เย่เทียนมองไปที่หุ่นของแอนเดรีย. มันหย่อนลงมาจริงๆแต่มันก็ใหญ่ราวกับมะละกอสุกเลย.
เรื่องนี้ปกติมาก. เพราะเธออายุปูนนี้แล้วแถมมันยังหนักมากอีกด้วยคงไม่แปลกที่มันจะหย่อน.
แต่ทว่าพอไม่มีซิลิโคนแล้วมันก็ดูน่าเกลียดจริงๆ.
แต่เย่เทียนรู้ว่าถ้านางทำให้มันเป็นรูปเป็นทรงขึ้นมาได้มันคงจะทำให้นางดูมีเสน่ห์ขึ้นมาอีกแน่นอน.
ต่อให้มันไม่เป็นทรง, เย่เทียนก็เชื่อว่าตราบใดที่เขาเป็นคนออกแบบชุดให้เธอ เขาสามารถทำให้เธอกลับมามีเสน่ห์ได้อีกแน่.
“เจ้าพูดจริงรึ? เจ้าสามารถทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แน่นะ?”
แอนเดรียตื่นเต้นเล็กน้อย. พวกผู้หญิงนั้นใส่ใจเรื่องความสวยความงามเพราะว่ายุคนี้ไม่มีอะไรให้ทำเลย. สิ่งเดียวที่พวกนางทำได้คือทำให้หุ่นตัวเองสวยให้ได้มากที่สุด และชะลอความแก่ลง เพื่อที่จะได้เปล่งประกายท่ามกลายสายตาของผู้หญิงคนอื่น.
“ครับข้ามั่นใจ! แต่แค่ภายนอกเท่านั้น, พอท่านถอดมันออกมันก็จะกลับมาเป็นทรงเดิมน่ะครับ!”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วยิ้ม.
พวกชุดในโรมและกรีซและทั่วทั้งยุโรปของยุคนี้นั้น มันเรียบง่ายเกินไป.
“มีของวิเศษแบบนั้นอยู่รึ? ไม่น่าเชื่อ. ขอแค่ภายนอกดูดี.อย่างน้อยเวลาส่วนตัวก็ไม่มีใครสนใจมากนอกจากข้าหรอก. ก็อย่างเจ้าพูดแหละ พอแก่ตัวมามันก็น่าเศร้านัก”
แอนเดรียพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ซึ่งทำให้เย่เทียนมั่นใจขึ้นมา. แล้วเขาก็วางแผนที่จะวางขายชุดชั้นในที่ตลาดเร็วๆนี้ ดังนั้นเขาสามารถกอบโกยเงินได้มากจากสตรีพวกนี้เลย.
“ท่านหญิงแอนเดรีย ท่านสวยจริงๆนะครับ!”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูด.
“อย่ามัวแต่ยอข้าสิ ถ้าเป็นไปได้ก็มาช่วยข้าหน่อย….”
แอนเดรียรอไม่ไหว.
“ท่านแอนเดรียครับ, ข้าอยากจะลองผลงานข้ากับท่านเช่นกันครับแต่มันอาจจะละเมิดท่านได้”
เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง.
“ไม่ถือหรอกแล้วข้าก็คิดว่าคงจะดีด้วยถ้าเจ้าอยากจะละเมิดข้า. ไม่ต้องห่วงหรอก แอนดรูว์เองก็ไม่ถือเช่นกัน. เขาไม่สนพวกทาสหญิงสาวๆแล้วล่ะเขาคงสนใจแค่เรื่องการเมือง….”
แอนเดรียเข้าใจความหมายของเย่เทียนแล้วหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย. จากนั้นนางก็พูดตรงๆกับเย่เทียน.
ดูเหมือนว่านางจะกล้าพูดมากขึ้นมากในช่วงอายุนี้.
เย่เทียนตกใจเกือบจะพูดไม่ออกเลย. เธออายุปูนนี้แล้วแต่ยังหุ่นดีอยู่ ต่อให้เทียบกับเด็กรุ่นหลังเธอก็ยังดูสวยอยู่ดี แต่ตอนนี้นางกำลังมองโลกในแง่ร้ายมาก เพราะนางคิดว่าผู้ชายทั้งโลกไม่สนใจเธอ.
แต่อายุมันก็เป็นสัจธรรม เธอดูแก่และอ่อนแอจริงๆถ้าเทียบกับพวกชนชั้นสูงอ่อนๆ. แต่ก็อย่างว่า ไม่ใช่ความผิดเธอหรอกนะ.
แต่ยิ่งมันเป็นอย่างงี้ เย่เทียนก็ยิ่งดีใจ.
เพราะถ้าชุดชั้นในโผล่มามันคงจะติดเทรนด์ในยุคนี้แน่ๆ แล้วมันก็จะขายดิบขายดีด้วย.
แต่ถึงอย่างงั้นมันก็มีปัญหาอยู่.
ในยุคนี้มันไม่มีคำว่าลิขสิทธิ์หรอก.
พอชุดชั้นในโผล่ออกมาและติดเทรนด์ ใครๆก็สามารถทำมันได้.
เพราะการทำมันไม่ได้ยากเลย!
แม้ว่าเย่เทียนจะสามารถแลกเอาวัตถุดิบมาจากระบบได้ แต่ราคามันก็ไม่คุ้มอยู่ดี.
ราคาที่ต้องใช้มันมากๆๆๆกว่าเหรียญทองด้วย, ต้มกันชัดๆเลยแหละ.
