ในชั่วพริบตาก็มีเลือดไหลลงมาจากมุมปากของจวินอู๋เหยา ดวงตาสีม่วงหรี่ลง ความเย็นเยียบมืดมนปรากฏขึ้นในดวงตาคู่นั้น
ลั่วชิงเฉิงยิ้มมุมปาก นางมองดูจวินอู๋เหยาที่กำลังพยายามยับยั้งเซิงสื่อกู่อย่างไม่ยอมแพ้
“เจ็บใช่ไหม? ถูกมันทรมานมาพันปีแต่ยังอุตส่าห์คงสติตัวเองไว้ได้ เย่เจว๋ รู้สึกไม่ดีมากๆเลยใช่ไหมล่ะ? ทำไมต้องยับยั้งมันด้วย ในเมื่อมันเจ็บ ก็ปล่อยให้เซิงสื่อกู่ควบคุมแต่โดยดีเถอะ……อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ต้องทรมาน” ลั่วชิงเฉิงกล่าวช้าๆ นางไม่กลัวอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะนางมั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้ แต่…….เพราะมีเซิงสื่อกู่ จวินอู๋เหยาก็หนีไม่รอดแล้ว
ลมหายใจของจวินอู๋เหยาช้าลงมาก ความเจ็บปวดแทบขาดใจกระจายไปทั่วร่าง เส้นเลือดที่ลำคอปูดโปนขึ้นมา จินตนาการได้เลยว่าความเจ็บปวดนั้นรุนแรงมากแค่ไหน
แต่กระนั้น เขาก็ไม่แสดงความหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกใดๆ
ลั่วชิงเฉิงยิ้มเยาะและมองดูจวินอู๋เหยาที่กำลังฝืนทนความเจ็บปวด ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว เมื่อโดนเซิงสื่อกู่โจมตี อย่าว่าแต่จะฆ่านางเลย แค่แต่ละก้าวที่เดินก็เกรงว่าจะเจ็บปวดแสนสาหัส ความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วร่างตรงเข้าเส้นประสาท ต่อให้เทพเจ้าลงมาก็ทนไม่ได้ จวินอู๋เหยาอดทนจนถึงขีดจำกัดแล้ว
ลั่วชิงเฉิงมองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งอยู่ด้านข้าง นางไม่ใช่คนโง่ จวินอู๋เหยาลงมือโจมตีก็เพื่อปกป้องจวินอู๋เสีย นางจะมองไม่ออกได้อย่างไร?
มอบหน้ากากภูติไม้ให้และยังต่อสู้อย่างไม่ลังเลเพื่อช่วยนาง สายตาที่ลั่วชิงเฉิงมองจวินอู๋เสียเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ทั้งหมดนี้ควรเป็นของนาง ไม่ใช่นังสารเลวนี่!
“ดูเหมือนเจ้าจะห่วงใยนังนี่มากสินะ? ก็ดี ตอนแรกข้าไม่คิดจะทรมานนาง แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะทรมานนางไปทีละนิดๆจนกว่าจะตายต่อหน้าเจ้า เจ้าว่าดีไหม?” ลั่วชิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งร้ายอย่างที่สุด นางมองจวินอู๋เหยาอย่างยั่วยุขณะเดินเข้าไปใกล้จวินอู๋เสียทีละก้าว
“ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายนางก็ลองดู ถ้านางตาย ข้าก็จะตายตามนาง” เสียงจวินอู๋เหยาดังขึ้นอย่างอดกลั้น ไอลีนโนเวล
ลั่วชิงเฉิงชะงักเท้า นางหันไปมองจวินอู๋เหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้ายอมตายเพื่อนางเลยหรือ? เย่เจว๋! เจ้าบ้าไปแล้วรึไง! กะอีแค่นังสารเลวนี่! เจ้านี่มันเหลือเชื่อเลย!!!” ลั่วชิงเฉิงหอบหายใจอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ จวินอู๋เหยาเป็นคนที่หยิ่งยโสขนาดไหน? ใต้หล้านี้มีชีวิตใครที่อยู่ในสายตาของเขาบ้าง? แต่วันนี้เขากลับขู่นางด้วยชีวิตของตัวเอง! เพียงเพื่อช่วยชีวิตจวินอู๋เสีย!
“ลั่วชิงเฉิง เจ้าจำคำข้าไว้ให้ดี วันนี้ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายนางอีกครั้ง ข้าจะตัดเส้นลมปราณตัวเองทันที” จวินอู๋เหยากำหมัด พยายามระงับความเจ็บปวดทรมานจากเซิงสื่อกู่ ใช้การควบคุมตัวเองที่ยอดเยี่ยมจนน่าทึ่งระงับความเจ็บปวดที่ทำให้คนธรรมดาเป็นบ้าได้
“เจ้า!!” ลั่วชิงเฉิงกัดฟันพร้อมถลึงตาจ้องจวินอู๋เหยา
เขาใช้ชีวิตตัวเองมาขู่นางเพื่อนังสารเลวนั่นจริงๆ!
เขาหนีมาพันปี แม้ว่าจะถูกจับขังไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน เขาก็ไม่เคยมีความคิดที่จะตาย แต่ตอนนี้เขายอมฆ่าตัวตายเพื่อคนอื่น!!
ลั่วชิงเฉิงตกใจอย่างที่สุด นางไม่เคยสงสัยในคำพูดของเขา นางรู้ดีว่าเขาดูถูกการพูดโกหก ถ้าเขาพูดเช่นนั้น ก็หมายความว่าเขาจะทำเช่นนั้นจริงๆ!
