ตอนที่ 2248 สู้ให้ถึงที่สุด (15)
ไม่เพียงลั่วชิงเฉิงเท่านั้นที่ตกใจ กระทั่งจวินอู๋เสียก็ยังมองไปที่จวินอู๋เหยาด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ในตอนนี้ จวินอู๋เสียเข้าใจแผนของจวินอู๋เหยาแล้ว……เขาไม่เคยคิดว่าวันนี้ตัวเองจะหนีไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งหมดที่เขาทำก็เพื่อความปลอดภัยของนาง!
เซิงสื่อกู่……
พิษกู่ที่สั่งเป็นสั่งตายได้ จวินอู๋เหยาคาดการณ์ไว้แล้วว่าอีกฝ่ายน่าจะนำเซิงสื่อกู่มา เขารู้ว่าตัวเองหนีไม่รอด ก่อนหน้านี้จึงได้ฝากนางไว้กับเหรินหวง
คำพูดติดอยู่ที่ลำคอของนาง นางอยากตะโกนบอกเขาว่านางยอมตายพร้อมเขาดีกว่าจะให้ทิ้งเขาไป แต่พลังกดดันที่รุนแรงได้กดลงมาที่ลำคอของนาง นางไม่สามารถเอ่ยคำใดออกไปได้ นางอยากลุกขึ้นและวิ่งไปอยู่ข้างๆเขา อยากกอดเขาไว้เหมือนที่เขาเคยทำกับนางนับครั้งไม่ถ้วน แต่……อาการบาดเจ็บของนางสาหัสเกินไป นางไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย!
ความรู้สึกไร้พลังอำนาจเป็นเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดกระแทกหน้าอย่างรุนแรง
ในเวลานี้จวินอู๋เสียรู้สึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เกลียดที่ตัวเองไร้พลังอำนาจ
ถ้า…….
ถ้านางแข็งแกร่งกว่านี้ เรื่องทั้งหมดก็คงไม่มาจนถึงจุดนี้
ความเจ็บปวดท่วมท้นหัวใจจวินอู๋เสีย นางกัดฟันแน่น เลือดที่กระจายอยู่ในปากกระตุ้นความรู้สึกในหัวใจของนาง
ลั่วชิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ นางพยายามระงับความต้องการที่จะฆ่าจวินอู๋เสีย ตอนนี้นางอยากจะหั่นจวินอู๋เสียเป็นหมื่นๆชิ้นจนแทบทนไม่ไหว แต่คำขู่ของจวินอู๋เหยาทำให้นางไม่กล้าลงมือ
เพื่อการบูชายัญเลือดสามอาณาจักร จวินอู๋เหยาเป็นเครื่องสังเวยที่ขาดไม่ได้ ถ้าเขาตาย แผนของอาจารย์นางก็จะไม่มีวันสำเร็จ
“ได้ ข้าให้สัญญา ข้าจะไม่ฆ่านาง” ลั่วชิงเฉิงพยายามอย่างหนักที่จะรักษาท่าทางสงบนิ่งเอาไว้ “แต่ถ้าเจ้าอยากให้นางปลอดภัยแน่ๆล่ะก็ เจ้าก็ต้องใส่โซ่ตรึงวิญญาณนี่ ไม่งั้นข้าก็ไม่รังเกียจที่จะแทงนังตัวดีนี่อีกสักสองสามทีหรอกนะ”
พร้อมกับพูด ลั่วชิงเฉิงก็พยักหน้าให้ชายชุดดำที่อยู่ด้านข้าง โซ่ตรึงวิญญาณถูกโยนลงมาตรงเท้าของจวินอู๋เหยาทันที
โซ่สีดำที่เคยล่ามจวินอู๋เหยาไว้ในถ้ำอันมืดมิดมาพันปี
จวินอู๋เหยามองโซ่พวกนั้น แล้วมองไปที่จวินอู๋เสียที่นอนจมกองเลือด
เสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขาไม่ควรเจอกับเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ แต่เพราะเขา นางจึงติดร่างแหไปด้วย แล้วจู่ๆจวินอู๋เหยาก็หัวเราะออกมา เขามองใบหน้าเล็กๆของจวินอู๋เสียพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนและรักใคร่เอ็นดู รอยยิ้มนั้นงดงามเหลือเกิน ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในวิกฤต ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเขาสองคนเท่านั้น Aileen-novel
“อย่า……” หน้าอกของจวินอู๋เสียกำลังเจ็บหนัก ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงทำให้นางพยายามยกร่างกายส่วนบนขึ้น แต่การเคลื่อนไหวแค่เล็กน้อยก็ทำให้หน้าอกที่บาดเจ็บของนางมีเลือดทะลักออกมาอีกครั้ง นางกระอักเลือดออกมากองใหญ่ แต่ยังฝืนดึงเข็มเงินออกมาจากเอวและทำการฝังเข็มปิดผนึกความเจ็บปวดทั้งหมด กระตุ้นกำลังส่วนสุดท้ายขึ้นมา
“อย่าใส่!” จวินอู๋เสียรีบลุกขึ้นยืน ร่างเล็กๆท่ามกลางกองเลือดของนางดูบอบบางอ่อนแอเป็นพิเศษ ราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ นางมองจวินอู๋เหยาด้วยสายตาคัดค้าน
ใส่ไม่ได้นะ
ถ้าใส่โซ่ตรึงวิญญาณ เขาจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว!
