Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1528

ตอนที่ 1528 ไม่ง่ายอย่างนั้น (1)
　　ดวงอาทิตย์ลอยสูงอยู่บนท้องฟ้าและไม่มีใครอยู่หลังประตูที่เปิดกว้างของสำนักธาราเมฆเลยสักคน เหล่าผู้เยาว์ที่รออยู่ด้านนอกต่างกระวนกระวายใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก ได้แต่รออยู่ที่นั่นภายใต้แสงแดดร้อนแรง
　　หลังจากนั้นไม่นานชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากประตูใหญ่ของสำนักธาราเมฆอย่างช้าๆ การปรากฏตัวของเขาทำให้พวกผู้เยาว์ตื่นเต้นขึ้นมาทันทีหลังจากรอจนเบื่อ
　　ชายคนนั้นกวาดสายตามองผู้เยาว์กลุ่มใหญ่รอบหนึ่งเมื่อสายตาของเขากวาดผ่านมาที่จวินอู๋เสีย มันก็หยุดอยู่ที่นางแวบหนึ่งก่อนจะเบนออกไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น หลังจากสำรวจคนทั้งกลุ่มหนึ่งรอบแล้ว ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าทุกคนตั้งใจจะเข้าสู่สำนักธาราเมฆในวันนี้ ข้าก็จะไม่พูดอะไรมากนอกจากเรื่องเดียวเท่านั้น ทุกคนที่เข้าสำนักธาราเมฆจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากสำนัก นอกจากว่าพวกเขาจะทำได้ตามมาตรฐานของสำนักธาราเมฆ ทุกเดือนจะมีวันหยุดหนึ่งวัน แต่คนที่ผ่านการประเมินประจำเดือนเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้ออกจากสำนักได้ ข้าหวังว่าทุกคนจะเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจน ตั้งแต่วินาทีที่พวกเจ้าก้าวเข้าสู่สำนักธาราเมฆ พวกเจ้าจะต้องปฏิบัติตามกฎของสำนักธาราเมฆ ถ้าใครไม่พอใจหรือรู้สึกข้องใจ ก็ออกไปจากที่นี่ได้เลย”
　　เสียงของผู้ชายคนนั้นไม่ดังแต่คำพูดของเขาก็ถ่ายทอดไปถึงหูของทุกคนที่นั่นอย่างชัดเจน
　　กฎแปลกๆของสำนักธาราเมฆเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วสำหรับทุกคนที่นั่นในเมื่อพวกเขามากันถึงนี่แล้ว พวกเขาย่อมไม่ทิ้งโอกาสครั้งเดียวในชีวิตนี้ไปแน่นอน
　　หลังจากรออยู่ครู่หนึ่งพวกผู้เยาว์ที่รออยู่นอกประตูสำนักธาราเมฆก็ไม่เห็นใครก้าวจากไปสักคน
　　รออยู่สักพักแล้วชายคนนั้นก็พูดขึ้นช้าๆว่า “ทุกคนตามข้าเข้ามาในสำนัก”
　　พูดจบเขาก็หันหลังกลับทันทีคนจากวิหารต่างๆก็กระตุ้นให้พวกผู้เยาว์รีบเข้าไปในสำนัก พวกผู้เยาว์ต่างรวมตัวกับคนจากวิหารเดียวกันแล้วเดินเข้าไปข้างใน โดยมีจวินอู๋เสียเดินอย่างสบายใจอยู่คนเดียวที่ท้ายกลุ่ม
　　ซูจิ่งเหยียนยืนอยู่ใต้ต้นไม้นอกสำนักธาราเมฆเขามองดูจวินอู๋เสียค่อยๆหายไปในฝูงชน แล้วใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอก จากนั้นเขาก็ลูบคางและกระซิบบางอย่างเบาๆ
　　“รู้สึกว่าจะมีเรื่องสนุกๆให้ดูเร็วๆนี้แล้วซิ”
　　พวกผู้เยาว์ถูกพาเข้าไปในสำนักธาราเมฆในใจของพวกเขาเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น ไม่สามารถห้ามสายตาจากการมองทุกสิ่งรอบตัวได้
　　สำนักธาราเมฆตั้งอยู่พื้นที่ที่กว้างใหญ่แทนที่จะบอกว่าเป็นสำนัก น่าจะเรียกว่าเมืองเล็กๆมากกว่า ภายในสำนักนั้น หอพักแต่ละหลังมีการออกแบบที่เรียบง่าย ด้านหน้าหอพักมีผู้เยาว์สวมเครื่องแบบสำนักธาราเมฆเดินไปเดินมาอยู่จำนวนมาก สายตาของพวกเขาเย็นชาและห่างเหิน พวกเขาไม่สนใจผู้เยาว์ที่เพิ่งเข้าสำนักมาเลย ทำราวกับว่าเด็กใหม่พวกนี้ไม่มีตัวตน
　　ในสำนักที่กว้างใหญ่นี้เงียบมากมีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังก้องอยู่ในหูของพวกผู้เยาว์ แม้ว่าในใจพวกเขาจะเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและความวิตกกังวล แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดมาก ทำได้แค่ระงับเลือดที่เดือดพล่านในตัว ขณะที่ก้าวตามหลังชายที่นำพวกเขาไปทีละก้าว
　　ในที่สุดพวกเขาก็ถูกพามาที่หน้าหอพักสีขาวซึ่งเรียงรายเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ
　　ชายที่นำกลุ่มผู้เยาว์มาที่นี่หยุดที่หน้าหอพักจากนั้นก็หันมามองพวกผู้เยาว์ที่อยู่ข้างหลังเขา
　　“เอาล่ะพวกเจ้าแบ่งกันเป็นกลุ่มๆตามสนามแข่งที่พวกเจ้าเข้าร่วมเลย” ชายคนนั้นยกมือขึ้นชี้พื้นที่ที่แบ่งเป็น 4 ประเภท พลังวิญญาณ, ภูติประจำตัว, ความเชี่ยวชาญยา, และพรสวรรค์แต่กำเนิด
　　พวกผู้เยาว์ที่รวมกลุ่มกันตามวิหารก็แยกกันตามการจัดประเภทนี้ทันทีหลังจากแบ่งกลุ่มแล้ว พวกเขาก็รวมตัวกับเพื่อนๆของตัวเองอีกครั้ง ตั้งใจแบ่งพรรคแบ่งพวกชัดเจนมาก
　　ในขณะนั้นเองก็มีชาย 3 คนเดินออกมาจากในหอพักด้านหน้าพวกเขา จากนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มพลังวิญญาณ, ภูติประจำตัว, และความเชี่ยวชาญยา
　　“ตอนนี้ทุกคนก็แบ่งกลุ่มกันแล้วงั้นพวกเจ้าก็ตามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้ากลุ่มของพวกเจ้าไปเลย” ชายคนนั้นพูด