“เจ้านายคะ”
พอเห็นเย่เทียนเดินกลับมาที่ลานใน, เฮเล็นกับเลด้าที่กําลังศึกษาภาษากับไดอาน่าอยู่นั้นก็รีบลุกขึ้นมาคํานับเขาทันที
เย่เทียนเห็นว่าพวกเธอยังฟื้นตัวได้ไม่สนิทนัก. ตอนที่พวกเธอพยายามจะลุกขึ้น พวกเธอหุบขาให้สนิทไม่ได้
ตัวละคร: เฮเล็น
สถานะ: ทาสนักสู้หญิง
พละกําลัง: 81
ความแข็งแกร่ง: 82
ความเร็ว: 83
เสน่ห์:92
ความภักดี: 100
ตัวละคร: เลด้า
สถานะ: ทาสนักสู้หญิง
พละกําลัง: 81
ความแข็งแกร่ง: 82
ความเร็ว: 93
ความภักดี: 100
เย่เทียนแสกนค่าแสตทของพวกเธอ. ด้วยความช่วยเหลือของเขาค่าแสตททั้งหมดของพวกเธอได้เพิ่มขึ้นมาถึง80แต้ม แต่ตอนนี้เขากําลังจะทําให้พวกนางทะลุขีดจํากัด90ไปแล้วก็กลายเป็นสุดยอดทหารแห่งยุค
มันเป็นเรื่องยากมากที่จะหาคนที่มีค่าแสตทสูงกว่า90.
คนแบบนั้นคงจะเป็นหนึ่งในล้านพร้อมพรสวรรค์แต่เกิดจริงๆ
“วู่บ!”
เย่เทียนไม่พูดอะไรแล้วเอามือไปแตะหน้าผากพวกนางเบาๆแล้วเพิ่มค่าแสตทให้จนถึง92แต้มทุกค่า! ใช้ค่าแสตทฟรีไปทั้งหมด60แต้มแล้วเขาก็เหลือแต้มอยู่41แต้ม
“เจ้านาย…”
หลังเย่เทียนวางมือไปที่หน้าผากพวกนาง สาวๆทั้งสองก็รู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก. พวกเธอรู้ตัวแล้วว่าเจ้านายที่เป็นดั่งเทพสงครามของพวกเธอได้ให้พลังแก่พวกเธอมา
“พยายามใช้พลังใหม่ของเจ้าให้ชิ้นล่ะ เพราะความปลอดภัยในบ้านเราขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว!”
“รับทราบค่ะ เจ้านาย!”
พวกเธอไม่สามารถแสดงความทราบซึ่งและยกย่องที่มีต่อเขาผ่านคําพูดได้หมดจริงๆ
“ไดอาน่า เจ้าเองก็ทํางานบ้านหนักมากช่วงนี้ ข้าจะให้พลังเจ้าด้วยชักหน่อยแล้วกัน!”
พอพูดเสร็จเย่เทียนก็เอามือไปวางที่หน้าผากของเธอแล้วใช้ค่าแสตทไป11แต้มจนถึง80.
“ขอบคุณค่ะนายเหนือหัวของข้า”
ไดอาน่าคํานับเย่เทียนอย่างสุดซึ้ง นางรู้ดีว่าคําพูดขอบคุณของนางเทียบกับสิ่งเย่เทียนทําให้ไม่ได้เลย
“ทีนี้กลับไปเรียนกันต่อเถอะ!”
เย่เทียนพูดกับทาสหญิงทั้ง3ที่กําลังตื่นเต้นอยู่แล้วเดินออกจากลานในไป.
“เจ้านายคะ….อาวุธและเกราะพิเศษที่ท่านสั่งทํามาถึงแล้วค่ะ!”
ขณะที่เขากําลังออกจากลานอยู่นั้น เขาก็เห็นแองเจล่าและเฮร่ากําลังลากขวานยักษ์ มาพร้อมๆกับน้องสาวข้างหลัง เดย์ซี่และดินน่าและมาริน่ากําลังพยายามลากชุดเกราะบรอนซ์มาอยู่จากนั้นก็ซูซานตัวน้อยและมาเก้กําลังขนหมวกยักษ์มา
“มาแล้วสินะ ขอบใจพวกเจ้าทุกคนที่ช่วยนะ!”
เย่เทียนยิ้มแล้วใช้ค่าแสตท30แต้มที่เหลือให้ทุกคนอย่างเท่าๆกัน. ทุกๆคนเกือบจะได้คนละ5แต้ม ทําให้ความสามารถทางร่างกายเพิ่มขึ้นมากและพวกเธอทุกคนก็ดีใจ
“ไปกันเถอะ ได้เวลาแต่งตัวให้โฟบี้แล้ว!”
เย่เทียนยิ้มแล้วหยิบขวานยักษ์มาจากพวกสาวๆ
มันเป็นขวานสองคมที่คมมากๆ น้ำหนักอย่างน้อยก็50กิโลส่วนด้ามมันก็ยาว1.5เมตร
สําหรับเย่เทียนแล้วมันเป็นขวานที่ยาวมากแต่สําหรับยักษ์สาวแล้วมันคงจะเป็นแค่ขวานสั้นๆ
แองเจล่ากับคนอื่นแทบจะยกมันไม่ไหวเลยแต่เย่เทียนสามารถยกมันได้ง่ายๆโดยไม่รู้สึกว่าหนักเลยแม้แต่น้อย
“เจ้านายคะ….ขวานนี้มีไว้ให้พี่โฟบี้หรอ? น่ากลัวจัง”
เมื่อได้ยินว่าเย่เทียนจะไปแต่งตัวให้โฟด้วยขวานยักษ์, สมองของแองเจล่าก็เต็มไปด้วยภาพโฟบี้ยิ้มอย่างซาดิสต์ขณะเหวี่ยงขวานยักษ์อย่างบ้าคลั่งไปมา, พร้อมสับคนอื่นๆเลือดสายไปเรื่อยๆ
ภาพนั้นน่ากลัวมากขนาดว่าเธอเริ่มตัวสั่นเพราะความกลัวจากนั้นเธอก็แลบลิ้นใส่เย่เทียนเพื่อให้ลืมๆไป.
