ตอนที่ 109: ผมขยะแขยงคุณมากกว่าอีก
หลังจากเดินออกไปแล้ว เสี่ยวเฉิงพลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้น เขาก็กล่าวคําพูดใส่หูฟังไปยังศูนย์บัญชาการ “อ่า อันที่จริง วันสําคัญขนาดนี้ ฉันคงจะรู้สึกแย่ไม่น้อยเลยล่ะถ้าไม่ยอมทําอะไรสักอย่างเพื่อปั่นหัวพวกแก๊งพยัคฆ์ขาว เดี๋ยวฉันจะเข้าไปข้างในเอง พวกมันจะได้เพ่งความสนใจทั้งหมดมาที่ฉันแทนเซินเหยา…”
“กัปตันครับ แบบนั้นจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ?” ช่างเทคนิคจากศูนย์บัญชาการถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ฉันเดินออกมาก่อนแล้ว” เสี่ยวเฉิงเผยยิ้มและยื่นปืนให้กับเจ้าหน้าที่ตํารวจนอกเครื่องแบบที่ยืนอยู่ข้างนอก หลังจากนั้น เสี่ยวเฉิงก็เดินกลับเข้าไปยังคาสิโน
แต่ทว่า ผู้คุมเฝ้าประตูคาสิโนก็ยังคงจําเสี่ยวเฉิงได้ “ขอโทษนะครับ คุณเข้าไปไม่ได้”
“ทําไมกัน?” เสี่ยวเฉิงขมวดคิ้ว “ถ้าข้างในไม่มีธุรกิจผิดกฎหมายอะไรหรือเปล่า? ทําไมฉันถึงเข้าไปไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง ถ้าไม่นับว่าฉันเป็นตํารวจ ฉันก็คือลูกค้าทั่วไปคนหนึ่งเลยนะ ขอเข้าไปเล่นสนุกหน่อยไม่ได้หรือยังไงกัน?”
“ปล่อยให้เขาเข้ามา” ทว่า ในตอนนี้ นายน้อยฉันที่เป็นคู่ปรับกับเสี่ยวเฉิงครั้นอดีตก็พลันเดินเข้ามาและพูด
เสี่ยวเฉิงมองไปยังนายน้อยฉินและถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ออกมาจากโรงพยาบาลได้แล้วงั้นเหรอ?”
นายน้อยฉันพลันเผยยิ้มและพ่นลมหายใจออกมา “นายเป็นคนแรกที่เล่นงานฉันได้ก็จริง แต่นายก็อาจจะไม่รู้ว่าตัวเองกําลังทําอะไรอยู่ รวมถึงการสืบสวนสอบสวนกระจอกงอกง่อยของนายด้วย ด้วยความเคารพนะ ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลย อย่าเข้ามาเล่นกับไฟเสียจะดีกว่า…”
ทว่า เสี่ยวเฉิงไม่ได้เกรงกลัวต่อคําขู่เลยแม้แต่น้อย “แล้วไง? อันที่จริง ฉันจงใจวิ่งเข้าไปเล่นกับไฟเลยล่ะ หรือว่าพวกนายกลัวไฟของฉันกันแน่? ไม่ต้องทําท่าที่กังวลขนาดนั้นก็ได้”
“ที่นี่เป็นคาสิโนถูกกฎหมาย ว่าแต่คุณหัวหน้าทีมสองคิดจะมาทําอะไรที่นี่กันล่ะ?”
เสี่ยวเฉิงพลันหัวเราะ “ไม่ต้องเรียกแบบนั้นหรอก ฉันยังไม่ชินเลย คิดเสียว่าฉันยังเป็นตํารวจลาดตระเวน เหมือนเมื่อก่อนก็แล้วกัน”
“ใครจะไปกล้าล่ะ? นายเป็นถึงชายผู้ปลิดชีพปรมาจารย์หยานเชียวนะ แถมยังซัดกับพวกแก๊งเต่าดําตามลําพังด้วย อีกอย่าง ตอนนี้ยศถาบรรดาศักดิ์ของนายก็สูงส่งไม่เบาเลยนี่ คุณกัปตัน!”
หลังจากนั้น นายน้อยฉันก็พลันเดินเข้าไปกระซิบข้างหูเสี่ยวเฉิง “แต่ขอเตือนอีกรอบนะ ยิ่งนายอยู่สูงเท่าไหร่ ถ้าเกิดล้มขึ้นมา มันก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น ดูแลตัวเองหน่อยก็แล้วกัน”
ทว่า เสี่ยวเฉิงไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่สุดท้าย ฉันก็ได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้วไง อีกอย่าง ไม่ว่าสิ่งที่นายทําจะผิดหรือถูกกฎหมาย มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับลมปากของนาย แต่มันขึ้นอยู่กับผลการสอบสวนของเราต่างหาก ถ้านายไม่ได้พยายามปิดบังอะไร แล้วทําไมถึงไม่ปล่อยให้ฉันเข้าไปตั้งแต่แรกล่ะ?”
“ใครบอกกันว่านายไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา?” นายน้อยฉันอ้าแขน “เชิญตามสบายเลย”
เสี่ยวเฉิงพยักหน้า เขาพลันกระแทกเข้าที่แขนของนายน้อยฉินพร้อมกับเดินเข้าไปในคาสิโน ภายในห้องโถงนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
“หมอนั่นเล่นพนันเก่งมาก จับตาดูเอาไว้หน่อย แล้วก็ช่วยหานักพนันมือโปรมาลดทิฐิของมันที” นายน้อยฉินกระซิบกับผู้ช่วยข้างกาย
ผู้ช่วยพลันพยักหน้าแล้วจากไป
เซินเหยาพลันสังเกตเห็นว่าเสี่ยวเฉิงเข้ามาด้วย ด้วยเหตุนั้น เธอจึงแสร้งเดินไปยังจุดแจกไวน์และถามขึ้น “ทําไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?”
“ก็แค่มาตรวจดูว่าเธอโอเคดีหรือเปล่านะ เพราะถ้าทุกอย่างโอเคแล้ว ฉันก็จะออกไป อีกอย่าง ฉันเข้ามาสร้างสถานการณ์ด้วยแหละ”
เซินเหยาขมวดคิ้ว “แล้วเกิดอะไรขึ้นที่ประตูทางเข้ากัน?”
เสี่ยวเฉิงตอบกลับ “คนของเราถูกสั่งย้ายไปประจําที่จุดอื่นน่ะ ผิดแผนนิดหน่อย”
“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?” เซินเหยาถามขึ้น
“เขาสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง ดเหมือนว่าพวกแก๊งพยัคฆ์ขาวจะระมัดระวังตัวเป็นพิเศษเลยล่ะ”
