ตอนที่ 1677 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (1)
ไม่มีใครที่อยู่ในห้องโถงที่แออัดอึกทึกนั่นสังเกตเห็นงูดำตัวจิ๋วเลยจวินอู๋เสียเห็นเงาของมันหายไปนอกธรณีประตูห้องโถงใหญ่
งูดำ
นางเคยเห็นมันมาหลายครั้งแล้วงูดำแบบนั้นก็มีอยู่ที่เย่ฉาและเย่กูเหมือนกัน เย่ฉาและเย่กูไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ พวกเขาปล่อยงูดำออกมา หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น?
ความสงสัยวนเวียนอยู่ในใจของจวินอู๋เสียนางลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆและส่งสายตาให้จื่อจินและเยว่อี้เพื่อบอกว่า ‘ใจเย็นๆไว้ ไม่ต้องตื่นเต้น’ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องโถงใหญ่อย่างเงียบๆ ท่ามกลางเหล่านางรำที่กำลังร่ายรำอย่างสง่างาม ทุกคนในห้องโถงใหญ่ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งลุกออกไประหว่างงานเลี้ยง
จวินอู๋เสียเดินออกจากประตูห้องโถงใหญ่ในความมืดยามค่ำคืน นางเห็นงูดำตัวจิ๋วนั่น ดูเหมือนมันกำลังรอให้จวินอู๋เสียตามมันไป เลื้อยไปได้ไม่เท่าไรมันก็จะหยุดรอ จนกระทั่งเห็นร่างของจวินอู๋เสีย มันถึงจะเลื้อยต่อไปในความมืด
จวินอู๋เสียเดินตามหลังมันไปอย่างสงบศิษย์ที่เฝ้ายามในวิหารจิงหงส่วนใหญ่ถูกเรียกไปที่ห้องโถง ด้านนอกมีคนอยู่น้อยมาก จวินอู๋เสียแค่หลีกเลี่ยงเล็กน้อยก็หลบศิษย์ที่ลาดตระเวนอยู่ได้แล้ว
นางเดินตามงูดำไปยังเนินเขาเล็กๆนอกวิหารจิงหง
ยิ่งออกห่างวิหารจิงหงที่อึกทึกครึกโครมมากเท่าไรรอบด้านก็ยิ่งเงียบสงบมากขึ้นเท่านั้น อากาศบนเนินเขายามกลางคืนเย็นสบาย นางค่อยๆออกห่างจากแสงไฟในวิหารจิงหง ป่าบนเนินเขาอาบไล้ด้วยแสงจันทร์
งูดำตัวจิ๋วเลื้อยผ่านป่าอย่างช่ำชองมันเลื้อยไปไม่ไกลก็หยุดและหันกลับมามองดูตำแหน่งของจวินอู๋เสีย พอเห็นว่าจวินอู๋เสียยังตามมันมา มันก็เลื้อยต่อไป
จริงๆแล้วงูดำพวกนี้เป็นงูสายพันธุ์อะไรจวินอู๋เสียก็ยังไม่สามารถระบุได้ ตอนที่นางทำงานในโรงพยาบาลสัตว์เมื่อชาติก่อน นางเคยดูแลสัตว์เลือดเย็นมาบ้าง จึงเคยสัมผัสกับงูมาหลายชนิด แต่นางไม่เคยเจองูที่ฉลาดขนาดนี้มาก่อนเลย
จวินอู๋เสียอยากรู้มากว่าพวกจวินอู๋เหยาใช้วิธีอะไรในการทำให้งูดำตัวจิ๋วพวกนี้ทำตามที่พวกเขาต้องการได้
และนอกจากการได้เห็นงูดำในมือของจวินอู๋เหยากับคนของราชอาณาจักรแห่งความมืดทั้ง3 คนแล้ว จวินอู๋เสียก็ไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดและน่าอัศจรรย์พวกนี้จากที่อื่นอีกเลย
จวินอู๋เสียเดินลัดเลาะผ่านป่าทึบไปเรื่อยๆตอนนี้นางอยู่สูงกว่าวิหารจิงหงแล้ว เด็กสาวหันหน้ากลับไปอย่างช้าๆ และมองลงไปยังวิหารจิงหงที่สว่างไสวจากมุมสูง นางไม่ได้ยินเสียงดนตรีอันไพเราะจากในวิหารจิงหงแล้ว หูของนางได้ยินแต่เสียงลมที่พัดผ่านป่า
ในตอนนี้จวินอู๋เสียอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
เย่ฉาและเย่กูถูกทิ้งให้อยู่ในวิหารจิงหงเพื่อแอบตรวจสอบสถานการณ์ภายในแล้วทำไมอยู่ดีๆพวกเขาจะวิ่งออกมาที่ป่าบนเนินเขาด้านนอกนี้ได้? ยิ่งกว่านั้น นางก็ออกมาห่างจากวิหารจิงหงมากพอสมควรแล้ว ถ้าทั้งสองคนมีอะไรอยากบอกนาง พวกเขาก็น่าจะปรากฏตัวออกมาแล้ว
แต่งูดำก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมันยังคงเลื้อยต่อไปทางยอดเขาและหันกลับมามองเป็นระยะ ราวกับกำลังเร่งให้จวินอู๋เสียตามมันไปเร็วๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสียรู้ว่าคนอื่นไม่สามารถควบคุมงูดำได้นางคงคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติและจากไปทันที
ในใจนางเต็มไปด้วยความสับสนดวงตาของจวินอู๋เสียซ่อนความหวาดระแวงอยู่จางๆ นางไล่ตามความเร็วของงูดำ เดินลัดเลาะผ่านป่าท่ามกลางแสงจันทร์ รอบด้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงของสายลมพัดผ่านป่ายามค่ำคืนเท่านั้น
