“เจ้านายคะ…..”
เมื่อเฮเล็นและเลด้าสังเกตเห็นเย่เทียนจ้องมาหาพวกเธอก็พยายามเลี่ยงสายตาเขา.
แม้ว่าพวกเธอจะดูดุดันในเรื่องปกติ แต่พอพูดถึงเรื่อง ‘นั้น’ พวกเธอก็ค่อนข้างจะอายและไม่คุ้นกับมันมากๆ.
พวกนางคิดว่าตัวเองคึอทหารหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเพื่อรับมือกับทุกสถานการณ์และพวกเธอก็คิดว่าตัวเองจะรับมือกับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆ.
เพราะพวกนางรู้ว่าตัวเองแข็งแกร่งพอๆกับผู้ชาย.
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้านายที่เป็นดั่งพระเจ้าของพวกเธอแล้ว พวกเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอตัวเล็กๆ.
หัวใจของพวกเธอไม่อาจปฏิเสธสายตาของเจ้านายที่แข็งแกร่งดั่งเทพสงครามได้พวกนางจึงรู้สึกแปลกๆแบบบอกไม่ถูก.
ในที่สุดพวกเธอก็ช่วยกันรวมความกล้าแล้วเริ่มปลดชุดเกราะออก.
“เจ้าไม่ต้องถอดเกราะออกหรอกนะ เพราะเจ้าดูงดงามมากเมื่ออยู่ในชุดเกราะบรอนซ์นั่น!”
เย่เทียนหยุดพวกนางพร้อมยิ้มให้.
เย่เทียนไม่สามารถละสายตาออกจากพวกนางได้เลยเพราะชุดเกราะมันทำให้พวกเธอดูเซ็กซี่และดุดันมาก. แค่มองพวกนางฝึกอย่างตั้งใจราวกับอยู่บนสนามรบก็ทำให้เย่เทียนหลงเสน่ห์พวกเธอมากขึ้นไปอีก.
เขาจะกินใครก่อนดีนะ!
“……..”
หลังจากฟังคำพูดของเย่เทียน ใบหน้าของสาวๆทั้งสองก็เริ่มแดงขึ้นจึงพยายามซ่อนใบหน้าจากเขา แต่เย่เทียนก็ไม่ยอมแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆพวกเธอ.
“โอ๊ย…”
ทันใดนั้นเฮเล็นก็ร้องอุทานออกมา.
“เจ้านายคะ, ให้ข้าถอดหมวกดีมั้ย? มันโดนหน้าท่านอยู่…..”
เย่เทียนปล่อยเฮเล็นไปขณะที่นางถามเขาด้วยความเขินอาย.
“ไม่ต้อง, ข้าชอบที่เจ้าดูเหมือนนักรบดุดันที่พร้อมจะทำศึก….”
เย่เทียนยิ้ม.
“ชุดทำจากหนังและมีบร๊อนซ์ปะติดไว้อยู่. เจ๋งจริงๆ!”
เย่เทียนหัวเราะขณะถอดชุดนางออก.
“เกราะตรงนี้ก็เป็นบร๊อนซ์เหมือนกัน ไม่หนักรึไงนะ?”
เย่เทียนยิ้มให้เกราะบร๊อนซ์เล็กๆซึ่งจากที่ดูขนาดแล้วน่าจะเอาไว้ปิดส่วนลับของพวกนางแถมยังมีตะขอเล็กๆด้วย. การประดิษฐ์ยุคนี้ก้าวหน้าจริงๆ.
แต่ภายใต้เกราะบร๊อนซ์นั่นก็มีหนังสัตว์เรียบๆและนิ่มๆอยู่, มันมีน้ำเปื้อนอยู่ตอนที่เย่เทียนถอดออก.
“ท่านเทพสงคราม, โปรดให้เกียรติข้าด้วยเถิด…..ข้าจะสู้เพื่อท่านและทำทุกอย่างเพื่อท่านเอง….”
เฮเล็นหลับตาแล้วพึมพำเบาๆ.
“อ๊ะ….”
เสียงเจ็บปวดของเฮเล็นดังขึ้นทั่วลานฝึก.
ลานฝึกนั้นอยู่ในส่วนบ้าน. ซึ่งไม่มีใครจะเข้ามาได้นอกจากเย่เทียนและทาสหญิงของเขา เย่เทียนจึงไม่ได้ใส่ใจนักเพราะคงไม่มีใครได้ยินเสียงนั่นหรอก เสียงปล้ำกันคงไม่ต้องพูดถึง.
………
“อ๊ะ…..”
ไม่นานหลงจากนั้นเสียงของเลด้าก็ดังขึ้นมาในลานฝึก.
เฮเล็นกับเลด้าถูกฝึกทางทหารมาตั้งแต่เด็กๆ ฉะนั้นความสามารถในการต่อสู้ของพวกนางไม่ใช่เล่นๆ. เรื่องความสามารถทางร่างกายนั้นพวกนางย่อมแข็งแกร่งกว่าไดอาน่าและคนอื่นแน่นอนแม้ว่าพวกนางจะแข็งแกร่งขึ้นจากค่าแสตทแล้วก็ตาม.
ความสวยของพวกนางนั้นมาจากรูปร่างที่เหมือนกับนักเพาะกายและหน้าท้องที่เพอร์เฟ็คไม่เหมือนไดอาน่าและคนอื่น.
การต่อสู้นั้นผ่านไปนานมากแต่พอจบแล้วเฮเล็นกับเลด้าก็อ่อนเปลี้ย. ชุดเกราะของพวกเธอหลุดหลุ่ยและผมยาวสวยๆของพวกเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด.
ตอนนี้พวกเธอก็เหมือนกับนักรบสปาตั้นสาวที่พ่ายแพ้ไปแล้วเลย.
