสมือนคำอวยพรจากพระเป็นเจ้าเลย…”
เย่เทียนยิ้มและสุภาพมาก.
“ซาตาน, นั่งลงก่อนสิ!”
ออเรเลียบอกให้เย่เทียนนั่งลงจากนั้นพูด “ สิ่งที่ข้าได้พูดให้พวกท่านฟังก่อนหน้านี้เป็นความคิดของลูกเขยข้า, เจ้าบ่าวของเคช่า. หากท่านใดมีข้อสงสัยท่านสามารถถามเขาได้เลยค่ะ เราสามารถหารือร่วมกันได้แล้วเราจะได้ทำสัญญาตกลงในฐานะผู้แทนของแต่ละตระกูล….”