********************************************
ตอนที่ 1678 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (2)
แสงจันทร์สาดส่องลอดใบไม้ลงมายังพื้นดินราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าลงมาประดับที่พื้น ใบไม้แห้งใต้เท้ากองทับถมกันหนา และหิมะได้ทำให้มันเหนียวติดกันเล็กน้อย
จวินอู๋เสียเดินช้าๆไปจนถึงยอดเขาและสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้จวินอู๋เสียตะลึงไปในทันที
บนยอดเขาที่ควรจะเป็นป่าทึบไม่รู้ว่ามันถูกแทนที่ด้วยทุ่งดอกไม้ตั้งแต่เมื่อไร สิ่งที่ควรจะเป็นป่าไม่มีอยู่อีกต่อไป พื้นดินตรงหน้าจวินอู๋เสียคือพรมดอกบัวสีขาว ดอกบัวทุกดอกออกดอกตูม กลีบดอกสะท้อนแสงจันทร์เรืองแสงออกมาจางๆ ทะเลสีขาวสว่างไสวบนยอดเขาที่ล้อมรอบด้วยป่าทึบ ราวกับแสงไฟที่ถูกจุดขึ้นท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด
งูดำที่พาจวินอู๋เสียมาที่นี่เลื้อยเข้าไปในทุ่งดอกไม้อย่างช่ำชองแล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
แววตาของจวินอู๋เสียเต็มไปด้วยความสับสนงุนงงขณะมองไปยังทุ่งดอกไม้ตรงหน้า
ปกติดอกบัวอยู่ในน้ำบนยอดเขาไม่มีทะเลสาบ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีทุ่งดอกบัวอยู่
จวินอู๋เสียเดินเข้าไปในทุ่งดอกไม้ที่แปลกประหลาดแต่พอเท้าของนางก้าวเข้าไป ดอกบัวตูมสีขาวรอบๆเท้านางก็ผลิบานทันที!
กลีบดอกสีขาวราวหิมะบานออกเผยให้เห็นสีชมพูจางๆรอบเกสรของมันซึ่งค่อยๆกระจายออกไปทุกกลีบสีชมพูเข้มขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นสีแดง
ดอกบัวทุกดอกเรืองแสงจางๆราวกับมีดวงดาวถูกห่อหุ้มอยู่ตรงกลางดอก
ภาพแปลกประหลาดที่เป็นไปไม่ได้นี้สะท้อนอยู่ภายในดวงตาของจวินอู๋เสียดวงตาที่เย็นชามานานฉายแววประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย
ทุ่งดอกไม้ตรงหน้ามองเห็นได้อย่างชัดเจนมากแต่พอจวินอู๋เสียก้าวเข้าไปข้างใน นางกลับไม่รู้สึกถึงสัมผัสของพวกมันเลยแม้แต่น้อย ดอกบัวที่อยู่รอบๆเท้าของนางราวกับเป็นภาพลวงตา จวินอู๋เสียก้าวเดินต่อไปอีกสองสามก้าว ตรงที่นางเหยียบลงไป ดอกบัวรอบๆจะบานออกและเปลี่ยนสี
ราวกับแสงระยิบระยับท่ามกลางดวงดาวถูกทำเครื่องหมายตามรอยเท้าของจวินอู๋เสียดอกบัวไหวเอนไปตามสายลม กลีบดอกสีชมพูไล่ตามการก้าวเท้าของจวินอู๋เสีย
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนอาบไล้ด้วยแสงจันทร์ ท่ามกลางทะเลดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ ดอกบัวสีเพลิงยาวเป็นแนวอยู่ด้านหลังของจวินอู๋เสียและเรืองแสงออกมาจางๆ
จวินอู๋เสียมองกลีบดอกไม้ที่ปลิวไปตามสายลมซึ่งพัดผ่านตัวนางแล้วเอื้อมมือออกไปจะสัมผัสมัน แต่กลีบดอกไม้นั้นก็ผ่านทะลุมือของนางไป
พวกมันไม่ใช่ของจริง……
ดวงตาของจวินอู๋เสียฉายแววประหลาดใจก่อนที่นางจะคิดหาสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ ภายใต้แสงจันทร์สีเงิน ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาช้าๆจากอีกฟากหนึ่งของทุ่งดอกไม้
ทันทีที่สายตาของจวินอู๋เสียพบร่างนั้นอารมณ์ทุกอย่างในดวงตาของนางก็หายไปอย่างไม่เหลือร่องรอยใดๆ นางยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น มองดูร่างที่คุ้นเคยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาเดินมาหานางอย่างช้าๆ นางมองกลีบดอกไม้นับไม่ถ้วนที่หมุนวนอยู่รอบตัวเขา กลีบดอกไม้เรืองแสงจางๆราวกับดวงดาวนับไม่ถ้วนกระจายอยู่รอบตัวคนผู้นั้น
ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้านางดูราวกับภาพลวงตา
ทุกย่างก้าวนั้นกำลังก้าวอยู่บนหัวใจของนาง
ตุบตุบ
ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง
