WS บทที่ 108 พ่อมดลีโอ PART 2
เลอแรนก้าได้เดินนําทางเมอร์ลินมาถึงหอคอยลีโอ
ก่อนหน้านี้เมอร์ลินได้คิดว่าหอคอยพวกนี้มันมีแคความสูงเท่านั้นแต่เมื่อเขาได้มองใกล้ ๆ ก็พบว่าตัวหอคอยมันทั้งใหญ่และสูงแถมยังมีความสวยงามด้วย
ด้านนอกของหอคอนแห่งนี้หากมองมันอย่างผิวเผินก็จะคิดว่ามันเป็นหอคอยสีเทาอมขาวแต่แท้จริงว่าตัวผนังถูกทาด้วยสีเทาและมีแสงสีขาวส่องออกมาอย่างจาง ๆ หากสังเกตไม่ดีก็จะมองไม่เห็นมัน
แสงสีขาวนี้มาจากตัวอักษรรูนที่สลักอยู่บนผนัง มันถูกสลักอยู่ทั่วหอคอย นี่คงเป็นวงแหวนเวทย์ที่เลอแรนก้าพูดถึง
อันที่จริง นอกจากหอคอยของพ่อมดมลีโอแล้ว ยังมีหอคอยอีกหลายแห่งอยู่รอบ ๆ แต่ความสูงของพวกมันไม่เท่ากับหอคอยลีโอ มันจึงทําให้หอคอยแห่งนี้ดูสะดุดตาจากหอคอยอันอื่น ๆ
“แม่มดเลอแรนก้า หอคอยของพ่อมดลีโออยู่สูงมากแสดงว่าพลังของเขาต้องไม่ธรรมดาใช่มั้ย?” เมอร์ลินถามอย่างสงสัย
เนื่องจากก่อนหน้านี้ทั้งเขาและเลอแรนก้ามีลักษณะบางอย่างที่พ่อมดชุดเทาไม่ชอบ ทําให้เมอร์ลินคิดว่าเขาน่าจะถูกส่งมาหาอาจารย์ที่ด้อยความสามารถ อย่างไรก็ตามพอเขามาถึงและเห็นหอคอยทําให้เขาคิดว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นไม่ใช่
เลอแรนก้าได้ยิ้มเบา ๆ ราวกับอ่านใจของเมอร์ลินได้
“นักเวทย์หลายคนที่ถูกส่งตัวมาที่นี่ก็ถามคําถามนี้กันแทบทุกคน อย่างที่คุณคิดพ่อมดลีโอมีพลังที่ยอดเยี่ยมมากติดเป็นอันดับต้น ๆ ของดินแดนมนต์ดํา ไม่เพียงแต่เขาจะเป็นนักเวทย์ระดับ หก เขายังเป็นพ่อมดสี่ธาตุด้วย พลังของเขาแม้แต่นักเวทย์ระดับเจ็ดขึ้นไปยังรับมือได้ยากเลย”
“ถ้าหากพ่อมดลีโอมีพลังมากขนาดนั้น ทําไมเขาถึงได้รับมอบหมายให้ดูแลพวกเราล่ะ?”เมอร์ลินรู้สึกประหลาดที่ได้ทราบถึงพลังอันแข็งแกร่งของพ่อมดลีโอ
เลอแรนก้าเลี่ยงที่จะตอบเรื่องนี้ เธอได้พูด้วยน้ําเสียงเรียบ ๆ ว่า “ไปกันเถอะ เมื่อเจอเขาคุณก็จะทราบเอง”
จากนั้นเลอแรนก้าก็พาเมอร์ลินเข้าไปยังด้านใน ทันทีที่พวกเขาเข้ามาด้านใน เมอร์ลินก็ได้กลิ่นฉุนลอยเข้ามาในจมูกของเมอร์ลิน เขามองไปที่ชั้นแรกของหอคอย เขามองเป็นชายชุดคลุม ดําหนวดของเขาถูกโกนอย่างลวก ๆ ใบหน้าของเขาดูซีดมาก
เลอแรนก้าได้เดินไปหาชายชุดดําและถามด้วยความเคารพว่า
“พ่อมดฮาวล์ น้ํายาหมึกวิเศษของคุณปรุงไปถึงไหนแล้ว?”
