หลังจากเดินไปรอบๆสองสามนาทีตามหมายเลขอาคาร ในที่สุดหยวนก็มาถึงอาคารขนาดใหญ่ที่มีสองชั้น
“นี่ดีกว่าบ้านหลังก่อนแน่นอน แต่อาจจะปรับปรุงมากเกินไปหน่อย…” หยวนยืนอยู่หน้าอาคารสักครู่เพื่อชื่นชมความสวยงามของอาคารเหล่านี้
“ขอแสดงความยินดีที่ผ่านการสอบคัดเลือกศิษย์ใหม่ด้วยนะนางฟ้าหมิน แน่นอนเรารู้ว่าเจ้าจะผ่านการสอบก่อนที่จะสอบเข้าซะอีก!”
“ลืมเรื่องการสอบผ่านไปได้เลย นางฟ้าหมินทำสำเร็จ 50 ก้าวในสระน้ำสีเงิน! เป็นเวลาเจ็ดปีแล้วที่ไม่มีคนทำความสำเร็จเช่นนี้ ข้าแน่ใจว่าตระกูลหมินจะต้องดีใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้
“เจ้าอยากจะเฉลิมฉลองโอกาสนี้อย่างไร เราควรจะมีงานเลี้ยงที่นิกายามังกรในภายหลังหรือไม่”
“ฟังดูเป็นความคิดที่ดีมาก เจ้าคิดว่ายังไงนางฟ้าหมิน!”
เมื่อหยวนได้ยินบทสนทนานี้ เขาก็หันกลับมาและสังเกตเห็นศิษย์กลุ่มใหญ่เดินมาพร้อมกับหญิงสาวที่สวยงาม นางฟ้าหมิน อย่างไรก็ตามศิษย์เหล่านี้ไม่ได้สวมเครื่องแบบศิษย์ของนิกายชั้นนอก
ศิษย์ของนิกายชั้นนอก จะได้รับเสื้อผ้าสีขาวล้วนเป็นเครื่องแบบ ในขณะที่ศิษย์ของนิกายชั้นในจะสวมเครื่องแบบสีน้ำเงินหรือสีเขียวที่มีสีสัน และนั่นคือสิ่งที่ศิษย์ส่วนใหญ่ที่กำลังเดินตามนางฟ้าหมินสวมใส่
“หืม?”
นางฟ้าหมินหยุดเดินทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นหยวนยืนอยู่ไม่ไกลและศิษย์คนอื่นๆก็หยุดมองหยวนเช่นกัน
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ข้าจำหน้าเขาไม่ได้” ศิษย์คนหนึ่งที่นั่นกล่าวว่า
“ข้าก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน”
“แล้วเขามาทำอะไรแถวนี้”
“เมื่อมองไปที่เครื่องแบบของเขา เขาเป็นเพียงศิษย์ของนิกายนอกเท่านั้น นอกจากนางฟ้าหมินที่มาจากหนึ่งในเจ็ดตระกูลมรดก และศิษย์ระดับสูงแล้ว มีศิษย์ของนิกายชั้นนอกอีกไม่กี่คนที่มาอาศัยอยู่ที่นี่ เขาคงจะหลงทางหรืออะไรสักอย่าง”
ในขณะที่เหล่าศิษย์พึมพำกันอยู่นั้น เพื่อพยายามหาตัวตนของหยวนนางฟ้าหมินก็หรี่ตา และจ้องมองหยวนด้วยสีหน้าครุ่นคิด
‘ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน’ แฟรี่หมินคิดกับตัวเอง
เธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยเห็นหยวนมาก่อน แต่เธอก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกนี้ได้ว่าเธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนและมันก็เร็วๆนี้เช่นกัน
อย่างไรก็ตามความคิดของเธอถูกขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว โดยศิษย์รอบๆตัวเธอ
“เฮ้! เจ้านั่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นหนะ! เจ้าคิดว่าเจ้ากำลังทำอะไรในสถานที่นี้?! นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ศิษย์ชั้นนอกธรรมดาจะสามารถเดินไปมาได้นะ!
เมื่อได้ยินคำถามของศิษย์พวกนั้น หยวนก็ตอบกลับไปเงียบๆ
“แต่ข้าอาศัยอยู่ที่นี่”
“อะไรกันเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่งั้นหรอ?”
เหล่าศิษย์สบตากันอย่างอึดอัดใจ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะถามว่า
“เจ้าเป็นศิษย์ใหม่ใช่ไหมเจ้าอยู่ในตระกูลไหน?”
