Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1529

ตอนที่ 1529 ไม่ง่ายอย่างนั้น (2)
　　“หา?”
　　คำพูดของชายคนนั้นทำให้เกิดกระแสประท้วงดังขึ้นจากกลุ่มผู้เยาว์ที่คิดว่าพวกเขาถูกพามาที่หน้าหอพักนี่เพื่อจัดสถานที่ให้พวกเขาพักอาศัยแต่……สถานการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้
　　“เร็วๆเข้าเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวด ใบหน้าขรึม
　　จากนั้นแต่ละกลุ่มก็ถูกพาออกไปอย่างรวดเร็วโดยคนของสำนักธาราเมฆ
　　กลุ่มพรสวรรค์แต่กำเนิดที่จวินอู๋เสียอยู่นำโดยชายที่พาพวกเขามาตั้งแต่แรก พวกเขาเดินออกจากทางออกอีกด้านและเดินไปบนทางเดินกว้าง ศิษย์ของสำนักธาราเมฆเดินผ่านไปมาอย่างเงียบๆ ทำราวกับมองไม่เห็นเด็กใหม่พวกนี้
　　หลังจากเดินอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจวินอู๋เสียกับกลุ่มของนางก็มาถึงถ้ำแห่งหนึ่งบนภูเขา เมื่อศิษย์หลายคนบังเอิญผ่านมาเห็นพวกเขาเข้า พวกเขาก็ชะงักเท้าเล็กน้อย ในที่สุดก็แสดงปฏิกิริยาบ้างแล้ว
　　ไม่รู้ว่าทำไมจวินอู๋เสียเหมือนจะเห็นสายตาของศิษย์พวกนั้นมีแววสงสารด้วย
　　“เผ่าผู้ใช้กระดูกเข้าไปในนี้”ชายคนนั้นพูดกับผู้เยาว์ที่อยู่ข้างหลังเขา พร้อมกับชี้ไปที่ถ้ำมืดตรงหน้า
　　ผู้เยาว์20 กว่าคนที่มาจากเผ่าผู้ใช้กระดูกมองไปที่ถ้ำสีดำสนิทแล้วลอบกลืนน้ำลาย คนที่กล้าหาญกว่าเล็กน้อยก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า “ครู ไม่ทราบว่าจะให้พวกเรา……ทำอะไรหรือขอรับ?”
　　ชายคนนั้นขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า“เข้าไปก็รู้เอง”
　　ผู้เยาว์จากเผ่าผู้ใช้กระดูกหน้าซีดเขาเดินเข้าไปข้างในพร้อมเพื่อนคนอื่นๆอย่างลังเล ขณะที่เดินก็หันกลับมามองคนที่เหลือในกลุ่มอีกหลายครั้งจนร่างของพวกเขาถูกกลืนเข้าไปในความมืดและหายไปจากสายตาของทุกคนที่นั่น
　　“ที่เหลือเดินต่อ”ชายคนนั้นหันไปบอกผู้เยาว์คนอื่นๆ
　　กลุ่มที่เพิ่งหยุดก็เดินไปข้างหน้าอีกครั้งพวกเขาก้าวไปไม่ถึง 10 ก้าวก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังออกมาจากถ้ำด้านหลัง!
　　เสียงร้องฟังดูน่าสยดสยองนั้นได้ทำลายความเงียบสงบของสำนักธาราเมฆพวกผู้เยาว์ที่ได้ยินต่างหน้าซีดและขนลุกไปทั่วร่าง พวกเขาอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น แต่ชายที่เดินนำพวกเขาไปก็ไม่ได้ชะลอฝีเท้าลงเลย เขาเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
　　หลังจากนั้นพวกเขาก็มาถึงหน้าถ้ำอีกแห่งครั้งนี้เป็นผู้เยาว์จากเผ่าแม่มดหมอผีที่ถูกนำเข้าไปข้างใน คนจากเผ่าแม่มดหมอผีมีจำนวนน้อยกว่ามากและมีเพียงสิบกว่าคนเท่านั้น พวกเขาดูหวาดกลัวจากเสียงกรีดร้องก่อนหน้านี้ จึงพากันยืนตัวสั่นอยู่หน้าปากถ้ำ ไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปข้างใน
　　“ถ้าไม่อยากเข้าไปข้างในพวกเจ้าก็อยู่แค่ที่ปากถ้ำนี่ก็ได้” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุดัน
　　โดยไม่รอให้ผู้เยาว์พวกนั้นอ้าปากชายคนนั้นก็ออกเดินนำผู้เยาว์คนอื่นๆไปต่อทันที
　　ต่อมาก็คือเผ่าวายุ,จากนั้นก็เผ่าลิงยักษ์……
　　ผู้เยาว์ที่ถูกเลือกจากการแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆและนำไปทิ้งไว้ในถ้ำที่มืดมิดกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าพวกเขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอต้อนรับพวกเขาอยู่ข้างในนั้น และไม่มีใครอธิบายอะไรให้พวกเขาฟังเลย มีอยู่แค่สิ่งเดียวตรงหน้าพวกเขาเท่านั้น จะเข้าไปหรือจะยืนอยู่ที่ปากถ้ำ
　　เดินกันมาตลอดทางในที่สุดทั้งกลุ่มก็เหลือแค่ชายที่นำทางกับจวินอู๋เสียเท่านั้น หลังจากชายคนนั้นส่งผู้เยาว์กลุ่มสุดท้ายออกไป เขาก็หยุดเดินและหันมามองจวินอู๋เสียที่เดินตามหลังเขามา
　　“จวินอู๋?”ชายคนนั้นมองผู้เยาว์ใบหน้าจิ้มลิ้มเกลี้ยงเกลาตรงหน้า พูดกันตามจริงแล้ว ผู้เยาว์ตัวเล็กคนนี้ไร้ตัวตนเอามากๆ ด้วยรูปร่างที่เล็กและเตี้ย นิสัยที่ชอบอยู่เงียบๆ สีหน้าเย็นชาห่างเหินมาตลอดทางตั้งแต่เริ่ม จึงง่ายมากที่จะลืมเด็กคนนี้ถ้าหากไม่ให้ความสนใจมากกว่านี้
　　จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
　　“เผ่าจ้าววิญญาณ?”ชายคนนั้นถามต่อ