จวินอู๋เสียมองเย่กูด้วยสายตาเย็นเยียบ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะบอกนางทุกอย่างที่จวินอู๋เหยาได้เตรียมไว้ก่อนจะถูกพาตัวไป
จวินอู๋เสียฟังเงียบๆ หลังจากฟังจบ นางก็ยังคงนิ่งเงียบ
เย่กูและเย่ฉายืนอยู่ข้างๆกันอย่างกระวนกระวาย พวกเขามาถึงบริเวณใกล้เคียงนานแล้วแต่ไม่ได้เข้าไปช่วยเลย ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่อยากช่วย แต่เพราะไม่สามารถทำได้ พวกเขาไม่สามารถขัดคำสั่งที่จวินอู๋เสียทิ้งไว้ได้ พวกเขาได้แต่รอคอยอย่างเงียบๆ จนถึงตอนที่นางหลบหนี แต่สภาพของนางในตอนนี้ทำให้พวกเขาตกใจ พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากเจอกับเรื่องพวกนี้แล้ว นางจะเป็นเหมือนที่จวินอู๋เหยาพูดเอาไว้หรือไม่……
หลังเงียบอยู่นาน จวินอู๋เสียก็พยายามลุกขึ้นนั่ง นางถูกวางลงบนเสื่อ บาดแผลได้รับการดูแลแล้ว แต่เพราะอาการบาดเจ็บของนางสาหัสเกินไป พวกเขาไม่กล้าขยับนางมาก นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาไม่ได้ไปจากที่นั่นในทันที
“พวกเจ้าเห็นคนของวิหารหยกวิญญาณรึเปล่า?” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็พูดขึ้น แต่น้ำเสียงของนางเรียบนิ่งจนน่ากลัว
“ไม่ขอรับ การระเบิดตัวเองของ……ของท่านเหรินหวง……รุนแรงเกินไป เย่เม่ยอุ้มคุณหนูไว้และกระเด็นตกลงมาที่เชิงเขา ส่วนคนของวิหารหยกวิญญาณ ข้าเกรงว่า……” เสียงของเย่ฉาเบาและสั่นสะท้าน เหตุการณ์ครั้งนี้โหดร้ายเกินไป พวกเขาได้รู้จากปากของเย่เม่ยว่าที่นางหนีมาได้ในครั้งนี้เพราะการเสียสละของเหรินหวง เขาใช้พลังที่ฝึกฝนมาหมื่นปีระเบิดตัวเอง แรงระเบิดนั้นทรงพลังมาก แม้แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้
ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตคนได้มากขึ้น ทางเลือกของเหรินหวงไม่มีอะไรผิด แต่……เขาคืออาจารย์ปู่ของจวินอู๋เสีย……
เย่ฉาและเย่กูคิดว่านางจะแตกสลายหลังรู้เรื่องทั้งหมดนี้ แต่นางกลับสงบนิ่งอย่างไม่คาดคิด หญิงสาวแค่ก้มหน้ามองมือซ้ายของตัวเอง บนมือเล็กๆที่เปื้อนเลือดนั้น มีแหวนวิญญาณสีฟ้าส่องสว่าง แหวนวิญญาณนั้นคือแหวนวิญญาณของเหรินหวง!
เมื่อพวกเขาเห็นแหวนวิญญาณ หัวใจของพวกเขาก็เต้นแรงด้วยความตกใจ!
ทันใดนั้น พวกเขาก็เข้าใจทุกอย่าง
ก่อนที่เหรินหวงจะระเบิดตัวเอง เขาได้ฝังแหวนวิญญาณของตัวเองไว้ในร่างของจวินอู๋เสียและนำนางกลับมาจากความตาย ไม่เช่นนั้น ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสของนาง เกรงว่านางคง……
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?” จู่ๆ นางก็ถามขึ้น
เย่ฉาและเย่กูตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะมองหน้ากันและเห็นความเข้าใจแบบเดียวกันในสายตาของอีกฝ่าย
คนที่นางพูดถึง ไม่ใช่คนของวิหารหยกวิญญาณอย่างแน่นอน แต่เป็น……
“คุณหนู โปรดรอสักครู่” เย่กูโค้งเล็กน้อย ก่อนจะยืดตัวตรงและปรบมือ!
ทันใดนั้น เปลวไฟก็พุ่งออกมาจากป่าที่มืดมิด ร่างสีดำนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นภายใต้แสงจันทร์!
เพียงชั่วพริบตา กลุ่มชายฉกรรจ์ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าเย็นชาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าจวินอู๋เสีย แต่ละคนสวมเกราะเบาสีดำ สายตาเย็นชาดุดัน
เย่กูคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เสียทันที!
“กองทัพราตรีคารวะคุณหนูขอรับ!”
พรึ่บ!
