ตอนที่ 13 เปาเอ๋อประหลาดใจ 1
“ศิษย์ใช้แรงงานเอาชนะศิษย์นอกสำนัก พวกเจ้าเห็นหรือไม่? ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ถูกแล้ว กล่าวได้ว่าหยางเย่เป็นความภาคภูมิใจของบรรดาศิษย์ใช้แรงงานของเรา ในภายภาคหน้าผู้ใดจะบังอาจว่าศิษย์ใช้แรงงานต่ำต้อยอีก? ฮ่าฮ่า!!”
“ในบรรดาศิษย์ใช้แรงงาน! ยามนี้ข้ากล้ากล่าวได้เต็มปากว่าหยางเย่แข็งแกร่งที่สุด สักวันหนึ่งเขาคงทะยานสู่ฟากฟ้าราวกับมังกรในห้วงลึก พวกเจ้าเชื่อข้าไหมล่ะ?”
“เจ้าโง่! เจ้าเคยกล่าวเช่นนั้นมาก่อนแล้วไม่ใช่หรือ?”
บรรดาศิษย์ใช้แรงงานพูดคุยกันเรื่องหยางเย่ตลอดวันจนไม่เป็นอันทำการทำงาน
เจ็ดยอดเขากลั่นพลังเป็นสถานที่บ่มเพาะพลังของเหล่าศิษย์นอก ลานฝึกยุทธ์แตกต่างกันออกไปคือ รูปแบบเกราะทองคำ ตรอกผู้พิทักษ์ป่า สายน้ำไม่จบสิ้น ถ้ำลาวา อุโมงค์แรงดึงดูด เขาหมอกวายุ และช่องเขาเทพอัสนี แต่เจ็ดยอดเขากลั่นพลังไม่ได้เปิดใช้โดยฝึกฝน ต้องเป็นผู้อยู่อันดับหนึ่งในสิบของศิษย์นอก สำหรับผู้อื่นไม่มีทางเลือกใดนอกจากใช้คะแนนสะสมจากสำนักแลกเปลี่ยนเข้าฝึกฝน
คะแนนสะสมจะได้รับจากการไปขุนเขาไม่สิ้นสุดเพื่อล่าสัตว์อสูรทมิฬหรือสำเร็จภารกิจจากสำนัก ภารกิจของสำนักนั้นยากลำบากอย่างยิ่ง ศิษย์นอกทั่วไปไม่ค่อยกล้ารับภารกิจกันเท่าไหร่ มีเพียงศิษย์นอกที่มีพรสวรรค์และความแข็งแกร่งที่แท้จริงเท่านั้นถึงจะกล้ารับภารกิจของสำนัก
ท่ามกลางศิษย์นับพัน บรรดาผู้ที่สามารถเข้าเจ็ดยอดเขากลั่นพลังนั้นมีน้อยกว่าห้าสิบคน พวกเขาคือกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาศิษย์นอกสำนัก
“พี่ใหญ่ชิงอวี่ หยางเย่เป็นผู้ใช้พลังปราณล้ำลึกแล้ว ทั้งยังเอาชนะต้วนจวินที่อยู่ระดับแปดขั้นปราณมนุษย์ขณะที่เขาอยู่ระดับหก!” เวลานี้ ณ ตรอกผู้พิทักษ์ป่า ศิษย์นอกพูดคุยเสียงทุ้มต่ำกับชายผ้าคลุมขาวที่ยืนตรงหน้า
ชายผ้าคลุมขาวแท้จริงคือหลิวชิงอวี่ที่อยู่ในอันดับยี่สิบเก้า เขารับได้ขนานนามว่าอัจฉริยะที่น่าทึ่งที่สุดของเมืองทักษิณภิรมณ์ ทั้งยังบรรลุขั้นปราณสวรรค์ระดับแรกเมื่ออายุสิบเจ็ดปี
เมื่อได้ยินคำกล่าวจากศิษย์นอก หลิวชิงอวี่ขมวดคิ้ว “ไอ้ขยะชิ้นนั้นเป็นผู้ใช้พลังปราณแล้วอย่างงั้นหรือ?”
เมื่อได้เข้าไปยังในสำนักดาบราชัน บิดาเขาสั่งให้จัดการหยางเย่เสียหากมีโอกาส แต่เมื่อเข้าไปยังสำนักดาบราชันแล้ว หยางเย่กลับไม่ใช่ศิษย์นอกอีกต่อไป และกลายเป็นศิษย์ใช้แรงงานแทน ยิ่งกว่านั้น หยางเย่ยังเป็นขยะอันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์ ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าไปจัดการหยางเย่ เนื่องจากหยางเย่ไม่คู่ควรอีก แต่บัดนี้ เขาไม่คาดคิดว่าหยางเย่จะกลายเป็นผู้ใช้พลังปราณล้ำลึก
“ใช่ แต่มันยังไม่ใช่ศิษย์นอกสำนัก พวกเราควรจัดการมันดีหรือไม่?”