ดังนั้นเย่เทียนจึงสงสัยว่าควรรอให้กาอิอุส มาเรียสหรือคนในพรรคเดียวกันเป็นกงศุลก่อนแล้วค่อยทำกฏหมายลิขสิทธิ์ขึ้นมาหรือเขาจะเสี่ยงวางขายเลยดี.
แม้เขาจะมั่นใจว่าจะเอาชนะคู่แข่งการค้าอื่นๆได้, แต่ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนั้นหรือคนอื่นต้องมาเป็นลูกน้องเขาด้วย.
“ซาตานเจ้าคิดอะไรอยู่น่ะ?”
พอเห็นเย่เทียนหลุดไปในภวังค์ แอนเดรียจึงจับแขนเขาแล้วถาม.
“โอ๊ะ, ไม่มีอะไรครับ…”
เย่เทียนได้สติอีกครั้งแล้วพูดค่อยๆ.
“เราเริ่มกันได้ยัง?”
แอนเดรียตั้งตารอมาก.
“เอ่อ ท่านแน่ใจจริงๆหรอครับว่าจะลอง? เพราะข้าอาจจะเผลอแตะมันก็ได้!”
เย่เทียนถามให้แน่ใจอีกที.
“แน่สิ ข้าไม่รังเกียจหรอกถ้าเจ้าชอบมันตราบใดที่เจ้าไม่คิดว่ามันน่าเกลียดนะ”
แอนเดรียหน้าแดงเล็กน้อย.
“ต่อให้มันน่าเกลียดข้าก็สามารถทำให้มันสวยได้ครับ”
เย่เทียนพูดอย่างมั่นใจ.
“มากับข้า, ตรงนี้มันไม่ค่อยเหมาะ….”
แอนเดรียจับมือเย่เทียนแล้วเดินไปทางห้องเดี่ยวห้องหนึ่ง. นางรู้ทุกซอกทุกมุมในบ้านจูเลียสเป็นอย่างดี.
พอได้จับมือเย่เทียนเธอก็รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีด หัวใจของเธอเริ่มจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง.
“แกร่ก…”
หลังจากล็อกห้องจากด้านในเสร็จแล้ว แอนเดรียก็หันมาแล้วถามเบาๆ “ท่านลอร์ด ท่านเริ่มได้แล้ว. ข้าต้องทำอะไรบ้าง?”
“ก็แค่สวมมันครับ!”
เย่เทียนยิ้ม พร้อมกับชุดชั้นในที่ดูธรรมดามากๆในมือเขา. ถึงแม้มันจะธรรมดามากแต่ในยุคนี้มันค่อนข้างพิเศษเลยทีเดียว.
“อะไรกันเนี่ย? โอ้พระเจ้า. เจ้าได้มาจากไหน? มันสวยมากๆ…..”
แอนเดรียสนใจมันมากจนเผลอแย่งมันมาจากมือเย่เทียนและทนรอใส่มันไม่ไหวแล้ว ถ้าเธอรู้วิธีใส่อะนะ.
“ใส่ยังไงหรอ?”
แอนเดรียมองมาทางเย่เทียนแล้วถามเขา, มันน่าจะดูดีแต่ก็เล็กไปอยู่ดี.
“ข้าช่วยเองครับ!”
เย่เทียนพูดช้าๆ เพราะรู้ว่าถ้าเขาไม่ช่วยนางก็ใส่มันไม่ได้.
“โอเค!”
หน้าของแอนเดรียชมพูขึ้นหน่อยๆ จากนั้นเธอก็ถอดผ้าออก กระต่ายอ้วนสองตัวเด้งดึ๋งดั๋ง.
“น่าเกลียดใช่มั้ยล่ะ?”
แอนเดรียพูดอย่างเขินอายจากนั้นค่อยๆกอด อกขึ้น.
“ไม่ครับ อย่างน้อยมันก็น่ารักจนทำให้ข้าอยากจะงับมัน…”
เย่เทียนยิ้ม, เขาสุขุมมาก.
มันดูดีมากจริงๆ อย่างน้อยก็ไม่มีรอยย่นและเด้งดึ๋งมาก.
“ขอบใจนะ….”
แอนเดรียหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกดีใจมาก.
เธอดูเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองหน่อยๆ.
“เอาล่ะครับ ก่อนอื่นข้าขอทำให้มันสวยดังที่ท่านต้องการก่อน!”
เย่เทียนยิ้มจากนั้นก็จับมือเธอกางชุดชั้นในแล้วปล่อยให้กระต่ายมันหล่นลงตรงด้านล่างที่มีไว้ให้มัน. เย่เทียนจัดทรงให้มันเป็นครั้งสุดท้าย.
สิ่งที่สุดยอดได้เกิดขึ้นแล้ว!
“โอ้พระเจ้า, สุดยอดมาก. ตอนที่ข้าสาวๆ ข้าไม่เคยมีทรงเว้าสวยขนาดนี้มาก่อน….”
แอนเดรียมองลงมาแล้วดีใจมากๆ, สายตาของเธอเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ.
“แล้วก็มันสบายมาก ไม่รู้สึกว่ามันรัดจนเจ็บเลยราวกับว่ามันจะไม่หลุดแม้ข้าจะวิ่งก็ตาม….”
แอนเดรียพูดออกมาเสียงดังด้วยความดีใจ.