ชายชุดดําเหลือบไปมองเลอแรนก้าอย่างไม่ยี่หระ จากนั้นเขาก็ตอบอย่างแผ่วเบาว่า “น้ํายาหมีกวิเศษ มันไม่ได้ทําได้ง่าย ๆ ฉันเสียส่วนผสมไป 18ชุดแล้ววันนี้ จริงสิเลอแรนก้าเธอพอจะมีส่วนผสมปรุงยาให้ฉันบาง…”
ก่อนที่ชายชุดดําจะพูดจบ เลอแรนก้าได้พูดตัดบทว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะ พอดีฉันต้องพาเมอร์ลินไปพบกับอาจารย์ลีโอ”
จากนั้นเลอแรนก้าได้คว้ามือเมอร์ลินและวิ่งออกไป ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงมุม ๆ หนึ่งที่เต็มไปด้วยอักษรรูนจํานวนมาก
“การจะเป็นใช้งานอักษรรูนต่าง ๆ ในดินแดนมนต์ดํา คุณจําเป็นต้องใช้แหวนของคุณใน การเปิดใช้งาน”
หลังจากเลอแรนก้าพูดจบเธอก็ปล่อยแสงสีขาวจากแหวนออกมา เมอร์ลินได้ทําตามที่เธอจากนั้นร่างทั้งสองได้ถูกปกคลุมไปด้วยแสงจากตัวอักษรรูนที่อยู่บนพื้น ต่อมาร่างของพวกเขาก็หายไปจากที่ยืนอยู่ทันที
*หวุ่ม!*
เมอร์ลินรู้สึกได้ถึงแรงสั่นเล็กน้อย เขามองไปเบื้องหน้าพบว่าพื้นที่โดยรอบได้กลายเป็นภาพเบลอ จากนั้นตัวเขาก็มีถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เขาได้มองไปรอบ ๆ และพบว่าที่ถูกล้อมรอบไปด้วยก้อนเมฆ ตอนนี้เขาอยู่บนยอดหอคอยแล้ว
ด้วยวงแหวนเวทย์ทําให้เขากับเลอแรนก้ามาถึงที่นี่ได้ในไม่กี่วินาที เขาไม่อยากจะคิดว่าหากต้องเดินขึ้นมาด้วยเท้า มันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะมาที่นี่ได้
“ว้าว! มันน่าอัศจรรย์มาก”
เมอร์ลินเริ่มให้รู้สึกความสนใจในตัวอักษรขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆนับตั้งแต่ที่ย่างเท้าเข้ามาในดินแดนมนต์ดําพวกมันมีพลังอันลึกลับและแปลกประหลาดมาก
“จริงสิ พ่อมดที่อยู่ชั้น 1 เขาเป็นใครเหรอ?” เมอร์ลินถามด้วยความสงสัย
“เขามีชื่อว่าฮาวด์ เขาอาศัยอยู่ที่ชั้นหนึ่งของหอคอย เป็นลูกศิษย์ของพ่อมดลีโอเขายังเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของดินแดนมนต์ดําอีกด้วย พ่อมดฮาวด์นั้นเป็นพ่อมดที่คลั่งไคลการปรุงยาอย่างมาก เขาทุ่มเทเวลาทั้งหมดไปกับการปรุงยา น้ํายาที่เขาผลิตออกมาบางตัวก็มีประโยชน์และยังถูกกว่าน้ํายาที่ขายในร้านค้าอีกด้วย” เลอแรนก้าตอบอย่างเซ็ง ๆ
เธอได้หยุดพูดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “เขามักจะขอ “ยืม” ส่วนผสมทํายาจากสมาชิกชั่วคราว บางคนโดยที่เขาสัญญาว่าจะมอบคืนให้เป็นน้ํายาที่ถูกปรุงสําเร็จแต่อย่างที่คุณเห็นพ่อมดฮาวด์มักจะล้มเหลวในการปรุงยาอยู่บ่อยครั้ง” เลอแรนก้าพูดอย่างเบื่อหน่าย
ดูเหมือนพ่อมดฮาวด์จะคนที่รับมือได้ยากจึงทําให้คนส่วนใหญ่ไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับเขา
เมอร์ลินครุ่นคิดถึงข้อมูลที่ได้รับจากเลอแรนก้า เขาได้รู้ว่าส่วนผสมปรุงยาที่มีค่านั้นไม่ควรนําไปมอบให้พ่อมดฮาวด์ ไม่อย่างนั้นเขาจะนําไปผลาญทิ้งอย่างไร้ประโยชน์
แต่อย่างไรก็ตามพ่อมดฮาวด์เชี่ยวชาญด้านปรุงยา บางทีเขาอาจจะมีน้ํายาที่สามารถทําให้โครงสร้างเวทมนต์คงที่ก็เป็นได้
“เอาล่ะเราไปข้างในกันเถอะ พ่อมดลีโออยู่ข้างในนั่น” เลอแรนก้าพูดพลางชี้ไปที่ประตูที่อยู่ด้านหน้าพวกเขา
เมอร์ลินพยักหน้า เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และผลักประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ ท่านพ่อมดลีโอ ผมเมอร์ลิน วิลสัน ผมเพิ่งเข้ามาดินแดนมนต์ด”
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เขาได้ผงะกับสิ่งที่เห็นตรงเบื้องหน้า เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความตื่นกลัวเนื่องจากสิ่งที่เขามันน่ากลัวมากทําให้เขาสั่นสะท้านไปทั่วตัว
ตรงเบื้องหน้าเขามีชายร่างสูงผิวสีแดงก่ํา หลังของเขาค่อมเล็กน้อยและดูค่อนข้างมีอายุเขาน่าจะเป็นพ่อมดลีโอ
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทําให้เขาหวาดกลัวก็คือ เบ้าตาของพ่อมดลีโอนั้นว่างเปล่าไร้ลูกตาตรงกลางหน้าผากของเขามีเนื้อนูนเล็ก ๆ มันมีดวงตาสีแดงเลือดที่คล้ายดวงตาอสรพิษซึ่งดวงตานั้นกําลังจ้องมองเมอร์ลินอย่างดุร้าย เขารู้สึกสั่นกลัวไปทั่วร่างโดยที่เขาไม่สามารถควบคุมความ กลัวนี้ได้
