ตอนที่ 1579 ขอโทษนะ แต่เราไม่ได้สนิทกัน (10)
“จวินอู๋!”หลินเฮ่าอวี่ทำได้แค่ตะโกนอย่างเปล่าประโยชน์
จวินอู๋เสียนั่งอย่างสงบมองหลินเฮ่าอวี่ที่โกรธจัดจากการถูกฉีกหน้า จากนั้นนางก็ลุกขึ้นช้าๆ หันหลังเดินออกไปจากศาลาต่อหน้าทุกคน
กู่ซินเยียนจ้องมองด้านหลังของจวินอู๋ที่กำลังจากไปอย่างเหม่อลอยนางรู้แน่แก่ใจว่าการเดินจากไปของจวินอู๋ในครั้งนี้ คือความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงว่าจวินอู๋จะไม่มีวันเข้าร่วมวิหารมารโลหิต ความทรงจำที่ได้อยู่กับจวินอู๋ในช่วงที่ผ่านมาผุดขึ้นในสมองของนางอย่างต่อเนื่อง ภาพความทรงจำอันเงียบงันทั้งหมดนั้นให้ความรู้สึกกลมกลืนและสงบเงียบเป็นอย่างมาก พวกมันยังคงแจ่มชัดอยู่ในใจนาง แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้มันถึงได้เริ่มเลือนขึ้นมาแล้ว
การจากไปของจวินอู๋ทำให้วิหารมารโลหิตกลายเป็นตัวตลกที่น่าขำที่สุดในสำนักธาราเมฆความโอ้อวดและคำโกหกของพวกเขาทำให้วิหารมารโลหิตกลายเป็นเรื่องตลกอย่างรวดเร็ว
ความพยายามในการเจรจาสันติครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่าทำให้กู่ซินเยียนมีสีหน้าแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ และหลินเฮ่าอวี่อับอายจนโกรธจัด พวกเขากลับไปท่ามกลางเสียงหัวเราะเย้ยหยันจากทุกคนที่นั่น ความอัปยศอดสูและการเยาะเย้ยที่พวกเขาได้รับในวันนี้จะติดตัวพวกเขาไปตลอดชีวิตที่อยู่ในสำนักอย่างไม่มีวันลบเลือน
หลังกลับมาที่หอพักหลินเฮ่าอวี่ก็เดินไปมารอบๆห้องด้วยความโกรธที่ไม่อาจระงับได้
“ไอ้จวินอู๋นั่นคิดว่าตัวเองวิเศษนักเรอะ!หมอนั่นมันก็แค่คนอกตัญญู! เราทำเพื่อมันมาตลอด แล้วดูมันตอบแทนพวกเราซิ! มันตบหน้าวิหารมารโลหิตจนจมดิน! คิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถ้าไม่ใช่เพราะมันเป็นคนของเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียว มันก็ไม่มีวันได้เหยียบเข้ามาในสำนักธาราเมฆด้วยซ้ำ!”
หลินเฮ่าอวี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจวินอู๋ทำให้วิหารมารโลหิตกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าทุกคน แล้วที่น่าโมโหยิ่งกว่านั้นก็คือ เขาไม่สามารถแก้แค้นจวินอู๋ได้เนื่องจากมีพวกเฉียวฉู่อยู่ด้วย
“เจ้านั่นต้องมีเจตนาแอบแฝงแน่ๆ!มันทำตัวว่าง่ายหมอบอยู่ข้างเท้าเจ้าเหมือนสุนัขก็เพื่อรอวันที่จะกัดเราจมเขี้ยวแบบนี้! ข้าแน่ใจว่า……”
“พอแล้ว!”กู่ซินเยียนที่เงียบอยู่ตลอดเวลาตะโกนขึ้น เสียงเย็นชาของนางทำให้หลินเฮ่าอวี่ตกตะลึงจนตัวแข็ง
“ซินเยียนอย่าโกรธเลย ข้าจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง ยังไงซะเจ้าหมอนั่นก็แค่รู้วิชาเสริมวิญญาณนิดๆหน่อยๆเท่านั้นใช่ไหมล่ะ หากไม่มีวิชาเสริมวิญญาณ เจ้านั่นก็เป็นแค่สวะไร้ค่า ข้าสามารถจัดการมันได้ง่ายๆ……”
“ข้าบอกว่าพอไง!ไม่เข้าใจหรือ!?” กู่ซินเยียนตะโกนพร้อมกับปัดถ้วยน้ำชาตกจากโต๊ะ เสียงกระเบื้องแตกดังชัดเจนภายในห้อง
“ซินเยียนเจ้า……” หลินเฮ่าอวี่ตื่นตกใจเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นกู่ซินเยียนแสดงสีหน้าแบบนั้นมาก่อน