ด้านหลังของเย่กู กลุ่มชายฉกรรจ์ได้คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกันทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบตรงหน้านาง! สายตาเย็นชาของจวินอู๋เสียกวาดมองพวกเขา นี่คือกองทัพราตรีที่เคยสั่นสะเทือนทั้งอาณาจักรกลาง! นางกำแหวนวิญญาณในมือแน่น
จวินอู๋เสียฟังเงียบๆ หลังจากฟังจบ นางก็ยังคงนิ่งเงียบ
เย่กูและเย่ฉายืนอยู่ข้างๆกันอย่างกระวนกระวาย พวกเขามาถึงบริเวณใกล้เคียงนานแล้วแต่ไม่ได้เข้าไปช่วยเลย ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่อยากช่วย แต่เพราะไม่สามารถทำได้ พวกเขาไม่สามารถขัดคำสั่งที่จวินอู๋เสียทิ้งไว้ได้ พวกเขาได้แต่รอคอยอย่างเงียบๆ จนถึงตอนที่นางหลบหนี แต่สภาพของนางในตอนนี้ทำให้พวกเขาตกใจ พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากเจอกับเรื่องพวกนี้แล้ว นางจะเป็นเหมือนที่จวินอู๋เหยาพูดเอาไว้หรือไม่……
หลังเงียบอยู่นาน จวินอู๋เสียก็พยายามลุกขึ้นนั่ง นางถูกวางลงบนเสื่อ บาดแผลได้รับการดูแลแล้ว แต่เพราะอาการบาดเจ็บของนางสาหัสเกินไป พวกเขาไม่กล้าขยับนางมาก นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาไม่ได้ไปจากที่นั่นในทันที
“พวกเจ้าเห็นคนของวิหารหยกวิญญาณรึเปล่า?” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็พูดขึ้น แต่น้ำเสียงของนางเรียบนิ่งจนน่ากลัว
“ไม่ขอรับ การระเบิดตัวเองของ……ของท่านเหรินหวง……รุนแรงเกินไป เย่เม่ยอุ้มคุณหนูไว้และกระเด็นตกลงมาที่เชิงเขา ส่วนคนของวิหารหยกวิญญาณ ข้าเกรงว่า……” เสียงของเย่ฉาเบาและสั่นสะท้าน เหตุการณ์ครั้งนี้โหดร้ายเกินไป พวกเขาได้รู้จากปากของเย่เม่ยว่าที่นางหนีมาได้ในครั้งนี้เพราะการเสียสละของเหรินหวง เขาใช้พลังที่ฝึกฝนมาหมื่นปีระเบิดตัวเอง แรงระเบิดนั้นทรงพลังมาก แม้แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้
ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตคนได้มากขึ้น ทางเลือกของเหรินหวงไม่มีอะไรผิด แต่……เขาคืออาจารย์ปู่ของจวินอู๋เสีย……
เย่ฉาและเย่กูคิดว่านางจะแตกสลายหลังรู้เรื่องทั้งหมดนี้ แต่นางกลับสงบนิ่งอย่างไม่คาดคิด หญิงสาวแค่ก้มหน้ามองมือซ้ายของตัวเอง บนมือเล็กๆที่เปื้อนเลือดนั้น มีแหวนวิญญาณสีฟ้าส่องสว่าง แหวนวิญญาณนั้นคือแหวนวิญญาณของเหรินหวง!
เมื่อพวกเขาเห็นแหวนวิญญาณ หัวใจของพวกเขาก็เต้นแรงด้วยความตกใจ!
ทันใดนั้น พวกเขาก็เข้าใจทุกอย่าง
ก่อนที่เหรินหวงจะระเบิดตัวเอง เขาได้ฝังแหวนวิญญาณของตัวเองไว้ในร่างของจวินอู๋เสียและนำนางกลับมาจากความตาย ไม่เช่นนั้น ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสของนาง เกรงว่านางคง……
“พวกเขาอยู่ที่ไหน?” จู่ๆ นางก็ถามขึ้น
เย่ฉาและเย่กูตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะมองหน้ากันและเห็นความเข้าใจแบบเดียวกันในสายตาของอีกฝ่าย
คนที่นางพูดถึง ไม่ใช่คนของวิหารหยกวิญญาณอย่างแน่นอน แต่เป็น……
“คุณหนู โปรดรอสักครู่” เย่กูโค้งเล็กน้อย ก่อนจะยืดตัวตรงและปรบมือ!
ทันใดนั้น เปลวไฟก็พุ่งออกมาจากป่าที่มืดมิด ร่างสีดำนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นภายใต้แสงจันทร์!
เพียงชั่วพริบตา กลุ่มชายฉกรรจ์ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าเย็นชาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าจวินอู๋เสีย แต่ละคนสวมเกราะเบาสีดำ สายตาเย็นชาดุดัน
เย่กูคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เสียทันที!
“กองทัพราตรีคารวะคุณหนูขอรับ!”
พรึ่บ!
ด้านหลังของเย่กู กลุ่มชายฉกรรจ์ได้คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกันทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบตรงหน้านาง! สายตาเย็นชาของจวินอู๋เสียกวาดมองพวกเขา นี่คือกองทัพราตรีที่เคยสั่นสะเทือนทั้งอาณาจักรกลาง! นางกำแหวนวิญญาณในมือแน่น
