เป็นไปได้อย่างไร?!
ชิวอวิ๋นตัวแข็งทื่อ เขามองหน้านางอย่างงุนงง ความกลัวที่อธิบายไม่ได้เริ่มแผ่ซ่านจากภายในและกระจายไปทั่วร่างกายของเขา
เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าซีดขาวด้วยความตกใจขณะที่จ้องมองนาง ภายใต้แรงกดดันของความกลัว เขายังแสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางสงบนิ่งว่า ฆ่าข้า? งั้นก็ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถรึเปล่า! ทหาร! จับผู้หญิงคนนี้และกองทัพราตรีให้ข้า!
เขาไม่เชื่อว่าจวินอู๋เสียจะแข็งแกร่งจนเทียบได้กับสิบยอดฝีมือของอาณาจักรบน!
เสียงของชิวอวิ๋นดังขึ้นทำลายความเงียบในเมือง ผู้คนที่ยืนอยู่ด้านข้างได้สติกลับมาและทำตามคำสั่งของชิวอวิ๋นทันที พวกเขาชักดาบออกจากฝักและพุ่งเข้าใส่จวินอู๋เสีย!
ซูจิ่งเหยียนได้สติกลับมาจากอาการตกใจ และเห็นว่าคนที่ชิวอวิ๋นพามากำลังพุ่งเข้าใส่จวินอู๋เสีย เขาไม่สนใจว่าพวกเขาจะอยู่ฝ่ายไหนและมีแต่ความรู้สึกเป็นห่วงนาง แม้ว่านางจะดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ผ่านมาแค่ห้าปีเท่านั้น จะเกิดความเปลี่ยนแปลงได้มากแค่ไหนกัน? ชิวอวิ๋นพาคนมาด้วยเป็นจำนวนมาก แค่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองก็มากกว่าตอนสู้กันที่สำนักธาราเมฆซะอีก ถูกผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองปิดล้อมจากทุกทิศทุกทางเช่นนี้ เขากลัวว่านางจะเคราะห์ร้ายอย่างหนักแล้ว!
ขณะที่เขากำลังเป็นห่วงนางอยู่นั้น เขาก็พบว่าคนของกองทัพราตรีที่ยืนอยู่ด้านหลังนางสงบนิ่งอย่างมาก ไม่มีความตื่นตระหนกให้เห็นบนใบหน้าเลย เขารู้สึกว่าพวกเขาดูเหมือนไม่มีความคิดที่จะสู้ด้วยซ้ำ……
เกิดอะไรขึ้น?
คนของกองทัพราตรี……ไม่คิดจะช่วยนางเลยหรือ?
ก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเถาวัลย์นับไม่ถ้วนก็พุ่งขึ้นจากพื้นดินใต้เท้าพวกเขา!
เถาวัลย์ที่จู่ๆก็โผล่ออกมานั้นดูเหมือนจะมีจิตสำนึกของตัวเอง พวกมันเลื้อยขึ้นไปที่น่องของทุกคนด้วยความเร็วที่น่าตกใจ ในชั่วพริบตา พวกมันก็หยุดการเคลื่อนไหวของทุกคนเอาไว้ได้!
นี่มันเป็นไปไม่ได้!
ชิวอวิ๋นที่กำลังรอให้จวินอู๋เสียถูกปิดล้อมจากทุกด้านรู้สึกตกใจที่เห็นคนที่เขาพามาถูกเถาวัลย์สีเขียวรัดแขนขาเอาไว้แน่น ราวกับว่าพวกเขาทุกคนถูกแช่แข็งอยู่กับที่ ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่นิ้วเดียว!
ในเมืองที่กว้างใหญ่ ทุกคนยกเว้นกองทัพราตรีและจวินอู๋เสียล้วนถูกเถาวัลย์รัดเอาไว้แน่น เถาวัลย์ที่ดูอ่อนนุ่มและเปราะบางพวกนั้นรัดกระทั่งพวกผู้ใช้พลังวิญญาณสีทอง ออร่าดาบแสงทั้งหลายก็ถูกปกคลุมไปด้วยสีเขียว
จวินอู๋เสียมองทุกอย่างตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง แล้วยกมือขึ้นเล็กน้อย ตอนนั้นเองผู้คนถึงได้สังเกตเห็นความพิเศษของชุดเกราะบนมือของนาง ไม่มีใครรู้ว่ามันขยายออกกลายเป็นเถาวัลย์เส้นเล็กๆนับไม่ถ้วนตั้งแต่เมื่อไร เถาวัลย์แต่ละเส้นบางราวกับเส้นผม พวกมันเชื่อมต่อจากปลายนิ้วของนางลงไปยังดินใต้เท้านาง
ชิวอวิ๋นเบิกตากว้างมองดูนางอย่างเหลือเชื่อ ต่อให้ใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ว่าเถาวัลย์ที่จู่ๆก็โผล่มาพวกนั้นเป็นฝีมือนางอย่างแน่นอน!
นาง……ทำได้อย่างไร?
ชิวอวิ๋นเองก็ถูกเถาวัลย์รัดไว้จนขยับไม่ได้เช่นกัน