กู่ซินเยียนสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “ข้าทระนงตัวเกินไป คิดว่าจะสามารถเอาชนะใจเขาแล้วดึงเขาเข้าร่วมวิหารมารโลหิตได้ ข้าผิดเอง ข้าควรฟังท่านผู้อาวุโส ไม่ควรไปหาเรื่องเขาเลย”
“ไม่ซินเยียน เจ้าทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของวิหารมารโลหิต” เมื่อหลินเฮ่าอวี่เห็นกู่ซินเยียนตำหนิตัวเองอย่างรุนแรง หัวใจของเขาก็เจ็บปวด หลินเฮ่าอวี่พูดต่อว่า “ที่เรื่องเป็นแบบนี้ก็เพราะจวินอู๋ ข้าจะให้มันชดใช้อย่างแน่นอน”
“ให้เขาชดใช้?”กู่ซินเยียนหัวเราะอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหัวอย่างหมดหนทาง “หลินเฮ่าอวี่ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ? ไม่ว่าจวินอู๋จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม เรื่องที่วิหารมารโลหิตขัดแย้งกับวิหารอื่นๆทั้งหมดก็ยังอยู่ เจ้ายังคิดจะหาเรื่องจวินอู๋อีกหรือ? เราจะปกป้องตัวเองได้รึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย!”
ในหัวของกู่ซินเยียนอื้ออึงไปหมดแต่นางไม่มีทางเลือกนอกจากพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้ วันข้างหน้าในสำนักธาราเมฆของวิหารมารโลหิตคงไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อดูจากปฏิกิริยาของพวกเฉียวฉู่ นางรู้ว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องสงบลงง่ายๆแน่
“ทำให้สถานการณ์ของคนอื่นๆจากวิหารมารโลหิตมั่นคงก่อนให้พวกเขาเก็บเนื้อเก็บตัวกันหน่อย ผ่านจุดนี้ไปได้แล้วค่อยว่ากัน” กู่ซินเยียนพูด
“แล้วจวินอู๋……”หลินเฮ่าอวี่เลิกคิ้วเล็กน้อย
ตอนที่ 1580 การแก้แค้นของใจที่ไม่ยินยอม (1)
กู่ซินเยียนมองเขาด้วยหางตาแล้วพูดเบาๆว่า“ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา”
หลินเฮ่าอวี่นิ่งอึ้งไป
กู่ซินเยียนจะปล่อยจวินอู๋ไปง่ายๆแบบนี้หรือ?นี่ไม่เหมือนกู่ซินเยียนตามปกติเลย!
“ข้าเหนื่อยแล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะ” กู่ซินเยียนไม่ให้โอกาสหลินเฮ่าอวี่ได้ถามอะไรต่ออีก นางเอ่ยปากไล่เขาตรงๆ
หลินเฮ่าอวี่ทำได้แค่ปึงปังออกไปด้วยความโกรธ
หลังจากหลินเฮ่าอวี่ออกไปกู่ซินเยียนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง มือข้างหนึ่งกุมหน้าผาก อาการสงบนิ่งที่แสร้งทำไว้ก็พังทลายลงในตอนนั้น สีหน้าของนางแสดงถึงความเจ็บปวด ดวงตามีน้ำตาคลอ
“จวินอู๋เจ้าต้องทำแบบนี้กับข้าจริงๆหรือ……”
คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้หลินเฮ่าอวี่โกรธมากแต่กู่ซินเยียนไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย นางคิดว่านางจะเกลียดจวินอู๋จนตายกันไปข้าง เกลียดมากจนอยากสับเขาให้เป็นหมื่นๆชิ้น แต่สิ่งที่นางรู้สึกในใจตอนนี้กลับไม่ใช่ความเกลียดชัง
แต่เป็นความน้อยใจและเสียใจ
ทำไมต้องตัดขาดกันถึงขนาดนี้?
ทำไมถึงไม่เหลือเยื่อใยให้กันบ้าง?
จะบอกว่าช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นนางที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวรึไง?
