ตอนที่ 27 อาหารอัดหน้า
เมื่อหยวนและเสียวหัวออกจากโรงประมูลพวกเขาก็เดินไปรอบๆเมืองอย่างไร้จุดหมาย
“ตอนนี้เรามีเงินเพียงพอแล้วบางทีเราควรจะหนซื้ออุปกรณ์ไว้สำหรับอนาคตดีกว่า”
อย่างไรก็ตามเสียวหัวเอียงคอด้วยความงงงวย “แต่เสียวหัวมีสมบัติมากมายที่พี่หยวนสามารถใช้ได้”
หยวนแสดงรอยยิ้มหวานอมขมกลืนและพูดขึ้นว่า “อันที่จริงฉันไม่สามารถพึ่งเธอไปทุกอย่างได้หรอกนะ ฉันควรจะพยายามอย่างหนักกว่านี้และหาอุปกรณ์ของตัวเองบ้าง”
เสียวหัวยังคง งง และถามขึ้นว่า “เสียวหัวสังเกตเห็นสิ่งนี้มานานแล้ว ทำไมพี่หยวนถึงอยากทำงานหนักขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงใช้ ประโยชน์จากสถานการณ์แบบนี้ แทนที่จะทำงานให้มาก”
หยวนหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด “แม้ว่ามันจะดูไม่เป็นอย่างนั้น แต่ฉันใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในฐานะคนพิการแม้จะเข้าห้องน้ำยังต้องพึ่งพาคนอื่นฉันเกลียดความรู้สึกแบบนั้น ไร้พลังไร้ประโยชน์ ตอนนี้ฉันสามารถใช้ร่างกายได้อีกครั้งฉันต้องการมีความสุขกับการใช้ชีวิตให้เต็มที่เพื่อสัมผัสกับความหมายของการมีชีวิต”
“พี่หยวน…ที่ผ่านมาต้องเผชิญกับชะตากรรมที่ยากลำบาก”
“ที่ผ่านมางั้นหรือ” หยวนหัวเราะด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะดูสบายดี แต่จริงๆแล้วฉันยังใช้ชีวิตไร้จุดหมายเช่นนั้นอยู่”
“……”
“แต่พี่หยวนไม่ได้พิการอีกแล้วนะ แถมยังเป็นอัจฉริยะแห่งการฝึกฝนอีกด้วย” แม้เธอจะไม่รู้ถึงสถานการณ์ของเขาแต่ก็สัมผัสได้ถึงความเหงาและสิ้นหวังจากน้ำเสียงของเขา
“นั่นอาจจะเป็นเรื่องจริงในโลกนี้ แต่เมื่อฉันออกจากระบบ ก็จะกลับไปเป็นคนพิการในโลกที่มืดมนนั่นเป็นสิ่งที่ยังคงอยู่ในโลกใบนั้นเอาหล่ะ ทิ้งเรื่องหดหู่นั่นเถอะ มีความสุขกับความมั่งคั่งตรงหน้านี่ดีกว่า” หยวนกล่าวขณะที่กำลังเดินไปรอบๆเมือง
ในขณะที่เสียวหัวมองเขาอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาครุ่นคิดอยู่ภายใน
“อาจจะมีบางสิ่งที่เสียวหัวสามารถทำเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของพี่หยวนได้…” เธอคิดกับตัวเอง
ในเวลาต่อมาพวกเขาก็มาถึงร้านขายอุปกรณ์
“ยินดีต้อนรับสู่คลังแสงมังกร!” ชายกลางคนหลังเคาท์เตอร์กล่าวเมื่อเห็นพวกเขา “เรามีอาวุธและชุดเกราะระดับวิญญาณทุกประเภท! ต้องการอะไรหรือท่าน”
“ฉันอยากได้……” หยวนพูดขณะมองไปรอบๆ
<ดาบกระดูก>
<ระดับ : วิญญาณ>
<คุณภาพ : ปลานกลาง>
<ความแข็งแกร่งทางกายภาพที่ต้องการ : 300>
<ความแข็งแกร่งทางจิตใจที่ต้องการ : 600>
<ความคม : 300>
<รายละเอียด : ดาบที่สร้างจากกระดูกของโครงกระดูกแห่งจิตวิญญาณ>
<ราคา : 30,000 ทอง>
……
<ชุดเกราะเกล็ดกิ้งก่าเพลิง>
<ระดับ : วิญญาณ>
<คุณภาพ : สูง>
<ความแข็งแกร่งทางกายภาพที่ต้องการ : 500>
<ความแข็งแกร่งทางจิตใจที่ต้องการ : 250>
<พลังป้องกัน : 5,000>
<รายละเอียด : สร้างด้วยเกล็ดที่ทนทานสูงของกิ้งก่าเพลิง>
<ราคา : 80,000 ทอง>
“พระเจ้า อุปกรณ์ที่นี่ราคาแพงมาก! ดวงตาของหยวนเบิกกว้าง เมื่อเห็นราคาของระดับวิญญาณเหล่านี้ มันทำให้เงิน 540 ทองของเขาไม่มีค่าไปเลย”
“มันราคาแพงใช่ไหมหล่ะ?” เสียวหัวอ่านสีหน้าของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “เว้นแต่พี่จะมาจากตระกูลขุนนางหรือมีนิกายใหญ่ๆคอยสนับสนุนนอกนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาที่นี่กันหรอก”
“ทำไมไม่บอกฉันแต่แรกหล่ะ รู้สึกเหมือนเป็นขอทานที่เดินเข้าไปในร้านเครื่องประดับอย่างไงอย่างงั้น…” หยวนพูดพลางถอนหายใจ “งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ”
เมื่อชายวัยกลางคนเห็นสองคนที่ดูของเพียงสองชิ้นแล้วออกไป ก็กัดฟันพูดอย่างเหยียดหยาม “ชิ! ไม่น่าเปลืองลมหายใจทักไอ้เจ้าพวกนี้เลย!”
