Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1679-1680

ตอนที่ 1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)
　　“เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ?”จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่กลางทะเลดอกไม้กางแขนออก มุมปากยกยิ้มอย่างเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในฉากชวนฝันนั้นดูราวกับเป็นความฝันมากกว่าความจริง
　　จวินอู๋เสียยืนตะลึงค้างอยู่กับที่และยังไม่ได้สตินางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แล้วค่อยๆยกเท้าขึ้น นางก้าวเดินช้าราวกับหอยทาก เท้าที่เหยียบย่างลงเบาๆในทะเลดอกไม้นั้นทำให้กลีบดอกบัวปลิวว่อน
　　ทีละก้าวทีละก้าว แล้วทันใดนั้นฝีเท้าของนางก็ค่อยๆเร็วขึ้น แต่ละก้าวของนางทำให้กลีบดอกไม้หมุนวนขึ้นอีกรอบ พวกมันเรืองแสงอ่อนๆตามติดฝีเท้าที่เร่งรีบของนางก่อให้เกิดฝนดอกไม้โปรยปราย
　　ระลอกคลื่นสีแดงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับจวินอู๋เสียภายในทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกบัวบานเป็นสีชมพูสวยงาม
　　ร่างเล็กที่มาพร้อมกับกลีบดอกบัวกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่นทันทีที่จวินอู๋เหยาสัมผัสกับร่างเล็กนั้น เขาก็โอบกอดนางเอาไว้แน่น
　　ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงอ่อนๆของดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งดอกไม้กลีบดอกไม้ปลิวไปตามลมและโปรยปรายอย่างนุ่มนวลชวนให้หลงใหล กลีบดอกไม้หมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสองที่กอดกันแน่น
　　ทั้งหมดนั้นงดงามราวกับภาพวาด
　　จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้าอกอันอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัวความอุ่นส่งผ่านนิ้วมือของนางขับไล่ความหนาวเย็นในตอนกลางคืนออกไป
　　เขาไม่ใช่ภาพลวงตาเขามาที่นี่จริงๆ
　　“ทำไม……ท่านถึงอยู่ที่นี่?”จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองใบหน้าหล่อเหลาจนเหลือเชื่อพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง
　　ตั้งแต่แยกกันที่อาณาจักรล่างครั้งสุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้พบกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว
　　จวินอู๋เหยาก้มหน้ามองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มรอยยิ้มนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย ในดวงตาของนางเห็นเพียงแต่เขาที่กลมกลืนไปกับท้องฟ้ามยามราตรีที่งดงาม
　　“ข้าคิดถึงเจ้า”เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความสุข
　　คิดถึงนาง
　　แค่คิดถึงนางเท่านั้น
　　จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อยมุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
　　คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
　　แค่เพราะเขาคิดถึงนางเขาก็เดินทางข้ามอาณาจักรเพื่อมาหานาง เพียงเพื่อจะได้พบกับนางเท่านั้น
　　จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียเอาไว้ราวกับกอดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไว้ในอ้อมแขนของเขาการได้สวมกอดเด็กน้อยสร้างความพึงพอใจให้เขามากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิต ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็เทียบไม่ได้กับกลิ่นหอมสมุนไพรในเส้นผมของนาง เทียบไม่ได้กับรอยยิ้มบางที่มุมปากของนาง
　　จวินอู๋เหยาค่อยๆก้มหน้าลงมาและบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสียราวกับนางเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ยามที่ริมฝีปากอุ่นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ก็เกิดอาการสั่นสะท้านเบาๆ