จวินอู๋เหยายิ้มให้นาง รอยเลือดที่มุมปากทำให้รอยยิ้มของเขาดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง
ไม่เพียงลั่วชิงเฉิงเท่านั้นที่ตกใจ กระทั่งจวินอู๋เสียก็ยังมองไปที่จวินอู๋เหยาด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ในตอนนี้ จวินอู๋เสียเข้าใจแผนของจวินอู๋เหยาแล้ว……เขาไม่เคยคิดว่าวันนี้ตัวเองจะหนีไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งหมดที่เขาทำก็เพื่อความปลอดภัยของนาง!
เซิงสื่อกู่……
พิษกู่ที่สั่งเป็นสั่งตายได้ จวินอู๋เหยาคาดการณ์ไว้แล้วว่าอีกฝ่ายน่าจะนำเซิงสื่อกู่มา เขารู้ว่าตัวเองหนีไม่รอด ก่อนหน้านี้จึงได้ฝากนางไว้กับเหรินหวง
คำพูดติดอยู่ที่ลำคอของนาง นางอยากตะโกนบอกเขาว่านางยอมตายพร้อมเขาดีกว่าจะให้ทิ้งเขาไป แต่พลังกดดันที่รุนแรงได้กดลงมาที่ลำคอของนาง นางไม่สามารถเอ่ยคำใดออกไปได้ นางอยากลุกขึ้นและวิ่งไปอยู่ข้างๆเขา อยากกอดเขาไว้เหมือนที่เขาเคยทำกับนางนับครั้งไม่ถ้วน แต่……อาการบาดเจ็บของนางสาหัสเกินไป นางไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย!
ความรู้สึกไร้พลังอำนาจเป็นเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดกระแทกหน้าอย่างรุนแรง
ในเวลานี้จวินอู๋เสียรู้สึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เกลียดที่ตัวเองไร้พลังอำนาจ
ถ้า…….
ถ้านางแข็งแกร่งกว่านี้ เรื่องทั้งหมดก็คงไม่มาจนถึงจุดนี้
ความเจ็บปวดท่วมท้นหัวใจจวินอู๋เสีย นางกัดฟันแน่น เลือดที่กระจายอยู่ในปากกระตุ้นความรู้สึกในหัวใจของนาง
ลั่วชิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ นางพยายามระงับความต้องการที่จะฆ่าจวินอู๋เสีย ตอนนี้นางอยากจะหั่นจวินอู๋เสียเป็นหมื่นๆชิ้นจนแทบทนไม่ไหว แต่คำขู่ของจวินอู๋เหยาทำให้นางไม่กล้าลงมือ
เพื่อการบูชายัญเลือดสามอาณาจักร จวินอู๋เหยาเป็นเครื่องสังเวยที่ขาดไม่ได้ ถ้าเขาตาย แผนของอาจารย์นางก็จะไม่มีวันสำเร็จ
“ได้ ข้าให้สัญญา ข้าจะไม่ฆ่านาง” ลั่วชิงเฉิงพยายามอย่างหนักที่จะรักษาท่าทางสงบนิ่งเอาไว้ “แต่ถ้าเจ้าอยากให้นางปลอดภัยแน่ๆล่ะก็ เจ้าก็ต้องใส่โซ่ตรึงวิญญาณนี่ ไม่งั้นข้าก็ไม่รังเกียจที่จะแทงนังตัวดีนี่อีกสักสองสามทีหรอกนะ”
พร้อมกับพูด ลั่วชิงเฉิงก็พยักหน้าให้ชายชุดดำที่อยู่ด้านข้าง โซ่ตรึงวิญญาณถูกโยนลงมาตรงเท้าของจวินอู๋เหยาทันที
โซ่สีดำที่เคยล่ามจวินอู๋เหยาไว้ในถ้ำอันมืดมิดมาพันปี
จวินอู๋เหยามองโซ่พวกนั้น แล้วมองไปที่จวินอู๋เสียที่นอนจมกองเลือด
เสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขาไม่ควรเจอกับเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ แต่เพราะเขา นางจึงติดร่างแหไปด้วย แล้วจู่ๆจวินอู๋เหยาก็หัวเราะออกมา เขามองใบหน้าเล็กๆของจวินอู๋เสียพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนและรักใคร่เอ็นดู รอยยิ้มนั้นงดงามเหลือเกิน ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในวิกฤต ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเขาสองคนเท่านั้น Aileen-novel
“อย่า……” หน้าอกของจวินอู๋เสียกำลังเจ็บหนัก ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงทำให้นางพยายามยกร่างกายส่วนบนขึ้น แต่การเคลื่อนไหวแค่เล็กน้อยก็ทำให้หน้าอกที่บาดเจ็บของนางมีเลือดทะลักออกมาอีกครั้ง นางกระอักเลือดออกมากองใหญ่ แต่ยังฝืนดึงเข็มเงินออกมาจากเอวและทำการฝังเข็มปิดผนึกความเจ็บปวดทั้งหมด กระตุ้นกำลังส่วนสุดท้ายขึ้นมา
“อย่าใส่!” จวินอู๋เสียรีบลุกขึ้นยืน ร่างเล็กๆท่ามกลางกองเลือดของนางดูบอบบางอ่อนแอเป็นพิเศษ ราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ นางมองจวินอู๋เหยาด้วยสายตาคัดค้าน
ใส่ไม่ได้นะ
ถ้าใส่โซ่ตรึงวิญญาณ เขาจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว!
จวินอู๋เหยายิ้มให้นาง รอยเลือดที่มุมปากทำให้รอยยิ้มของเขาดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง
