ตอนที่ 2243 สู้ให้ถึงที่สุด (10)
ลั่วชิงเฉิงเบิกตากว้าง ในแววตาไม่มีความภูมิใจที่จัดการจวินอู๋เสียได้อยู่เลยสักนิด สายตาของนางมองไปที่ดาบแสงที่ทะลุแขนนาง มันแทงลึกเข้าไปในแขนของนาง ลั่วชิงเฉิงจำไม่ได้แล้วว่าตนไม่ได้รับบาดเจ็บมานานกี่ปีแล้ว
หลังจากจวินอู๋เหยาออกจากอาณาจักรบน ลั่วชิงเฉิงก็กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดรองจากอาจารย์ของนาง ในอาณาจักรบนมีคนที่แข็งแกร่งอยู่นับไม่ถ้วน และนางได้กำจัดพวกที่ขัดหูขัดตาให้อาจารย์ของนางมามากมาย นางได้ต่อสู้กับผู้ใช้แหวนวิญญาณหลายคน แต่คนพวกนั้นไม่สามารถต้านทานการโจมตีของนางได้ นางมองดูพวกเขาดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ขณะเหยียบย่ำพวกเขาไปทีละคน ตั้งแต่ต้นจนจบ ลั่วชิงเฉิงไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย……ไม่มีแม้แต่รอยช้ำเล็กๆด้วยซ้ำ
ลั่วชิงเฉิงเป็นคนที่แสวงหาความสมบูรณ์แบบ นางทนไม่ได้ที่ให้มีตำหนิบนร่างกายของนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแผลเป็นน่าเกลียดเลย
นางคิดไม่ถึงว่าผู้ใช้พลังวิญญาณสีเงินกระจอกๆคนหนึ่งจากอาณาจักรบนจะสร้างบาดแผลให้กับนางได้จริงๆ……
นี่มัน……เรื่องตลกชัดๆ!
ลั่วชิงเฉิงจ้องมองบาดแผลของตนอยู่นาน ขณะที่คิดว่านางกำลังจะคลั่ง นางก็หันไปมองจวินอู๋เสียที่นอนจมอยู่บนกองเลือด ความเกลียดชังในแววตารุนแรงจนน่าตกใจ
“เจ้าเนี่ยนะทำร้ายข้าได้?!” น้ำเสียงของลั่วชิงเฉิงเปลี่ยนไป นางไม่ยอมเชื่อว่านางถูกผู้ใช้พลังวิญญาณสีเงินทำร้ายบาดเจ็บ
จวินอู๋เสียนอนนิ่งอยู่บนพื้น นางมองขึ้นไปบนอากาศขณะที่ลั่วชิงเฉิงเริ่มกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น ริมฝีปากของนางก็ปรากฏรอยยิ้มเนือยๆ ริมฝีปากเปื้อนเลือดทำให้รอยยิ้มนั้นดูเย้ยหยันเป็นพิเศษ
“ข้าทำร้ายเจ้า แล้วยังไง? เจ้ามันก็แค่นี้เอง” ไอรีนโนเวล
“นังสารเลว! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร!” คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้ลั่วชิงเฉิงโกรธจัด นางดึงดาบแสงออกมาถือไว้ในมือ ความอัปยศที่ถูกจวินอู๋เสียทำร้ายทำให้นางโกรธจนตัวสั่น
เหรินหวงที่ติดอยู่กลางวงต่อสู้ได้เห็นการต่อสู้ระหว่างจวินอู๋เสียและลั่วชิงเฉิง เขารู้ถึงความแข็งแกร่งของสองคนนี้และเป็นห่วงจวินอู๋เสียมาก เขากลัวว่านางจะรับการโจมตีของลั่วชิงเฉิงไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการทำให้ลั่วชิงเฉิงบาดเจ็บเลย
แต่……
เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ได้เกิดขึ้นแล้ว นี่มัน……น่าเหลือเชื่อจริงๆ!
ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่อำนวย เหรินหวงก็อยากจะปรบมือให้ด้วยความตื่นตะลึง
ไม่ต้องพูดถึงจวินอู๋เสียเลย ต่อให้เป็นเหรินหวงก็อาจจะไม่สามารถทำร้ายลั่วชิงเฉิงได้
แล้วนี่……จวินอู๋เสียทำได้อย่างไร?!
ความสงสัยผุดขึ้นในใจเหรินหวง
จวินอู๋เหยาลากเอาศัตรูจำนวนมากไปและฝากจวินอู๋เสียไว้กับเขา เขาต้องมีเหตุผลของตัวเอง ตอนแรกเหรินหวงคิดว่าเป็นเพราะความรักและเอาใจใส่ที่จวินอู๋เหยามีให้กับจวินอู๋เสีย แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องจะซับซ้อนกว่านั้น
ถ้าจวินอู๋เหยาถูกจับ การบูชายัญเลือดสามอาณาจักรก็จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว ต่อให้จวินอู๋เสียหลบหนีไปได้ในครั้งนี้ เกรงว่าในอนาคตก็คงจะ……
แต่พอจวินอู๋เสียสร้างบาดแผลให้ลั่วชิงเฉิงได้ เหรินหวงก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ
เหรินหวงมองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งบาดเจ็บสาหัส การคาดเดามากมายผุดขึ้นในใจของเขา
นี่หมายความว่าจวินอู๋เหยาวางเดิมพันทั้งหมดกับจวินอู๋เสียใช่หรือไม่?
จวินอู๋เสียมีพรสวรรค์สูงจนน่าตกใจก็จริง แต่จวินอู๋เหยาคิดจริงๆหรือว่า……จวินอู๋เสียจะโค่นล้มอาณาจักรบนได้? นี่เป็นความเชื่อใจแบบไหนกัน?
ลั่วชิงเฉิงเบิกตากว้าง ในแววตาไม่มีความภูมิใจที่จัดการจวินอู๋เสียได้อยู่เลยสักนิด สายตาของนางมองไปที่ดาบแสงที่ทะลุแขนนาง มันแทงลึกเข้าไปในแขนของนาง ลั่วชิงเฉิงจำไม่ได้แล้วว่าตนไม่ได้รับบาดเจ็บมานานกี่ปีแล้ว
หลังจากจวินอู๋เหยาออกจากอาณาจักรบน ลั่วชิงเฉิงก็กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดรองจากอาจารย์ของนาง ในอาณาจักรบนมีคนที่แข็งแกร่งอยู่นับไม่ถ้วน และนางได้กำจัดพวกที่ขัดหูขัดตาให้อาจารย์ของนางมามากมาย นางได้ต่อสู้กับผู้ใช้แหวนวิญญาณหลายคน แต่คนพวกนั้นไม่สามารถต้านทานการโจมตีของนางได้ นางมองดูพวกเขาดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ขณะเหยียบย่ำพวกเขาไปทีละคน ตั้งแต่ต้นจนจบ ลั่วชิงเฉิงไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย……ไม่มีแม้แต่รอยช้ำเล็กๆด้วยซ้ำ
ลั่วชิงเฉิงเป็นคนที่แสวงหาความสมบูรณ์แบบ นางทนไม่ได้ที่ให้มีตำหนิบนร่างกายของนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแผลเป็นน่าเกลียดเลย
นางคิดไม่ถึงว่าผู้ใช้พลังวิญญาณสีเงินกระจอกๆคนหนึ่งจากอาณาจักรบนจะสร้างบาดแผลให้กับนางได้จริงๆ……
นี่มัน……เรื่องตลกชัดๆ!
ลั่วชิงเฉิงจ้องมองบาดแผลของตนอยู่นาน ขณะที่คิดว่านางกำลังจะคลั่ง นางก็หันไปมองจวินอู๋เสียที่นอนจมอยู่บนกองเลือด ความเกลียดชังในแววตารุนแรงจนน่าตกใจ
“เจ้าเนี่ยนะทำร้ายข้าได้?!” น้ำเสียงของลั่วชิงเฉิงเปลี่ยนไป นางไม่ยอมเชื่อว่านางถูกผู้ใช้พลังวิญญาณสีเงินทำร้ายบาดเจ็บ
จวินอู๋เสียนอนนิ่งอยู่บนพื้น นางมองขึ้นไปบนอากาศขณะที่ลั่วชิงเฉิงเริ่มกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น ริมฝีปากของนางก็ปรากฏรอยยิ้มเนือยๆ ริมฝีปากเปื้อนเลือดทำให้รอยยิ้มนั้นดูเย้ยหยันเป็นพิเศษ
“ข้าทำร้ายเจ้า แล้วยังไง? เจ้ามันก็แค่นี้เอง” ไอรีนโนเวล
“นังสารเลว! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร!” คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้ลั่วชิงเฉิงโกรธจัด นางดึงดาบแสงออกมาถือไว้ในมือ ความอัปยศที่ถูกจวินอู๋เสียทำร้ายทำให้นางโกรธจนตัวสั่น
เหรินหวงที่ติดอยู่กลางวงต่อสู้ได้เห็นการต่อสู้ระหว่างจวินอู๋เสียและลั่วชิงเฉิง เขารู้ถึงความแข็งแกร่งของสองคนนี้และเป็นห่วงจวินอู๋เสียมาก เขากลัวว่านางจะรับการโจมตีของลั่วชิงเฉิงไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการทำให้ลั่วชิงเฉิงบาดเจ็บเลย
แต่……
เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ได้เกิดขึ้นแล้ว นี่มัน……น่าเหลือเชื่อจริงๆ!
ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่อำนวย เหรินหวงก็อยากจะปรบมือให้ด้วยความตื่นตะลึง
ไม่ต้องพูดถึงจวินอู๋เสียเลย ต่อให้เป็นเหรินหวงก็อาจจะไม่สามารถทำร้ายลั่วชิงเฉิงได้
แล้วนี่……จวินอู๋เสียทำได้อย่างไร?!
ความสงสัยผุดขึ้นในใจเหรินหวง
จวินอู๋เหยาลากเอาศัตรูจำนวนมากไปและฝากจวินอู๋เสียไว้กับเขา เขาต้องมีเหตุผลของตัวเอง ตอนแรกเหรินหวงคิดว่าเป็นเพราะความรักและเอาใจใส่ที่จวินอู๋เหยามีให้กับจวินอู๋เสีย แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องจะซับซ้อนกว่านั้น
ถ้าจวินอู๋เหยาถูกจับ การบูชายัญเลือดสามอาณาจักรก็จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว ต่อให้จวินอู๋เสียหลบหนีไปได้ในครั้งนี้ เกรงว่าในอนาคตก็คงจะ……
แต่พอจวินอู๋เสียสร้างบาดแผลให้ลั่วชิงเฉิงได้ เหรินหวงก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ
เหรินหวงมองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งบาดเจ็บสาหัส การคาดเดามากมายผุดขึ้นในใจของเขา
นี่หมายความว่าจวินอู๋เหยาวางเดิมพันทั้งหมดกับจวินอู๋เสียใช่หรือไม่?
จวินอู๋เสียมีพรสวรรค์สูงจนน่าตกใจก็จริง แต่จวินอู๋เหยาคิดจริงๆหรือว่า……จวินอู๋เสียจะโค่นล้มอาณาจักรบนได้? นี่เป็นความเชื่อใจแบบไหนกัน?