“……”
เมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้นหยวนก็หันกลับไปมองและขมวดคิ้ว
“อะไรหล่ะ แกจะเล่นฉันเพราะฉันพูดความจริงงั้นรึ” ชายวัยกลางคนยังคงดูถูกเขาต่อ “ร้านนี้เป็นร้านของนิกายมังกร ก็ลองเล่นฉันสิถ้าแกกล้าพอ”
“……”
คิ้วของหยวนกระตุกด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทของชายคนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขายากจนอย่างที่หมอนั่นว่าจริง นอกจากนี้เขาไม่อยากสร้างปัญหากับ NPC เพราะไม่รู้ว่าพวกนั้นทำอะไรได้บ้าง
ถึงอย่างนั้น เสียวหัวก็ไม่ได้ใจดีเหมือนหยวน และเธอยอมไม่ได้ที่มาดูถูกหยวนอาจารย์ที่รักของเธอ ครู่ต่อมาเธอก็ดึงสมบัติสองชิ้นออกมาจากแหวนเก็บของของเธอ เป็นสมบัติระดับสวรรค์คุณภาพยอดเยี่ยมทั้งสองชิ้นออกมาที่มือเล็กๆของเธอ
เมื่อชายวัยกลางคนเห็นและรับรู้ว่าของสองชิ้นนั้นเป็นสมบัติระดับสวรรค์ เข่าของเขาก็ถึงกับทรุดลง
“นั่นคือสิ่งที่เจ้าจะได้รับ ถ้ากล้ามาแหยมกับพี่หยวน” เสียวหัวยิ้มเยาะภายในใจ ก่อนจะเก็บอาวุธสวรรค์ด้วยสีหน้าพึงพอใจบนใบหน้าที่น่ารักจิ้มลิ้มของเธอ
เมื่อพวกเขาออกมาจากร้าน หยวนและเสียวหัวก็เขาไปยังร้านอาหารใกล้ๆ เพื่อเติมกระเพาะของพวกเขาด้วย
อาหารอร่อยๆ
“พระเจ้า!! อาหารร้านนี้สุดยอดจริงๆ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารสชาติขนาดนี้จะเป็นแค่อาหารในเกม” พวกเขากินอาหารราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหยหลุดออกมาจากป่ายัดอาหารเข้าปากและลงคอด้วยมือทั้งสองข้างที่ถืออาหารอยู่ตลอดเวลา ในขณะเดียวกันเสียวหัวก็มองดูสัตว์ป่าขยับขากรรไกรของเขาไม่หยุด เป็นครั้งแรกทีเธอเห็นใครกินอะไรอย่างเมามันขนาดนี้
“อาหารไม่หนีไปไหนหรอกพี่หยวนระวังจะสำลักตายเอานะ” เธอพูดกับเขา
“ฉันหยุดไม่ได้! มือมันขยับไปเองช่วงสองสามปีนี้ฉันได้กินแต่ซุปไก่มาตลอด!” หยวนพูดขณะที่อาหารยังเต็มปากเขาอยู่และน้ำตาก็ไหลอาบแก้มตุ่ยๆของเขา
เสียวหัวถึงกับส่ายหัวก่อนที่จะกินอาหารของเธอด้วยความสง่างาม
…………