“ใช่ ข้าเพิ่งผ่านการสอบคัดเลือกศิษย์ใหม่ และข้าไม่ได้อยู่ในตระกูลใดๆ” หยวนกล่าว
“ไม่ได้อยู่ในตระกูลใดเลยและเป็นศิษย์ใหม่ เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าจะได้รับมอบหมายให้เข้ามาในบ้านหลังนี้ ในพื้นที่นี้ที่มีไว้สำหรับผู้มีสิทธิพิเศษ ผู้อาวุโสของนิกายทำอะไรผิดพลาดรึเปล่า และบังเอิญให้เขามาผิดบ้านใช่หรือไม่?” ศิษย์คนหนึ่งพูดความคิดของเขาออกมาดังๆ
“นั่นอาจจะเป็นไปได้! แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ความผิดพลาดเช่นนี้ก็เกิดขึ้นได้บ่อยครั้ง”
ศิษย์คนอื่นๆรีบตกลงกับศิษย์ที่เพิ่งพูดทันที
“เจ้าได้ยินเราแล้วนี่! ต้องมีความผิดพลาดที่ทำให้เจ้าได้บ้านในสถานที่นี้! กลับไปหาผู้อาวุโสของนิกายที่ยื่นโทเค็นประจำตัวให้กับเจ้า และบอกเขาเกี่ยวกับความผิดพลาดนี้! หากเจ้าต้องการอาศัยอยู่ในพื้นที่นี้เจ้าจะต้องติดอันดับท็อป 10 ในการจัดอันดับศิษย์ สำหรับการจัดอันดับศิษย์ของนิกายชั้นนอกหรือมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงเช่น นางฟ้าหมิน รีบออกไปจากที่นี่ซะ! เจ้ากำลังทำให้พวกเราอารมณ์เสีย! “
“…” หยวนพูดไม่ออก ศิษย์เหล่านี้บอกว่าผู้อาวุโสซวนว่าเขาทำผิดพลาดงั้นหรอ!
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งหยวนก็พูดกับเหล่าศิษย์ว่า
“ข้าไม่คิดว่าจะมีข้อผิดพลาดใดๆและตอนนี้ข้าก็อยากจะเข้าไปที่บ้านใหม่ของข้า”
หยวนหันกลับมาและเริ่มเดินไปที่บ้านของเขา
เหล่าศิษย์ต่างตกตะลึงกับคำตอบที่กล้าหาญของหยวน
ในขณะเดียวกันศิษย์ที่เพิ่งบอกกับหยวนไปก็ตะโกนออกมา
“ช่างกล้า! เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดกับใคร ข้าเป็นศิษย์ของนิกายชั้นใน! เนื่องจากเจ้าเป็นศิษย์ใหม่ ข้าจะไม่ตำหนิเจ้ามากเกินไป! แต่สิ่งที่เจ้าพูดว่าเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่ นั่นคือการถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ซึ่งรวมถึงนางฟ้าหมินด้วย ดังนั้นข้าจะต้องให้เจ้าคุกเข่าขอโทษเธอ! ” ศิษย์ชั้นในก้าวไปข้างหน้าและชี้นิ้วไปที่หยวนด้วยออร่าที่น่ากลัว
“…”
หยวนพูดไม่ออก ยังไม่ถึงครึ่งวันเลยที่เขาต้องใช้ชีวิตในฐานะศิษย์ และเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดกับศิษย์คนอื่นๆแล้ว
“เจ้าได้ยินข้าไหม! คุกเข่าขอโทษนางฟ้าหมินซะ!” ศิษย์นิกายชั้นในพูดซ้ำดูเหมือนยืนกรานให้หยวนขอโทษ
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะมีฐานะต่ำต้อย แต่หยวนก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะขอโทษในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าอีกฝ่ายเป็นคนไม่มีเหตุผล!
“ทำไมข้าต้องขอโทษ หากที่พักของข้ามีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นจริง ข้าจะออกไป แต่เจ้าไม่ได้ยื่นโทเค็นประจำตัวของข้าให้ข้า ดังนั้นเจ้าจึงไม่รู้เรื่องนั้น แต่เจ้ากำลังบอกให้ข้าขอโทษอย่างไม่มีเหตุผล” หยวนพูดกับศิษย์พวกนั้นพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
และเขาก็พูดต่อว่า
“ถ้าเจ้าต้องการที่จะเถียงต่อว่าข้าไม่ได้เป็นสมาชิกที่นี่ เจ้าสามารถนำผู้อาวุโสของนิกายมาที่นี่และเราสามารถจัดการได้ตามนั้นจนกว่าจะถึงเวลานั้น ข้าจะอยู่ที่นี่ ลาก่อน”
หยวนหันกลับไปและเปิดประตูพร้อมกับโทเค็นประจำตัวก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
“กลับมานี่สิไอ้บ้า!”
หยวนได้ยินเสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะเข้ามาในอาคาร แต่เขาไม่สนใจและปิดประตูทิ้งให้คนข้างนอกพูดไม่ออก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกับศิษย์ชั้นนอกอย่างหยวน