　　ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่ต้องรั้งมันเอาไว้หรือเป็นเพราะต้องข่มกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน
　　เพียงแค่ชิมเบาๆแล้วหยุดจวินอู๋เหยาไม่อยากปล่อยสัตว์ร้ายในอกของตนที่ใกล้จะหลุดออกมา แล้วทำให้เด็กน้อยต้องหวาดกลัว แต่สีดำในดวงตาของเขาได้จางหายไป เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงปีศาจขณะที่จ้องมองใบหน้าเล็กๆของนาง
　　“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?” จวินอู๋เหยาถามด้วยรอยยิ้ม และแสร้งทำสายตาเจ็บปวด
　　ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วทันใดนั้นนางก็เอื้อมมือออกมาโอบรอบคอจวินอู๋เหยา ก่อนที่จวินอู๋เหยาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็โน้มคอเขาลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากที่ยังคงยิ้มอยู่ของจวินอู๋เหยา
　　การเคลื่อนไหวที่เงอะงะซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากจูบครั้งก่อนของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และเร่าร้อนจวินอู๋เหยาเปิดปากออก ไฟที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่เป็นน้ำแข็งพุ่งเข้ามาในปากของเขาราวกับกำลังประกาศความเป็นเจ้าของ ลมหายใจของนางรินรดอยู่ในช่องปากของเขา
　　จวินอู๋เสียจูบอย่างจริงจังรุกล้ำเข้าไปทีละนิด จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งเผยอปากให้นางรุกเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง
　　ตอนที่1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)
　　“เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ?”จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่กลางทะเลดอกไม้กางแขนออก มุมปากยกยิ้มอย่างเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในฉากชวนฝันนั้นดูราวกับเป็นความฝันมากกว่าความจริง
　　จวินอู๋เสียยืนตะลึงค้างอยู่กับที่และยังไม่ได้สตินางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แล้วค่อยๆยกเท้าขึ้น นางก้าวเดินช้าราวกับหอยทาก เท้าที่เหยียบย่างลงเบาๆในทะเลดอกไม้นั้นทำให้กลีบดอกบัวปลิวว่อน
　　ทีละก้าวทีละก้าว แล้วทันใดนั้นฝีเท้าของนางก็ค่อยๆเร็วขึ้น แต่ละก้าวของนางทำให้กลีบดอกไม้หมุนวนขึ้นอีกรอบ พวกมันเรืองแสงอ่อนๆตามติดฝีเท้าที่เร่งรีบของนางก่อให้เกิดฝนดอกไม้โปรยปราย
　　ระลอกคลื่นสีแดงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับจวินอู๋เสียภายในทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกบัวบานเป็นสีชมพูสวยงาม
　　ร่างเล็กที่มาพร้อมกับกลีบดอกบัวกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่นทันทีที่จวินอู๋เหยาสัมผัสกับร่างเล็กนั้น เขาก็โอบกอดนางเอาไว้แน่น
　　ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงอ่อนๆของดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งดอกไม้กลีบดอกไม้ปลิวไปตามลมและโปรยปรายอย่างนุ่มนวลชวนให้หลงใหล กลีบดอกไม้หมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสองที่กอดกันแน่น
　　ทั้งหมดนั้นงดงามราวกับภาพวาด
　　จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้าอกอันอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัวความอุ่นส่งผ่านนิ้วมือของนางขับไล่ความหนาวเย็นในตอนกลางคืนออกไป
　　เขาไม่ใช่ภาพลวงตาเขามาที่นี่จริงๆ
　　“ทำไม……ท่านถึงอยู่ที่นี่?”จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองใบหน้าหล่อเหลาจนเหลือเชื่อพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง
　　ตั้งแต่แยกกันที่อาณาจักรล่างครั้งสุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้พบกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว
　　จวินอู๋เหยาก้มหน้ามองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มรอยยิ้มนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย ในดวงตาของนางเห็นเพียงแต่เขาที่กลมกลืนไปกับท้องฟ้ามยามราตรีที่งดงาม
　　“ข้าคิดถึงเจ้า”เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความสุข
　　คิดถึงนาง
　　แค่คิดถึงนางเท่านั้น
　　จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อยมุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
　　คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
　　แค่เพราะเขาคิดถึงนางเขาก็เดินทางข้ามอาณาจักรเพื่อมาหานาง เพียงเพื่อจะได้พบกับนางเท่านั้น
　　จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียเอาไว้ราวกับกอดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไว้ในอ้อมแขนของเขาการได้สวมกอดเด็กน้อยสร้างความพึงพอใจให้เขามากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิต ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็เทียบไม่ได้กับกลิ่นหอมสมุนไพรในเส้นผมของนาง เทียบไม่ได้กับรอยยิ้มบางที่มุมปากของนาง
　　จวินอู๋เหยาค่อยๆก้มหน้าลงมาและบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสียราวกับนางเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ยามที่ริมฝีปากอุ่นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ก็เกิดอาการสั่นสะท้านเบาๆ
　　ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่ต้องรั้งมันเอาไว้หรือเป็นเพราะต้องข่มกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน
　　เพียงแค่ชิมเบาๆแล้วหยุดจวินอู๋เหยาไม่อยากปล่อยสัตว์ร้ายในอกของตนที่ใกล้จะหลุดออกมา แล้วทำให้เด็กน้อยต้องหวาดกลัว แต่สีดำในดวงตาของเขาได้จางหายไป เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงปีศาจขณะที่จ้องมองใบหน้าเล็กๆของนาง
　　“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?” จวินอู๋เหยาถามด้วยรอยยิ้ม และแสร้งทำสายตาเจ็บปวด
　　ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วทันใดนั้นนางก็เอื้อมมือออกมาโอบรอบคอจวินอู๋เหยา ก่อนที่จวินอู๋เหยาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็โน้มคอเขาลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากที่ยังคงยิ้มอยู่ของจวินอู๋เหยา
　　การเคลื่อนไหวที่เงอะงะซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากจูบครั้งก่อนของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และเร่าร้อนจวินอู๋เหยาเปิดปากออก ไฟที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่เป็นน้ำแข็งพุ่งเข้ามาในปากของเขาราวกับกำลังประกาศความเป็นเจ้าของ ลมหายใจของนางรินรดอยู่ในช่องปากของเขา
　　จวินอู๋เสียจูบอย่างจริงจังรุกล้ำเข้าไปทีละนิด จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งเผยอปากให้นางรุกเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง

ตอนที่ 1680 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (4)
　　เมื่อรู้สึกว่าจวินอู๋เหยาตกตะลึงจนตัวแข็งจวินอู๋เสียก็แกล้งกัดลิ้นเขาแรงๆ
　　ความเจ็บและกลิ่นเลือดที่กระจายอยู่ในปากทำให้จวินอู๋เหยาได้สติกลับมาแต่ก็ก่อความปั่นป่วนให้กับจิตวิญญาณของเขาด้วย!
