ตอนที่ 6 ภูตรับใช้
“เรื่องผู้เล่นที่ให้ไปหาได้ข้อมูลอะไรมาบ้าง”ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาโดยมีหมวกของคัลติเวชั่นออนไลน์ครอบอยู่บนหัว เค้าจ้องไปที่ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงประตู
“ ขออภัยในน้อยแต่ดูเหมือนว่าผู้เล่นคนนี้จะไม่ค่อยป่าวประกาศตัวเองซักเท่าไหร่แม้แต่ข้อเสนอต่างๆที่เราเสนอไปให้ก็ไม่สามารถล่อหลวงเค้าให้ปรากฎตัวออกมาได้” ชายวัยกลางคนกล่าว ด้วยนำเสียงที่เหนื่อยล้าเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสองวันแล้วเค้าใช้เวลาทั้งหมดไปกับหาข้อมูลเกี่ยวกับหยวนแต่ผลที่ได้คือความว่างเปล่า
“ถ้าข้อเสนอไม่ดีพอก็เพิ่มข้อเสนอที่มันล่อใจเขาไปสิ ปรับรางวัลค่าหัวเป็น 20,000,000 ถ้าผู้เล่นคนนี้ไม่ได้รวยระดับสุดยอดแล้วไม่ช้าก็เร็วเค้าก็โผล่ออกมาเอง” ชายหนุ่มตอบอย่างลวกๆราวกับว่าเงิน 20,000,000 ไม่มีความหมายสำหรับเขา
“ขอรับนายน้อย”ชายวัยกลางคนจึงเดินออกไปทำตามคำสั่ง
“ ฉันจะหาตัวเขาให้พบไม่ว่าราคาจะเป็นเท่าไหร่ให้ผู้เล่นคนนี้มันน่าจะเป็นลูกของเลดี้ลัค หรือไม่ก็มีความเกี่ยวข้องกับผู้สร้างเกมเป็นแน่. มันถึงได้รับสิ่งต่างๆในเกมมากกว่าคนอื่นถ้าได้มันมาเป็นพวกตระกูลของฉันจะคงจะเพิ่มระดับขึ้นไปอีก”
ผู้คนทั่วโลกต่างลงทุนลงแรงเพื่อหาตัวหยวนเพราะหวังว่าจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมในการเล่นเพื่อให้ขึ้นเป็นระดับแนวหน้า
…………
เกมส์สตาร์ท
หลังจากหยวนเข้ามาในเกมเขาก็ยังไม่พบเสียวหัว “หรือว่าเธอจะมีปัญหากับครอบครัวที่วันนั้นกลับบ้านดึก”
เขานึกถึงเรื่องที่พอจะเป็นไปได้ “บางทีเธออาจจะโกหกเกี่ยวกับครอบครัวเพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องกังวลและเล่นกับเธอนานๆ” หยวนถอนหายใจนึกถึงสาวน้อยผู้ร่าเริง หยวนไม่ได้ใส่ใจกับชื่อเสียงหรือความแข็งแกร่งเท่าใดนัก
เขาต้องการทำในสิ่งที่ทำไม่ได้เมื่ออยู่บนโลกจริงเท่านั้น
เขา ดึงสร้อยคอที่เธอให้เขาก่อนจะจากไป เขาส่ายหัวและถอนหายใจ“ฉันไม่ควรใจร้อนขนาดนี้ฉันจะรอเธอเหมือนที่เธอรอฉันกลับมา“ ดังนั้นเมื่อเธอไม่มาเขาจึงนั่งลงและทำการฝึกฝนต่อเพราะมันคล้ายกับการได้นวดคลายกล้ามเนื้อระหว่างนอนหลับ
เวลาผ่านไปถึงตอนกลางคืนอีกครั้ง
160,000160,000
<คุณดูดซับพลังฉีเพียงพอสำหรับการพัฒนา>
<คุณได้เลื่อนขั้นเป็นวิญญาณฝึกหัดขั้นที่ 6>
<สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 350>
320,000320,000
<คุณดูดซับพลังฉีเพียงพอสำหรับการพัฒนา>
<คุณได้เลื่อนขั้นเป็นวิญญาณฝึกหัดขั้นที่ 7>
<สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 400>
<การรับความรู้สึกเพิ่มขึ้น>
<อันดับ : ไม่ระบุ>
<รายละเอียด : ปรับปรุงการทำงานของระบบประสาททั้งหมดที่มีอยู่อย่างถาวรโดยไม่ต้องเปิดใช้งาน >
320,295640,000
“ต้องใช้เวลานานขึ้นและนานขึ้นในการจะเพิ่มระดับถัดไปเวลาที่นานขึ้นประมาณสองเท่าในทุกทุกระดับแล้วมันจะมีอีกกี่ระดับกันนี่” หยวนครุ่นคิด “ต้องใช้เวลาเป็นเดือนสำหรับการฝึกฝนเลยหรือ ถ้าต้องฝึกฝนอย่างตรงไปตรงมาก็คงน่าเบื่อเสียเหลือเกิน…..”