แต่พวกเธอก็ไม่เสียใจกับการพ่ายแพ้ครั้งนี้เลย. ดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความพอใจและพวกเธอก็คลั่งไคล้เย่เทียนมากๆ.
“เจ้านายคะ, ท่านคือเทพสงครามจริงๆรึ?”
เฮเล็นมีแรงกลับคืนมาจึงถามเย่เทียนไป.
“ติ๊ด, ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์, ค่าความภักดีของเฮเล็นและเลด้าได้เพิ่มขึ้นถึง100แต้มแล้วและขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับค่าแสตทฟรี10แต้ม!”
เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเย่เทียน.
ค่าความภักดีของพวกนางก็สูงแต่แรกอยู่แล้วแต่พอผ่านศึกหนักมาเสร็จพวกนางก็ยอมศิโรราบเย่เทียนแต่โดยดี. พวกนางสามารถตายแทนเย่เทียนได้เลย.
หรือเป็นเพราะเย่เทียนส่งพวกนางขึ้นสวรรค์รัวๆกันนะ ถึงได้ยอมศิโรราบต่อเย่เทียนหมดตัวขนาดนี้.
“ใช่แล้ว! บัดนี้ข้าจะให้พลังแก่เจ้า! พลังที่อยู่ตลอดไป! ติดตามข้า, สู้เพื่อข้าแล้วข้าจะให้ชีวิตอันเป็นนิรันด์แก่เจ้า!”
เย่เทียนยิ้มขณะวางมือลงบนหน้าผากของพวกนางแล้วอัพค่าแสตทไปให้พวกเธอ5แต้ม.
ค่าแสตทที่ได้มาจากพวกนางก็เอามาอัพให้พวกนางนี่แหละ แจ่มโคตร!
ส่วนเย่เทียนที่อยากจะพัฒนาค่าแสตททางกายต่อไปนั้น เขาคิดว่าจะไปหาค่าแสตทเพิ่มจากพวกทาสชาย! ….
เย่เทียนสังเกตว่าค่าความภักดีของพวกทาสชายนั้นค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละน้อยๆ และไม่นานเขาก็คงได้แต้มมา.
เย่เทียนไม่ได้โกหกเลย ตอนนี้เขาเปรียบเสมือนพระเจ้าจริงๆ. ตราบใดที่เขาสะสมทาสไว้ได้เรื่อยๆ ความเป็นอมตะก็ไม่ใช่ปัญหา.
โลกทั้งใบมีคนเกิดมาให้ใช้เรื่อยๆอยู่แล้ว.
ตราบใดที่มนุษยชาติไม่สูญสิ้น เหล่าทาสก็จะไม่มีวันหายไป.
แน่นอนว่าการเป็นทาสก็ดีกว่าการเป็นคนธรรมดาอีกด้วย.
อย่างน้อยพวกเขาก็ได้กินดีและใส่ชุดอุ่นๆ.
“ท่านเทพสงคราม, นายเหนือหัว, ท่านคือเทพสงครามจริงๆ!”
“เฮเล็นขอเคารพนายเหนือหัว, ท่านเทพสงคราม!”
“เลด้าขอเคารพนายเหนือหัว, ท่านเทพสงคราม!”
สาวๆทั้งสองตื่นเต้นมากจนพูดซะยิ่งใหญ่จากนั้นก็คุกเข่าต่อหน้าเย่เทียนแล้วคำนับเขา.
เขาคงไม่แปลกใจหรอกถ้าค่าความภักดีไม่ตันที่100มันคงจะพุ่งไปอีกแน่ๆ.
ใครจะให้พลังคนอื่นได้ล่ะนอกจากพระเจ้า?
เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว.
“เฮเล็น, เลด้า, เจ้ารู้สึกมีเกียรติหรือป่าวที่ได้เป็นทาสของข้า?”
เย่เทียนยิ้มแล้วถาม.
“แน่นอนค่ะ! พวกเรารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นทาสของเทพสงคราม!”
สาวทั้งสองตอบพร้อมกันอย่างตื่นเต้น.
“ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าสปาตั้นที่แท้จริงได้จากสปาต้าไปแล้ว. เจ้าคิดว่านักรบสปาตั้นที่เร่ร่อนอยู่จะมีกี่คนรึ?”
เย่เทียนถามด้วยความสงสัย เขากำลังคิดที่จะพิชิตเหล่าสปาตั้นที่เร่ร่อนอยู่.
แม้ว่าจะต้องชุบเลี้ยงสตรีและเด็กจำนวนมากก็ตาม แต่มันก็ดูคุ้มที่จะเสี่ยง.
แม้ว่าสปาตั้นกำลังตกต่ำอยู่ ณ ตอนนี้ แต่วิธีการต่อสู้ที่ถ่ายทอดมาเกือบพันปีของพวกเขาก็ไม่มีวันหายไปอย่างแน่นอน.
แน่นอนว่าถ้าเย่เทียนอยากจะรับสปาตั้นเข้ามา เขาก็คงทำไม่ได้และไม่กล้าทำแน่นอนในตอนนี้ อย่างน้อยเขาต้องมีประสาทไม่ก็เมืองเป็นของตัวเองก่อน ไม่ก็เข้ายึดอำนาจสภาของโรมันซะก่อน.
แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลิกหาข้อมูลและวางแผนล่วงหน้า.
อย่างน้อยเขาต้องรู้ว่าสปาร์ต้านั้นคุ้มค่าที่จะเสี่ยงมั้ย.
“ท่านลอร์ดของข้า จากสปาตั้นที่เหลือทั้งหมด, ชายและหญิงและนักรบที่มีอายุเกิน20ปี, ก็มีอยู๋ประมาณ2พันค่ะ!”
เฮเล็นรายงานเย่เทียน.
