“รับทราบค่ะ หัวหน้านิกาย!”
ซู่จิ่วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูวาร์ป และหายไปจากที่เกิดเหตุและทิ้งร่องรอยของของเหลวที่วาววับและแอ่งน้ำใสขนาดเล็กไว้ข้างหลัง
เมื่อซู่จิ่วออกจากสถานที่นั้น หลงอี้จุนและผู้อาวุโสซวนก็หันมาสนใจหยวน แต่เมื่อพวกเขาเห็นดวงตาสีทองของเขาที่อยู่เบื้องหลังหน้ากากหยกดำ ร่างกายของพวกเขาก็สั่นสะท้านอย่างไม่สามารถควบคุมได้จากความรู้สึกที่น่ากลัว ที่ทำให้พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าสถานการณ์คอขาดบาดตายที่สัตว์ร้ายทรงพลังสามารถฆ่าพวกเขาเมื่อไหร่ก็ได้
แม้จะมีพื้นฐานการฝึกฝนในฐานะจ้าวแห่งวิญญาณ แต่พวกเขาก็รู้สึกไม่มีทางสู้เมื่ออยู่ต่อหน้าการจ้องมองของนักรบวิญญาณเพียงคนเดียว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าใจได้สำหรับผู้เชี่ยวชาญทั้งสองคน
“หยวน…เจ้าทำอะไรกับตาของเจ้าได้ไหม?”
หลงอี้จุนถามหยวนในเวลาต่อมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าของเขา
“ตาของข้างั้นหรอ ทำไมล่ะ?”
หยวนถามโดยที่ยังไม่รู้ว่าการจ้องมองมังกรของเขายังทำงานอยู่
“มันเป็นสีทองอร่ามและข้ารู้สึกไม่สบายใจที่ได้จ้องมัน”
หลงอี้จุนกล่าว
“หื้ม ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่ามันทำงานอยู่…ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตาของข้าถึงรู้สึกแตกต่างจากปกติเล็กน้อย”
หยวนหลับตาและปิดการใช้งานทักษะการจ้องมองของมังกร
เนื่องจากเขาเคยชินกับการทำให้การจ้องมองของมังกรเปิดใช้งานภายในพื้นที่พิเศษเป็นเวลาหลายวันโดยไม่ได้พัก จึงให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติเหมือนกับการหายใจ ดังนั้นทำไมเขาจึงไม่สังเกตเห็นมันในทันที
เมื่อดวงตาสีทองหายไป หลงอี้จุนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่จะพูด
“สวัสดีหยวนข้าชื่อหลงอี้จุน และข้าเป็นผู้นำนิกายคนปัจจุบันของวิหารแก่นมังกร และนี่คือ…”
ผู้อาวุโสซวนก้าวไปข้างหน้าและยื่นแขนออกเพื่อจับมือ
“เจ้าเป็นยังไงบ้างหยวน นามสกุลของข้าคือซวน ซวนซ่าน”
“ซวน…?”
หยวนเลิกคิ้วหลังจากได้ยินนามสกุลที่คุ้นเคย
“ถูกต้องแล้วข้าคือปู่ของซวนหวู่ฮั่น เธอได้บอกข้าเกี่ยวกับเจ้าแล้ว”
ผู้อาวุโสซวนกล่าว
“โอ้! คุณปู่ของซวนหวู่ฮั่น! เธอยังบอกให้ข้ามาหาท่าน ถ้าข้ามาที่วิหารแก่นมังกร!”
หยวนจับมือเขา
“ใช่ถ้าเจ้ามาหาข้าทันที ข้าสามารถให้เจ้าเป็นศิษย์ได้ทันที และเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการสอบครั้งนี้ด้วย ข้ารู้สึกโล่งใจที่เจ้าไม่ได้มาหาข้าก่อน มิฉะนั้นเราจะไม่เคยตระหนักถึงศักยภาพที่แท้จริงของความสามารถของเจ้า”
ผู้อาวุโสซวนกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ทันใดนั้น หลงอี้จุนก็เริ่มเดิน และเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าแผ่นหินสีทอง ครู่ต่อมามือของเขาลูบไล้แผ่นหินที่เป็นของแข็งพร้อมกับใบหน้าที่ชวนให้หลงใหล
“ยินดีด้วยหยวน…หรือข้าควรเรียกเจ้าว่าศิษย์หยวน ตอนนี้เจ้าสอบผ่านแล้วไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เจ้าก็ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ไม่มีใครเคยทำได้มาก่อน แม้แต่ผู้ก่อตั้งของเราก็ไม่สามารถทำได้ การเข้าใจ 100 เปอร์เซ็นต์ของเทคนิคที่แผ่นหินแห่งการทำความเข้าใจให้ภายใน 7 วัน เจ้ากลับทำสำเร็จภายใน 2 วัน! ”
หลงอี้จุนกล่าวกับเขาครู่ต่อมา
“เดี๋ยวก่อน…สองวันข้าอยู่ที่นี่มาสองวันแล้วเหรอ?” หยวนถามพวกเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง
“ใช่.”
