ตอนที่ 168 โรงเก็บที่ถูกทิ้งร้าง
หลังจากกลับไปที่บ้านของเธอ ผู้อาวุโสชานก็ถามศิษย์เฟย
“เจ้าจะทําอะไรหลังจากนี้?”
“ข้าจะเตรียมตัวให้พร้อมสําหรับการแข่งขัน และฝึกฝนศิลปะพิณของข้ากับศิษย์หยวนจนกว่าจะถึงตอนนั้น หากสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงเขาไม่เคยเล่นพิณมาก่อนจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ข้าเชื่อว่าทักษะของเขาจะสูงอย่างไม่น่าเชื่อภายในหนึ่งสัปดาห์ก่อนการแข่งขัน”
“เดียวก่อนนะ…เจ้าเพิ่งบอกว่าศิษย์หยวนเพิ่งเริ่มเล่นพิณได้ไม่นาน?”
ผู้อาวุโสชานมองเธอตาเบิกกว้าง
ศิษย์เฟยพยักหน้าและกล่าวว่า
“ข้ารู้ว่ามันยากมากที่จะเชื่อคําพูดแบบนั้น แต่ข้าไม่เห็นเหตุผลที่เขาจะโกหก และดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนที่โกหกกับเรื่องแบบนี้”
“ยากที่จะเชื่อ ฮ่าๆๆ..นั่นแทบจะไม่เป็นความจริงเลย!”
จู่ๆผู้อาวุโสชานก็เริ่มหัวเราะและทําให้เธอตกตะลึง
และเธอพูดต่อในอีกครู่หนึ่ง
“ด้วยทักษะการเข้าใจของเขา มันจะน่าตกใจกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้เรียนรู้อย่างรวดเร็ว!”
“เป็นอย่างนั้นเหรอ?”
ศิษย์เฟยพึมพําด้วยคําที่งุนงงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามเจ้าสามารถออกไปตอนนี้ และเตรียมพร้อมสําหรับการแข่งขัน ข้าถูกผู้นํานิกายใช้ให้ทํางานหนักเกินไปแล้วเพราะเรื่องดินแดนลึกลับ ถ้าข้าไม่ทํางานนี้ให้เสร็จก่อนที่การแข่งขันของเจ้าจะเริ่มขึ้น สิ่งต่างๆก็จะซับซ้อนมากขึ้น!” ผู้อาวุโสถอนหายใจ
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่รบกวนท่านอีกต่อไป ขอบคุณอาจารย์ที่สละเวลา”
ศิษย์เฟยโค้งคํานับผู้อาวุโสชาน ก่อนออกจากสถานที่และกลับไปที่บ้านของเธอเพื่อเตรียมตัว
ผู้อาวุโสชานส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น ก่อนจะกลับไปทํางานของตัวเอง
ในขณะเดียวกันหลังจากกลับไปที่บ้านของตัวเอง หยวนก็ออกจากเกม และฝึกฝนในโลกแห่งความเป็นจริงจนกระทั่งหยูรู่กลับจากโรงเรียน
” พี่ชายหนูมีข่าวใหญ่!” หยูรู่เข้ามาในห้องของเขาแล้วตะโกน
“เกิดอะไรขึ้น?” หยวนถาม
“หนูเพิ่งเห็นสิ่งนี้จากฟอรั่มตอนที่กําลังจะกลับบ้าน แต่จะมีการแข่งขันขนาดใหญ่บางอย่างที่จะเกิดขึ้นในทวีปตะวันออกในสัปดาห์หน้า และมันเกี่ยวข้องกับการเล่นพิณ! มีข่าวลือว่าพี่สามารถรับเทคนิคขั้นเทพได้หากพี่ได้ที่หนึ่ง!” หยูรู่พูดกับเขา
“โอ้การแข่งขันพิณนั้น พี่รู้เรื่องนี้แล้ว และพี่ก็เข้าร่วมการแข่งขันแล้ว”
หยวนตอบด้วยท่าทางเรียบๆ
“อะไรนะ?!”
หยูรู่เกือบจะสะดุดขาตัวเอง หลังจากได้ยินคําพูดที่ไม่คาดคิดของหยวน
” พี่เข้าร่วมการแข่งขันดนตรีอีกแล้วเหรอ?!”
หยุรู้ร้องอุทานหลังจากนั้นเธอจ้องมองหยวนเต็มไปด้วยความตกใจและตื่นเต้น
“มันเป็นเพียงการแข่งขันในเกมเท่านั้น และพี่สงสัยว่าพี่จะสามารถทําได้ดีไหม เพราะพี่เพิ่งได้เรียนรู้เกี่ยวกับพิณเมื่อไม่นานมานี้เอง” หยวนกล่าว
“พี่กําลังประเมินตัวเองต่ําไปพี่ชาย พี่ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าพี่เป็นใคร? นักดนตรีอัจฉริยะอันดับหนึ่งที่เชี่ยวชาญเครื่องดนตรีหลายสิบชนิดจากทั่วโลกก่อนอายุ 7 ขวบ หนึ่งสัปดาห์ก็เกินพอที่พี่จะเชี่ยวชาญพิณได้อย่างสมบูรณ์!” หยูรู่กล่าว
“ถ้าหนูจําไม่ผิดพี่เป็นอัจฉริยะด้านเปียโนได้ในเวลาไม่ถึง 3 วัน!”
“อัจฉริยะเหรอ พี่ไม่ค่อยชอบที่จะเรียกตัวเองกับคํานั้น แต่นั่นอาจเป็นเพราะพี่ถูกเรียกด้วยคําพูดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน จนพี่เบื่อที่จะได้ยินแล้ว” หยวนถอนหายใจ
“ไม่มีอะไรที่พี่ไม่สามารถทําได้จริงๆ พี่ชาย พี่เป็นอัจฉริยะโดยธรรมชาติ” หยูรู่กล่าว
และเธอกล่าวต่อว่า
อีกอย่างคือ อย่าให้คนอื่นรู้ว่าพี่เป็นอัจฉริยะ แต่พูดก็ง่ายกว่าทํายังไงพี่ก็พยายามซ่อนความสามารถไว้ด้วยนะ…แม้แต่คนที่ไม่รู้เรื่องก็ยังสามารถบอกได้ว่าพี่เป็นอัจฉริยะเพียงแค่การแสด งของพี่ในบางสิ่งเท่านั้น”
“อย่างไรก็ตามพี่จะร่วมการแข่งขันพิณนี้ใช่ไหม แม้ว่าตอนนี้พี่จะมองไม่เห็นใบหน้าของหนู แต่จริงๆแล้วหนูรู้สึกขมขึ้นจริงๆที่หนูจะไม่สามารถไปดูความสามารถของพี่ในการแข่งขันได้เลยพี่ชาย” หยูรู่ถอนหายใจ
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็มีโอกาสอีกครั้ง” หยวนกล่าว
“หนูหวังว่าอย่างนั้น…”
หลังจากทานอาหารเย็น หยุรู่ก็ออกจากห้องของหยวน แต่เธอก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเองเหมือนปกติในทันที และเลือกที่จะเดินอ้อมไปยังโรงเก็บของขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบ้านหลังใหญ่ โดยมีเหม่ยจิ๋วตามหลังเธอ
“คุณหนู สถานที่แห่งนี้คือ…”
เหม่ยจิ๋วมองไปที่โรงเก็บของนี้ด้วยสีหน้างงงวย ทําไมจู่ๆหยูรู่ถึงตัดสินใจมาที่นี่? เป็นเวลาหลายปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้มาเยี่ยมชมโรงเก็บของที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้
“เธอมีกุญแจสําหรับเปิดประตูนี้ไหม” หยูรู่ถามเธอ
“มีค่ะ นี่คือกุญแจค่ะคุณหนู” เหม่ยซิวยื่นกุญแจที่ค่อนข้างเป็นสนิมให้เธอ
ไม่กี่วินาทีต่อมาหยูรู่ก็ปลดล็อคตัวล็อคขนาดใหญ่ที่ปิดประตูไว้เป็นเวลาหลายปี ก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างในและเปิดสวิตช์ไฟ
หลังจากไฟกะพริบไม่กี่ครั้ง ไฟก็สว่างขึ้นเผยให้เห็นด้านในของโรงเก็บของที่มีชั้นวาง และตู้โชว์จํานวนมากวางอยู่ด้านใน และที่อยู่บนตู้โชว์เหล่านี้คือถ้วยรางวัลทองคําทุกขนาด และรูปทรงที่ได้รับรางวัลตั้งแต่การแข่งขันขนาดเล็กไปจนถึงการแข่งขันที่สําคัญ ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับดนตรี
“ไม่ว่าฉันจะมาที่นี่กี่ครั้ง และดูถ้วยรางวัลเหล่านี้ ทิวทัศน์ที่น่าทึ่งนี้ก็ทําให้ฉันพูดไม่ออกเลยจริงๆ
หยูรู่พึมพําด้วยเสียงต่ําขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ตู้โชว์เหล่านี้และมองไปที่ถ้วยรางวัลทองคํา
[มอบให้หยูเทียน ได้ที่ 1 ในการแข่งขันเปียโนแห่งชาติครั้งที่ 23]
[หยูเทียนไฟแด้รับรางวัล จากการแสดงที่น่าทึ่งของเขาในช่วง การแข่งขันพรสวรรค์]
[หยูเทียนได้รับรางวัล สําหรับการจัดอันดับที่ 1 ในการแข่งขัน ดาวรุ่งกรังปรีซ์]
ถ้วยรางวัลดังกล่าวกว่าสามร้อยรายการวางอยู่บนชั้นวาง และตู้โชว์ภายในโรงเก็บของขนาดใหญ่เปลี่ยนเป็นพิพิธภัณฑ์ถ้วยรางวัลบางประเภท เราสามารถจินตนาการได้เลยว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการรวบรวมถ้วยรางวัลเหล่านี้ สําหรับอัจฉริยะหลายๆคน นับประสาอะไรกับอัจฉริยะเพียงคนเดียว – หยูเทียน – ผู้มีชื่อครอบครองถ้วยรางวัลทองคําทุกถ้วยในห้องนี้ โดยไม่ได้รับถ้วยรางวัลใดๆที่ไม่ใช่รางวัลอันดับที่ 1