กู่ซินเยียนรู้ว่านางควรหาทางแก้แค้นเพื่อให้จวินอู๋รู้ถึงผลของการล่วงเกินวิหารมารโลหิต แต่หลังจากที่นางได้ยินหลินเฮ่าอวี่พูดว่าเขาอยากแก้แค้น นางก็พบว่าตัวนางไม่สามารถเห็นด้วยกับเรื่องนี้ได้ แต่กลับรู้สึกต่อต้านแทน
นางไม่อยากเป็นศัตรูกับจวินอู๋
แม้ว่าจวินอู๋จะผลักวิหารมารโลหิตลงสู่ก้นเหวก็ตาม
อารมณ์ที่ซับซ้อนหมุนวนอยู่ในใจของกู่ซินเยียนในที่สุดคุณหนูผู้เข้มแข็งแห่งวิหารมารโลหิตก็ไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป นางกอดเข่าสะอื้นเบาๆ ไม่ว่าตามปกตินางจะฉลาดและมีสติแค่ไหน แต่นางก็ยังเป็นเพียงเด็กสาววัยรุ่นเท่านั้น
หลังจากหลินเฮ่าอวี่ออกมาจากห้องของกู่ซินเยียนความเกลียดชังบนใบหน้าของเขาก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย
เขาเติบโตมาพร้อมกับกู่ซินเยียนแล้วเขาจะไม่เห็นได้อย่างไรว่ากู่ซินเยียนใจอ่อนในครั้งนี้?
“จวินอู๋หนี้แค้นระหว่างเราเพิ่มขึ้นอีกแล้ว!” หลินเฮ่าอวี่กำหมัดแน่น
ช่วงเวลาหลังจากนั้นห้าวิหารตามกลั่นแกล้งวิหารมารโลหิตไม่หยุด สถานการณ์ของวิหารมารโลหิตเลวร้ายขีดสุด เหล่าผู้เยาว์จากวิหารมารโลหิตแค่อยากฝึกกันอย่างสงบๆ แต่ก็เป็นได้แค่ความปรารถนา สิ่งที่ทำให้ยิ่งทนไม่ได้ก็คือการเยาะเย้ยถากถางจากบรรดาคนที่ดูอยู่ด้านข้าง
คำพูดที่คุยกันในศาลาวันนั้นได้กระจายออกไปทั่วในหมู่ศิษย์ใหม่ของสำนักธาราเมฆทุกคนรู้ว่าวิหารมารโลหิตวางแผนจะลากจวินอู๋เข้าร่วมวิหารมารโลหิต แต่กลับถูกจวินอู๋ตบหน้าแทน นอกจากจะทำให้วิหารมารโลหิตอับอายขายหน้าอย่างที่สุดแล้ว ยังทำให้วิหารมารโลหิตกลายเป็นตัวตลกที่น่าขำที่สุดแห่งปีของสำนักธาราเมฆ
เหล่าผู้เยาว์จากวิหารมารโลหิตไม่สามารถฝึกฝนพลังได้เลยพวกเขาโดนห้าวิหารผลัดกันแกล้งทุกวัน ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน ศิษย์ของวิหารมารโลหิตจำนวนไม่น้อยก็หวาดกลัวจนเกินกว่าจะก้าวออกจากห้องของตัวเอง
ส่วนสำนักธาราเมฆก็ทำเป็นหูหนวกตาบอดในเรื่องนี้ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเข้ามายุ่งเลยสักนิด
กู่ซินเยียนพยายามปลอบทุกคนว่าพวกเขาแค่ต้องทนให้ผ่านช่วงนี้ไปแต่หลินเฮ่าอวี่ไม่สามารถทนได้
ราวกับเฉียวฉู่เล็งเขาเอาไว้เป็นพิเศษทุกๆวันเขาจะพาคนกลุ่มหนึ่งไปขวางทางเขาที่หน้าประตูสาขาพลังวิญญาณ ไม่ว่าหลินเฮ่าอวี่จะพาคนมากับเขามากแค่ไหน เฉียวฉู่ก็สามารถคว้าตัวเขาออกมาจากฝูงชนได้เสมอ และซ้อมเขาซะอ่วมต่อหน้าทุกคน
ทุกวันนี้ใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่ที่นับได้ว่าค่อนข้างหล่อ ได้คงสภาพเป็นหัวหมูมาเป็นระยะเวลานาน เขาถูกเฉียวฉู่ทุบตีโดยไม่สามารถสู้กลับได้ ทำได้แต่ซ่อนตัวอยู่ในห้องไม่กล้าออกไปไหน แล้วหลินเฮ่าอวี่ผู้หยิ่งผยองมาตลอดจะทนชีวิตแบบนี้ได้อย่างไร?
เขาอยากตอบโต้แต่เขาก็เข้าใจว่าเป็นเรื่องยากที่จะสู้กับห้าวิหาร
