ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองห้าแสนคน……
แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าในบรรดาห้าแสนคนนั้น มียอดฝีมือที่ควบแน่นอักขระวิญญาณได้กี่คน?
ไม่มีทางที่พวกเขาจะประเมินได้เลย
จากความเร็วในการเคลื่อนทัพของพวกเขา อย่างน้อยที่สุดก็หนึ่งเดือนครึ่งกว่าจะถึงอาณาจักรล่าง ดูเหมือนพวกเราต้องเตรียมตัวล่วงหน้าไว้ก่อน หรงรั่วมีสีหน้าจริงจัง ความแข็งแกร่งของศัตรูในครั้งนี้เหนือกว่าที่พวกเขาเคยเจอมาทั้งหมด แม้แต่สิบสองวิหารก็เป็นแค่มดตัวเล็กๆเมื่อถูกวางอยู่ตรงหน้าอาณาจักรบน
กองทัพรุ่ยหลินไม่สามารถเข้าใกล้กองทัพของอาณาจักรบนมากเกินไป เพราะอาณาจักรบนแข็งแกร่งมาก พวกเขาจึงไม่สามารถตรวจสอบจำนวนของยอดฝีมือในกองทัพได้อย่างแม่นยำ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียคลายใจลงได้
ท่ามกลางกองทัพของอาณาจักรบน คนของกองทัพรุ่ยหลินเห็นรถม้าคันหนึ่งถูกลากด้วยม้าศึกแปดตัว รถม้าเป็นสีดำสนิท ข้างในรถม้าถูกปิดไว้ทำให้มองไม่เห็น แต่มีครั้งหนึ่งรถม้าแล่นไปตามถนนที่ขรุขระและกระเทือนจนทำให้หน้าต่างเปิดโดยบังเอิญ คนของกองทัพรุ่ยหลินมองเห็นจวินอู๋เหยาผ่านช่องว่างของหน้าต่าง!
ข่าวนี้ไม่เพียงทำให้แววตาของจวินอู๋เสียอ่อนลงเท่านั้น แต่มันยังทำให้พวกเฉียวฉู่รู้สึกดีใจกับจวินอู๋เสียด้วย
ไม่ว่าการต่อสู้จะยากลำบากสักแค่ไหน พวกเขาตัดสินใจแล้วว่าจะชนะให้ได้!
ข้าไม่เชื่อ! อาณาจักรบนแข็งแกร่งกว่าแล้วยังไง! ครั้งนี้พวกมันต้องมาสู้ในถิ่นเรานะ! ถ้าเรายังเตะก้นพวกมันจนร้องไห้หาแม่ไม่ได้ ความพยายามที่พวกเราทำมาตลอดหลายปีก็กลายเป็นอาหารหมาน่ะสิ! เฉียวฉู่ตบโต๊ะและพูดอย่างฮึกเหิม อาณาจักรล่างวันนี้ไม่เหมือนกับอาณาจักรล่างเมื่อสิบปีที่แล้ว สถานที่นี้ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลังจากที่จวินอู๋เสียรวมอาณาจักรล่างทั้งหมดเข้าด้วยกัน นับจากนั้นเป็นต้นมา อาณาจักรล่างก็ไม่เคยหยุดพัฒนาความแข็งแกร่งเลย ตอนที่จวินอู๋เสียหายตัวไปเมื่อห้าปีที่แล้ว ทุกคนในอาณาจักรล่างยิ่งมีแรงจูงใจในการพัฒนาตนเองมากขึ้น ตลอดห้าปีที่ผ่านมา พวกเขาพยายามทำทุกอย่างที่ทำได้อย่างเต็มที่ก็เพื่อช่วงเวลานี้……
เมื่อการต่อสู้มาถึง พวกเขาจะสามารถยืนข้างหลังจวินอู๋เสียและต่อสู้เคียงข้างนางได้!
พวกเขาไม่อยากมองดูความพินาศเกิดขึ้นโดยที่ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว!
ไม่อยากร้องไห้เสียใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้!
และไม่อยากให้คนที่รักหายไปจากโลกของพวกเขาอีก!
ให้พวกมันไม่มีวันได้กลับไป! สายตาของฮัวเหยาร้อนแรง เขายื่นมือออกมา ให้พวกมันไม่มีวันได้กลับไป! ฟ่านจั๋วยื่นมือออกมาวางบนมือของฮัวเหยาทันที
ให้พวกมันเห็นถึงความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรล่าง! เฉียวฉู่ยื่นมือออกมา
ตีพวกมันให้แตกพ่ายยับเยิน! เฟยเหยียนยื่นมือออกมาพร้อมรอยยิ้ม
ได้เวลาแสดงพลังของพวกเราแล้ว หรงรั่วทำตามพร้อมกับยิ้ม
จากนั้นสายตาของทั้งห้าคนก็มองไปทางจวินอู๋เสียที่ยังไม่ได้ตอบสนองใดๆจนถึงตอนนี้อย่างพร้อมเพรียงกัน ดวงตาของจวินอู๋เสียฉายแววแปลกประหลาด นางมองไปที่พรรคพวกทั้งห้าผู้มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว แล้วทันใดนั้นนางก็ยื่นมือออกมาจับมือคนทั้งห้าที่ซ้อนกันอยู่
ริมฝีปากสีกุหลาบของนางเอ่ยคำพูดออกมาอย่างมั่นใจ
ศึกนี้ต้องชนะ!
ต้องชนะ!!! เสียงประกาศดังสนั่นห้อง ไม่ว่าจะเจอศัตรูแบบไหน พวกเขาก็จะไม่ถอยหนี!
โศกนาฏกรรมเมื่อห้าปีที่แล้วจะไม่เกิดขึ้นอีก! ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาต้องทนมาตลอดห้าปีนี้ พวกเขาจะจ่ายคืนให้คนพวกนั้นเป็นสิบเป็นร้อยเท่าในการต่อสู้ครั้งหน้า!
อาณาจักรล่างเป็นบ้านของพวกเขา ไม่ว่าใครก็ห้ามกำเริบเสิบสาน!
นี่คือตอนสุดท้ายที่เราจะอัพเรื่องนี้เน้อ