ถ้านางฆ่าจวินอู๋เสีย จวินอู๋เหยาก็จะไม่ยอมมีชีวิตอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียวอย่างแน่นอน!
ลั่วชิงเฉิงยิ้มมุมปาก นางมองดูจวินอู๋เหยาที่กำลังพยายามยับยั้งเซิงสื่อกู่อย่างไม่ยอมแพ้
“เจ็บใช่ไหม? ถูกมันทรมานมาพันปีแต่ยังอุตส่าห์คงสติตัวเองไว้ได้ เย่เจว๋ รู้สึกไม่ดีมากๆเลยใช่ไหมล่ะ? ทำไมต้องยับยั้งมันด้วย ในเมื่อมันเจ็บ ก็ปล่อยให้เซิงสื่อกู่ควบคุมแต่โดยดีเถอะ……อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ต้องทรมาน” ลั่วชิงเฉิงกล่าวช้าๆ นางไม่กลัวอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะนางมั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้ แต่…….เพราะมีเซิงสื่อกู่ จวินอู๋เหยาก็หนีไม่รอดแล้ว
ลมหายใจของจวินอู๋เหยาช้าลงมาก ความเจ็บปวดแทบขาดใจกระจายไปทั่วร่าง เส้นเลือดที่ลำคอปูดโปนขึ้นมา จินตนาการได้เลยว่าความเจ็บปวดนั้นรุนแรงมากแค่ไหน
แต่กระนั้น เขาก็ไม่แสดงความหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกใดๆ
ลั่วชิงเฉิงยิ้มเยาะและมองดูจวินอู๋เหยาที่กำลังฝืนทนความเจ็บปวด ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว เมื่อโดนเซิงสื่อกู่โจมตี อย่าว่าแต่จะฆ่านางเลย แค่แต่ละก้าวที่เดินก็เกรงว่าจะเจ็บปวดแสนสาหัส ความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วร่างตรงเข้าเส้นประสาท ต่อให้เทพเจ้าลงมาก็ทนไม่ได้ จวินอู๋เหยาอดทนจนถึงขีดจำกัดแล้ว
ลั่วชิงเฉิงมองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งอยู่ด้านข้าง นางไม่ใช่คนโง่ จวินอู๋เหยาลงมือโจมตีก็เพื่อปกป้องจวินอู๋เสีย นางจะมองไม่ออกได้อย่างไร?
มอบหน้ากากภูติไม้ให้และยังต่อสู้อย่างไม่ลังเลเพื่อช่วยนาง สายตาที่ลั่วชิงเฉิงมองจวินอู๋เสียเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ทั้งหมดนี้ควรเป็นของนาง ไม่ใช่นังสารเลวนี่!
“ดูเหมือนเจ้าจะห่วงใยนังนี่มากสินะ? ก็ดี ตอนแรกข้าไม่คิดจะทรมานนาง แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะทรมานนางไปทีละนิดๆจนกว่าจะตายต่อหน้าเจ้า เจ้าว่าดีไหม?” ลั่วชิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งร้ายอย่างที่สุด นางมองจวินอู๋เหยาอย่างยั่วยุขณะเดินเข้าไปใกล้จวินอู๋เสียทีละก้าว
“ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายนางก็ลองดู ถ้านางตาย ข้าก็จะตายตามนาง” เสียงจวินอู๋เหยาดังขึ้นอย่างอดกลั้น ไอลีนโนเวล
ลั่วชิงเฉิงชะงักเท้า นางหันไปมองจวินอู๋เหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้ายอมตายเพื่อนางเลยหรือ? เย่เจว๋! เจ้าบ้าไปแล้วรึไง! กะอีแค่นังสารเลวนี่! เจ้านี่มันเหลือเชื่อเลย!!!” ลั่วชิงเฉิงหอบหายใจอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ จวินอู๋เหยาเป็นคนที่หยิ่งยโสขนาดไหน? ใต้หล้านี้มีชีวิตใครที่อยู่ในสายตาของเขาบ้าง? แต่วันนี้เขากลับขู่นางด้วยชีวิตของตัวเอง! เพียงเพื่อช่วยชีวิตจวินอู๋เสีย!
“ลั่วชิงเฉิง เจ้าจำคำข้าไว้ให้ดี วันนี้ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายนางอีกครั้ง ข้าจะตัดเส้นลมปราณตัวเองทันที” จวินอู๋เหยากำหมัด พยายามระงับความเจ็บปวดทรมานจากเซิงสื่อกู่ ใช้การควบคุมตัวเองที่ยอดเยี่ยมจนน่าทึ่งระงับความเจ็บปวดที่ทำให้คนธรรมดาเป็นบ้าได้
“เจ้า!!” ลั่วชิงเฉิงกัดฟันพร้อมถลึงตาจ้องจวินอู๋เหยา
เขาใช้ชีวิตตัวเองมาขู่นางเพื่อนังสารเลวนั่นจริงๆ!
เขาหนีมาพันปี แม้ว่าจะถูกจับขังไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน เขาก็ไม่เคยมีความคิดที่จะตาย แต่ตอนนี้เขายอมฆ่าตัวตายเพื่อคนอื่น!!
ลั่วชิงเฉิงตกใจอย่างที่สุด นางไม่เคยสงสัยในคำพูดของเขา นางรู้ดีว่าเขาดูถูกการพูดโกหก ถ้าเขาพูดเช่นนั้น ก็หมายความว่าเขาจะทำเช่นนั้นจริงๆ!
ถ้านางฆ่าจวินอู๋เสีย จวินอู๋เหยาก็จะไม่ยอมมีชีวิตอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียวอย่างแน่นอน!
