ตอนที่ 173 นอนไม่หลับ
“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราได้รับอนุญาตแล้ว ข้าจะอยู่ที่นี่จนกว่าการแข่งขันจะเสร็จสิ้น”
เฟยยู่หยานพูดกับเขาด้วยน้ําเสียงที่โกรธเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับวิธีที่หยวนจัดการกับสถานการณ์นี้
” ยังไงก็ตามข้าจะไม่อยู่ที่นี่ตอนกลางคืน และจะกลับมาในตอนเช้า”
จู่ๆหยวนก็พูดกับเธอ ขณะที่เธอไปหาห้องว่าง
“อะไรนะ ทําไม? เจ้าจะไปอยู่ที่ไหนข้างนอกทั้งคืน”
เฟยยู่หยานถามเขาพร้อมกับเลิกคิ้ว
“ข้าจะไม่ไปไหนหรอก ข้าจะไม่ว่างจนกว่าจะเช้า”
หยวนพูด
” อย่างนั้นเหรอ ข้าไม่ต้องการเจ้าตอนกลางคืนอยู่แล้ว”
เฟยยู่หยานตอบอย่างรวดเร็วด้วยน้ําเสียงแปลกๆและเธอก็ออกจากที่นั่นเพื่อมองหาห้องของตัวเอง
ต่อมาเฟยยู่หยานก็นั่งลงในห้องที่ห่างจากห้องของหยวนเพียงสองประตู
“เราจะเริ่มซ้อมในเช้าวันพรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ขึ้น ฝันดีและพักผ่อนให้มาก เพราะพรุ่งนี้เราจะซ้อมให้หนักกว่านี้”
เฟยยู่หยานพูดกับหยวนก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของเธอ
อย่างไรก็ตามเฟยยู่หยานไม่สามารถนอนหลับได้เหมือนอย่างที่เธอเคยทํา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้นอนกับคนอื่นในอาคารเดียวกัน หลังจากที่เธอกลายเป็นศิษย์ของนิกายชั้นในซึ่งก็มีศิษย์ชายน้อยกว่ามาก!
ในความเป็นจริงนี่เป็นครั้งแรกของเธอที่ค้างคืนที่บ้านของชายคนหนึ่ง และเธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเป็นของศิษย์ชั้นนอกด้วยเช่นกัน!
ในขณะเดียวกันหลังจากกลับไปที่ห้องของตัวเองหยวนก็ออกจากระบบในคืนนั้นและรอให้หยูรูกลับจากโรงเรียน
หลังจากเสิร์ฟอาหารเย็นแล้วหยูรู่ก็แปรงฟันให้หยวน จากนั้นก็ปล่อยให้หยวนอยู่ในห้อง หยวนก็ใช้เวลาที่เหลือในการฝึกฝนตลอดทั้งคืน
อย่างไรก็ตามภายใน Cultivation Online เพียงหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่หยวนออกจากระบบ ซวนหวู่ฮั่นก็ปรากฏตัวนอกวิหารแก่นมังกร พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดดูเหมือนคนที่ถูกรบกวนความสงบ
“น้องสาวซวน! ยินดีต้อนรับกลับมา!”
ทหารยามที่ยืนอยู่ตรงทางเข้านิกายโค้งคํานับให้ซวนหวู่ฮั่น ผู้ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นศิษย์หลัก แต่ยังเป็นหลานสาวของผู้อาวุโสซวนด้วย และมันคงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเธอมีชื่อเสียงมาก และได้รับความนิยมไม่ต่างจากเฟยยู่หยาน
อย่างไรก็ตามซวนหวู่ฮั่นไม่สนใจผู้คุมเหล่านี้ และเดินตรงเข้าไปในนิกาย
ทหารยามหันมามองเธอด้วยสีหน้าหวาดกลัว และพวกเขาสงสัยในตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรที่ทําให้เธอดูโกรธมากอย่างที่พวกเขาไม่เคยเห็นเธอแสดงในลักษณะนี้มาก่อน
“ยินดีต้อนรับกลับจากการพักผ่อนของเจ้าซวน!”
“สวัสดีนางฟ้าซวน!”
“วันหยุดพักผ่อนของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างน้องสาวซวน ข้าหวังว่าเจ้าจะสนุกกับมันนะ!”
ศิษย์เกือบทุกคนในนิกายชั้นนอกจําชวนหวู่ฮั่นได้ และทักทายเธอทันทีที่พวกเขาเห็นเธอ และแม้ว่าศิษย์จะจําใบหน้าของเธอไม่ได้พวกเขาก็จําชุดของเธอได้ว่ามีเพียงศิษย์หลักเท่านั้นที่มีเจ้าสมบัติเหมาะสมที่จะสวมใสานี้ ดังนั้นพวกเขายังคงทักทายเธอด้วยความเคารพ
” ขอบคุณ”
ชวนหวู่ฮั่นตอบกลับอย่างไม่ไยดี ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับก้าวออกไป ทําให้ศิษย์เหล่านี้ตกตะลึง
“มีบางอย่างเกิดขึ้นกับนางฟ้าซวนรึเปล่า ปกติแล้วเธอเป็นคนร่าเริงและเข้าหาง่าย แต่วันนี้เธอกลับแสดงท่าที่ตรงกันข้าม”
“อาจจะมีบางอย่างที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้นในช่วงพักร้อนของเธอ”
“เดี๋ยวก่อนข้าคิดว่านางฟ้าซวนจะไม่กลับมาที่นิกายอีกสักสัปดาห์ หรืออาจจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมของเธอ?”
“ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ข้าสงสัยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ที่หอคอยปลาคาร์ปกระโดดข้ามประตูมังกร”
“บางทีพวกเขาอาจจะรวบรวมศิษย์หลักทั้งหมดเพื่อประชุม”
“พวกเรารู้จักตัวตนของศิษย์ที่ผ่านการท้าทายหอคอยแล้วหรือยัง?”
“ไม่ ยังไม่มีใครรู้ ผู้อาวุโสของนิกายไม่ได้พูดอะไร แต่นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่รู้อะไรเลย อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ข้าได้รับแจ้งเมื่อข้าถามพวกเขาบางคน”
“อะไรนะ! แม้แต่ผู้อาวุโสของนิกายก็ไม่ทราบถึงสถานการณ์นี้ สถานการณ์นี้จะต้องซับซ้อนกว่าที่เราคาดไว้”
“ลองคิดดูนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนผ่านการท้าทายทั้งหมด 100 ชั้นในหอคอย และแม้แต่ผู้ก่อตงก็สามารถผ่านการท้าทายได้เพียง 99 ชั้น แต่ก็ล้มเหลวในชั้นสุดท้าย ข้าสงสัยว่านิกายจะไม่เปิดเผยความสามารถแบบนั้นก่อนจะถึงเวลาของดินแดนลึกลับ”
“โอ้ใช่แล้ว ดินแดนลึกลับอยู่ใกล้แค่เอื้อมใช้ไหม ข้ารอการประลองในปีนี้ไม่ไหวแล้ว ข้าได้ยินข่าวลือว่านิกายชั้นยอดอื่นๆ ก็ส่งผู้ที่มีความสามารถพิเศษในการฝึกฝนมาสองสามคนด้วยเช่นกัน”
“จริงเหรอ ข้าสงสัยว่าพวกเขาจะสู้กับศิษย์ของเราได้อย่างไร”
“ฮ่ม! เจ้าต้องถามคําถามนั้นด้วยหรือแน่นอนศิษย์ของเราจะไม่แพ้!”
” ข้าคิดว่า…”
ในเวลาต่อมาชวนหวู่ฮั่นก็มาถึงพื้นที่ที่หยวนอาศัยอยู่และมองไปรอบๆ อาคาร # 70
ในขณะเดียวกันหมินลี่ที่กําลังเตรียมตัวเข้านอนก็สังเกตเห็นการปรากฏตัวของซวนหวู่ฮั่นจากหน้าต่างของเธอ
“นั่น! หลานสาวของผู้อาวุโสซวนไม่ใช่หรอ? เธอมาทําอะไรที่นี่?”
หมินลี่พึมพํากับตัวเอง ในขณะที่เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเฝ้าดูชวนหวู่ฮั่นจากหน้าต่างโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
เมื่อเธอพบเป้าหมายแล้ว ซวนหวู่ฮั่นก็เดินเข้ามาที่อาคาร # 70 และเคาะประตูหลังจากก้าวเข้าสู่หน้าประตูบ้าน
อย่างไรก็ตามเมื่อไม่มีใครตอบ นาทีต่อมาซวนหวู่ฮั่นก็เคาะประตูอีกครั้งคราวนี้ด้วยแรงที่มาก
“อย่าบอกนะว่าพวกเขาเริ่มทําแบบนั้นแล้ว?!?!?!? ซวนหวู่ฮั่นร้องไห้อยู่ข้างในรู้สึกอึดอัดไปทั่วร่างกายด้วยเหตุผลบางอย่าง
“หยวน! เจ้าอยู่ข้างในเปล่า?!”
ชวนหวู่ฮั่นเคาะประตูพร้อมกับตะโกนออกมาดังๆฟังดูสิ้นหวังเล็กน้อย
” ข้าเอง ซวนหวู่ฮั่น รีบเปิดประตู!”
แต่หยวนออกจากเกมมานาน และจะไม่ได้ยินเสียงของเธอ ไม่ว่าเธอจะตะโกนดังแค่ไหนก็ตาม
อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องที่แตกต่างสําหรับเฟยยู่หยานที่เพิ่งหลับไปด้วยความยากลําบากมาก และในที่สุดการเคาะอย่างต่อเนื่องของซวนหวู่ฮั่นก็ปลุกเธอให้ตื่น
“ไอ้บ้าเอ้ย! คนหยาบคายที่ไหนมาเคาะประตูเสียงดังเวลาดึกดื่นขนาดนี้! กว่าข้าจะนอนหลับลงได้! “
เฟยยู่หยานรีบลุกจากเตียง และลงไปชั้นล่างก่อนจะเปิดประตูด้วยท่าทางร้อนรน
“ใครเคาะประตูเสียงดังกลางดึก?! เจ้าเป็นหมาบ้าอะไร?! เจ้าเป็นใคร!” เฟยยู่หยานพูดด้วยน้ําเสียงโกรธขณะที่เธอเปิดประตู