“ฮ่าๆๆ…”
เย่เทียนเห็นท่าที่น่ารักของเธอจึงยิ้มกลับให้เธอจึงหน้าแดงขึ้น
“เจ้านาย…”
พอเห็นเย่เทียนกับเด็กคนอื่นๆมา โฟบี้ที่กําลังนอนอยู่ก็ลุกขึ้นจากเตียงจนเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด เพราะน้ำหนักตัวเธอ, เพราะเธอกําลังนอนอยู่เธอเลยมีเสื้อบางๆแค่ตัวเดียว สัดส่วนร่างกายอันใหญ่โตของเธอเห็นได้ชัดเจนมาก
“โฟบี้ช่วยถอดชุดของเจ้าออกทีสิ”
เย่เทียนสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดอย่างเป็นกันเอง
“ห้ะ?”
โฟนี้รู้สึกกลัวกับคําพูดของเย่เทียนและหน้าของเธอก็แดงขึ้นมากๆ เธอดูอายสุดขีด
เจ้านายอยากจะทําลูกกับข้าต่อหน้าคนเยอะๆเลยรี?
ดูเหมือนว่าเธอเข้าใจผิดอีกแล้ว
พอรู้ว่าโฟบี้เข้าใจเขาผิดอีกรอบ เย่เทียนก็รู้สึกช็อคแล้วพูดด้วยรอยยิ้มแหยะๆ “เปลี่ยนผ้าเจ้าซะ ข้าจะสอนวิธีใส่เกราะให้เจ้า!”
“ค่ะเจ้านาย…”
โฟบี้พูดอย่างอายๆแล้วเสื้อบางๆก็หล่นลงพื้น
รูปร่างที่เพอร์เฟ็คของเธอถูกเปิดเผยอย่างเต็มที่ และถ้าเธอขยับไม่ได้ละก็เธอคงถูกเข้าใจ ผิดว่าเป็นรูปปั้นยักษ์งามๆแน่
“ช่วยนางใส่ซิ!”
เย่เทียนสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดช้าๆ
“ค่ะเจ้านาย!”
แองเจล่าพูดอย่างสุขุมแล้วให้สาวๆทุกคนหยิบขึ้นส่วนต่างๆของเกราะขึ้นมาแล้วเริ่มแต่งตัวให้โฟบี้ ระหว่างนี้เธอก็อธิบายอย่างตั้งใจจนโฟบี้เข้าใจ
ด้วยความยากลําบากโฟบี้ก็ใส่ชุดได้สําเร็จในที่สุด. ตอนเธอใส่หมวกเข้าไปแล้วรับขวานที่เย่เทียนยื่นมาให้ สาวๆทุกคนก็ตกใจในสิ่งที่ตัวเองเห็น
แม้แต่เย่เทียนเองก็ตะลึงไปด้วย
“เทพธิดาแห่งสงคราม! โฟบี้คือเทพธิดาแห่งสงคราม!”
แองเจล่าตกใจจนพูดออกมาอย่างตั้ง
โฟบี้ที่ใส่เกราะและถือขวานยักษ์ดูน่าเกรงขามมมาก, โดยเฉพาะขนาดตัวมหึมาของเธอ, ซึ่งคงทําให้หลายๆคนรู้สึกยําเกรง. ใครก็ตามที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอด้วยขวานยักษ์ในมือเธอนั้นคงทําให้ขนลุกซู่ไปทั่วหลั่งเลยก็ว่าได้
ตัวต่อตัวหรอ?
ต่อให้เป็นนักรบที่เก่งที่สุดก็คงไม่กล้าเผชิญหน้าเธอตรงๆแน่
ความน่าเกรงขามมันมากเกินไป
“ครั้งหน้าชั้นต้องเพิ่มค่าความเร็วให้เธอซะแล้ว!
เย่เทียนคิดเช่นนั้น. ความเร็วของเธอแค่30เอง ถึงจะเยอะกว่าคนส่วนใหญ่ แต่เย่เทีย นก็รู้สึกว่ามันยังไม่พอ อย่างน้อยก็น่าจะให้ถึง100!
ในตอนนั้นเธอก็จะได้กลายเป็นเทพธิดาแห่งสงครามจริงๆจากนั้นเขาก็จะทําโล่เหล็กให้เธอ จากนั้นเธอก็จะแข็งแกร่งอย่างสมบูรณ์แบบไม่ว่าจะอยู่ที่ใด
“โฟบี้, มากับข้า, ไปโชว์ต่อหน้านางหมาป่ากัน!”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูดกับโฟบี้
นางหมาป่านั้นทําให้เย่เทียนปวดหัวจริงๆ. แม้ว่าจะถูกล่ามไว้แล้วและไม่เห่าไม่หอนหรือทําเสียงใดๆ. เธอกินอาหารเท่าที่ให้แล้วก็ตื่นตามปกติทุกวัน.
ค่าความภักดีของนางเองก็ไม่เพิ่มหรือลด, นั่นแหละที่ทําให้เย่เทียนเครียดจัดมาก มันทําให้เขารู้สึกว่ากําลังเลี้ยงหมาที่ไม่รู้คุณเลย.