หลงอี้จุนพยักหน้า
“เดี๋ยวข้ากลับมา!”
หยวนออกจากระบบทันทีเพื่อดูว่าหยูรู่ยังอยู่หรือไม่
“หยูรู่ล่ะ?”
หยวนเรียกหาเธอทันทีหลังจากออกจากระบบ
“คุณหนูออกไปโรงเรียนแล้วนายน้อย”
ทันใดนั้นเสียงใสที่เป็นของหญิงสาวก็ตอบรับเขา แต่ไม่ใช่เสียงของหยูรู่
“เสียงนั่น…นั่นคุณเหม่ยซิ่ว?” หยวนถาม
“ใช่แล้ว นี่คือเหม่ยซิ่วพูด” เธอตอบ
“ฉันเข้าใจแล้ว…ฉันอยู่ในเกมมานานแค่ไหนแล้ว?”
เขาถามเธอครู่ต่อมา
“นายน้อยเล่นตั้งแต่เช้าเมื่อวานนี้ และพลาดอาหารไปสองมื้อ นั่นคืออาหารเย็นของเมื่อคืนและอาหารเช้าของเช้าวันนี้ คุณหนูสั่งให้ฉันรออยู่ที่นี่ ในกรณีที่นายน้อยออกจากระบบและต้องการความช่วยเหลือ” เหม่ยซิ่วกล่าว
เนื่องจากเหม่ยซิ่วเป็นสาวใช้ส่วนตัวของหยูรู่ และอายุเท่า ๆ กับเธอ หยูรู่จึงไว้วางใจเหม่ยซิ่วมากพอที่จะปล่อยให้เธออยู่กับหยวนตามลำพัง และเธอจะปล่อยให้เหม่ยซิ่วดูแลหยวน เมื่อใดก็ตามที่เธอทำไม่ได้
สาเหตุที่เหม่ยซิ่วไม่มาในครั้งก่อนที่หยูรู่ ไม่สามารถมาดูแลหยวนได้ นั่นเป็นเพียงเพราะเธอยุ่งกับงานอื่น
อย่างไรก็ตามไม่เพียง แต่หยูรู่เท่านั้นที่ไว้ใจเหมยซิ่ว แต่หยวนยังเชื่อใจเธอ แม้กระทั่งปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อน เหมือนที่พวกเขารู้จักกันมาหลายปีก่อนที่เขาจะพิการ
“คุณต้องการทานอาหารเช้า…หรืออาหารกลางวันตอนนี้มั้ยนายน้อย?”
“ไม่เป็นไรฉันไม่หิวเนื่องจากหยูรู่ไปโรงเรียนแล้ว ฉันจะกลับไปเล่นเกมต่อ ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้วเหมือนกัน”
หยวนพูดกับเธอ
“ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ เนื่องจากคุณหนูสั่งให้ฉันอยู่ที่นี่ จนกว่าเธอจะกลับมา”
เหม่ยซิ่วกล่าว
“…คุณก็เหมือนกับเธอจริงจังกับงานของคุณเสมอแม้ว่าคุณจะอายุเท่าๆกับหยูรู่ก็ตาม ช่างน่าชื่นชมจริงๆ”
“ขอบคุณสำหรับคำชมนายน้อย”
“ฉันจะไปแล้ว คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”
หลังจากพูดจบ หยวนก็กลับเข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝน
หลังจากกลับไปที่โลกแห่งการฝึกฝน หลงอี้จุนก็พูดกับหยวนต่อไปราวกับว่าเขาจะไม่เคยจากไปตั้งแต่แรก
“เจ้าจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน ถ้าข้าไม่ได้เห็นผลลัพธ์ของเจ้าด้วยตาของข้าเอง ข้าคงไม่เชื่อแม้ว่าจะมีคนทุบตีข้าจนตาย! “
“อย่างไรก็ตามแม้ว่าความสำเร็จของเจ้าจะเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้เรายังต้องเก็บเป็นความลับไว้ก่อนไม่เช่นนั้นอาจทำให้เจ้าเกิดปัญหา แม้แต่ปัญหาที่ไม่จำเป็นของวิหารแก่นมังกร ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังในภายหลัง แต่สำหรับตอนนี้เราออกไปจากที่นี้กันเถอะ”
“แล้วใบหยกพิเศษล่ะ?”
จู่ๆหยวนก็ถามเขา
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวลเรื่องแบบนั้นก็ได้ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะให้เจ้าเข้าไปในวิหารมังกร!”
หลงอี้จุนกล่าวและพูดต่อว่า
“มาเถอะ เรามาคุยกันต่อที่ที่สบายกว่านี้”