ขณะที่หยวนกำลังจะออกจากระบบเสียงประกาศก็ดังขึ้น
<ยินดีด้วย!! ผู้เล่น ไวท์โลตัส (ดอกบัวสีขาว) ได้รับ ภูตรับใช้เป็น คนแรกของโลก !!>
ในขณะที่หยวนสงสัยว่า ไวท์โลตัส ได้ ภูตรับใช้เป็นประเภทใด แต่คนอื่นๆมัวแต่ประหลาดใจที่ครั้งนี้ไม่ใช่หยวนอีกต่อไป พวกเขาค่อนข้างจะโล่งใจที่ไม่ได้มีเพียงหยวนคนเดียว ที่เป็น “เอนเซนเตอร์” เพียงคนเดียวของโลก
“เอนเซนเตอร์” เป็นชื่อที่สังคมตั้งให้สำหรับพวกที่ได้ปรากฏตัวในประกาศด้วยฐานะ คนแรกของโลก
“ภูตรับใช้งั้นหรอ?” ทันใดนั้นหยวนก็เริ่มมีความปรารถนาที่จะได้รับภูติรับใช้ แต่จะทำอย่างไรหล่ะเพื่อให้ได้มาครอบครอง
ล็อคเอาท์
…………
หลังออกจากเกม ก็พบว่ายูรุอยู่ข้างๆพร้อมอาหารเย็นในมือ
“ยูรุ ทำไงถึงจะได้มีภูตรับใช้ เธอพอจะมีข้อมูลบ้างไหม” เขาตัดสินใจถาม
“ภูตรับใช้งั้นหรอ ตอนนี้มีใครได้มาครอบครองแล้วหรอ” เธอถามด้วยความอยากรู้
“มีสิเขาชื่อ ไวท์โลตัสหน่ะ”
“ไวท์โลตัส!” ยูรุจำชื่อนั้นได้ทันที “เธอเป็นหนึ่งในผู้เล่นอันดับต้นๆ ในฐานะผู้ฝึกฝนในระดับวิญญาณฝึกหัดระดับที่ 5 นอกจากนี้ชีวิตจริงเธอยังรวยสุดๆอีกด้วย”
“ผู้ฝึกฝนวิญญาณฝึกหัดระดับ 5 ถือเป็นผู้เล่นอันดับต้นแล้วหรอ?” หยวนซึ่งอยู่ระดับที่ 7 ถามด้วยความประหลาดใจ ฉันแทบไม่ได้ฝึกฝนอะไรเลยแต่อันดับสูงกว่าท็อปเพลเยอร์ถึงสองระดับ
“ยูรุ ใครที่เป็นผู้ฝึกฝนอันดับสูงสุดในคัลติเวชั่นงั้นหรอ”
“หนูคิดว่าน่าจะเป็น ผู้เล่นที่มีชื่อว่า ไลท์นิ่งเอมเพอเรอร์หล่ะนะ(จักรพรรดิสายฟ้า) ผู้ฝึกฝนวิญญาณฝึกหัด
อันดับที่ 6”
“โว้วว ชื่ออะไรจะเท่ขนาดนั้นหล่ะ”
“นั่นคือสิ่งที่พี่สนใจงั้นหรอ” ยูรุพูดพร้อมหัวเราะ “แล้วตอนนี้อันดับวิญญาณของพี่หล่ะเท่าไหร่แล้ว ถ้าให้เดาการที่พี่ใช้เวลานั่งเล่นคุยกับ npc คงน่าจะราวๆสักระดับ 2 หล่ะมั้ง”
หยวนแสยะยิ้ม “ผิด!!”
“อะไรนะ อย่าบอกนะว่ายังไม่มีอันดับผู้ฝึกฝนหน่ะ!!”
“ยูรุ พี่เป็นพี่ที่อ่อนแอในสายตาของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” หยวนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “โอ้ย ไม่เป็นไรยังไงซะในเกมพี่ก็ไม่เป็นที่รู้จักอยู่แล้ว และเหมือนที่เธอบอกมันก็เป็นแค่เกมหน่ะนะ ยังไงก็เถอะรีบๆมาเล่นด้วยกันได้แล้ว”
“สัปดาห์นี้เป็นไปไม่ได้เลยเพราะยังต้องไปเรียนอยู่ แถมมีการบ้านต้องทำด้วย หนูจะเริ่มเล่นก็ต่อเมื่อสัปดาห์หน้าเพราะจะปิดเทอมฤดูร้อนพอดี”
“โรงเรียนงั้นหรอ น่าอิจฮาจัง” หยวนยิ้มอย่างข่มขื่น
“การไปโรงเรียนไม่ได้มีอะไรน่าสนุกหรอกน่าเบื่อจะตายชัก” ยูรุถอนหายใจ
“ฉันก็ยังอิจฉาทุกคนที่นั่นอยู่ดีนั่นแหล่ะ” เขาถอนหายใจ
หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันต่อเพียงไม่กี่นาที ยูรุก็กลับไปที่ห้องเพื่อเข้านอน
“ถ้าเธอไม่มาปรากฏตัวพรุ่งนี้ฉันจะใช้สร้อยเส้นนั้น” เขาพูดกับตัวเองก่อนจะหลับไป
…………
