Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1636

ตอนที่ 1636 การจากที่เจ็บปวดที่สุด (4)
　　สำนักธาราเมฆจะเปิดประตูเป็นระยะๆทุกเดือนศิษย์ที่พลังได้รับการยอมรับจะสามารถออกไปได้ชั่วคราวและกลับบ้านไปสักสองสามวันก่อนจะกลับมาที่สำนัก
　　ศิษย์ของซูหย่าไม่ค่อยได้ออกจากสำนักธาราเมฆจนกระทั่งเกือบเข้าปีที่สี่เขาก็ออกไปในวันที่สำนักเปิดประตูตอนแรกซูหย่าก็ไม่ได้สนใจมากนัก แต่ทุกครั้งที่ศิษย์ของนางกลับมา เขาทำตัวผิดปกติ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูตึงเครียดเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับนาง
　　ซูหย่าถามเขาแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากเขาคนคนนั้นแกล้งทำเหมือนไม่มีเกิดขึ้น แต่……ซูหย่ารู้สึกได้ว่าศิษย์ของนาง ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่ก็ตาม เขาทำตัวเหินห่างกับนาง
　　เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้เป็นแค่ศิษย์อาจารย์กันแต่จู่ๆคนคนนั้นก็ทำตัวสุภาพเรียบร้อยและดูเหมือนจะพยายามแยกตัวจากนาง เรียกนางว่าอาจารย์ และยังคอยหลบสายตาอยู่ตลอด
　　ซูหย่าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งวันหนึ่งช่วงเวลาที่สำนักเปิดประตูได้หมดลง และนางไม่เห็นเขากลับมา จนคนอื่นๆกลับมากันหมดทุกคนแล้ว เขาก็ยังไม่โผล่มา นางยืนรออยู่ที่ประตูใหญ่ของสำนักธาราเมฆตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จนพระจันทร์ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรี รอจนดึกดื่นค่อนคืนทุกอย่างเงียบสงัด คนผู้นั้นก็ยังไม่กลับมา
　　ในที่สุดอาจารย์ของซูหย่าก็ส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้นาง
　　จดหมายนั้นถูกทิ้งไว้โดยชายคนนั้นบอกว่าเขาได้รับอนุญาตจากอาจารย์ใหญ่แล้วให้สามารถจบการฝึกจากสำนักธาราเมฆและออกไปได้ ความทะเยอะทะยานของลูกผู้ชายอยู่ที่การท่องไปในโลกกว้าง เขาไม่อยากถูกจำกัดอยู่สำนักธาราเมฆเล็กๆแห่งนี้ ขอบคุณซูหย่าที่ดูแลสั่งสอนเขา แต่โชคชะตากำหนดให้พวกเขาต้องแยกจากกันไปคนละฟากฟ้า ขอให้นางดูแลตัวเองให้ดี
　　ซูหย่าอ่านจดหมายซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นสิบๆรอบพินิจพิเคราะห์ตัวอักษรทุกตัวครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่สามารถทำใจให้เชื่อได้ว่าศิษย์ของนางจากไปแบบนั้นจริงๆ……
　　แถมนางที่เป็นอาจารย์ก็รู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้าย
　　ทำไมเขาไม่บอกนาง?
　　นางแน่ใจว่านางได้บอกเขาแล้วว่าถ้าถึงวันที่เขาต้องไป นางสามารถไปกับเขาได้
　　แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งนางไปเพื่อสร้างเส้นทางด้วยตัวเอง
　　เสียงของซูหย่าเริ่มสะดุดเล็กน้อยขณะที่พูดมาถึงตอนท้ายนางเงยหน้ากระดกเหล้าแล้วหลับตาลงช้าๆ ที่หางตามีรอยน้ำตาอยู่จางๆ
　　“จวินอู๋เจ้าต้องจำไว้นะ ถ้าในอนาคตเจ้าเจอไอ้คนเลวที่ชื่อเยี่ยนปู้กุย เจ้าต้องช่วยข้าบอกเขาว่า ข้าไม่มีศิษย์อกตัญญูเช่นนี้” ซูหย่ากัดฟันพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
　　[เยี่ยนปู้กุย!]จวินอู๋เสียตกตะลึง
　　[เป็นเยี่ยนปู้กุยจริงๆ!]
　　จวินอู๋เสียเคยเดาว่าซูหย่าและเยี่ยนปู้กุยรู้จักกันมาก่อนแต่ไม่เคยคิดว่าจะมีความโกรธเคืองกันระหว่างคนทั้งสอง
　　ทั้งสองคนเป็นอาจารย์ของจวินอู๋เสียแม้ว่านางจะไม่มีโอกาสมีปฏิสัมพันธ์กับเยี่ยนปู้กุยมากนัก แต่จวินอู๋เสียก็ไม่รู้สึกว่าเยี่ยนปู้กุยจะเป็นคนเนรคุณคนเช่นนั้น เขาต้องเสี่ยงอย่างมากในการช่วยชีวิตพวกเฉียวฉู่และเลี้ยงดูพวกเขามา คนเช่นนี้ไม่ใช่คนที่จะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับอาจารย์ที่มีบุญคุณต่อเขาและคนที่เขารักได้
　　ต้องมีเหตุผลหรือความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างเบื้องหลังเรื่องนี้แน่
　　จวินอู๋เสียไม่ได้บอกซูหย่าว่านางรู้จักเยี่ยนปู้กุยนางต้องเข้าใจเรื่องนี้ให้กระจ่างก่อน
　　สำหรับจวินอู๋เสียนางอยากให้เยี่ยนปู้กุยกับซูหย่าคืนดีกันได้ และก่อนที่นางจะเข้าใจเรื่องทั้งหมด นางไม่อยากให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปกว่านี้ แม้ว่าคำพูดของซูหย่าจะเด็ดเดี่ยวมาก แต่จวินอู๋เสียก็ยังรู้สึกถึงความเศร้าและความเกลียดชังของนางที่เกิดจากความเสียใจและไม่เต็มใจจะแยกจากกันในอดีต
　　ตลอดเวลาที่ผ่านมาซูหย่าไม่เคยปล่อยวางมันเลย ความดื้อรั้นของนางทำให้นางหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้
　　“ได้”จวินอู๋เสียพยักหน้า
　　ซูหย่ายิ้มและลูบหัวเล็กๆของจวินอู๋เสีย