　　ราวกับว่ามีคลื่นยักษ์กวาดผ่านทุ่งดอกไม้ทั้งหมดในชั่วพริบตาดอกบัวทุกดอกคลี่บาน จากนั้นก็ลอยขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นทะเลกลีบดอกไม้สีแดงหมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสอง
　　จวินอู๋เหยากระชับแขนรอบเอวของจวินอู๋เสียและยกนางขึ้นเล็กน้อยแล้วก็เริ่มต้นเป็นฝ่ายจูบนางบ้าง มันเป็นจูบที่อ้อยอิ่งลึกซึ้ง ปลายลิ้นเปื้อนเลือดของเขารุกล้ำเข้าไปในปากของจวินอู๋เสีย และแทบอดใจไม่ไหวที่จะกลืนกินนางทั้งตัว ลิ้มรสไปทีละนิด หลอมรวมเลือดเนื้อให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
　　ค่ำคืนที่เงียบสงัดไม่มีใครรู้ว่าบนเนินเขาเล็กๆข้างวิหารจิงหง ภาพคนทั้งสองที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ล้อมรอบด้วยกลีบดอกไม้ที่โปรยปรายราวสายฝนนั้นงดงามเพียงใด
　　เย่ฉาและเย่กูที่ซ่อนอยู่ในเงามืดหันหน้าหนีอย่างเงียบๆปล่อยให้คนทั้งสองได้ลิ้มรสกันและกันอย่างช้าๆ
　　จูบนั้นเนิ่นนานราวชั่วฟ้าดินสลายจวินอู๋เสียถึงกับหอบเล็กน้อย ริมฝีปากเปื้อนเลือดสีแดง จวินอู๋เหยายกมือขึ้นและใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปากของนางเบาๆ ดวงตาสีม่วงของเขาเป็นประกายแวววาวอย่างอันตราย
　　“ท่านจัดการธุระเสร็จแล้วหรือ?”จวินอู๋เสียยังคงหอบเล็กน้อย นางมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่นางเองก็ไม่รู้ตัว
　　“ยัง”จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ ในดวงตาของเขา ในหัวใจของเขา ตอนนี้มีเพียงแค่นางผู้เดียว
　　จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว
　　“แค่อยากมากอดเจ้า”จวินอู๋เหยาโอบรอบเอวของจวินอู๋เสีย และมองตรงไปที่เด็กน้อยซึ่งถูกเงาของเขาบดบัง การที่ได้เห็นว่าในดวงตาของนางมีเพียงเงาสะท้อนของเขาเพียงผู้เดียว ทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างที่ไม่มีสิ่งอื่นใดมาทดแทนได้
　　เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเวลาจะเดินได้ช้ามากขนาดนี้ จนสามารถทรมานผู้คนได้
　　เวลาหนึ่งปีในอดีตมันก็เป็นเพียงแค่ชั่วพริบตา แต่ในตอนนี้กลับยาวนานและน่าเบื่อหน่าย
　　ราวกับเป็นเวลาหนึ่งศตวรรษ
　　จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆด้วยสายตาอ่อนโยน
　　“ดูเหมือนเจ้าจะสูงขึ้นและผอมลงนิดหน่อยนะ”จวินอู๋เหยามองเด็กน้อยในอ้อมแขนของเขา สำหรับเขา จวินอู๋เสียตัวเล็กมาก แต่นางสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เด็กน้อยที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมตอนนี้กลับผลิบานจนน่าหลงใหลยิ่งขึ้น เขาไม่สนใจสิ่งที่นางใช้ปลอมแปลงใบหน้าของตัวเองเลยสักนิด ดวงตาของเขาสามารถมองผ่านไปจนถึงความงดงามที่อยู่ภายในได้
　　“ท่านเริ่มพูดเหมือนท่านปู่ของข้าแล้ว”จวินอู๋เสียอดหัวเราะออกมาไม่ได้ คำพูดพวกนั้นไม่แตกต่างจากที่จวินเสี่ยนพูดตอนที่ได้เจอนางเลย
　　“ข้าอายุมากกว่าปู่ของเจ้าเยอะทำไม? รังเกียจหรือ?” จวินอู๋เหยาบีบปลายจมูกจวินอู๋เสียและยิ้มอย่างเอ็นดู
　　จวินอู๋เสียกวาดตามองใบหน้าของจวินอู๋เหยาอย่างดูถูก
　　“เด็ก”
　　ปากของคนผู้นี้คอยแต่จะอ้อนขอของหวานกาลเวลาที่ยาวนานได้หลงเหลือสติปัญญาและความใจเย็นเอาไว้น้อยนิดเพียงนี้ได้อย่างไร?
　　“ข้าเด็กต่อหน้าเจ้าเท่านั้นแหละ”จวินอู๋เหยาไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยสักนิด แต่กลับยิ้มออกมาอย่างสดใสยิ่งขึ้น
　　“ข้าจะกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วกัน”จวินอู๋เสียพูดอย่างจริงจัง
　　จวินอู๋เหยาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีและซบหน้าลงตรงซอกคอของจวินอู๋เสีย สูดกลิ่นเฉพาะตัวของนาง กลิ่นหอมจางๆที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างที่สุด