หลิวชิงอวี่ไตร่ตรองอย่างหนักอยู่ชั่วขณะ จากนั้นจึงส่ายหัวพร้อมปรากฏความเย็นเยือกในดวงตา “ไป ไปทักทายเจ้าขยะที่กลายเป็นผู้ใช้พลังปราณล้ำลึกกัน!”
ณ หุบเขาวายุเหมันต์
“ผู้ใช้แรงงานตัวจ้อย แหวนมิตินี้เป็นของเจ้าแล้ว มีหินพลังปราณส่วนหนึ่งข้างในนั้น” ณ ข้างบ่อน้ำ เปาเอ๋อยิ้มขณะมอบแหวนมิติที่ได้รับมาจากเฟิงอวี่
ขณะที่มองไปยังแหวนมิติ เปลือกตาหยางเย่กระตุก เขาคิดไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ก่อนส่ายหัวพร้อมกล่าว “เปาเอ๋อแหวนวงนี้ล้ำค่าเกินไป ข้าไม่สามารถรับไว้ได้!” หากจะกล่าวว่าเขาไม่ได้ถูกล่อลวงโดยแหวนมิติ มันคงจะเป็นเรื่องโกหก แต่สำหรับหยางเย่เขามีข้อจำกัดของตัวเอง
“ผู้ใช้แรงงานตัวจ้อย เจ้าพูดสิ่งใดออกมา เปาเอ๋อไม่สนุกด้วยนะ!” เปาเอ๋อมองไปยังหยางเย่ “มันเป็นเพียงแหวนมิติ ไม่ใช่สิ่งที่เยี่ยมยอดอันใด ยิ่งกว่านั้นเปาเอ๋อคงไม่ชนะหากขาดเจ้า หากปฏิเสธอีกครั้งเปาเอ๋อจะโยนมันทิ้งเสีย!”
ความรู้สึกอบอุ่นไหลเข้าสู่หัวใจหยางเย่เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเลิกปฏิเสธพร้อมรับแหวนในมือเปาเอ๋อ ทันใดนั้นดูเหมือนจะคิดบางสิ่งได้ เขารีบหยิบยันต์เสริมกำลังส่งให้เปาเอ๋อพร้อมกล่าว “เปาเอ๋อ มันคือยันต์เสริมกำลังที่ข้าสร้าง มันคือยันต์ระดับสูง เจ้าเก็บมันไว้นะ!”
“อืม!” เมื่อเห็นหยางเย่รับแหวน เปาเอ๋อยิ้มและพยักหน้า ทันใดนั้นดวงตานางเบิกกว้าง “เจ้า เจ้า เจ้าบอกว่าได้สร้างยันต์เสริมกำลัง และมันเป็นยันต์ระดับสูงงั้นหรือ?”
“ถูกต้อง!” หยางเย่พยักหน้า
“เจ้า เจ้า เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่หรือไม่?” เปาเอ๋อมองหาพิรุธในตัวหยางเย่ “ผู้ใช้แรงงานน้อย เปาเอ๋อเกลียดผู้ที่โกหกเปาเอ๋อนะ!”
หยางเย่กลอกตาพร้อมกล่าว “เจ้าน่าจะรู้ดีที่สุดว่าข้าโกหกหรือไม่!?”
เปาเอ๋อหยิบยันต์เสริมกำลังในมือหยางเย่ นางเห็นเปลวไฟที่ดูมีชีวิตข้างใน สิ่งนี้ทำให้นางชะงักไป นางหยุดหายใจไปครู่หนึ่งก่อนจะบ่นพึมพำออกมา “มันเป็นไปได้ยังไงกัน? มันคือยันต์ระดับสูงของจริง มันคือยันต์ระดับสูงของจริง มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”
พอสังเกตเห็นเปาเอ๋อเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณ หยางเย่กล่าวด้วยน้ำเสียงใส “เกิดอะไรขึ้น? มันดีหรือไม่?”
เปาเอ๋อเงยหน้ามองหยางเย่ นางระงับความตื่นเต้นในใจก่อนจะเอ่ย “เจ้า เจ้าบอกว่าสร้างมันเสร็จโดยใช้เวลาเพียงครึ่งเดือน?”
“ใช่แล้ว!” หยางเย่พยักหน้าตอบ “ข้าล้มเหลวหลายต่อหลายครั้ง ทั้งยังใช้วัตถุดิบของเจ้าไปส่วนหนึ่งด้วย!” เมื่อเขากล่าว หยางเย่รู้สึกละอายใจไปด้วย
