ตอนที่ 170 การฝึกซ้อมสําหรับก…
หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูหยวนก็ไปเปิดประตู และทักทายศิษย์เฟย
“สวัสดีศิษย์เฟยเข้ามาข้างในก่อนสิ”
หยวนเชิญเธอเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ศิษย์เฟยพยักหน้า และเข้าไปในอาคาร
ในเวลาต่อมาเมื่อพวกเขานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นหยวนก็ถามเธอว่า
” พวกเราจะทําอะไรก่อนดีศิษย์เฟย”
” ก่อนอื่นเจ้าสามารถหยุดเรียกข้าว่า ศิษย์เฟย” ได้แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วคราวแต่ตอนนี้ข้าก็เป็นคู่หูของเจ้าแล้ว”
เธอพูดด้วยน้ําเสียงเรียบๆ
“แล้วข้าจะเรียกเจ้าว่าอะไรดี?” หยวนเลิกคิ้ว
“เฟยยู่หยาน นั่นคือชื่อของข้า และเจ้าจะเรียกข้าแบบนั้นเมื่อเรากันเพียงอยู่ลําพัง”
เธอพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ขณะที่เธอจ้องมองหยวน
หยวนพยักหน้าโดยไม่คิดมากและกล่าวว่า
“โอเคเฟยยู่หยาน เราจะทํายังไงต่อดี?”
ครู่ต่อมาเฟยยู่หยานวางพิณของเธอบนโต๊ะแล้วพูดว่า
“อะไรอีกล่ะ เราจะฝึกพิณตลอดทั้งสัปดาห์จนกว่าจะมีการแข่งขัน!”
หยวนมองไปที่เธอพร้อมกับเลิกคิ้ว และเขาพูดว่า
“เราทั้งคู่จะใช้พิณด้วยกันหรอ จะดีกว่าไหมถ้ามีอีกอัน”
“แน่นอน! ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่มีพิณ ดังนั้นข้าจึงนําอีกอันหนึ่งติดตัวมาด้วย”
เฟยยู่หยานกล่าวขณะที่เธอดึงพิณอีกอันจากแหวนมิติของเธอ
” ตอนนี้เจ้าจะใช้อันนี้ ทุกคนในการแข่งขันจะได้รับพิณที่คุณภาพใกล้เคียงกัน ดังนั้นเจ้าไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเงื่อนไขที่ไม่ยุติธรรม ว่าเจ้าจะไม่มีพิณที่ดี”
หยวนพยักหน้า และมองไปที่พิณที่ดูคุ้นเคยเพราะพิณนี้เป็นพิณเดียวกันกับครั้งแรกที่เขาเล่นที่ศาลามังกร
“อย่างไรก็ตามก่อนที่เราจะเริ่มฝึกซ้อม ขออนุญาตอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อยเกี่ยวกับการแข่งขันพิณให้เจ้าเข้าใจมากขึ้น”
” ก่อนอื่นจะมีผู้ตัดสินหลักสามคน แต่ละคนเป็นผู้เชี่ยวชาญพิณชั้นนําที่มีประสบการณ์หลายร้อยปีดังนั้นเจ้าสามารถคาดหวังการตัดสินที่แม่นยําพอสมควรสําหรับทักษะของเจ้าแน่นอนเจ้าจะไม่ได้เห็นพวกเขาจนกว่าจะถึงส่วนสุดท้ายของการสอบ”
“การแข่งขันก่อนหน้านี้แบ่งออกเป็นสามส่วน และเราจะถูกให้คะแนนสําหรับแต่ละส่วนท้ายที่สุดใครที่มีคะแนนมากที่สุดจะเป็นผู้ชนะการแข่งขัน เราทํากันง่ายๆแบบนั้น”
“อย่างไรก็ตามพวกเขาอาจทําสิ่งต่างๆมากขึ้นในปีนี้ เนื่องจากวังสวรรค์และโลกมีส่วนร่วมด้วยนอกจากนี้เราจะมีพันธมิตรในครั้งนี้ ดังนั้นทุกอย่างก็สามารถเกิดขึ้นได้”
หยวนพยักหน้าและถามว่า
” ปีที่แล้วเจ้าทําอะไร”
“เราได้รับการให้คะแนนด้วยเทคนิคมือของเราในส่วนแรก ดังนั้นวิธีที่เจ้าเล่นพิณจึงมีความสําคัญมาก”
“หากเจ้าไม่เป็นไปตามที่พวกเขาคาดหวังไว้ มีโอกาสอย่างมากที่เจ้าอาจไม่สามารถผ่านเข้าสู่รอบสองได้ ดังนั้นโปรดจําไว้”
“สําหรับส่วนที่สอง เจ้าจะมีเวลาหนึ่งชั่วโมงในการจดจํา และเล่นเพลงแบบสุ่มที่จะจัดเตรียมไว้ให้เจ้าอีกครั้ง หากการแสดงของเจ้าไม่เป็นที่พอใจพวกเขาจะทําให้เจ้าตกรอบในทันที”
” เมื่อเจ้าไปถึงส่วนสุดท้าย จะเหลือผู้เข้าร่วมที่ดีที่สุดเพียง 12 คนเท่านั้น และสําหรับส่วนสุดท้ายของการแข่งขัน หากเจ้าสามารถไปถึงที่นั่นได้ เจ้าจะต้องเล่นพิณกับหนึ่งในกรรมการ
” คือเล่นพิณกับกรรมการเหรอ”
หยวนเลิกคิ้วด้วยท่าทางประหลาดใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องแบบนี้ในการแข่งขันดนตรี
เฟยยู่หยานพยักหน้าและพูดว่า
” กรรมการคนหนึ่งจะเลือกเพลง และเจ้าจะมีเวลาจําเพลงเพียง 10 นาที เมื่อหมดเวลากรรมการจะเล่นเพลง และเจ้าจะทําตาม และเจ้าจะถูกหักคะแนนสําหรับทุกความผิดพลาด กรรมการจะไม่หยุดเล่นแม้ว่าเจ้าจะทําผิดพลาด แต่ถ้าเจ้าหยุดเล่นกะทันหันเจ้าจะตกรอบโดยอัตโนมัติ ดังนั้นเจ้าต้องเล่นพิณต่อไปแม้ว่าเจ้าจะทําผิดก็ตาม “
“ว้าว…การแข่งขันดนตรีนี่เป็นอะไรที่น่าสนใจจริงๆ”
หยวนพึมพําพร้อมกับรอยยิ้มที่ตื่นเต้นบนใบหน้าของเขา
เฟยหยานส่ายหัวใส่เขา และพูดว่า
” ข้ารู้ว่ามันฟังดูสนุก แต่จริงๆแล้วมันยากจริงๆ ตัวข้าเองทําผิดพลาดไปกว่าสิบครั้งในระหว่างเพลง นอกจากนี้การแสดงของกรรมการจะทําให้เจ้าเสียสมาธิได้อย่างง่ายดายเพราะมันฟังดูน่าทิ้งมาก”
“อย่างไรก็ตามเรามาเริ่มฝึกซ้อมกันเถอะ เรามีเวลาไม่มากก่อนการแข่งขัน สําหรับวันนี้เราจะผลัดกันเล่นพิณเพื่อให้ตัวเองคุ้นเคยกับสไตล์การเล่นของกันและกัน เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเราจะเริ่มฝึกซ้อมสําหรับแข่งขันกันอย่างแท้จริง”
หยวนพยักหน้า
“งั้นข้าจะเริ่มก่อนนะ”
เฟยยู่หยานหายใจเข้าลึกๆและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มเล่นพิณ
ไม่กี่นาทีต่อมาเธอพูดกับหยวนว่า
“ถึงตาเจ้าแล้วลองเล่นเพลงที่ข้าเพิ่งเล่น แม้ว่าเจ้าจะไม่รู้ก็ตามนี้จะเป็นการฝึกฝนที่ดีในกรณีที่เจ้าต้องทําเหมือนกันในระหว่างการแข่งขัน ”
หยวนพยักหน้าและหลับตาเพื่อระลึกถึงทุกโน้ตดนตรีที่เฟยยู่หยานเล่น และการเคลื่อนไหวของมือทั้งหมดของเธอ
ครู่ต่อมาหยวนเริ่มขยับนิ้วของเขาบนสายพิณตามการเคลื่อนไหวของเฟยยู่หยานอย่างสมบูรณ์แบบ
“ศิษย์หยวนคนนี้ เขาเป็นอัจฉริยะจริงๆ … เฟยยู่หยานพึมพํากับตัวเองขณะที่เธ อชื่นชมทักษะพิณของหยวนอย่างเงียบ ๆ
แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเธอที่เล่นเพลงนี้ในที่สาธารณะ แต่หยวนก็สามารถเล่นเพลงนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ โดยไม่พลาดแม้แต่โน้ตเดียวซึ่งอาจจะดีกว่าเล็กน้อย
”เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”
หยวนถามเธอหลังจากนั้น
“ดีพอแล้ว”
เฟยยู่หยานตอบด้วยสีหน้าแข็งกระด้างบนใบหน้าของเธอ
“ตอนนี้ข้าจะเล่นเพลงถัดไป”
เฟยยู่หยานเริ่มเล่นไม่กี่วินาที ต่อมาหยวนเริ่มเล่นหลังจากที่เธอหยุดเล่นเพลงนั้นซ้ํา
พวกเขาทําซ้ําแบบเดิมตลอดทั้งวัน โดยเล่นเพลงที่แตกต่างกันกว่า 100 เพลงในตอนท้ายของวัน
“ผู้ชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาด!” เฟยยู่หยานจ้องมองหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้าง และร่างกายของเธอก็มีเหงื่อออกจากการเล่นพิณมาก
